Διδάχτηκα από Καλά Παραδείγματα και Ευλογήθηκα Πλούσια

Γεννήθηκα στην Πόλη του Κεμπέκ, στη γαλλόφωνη επαρχία του Κεμπέκ στον Καναδά. Οι γονείς μου, ο Λουί και η Ζέλια, με μεγάλωσαν με πολλή αγάπη. Ο πατέρας μου ήταν από τη φύση του συνεσταλμένος και αγαπούσε το διάβασμα. Εμένα μου άρεσε να γράφω και ονειρευόμουν να γίνω κάποια μέρα δημοσιογράφος.

Όταν ήμουν γύρω στα 12, ένας συνεργάτης του πατέρα μου, ο Ροντόλφ Σουσί, ήρθε στο σπίτι μας μαζί με κάποιον φίλο του. Ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν ήξερα και πολλά για τους Μάρτυρες και δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η θρησκεία τους. Ωστόσο, εντυπωσιάστηκα από τις λογικές απαντήσεις που έδιναν μέσα από τη Γραφή. Εντυπωσιάστηκαν και οι γονείς μου, και αρχίσαμε όλοι μας μελέτη.

Εκείνον τον καιρό, πήγαινα σε Καθολικό σχολείο. Πού και πού συζητούσα με τους συμμαθητές μου για όσα μάθαινα μελετώντας τη Γραφή. Τελικά, με πήραν είδηση οι καθηγητές, οι οποίοι ήταν ιερείς. Όχι μόνο δεν χρησιμοποίησαν τις Γραφές για να αντικρούσουν όσα έλεγα, αλλά ένας από αυτούς με κατηγόρησε μπροστά σε όλη την τάξη ότι ήμουν επαναστατικό στοιχείο! Αν και εκείνη η αντιπαράθεση ήταν μια δυσάρεστη στιγμή, αποδείχτηκε ευλογία επειδή με βοήθησε να αντιληφθώ ότι οι θρησκευτικές διδασκαλίες του σχολείου δεν συμφωνούσαν με τη Γραφή. Συνειδητοποίησα ότι δεν ανήκα εκεί. Με τη συγκατάθεση των γονέων μου, άλλαξα σχολείο.

ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ ΑΓΑΠΩ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Συνέχισα να μελετώ τη Γραφή, αλλά η πνευματική μου πρόοδος ήταν αργή επειδή φοβόμουν τη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Η Καθολική Εκκλησία, η οποία ασκούσε τεράστια επιρροή, εναντιωνόταν λυσσαλέα στο έργο κηρύγματος. Ο Μορίς Ντιπλεσί, ο πρωθυπουργός του Κεμπέκ, ήταν στενός πολιτικός σύμμαχος της εκκλησίας. Με την υποστήριξή του, όχλοι δημιουργούσαν προβλήματα στους Μάρτυρες ή ακόμα και τους επιτίθονταν. Εκείνες τις μέρες, χρειαζόταν πραγματικό θάρρος για να κηρύξεις.

Ένας αδελφός που με βοήθησε να ξεπεράσω τον φόβο μου ήταν ο Τζον Ρέι, απόφοιτος της ένατης τάξης της Σχολής Γαλαάδ. Διέθετε μεγάλη πείρα και ήταν πράος, απλός και προσιτός. Σπάνια μου έδινε συμβουλή ευθέως, αλλά το καλό του παράδειγμα έλεγε πολλά. Ο Τζον δυσκολευόταν με τα γαλλικά, γι’ αυτό τον συνόδευα συχνά στη διακονία και τον βοηθούσα. Η συναναστροφή μαζί του με βοήθησε να ταχθώ με τόλμη υπέρ της αλήθειας. Βαφτίστηκα στις 26 Μαΐου 1951, δέκα χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή με τους Μάρτυρες.

Η μικρή μας εκκλησία στην Πόλη του Κεμπέκ αποτελούνταν κυρίως από σκαπανείς. Η καλή τους επιρροή με ώθησε να κάνω και εγώ σκαπανικό. Τότε κηρύτταμε από πόρτα σε πόρτα μόνο με τη Γραφή, χωρίς έντυπα, οπότε έπρεπε να τη χρησιμοποιούμε πιο αποτελεσματικά. Γι’ αυτό, προσπάθησα να εξοικειωθώ με κάποια εδάφια με τα οποία θα μπορούσα να υπερασπίζομαι την αλήθεια. Ωστόσο, πολλοί δεν δέχονταν να διαβάσουν ούτε τη Γραφή αν δεν έφερε την επίσημη έγκριση της Καθολικής Εκκλησίας.

Το 1952, παντρεύτηκα τη Σιμόν Πατρί, μια πιστή ντόπια αδελφή. Μετακομίσαμε στο Μόντρεαλ και μέσα σε έναν χρόνο ευλογηθήκαμε με μια κόρη, τη Λιζ. Παρότι είχα σταματήσει το σκαπανικό λίγο πριν από τον γάμο μας, η Σιμόν και εγώ προσπαθούσαμε να κρατάμε τη ζωή μας απλή ώστε να συμμετέχουμε πλήρως στις δραστηριότητες της εκκλησίας ως οικογένεια.

Πέρασαν δέκα χρόνια προτού ξανασκεφτώ σοβαρά το ενδεχόμενο να διευρύνω τη διακονία μου. Το 1962, παρακολούθησα στο Μπέθελ του Καναδά τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για πρεσβυτέρους. Η σχολή τότε διαρκούσε έναν μήνα, και με είχαν βάλει στο ίδιο δωμάτιο με έναν αδελφό ονόματι Καμίλ Ουελέτ. Ο Καμίλ με εντυπωσίασε με τον ζήλο του για τη διακονία, ιδίως επειδή ήταν οικογενειάρχης. Εκείνη την εποχή, ήταν ουσιαστικά ανήκουστο στο Κεμπέκ να κάνει κάποιος σκαπανικό και παράλληλα να μεγαλώνει παιδί. Και όμως, αυτός ήταν ο στόχος του Καμίλ. Στο διάστημα που συγκατοικήσαμε, με πρότρεψε να σκεφτώ τις δικές μου περιστάσεις. Έπειτα από λίγους μόνο μήνες, συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να υπηρετήσω ξανά ως τακτικός σκαπανέας. Μερικοί θεωρούσαν άσοφη την απόφασή μου, αλλά εγώ προχώρησα, βέβαιος ότι ο Ιεχωβά θα ευλογούσε τις προσπάθειές μου για μεγαλύτερη συμμετοχή στη διακονία.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΕΜΠΕΚ ΩΣ ΕΙΔΙΚΟΙ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ

Το 1964, η Σιμόν και εγώ διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στη γενέτειρά μας, την Πόλη του Κεμπέκ, όπου υπηρετήσαμε αρκετά χρόνια. Το έργο γινόταν πλέον υπό καλύτερες συνθήκες, αλλά εξακολουθούσαμε να αντιμετωπίζουμε εναντίωση.

Ένα Σάββατο απόγευμα, ενώ κήρυττα στη μικρή πόλη Σεντ-Μαρί, κοντά στην Πόλη του Κεμπέκ, με συνέλαβαν. Ένας αστυνομικός με πήγε στο τμήμα και με έβαλε στο κρατητήριο επειδή κήρυττα από σπίτι σε σπίτι χωρίς άδεια. Αργότερα, οδηγήθηκα ενώπιον ενός δικαστή ονόματι Μπαϊγιαρζόν, ο οποίος είχε επιβλητικό παρουσιαστικό. Με ρώτησε ποιος θα με εκπροσωπούσε στη δίκη. Όταν ανέφερα το όνομα του Γκλεν Χάου,a είπε εκνευρισμένος: «Ωχ, όχι αυτός!» Ο Γκλεν Χάου ήταν ένας Μάρτυρας δικηγόρος, πασίγνωστος για τις επιτυχίες του στη νομική υπεράσπιση των αδελφών. Το δικαστήριο σύντομα με ενημέρωσε ότι οι κατηγορίες είχαν αποσυρθεί.

Ένα άλλο πρόβλημα που δημιουργούσε η εναντίωση στο Κεμπέκ ήταν ότι δυσκολευόμασταν να νοικιάσουμε κατάλληλους χώρους για συναθροίσεις. Ο μόνος χώρος που κατάφερε να βρει η μικρή μας εκκλησία ήταν ένα παλιό γκαράζ χωρίς θέρμανση. Για να έχουμε λίγη ζεστασιά μέσα στην παγωνιά του χειμώνα, χρησιμοποιούσαμε μια σόμπα πετρελαίου. Συχνά μαζευόμασταν γύρω από τη σόμπα λίγες ώρες πριν από τη συνάθροιση και λέγαμε ενθαρρυντικές εμπειρίες.

Είναι συναρπαστικό να βλέπουμε την πρόοδο του έργου στο διάβα των ετών. Τη δεκαετία του 1960, στην περιοχή της Πόλης του Κεμπέκ, στην περιοχή Κοτ Νορ και στη χερσόνησο Γκασπέ υπήρχαν μόνο λίγες μικρές εκκλησίες. Σήμερα, ο αριθμός των αδελφών σε αυτά τα μέρη αντιστοιχεί σε τουλάχιστον δύο θεοκρατικές περιοχές, και οι εκκλησίες συναθροίζονται σε όμορφες Αίθουσες Βασιλείας.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

Η Σιμόν και εγώ προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής το 1970. Το 1973, διοριστήκαμε στο έργο περιφερείας. Εκείνα τα χρόνια, έμαθα πολλά από ικανούς αδελφούς όπως ο Λοριέ Σομίρb και ο Ντέιβιντ Σπλέιν,c που υπηρετούσαν και οι δύο στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Έπειτα από κάθε συνέλευση, ανταλλάσσαμε συμβουλές με τον Ντέιβιντ για να βελτιώσουμε τη διδασκαλία μας. Θυμάμαι μια φορά που μου είπε: «Λεόνς, μου άρεσε η τελική σου ομιλία. Ήταν πολύ ωραία, αλλά εγώ θα είχα βγάλει τρεις ομιλίες από όλη εκείνη την ύλη!» Είχα την τάση να φορτώνω τις ομιλίες μου με πάρα πολλές πληροφορίες. Έπρεπε να μάθω να τις κάνω πιο συνοπτικές.

Οι επίσκοποι περιφερείας είχαν την ευθύνη να ενθαρρύνουν τους επισκόπους περιοχής. Ωστόσο, πολλοί ευαγγελιζόμενοι στο Κεμπέκ με γνώριζαν καλά. Συχνά ήθελαν να βγουν μαζί μου στο έργο όταν επισκεπτόμουν τις περιοχές. Απολάμβανα τη συνεργασία μαζί τους και δεν αφιέρωνα αρκετό χρόνο στον επίσκοπο περιοχής. Σε κάποια περίπτωση, ένας στοργικός επίσκοπος περιοχής μού υπενθύμισε: «Είναι καλό που αφιερώνεις χρόνο στους αδελφούς, αλλά μην ξεχνάς ότι αυτή η εβδομάδα είναι για εμένα. Χρειάζομαι και εγώ ενθάρρυνση!» Αυτή η καλοσυνάτη συμβουλή με βοήθησε να είμαι πιο ισορροπημένος.

Δυστυχώς, το 1976 έφερε ένα απροσδόκητο και τραγικό γεγονός. Η αγαπημένη μου σύζυγος, η Σιμόν, αρρώστησε βαριά και κοιμήθηκε τον ύπνο του θανάτου. Χάρη στο αυτοθυσιαστικό της πνεύμα και στην αγάπη της για τον Ιεχωβά, υπήρξε θαυμάσια σύντροφος. Παρέμεινα δραστήριος στη διακονία, και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ να αντιμετωπίσω την απώλεια. Ευγνωμονώ τον Ιεχωβά για τη στοργική του υποστήριξη εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Αργότερα, παντρεύτηκα την Κάρολιν Έλιοτ, μια ζηλώτρια αγγλόφωνη σκαπάνισσα η οποία είχε έρθει στο Κεμπέκ για να υπηρετήσει εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγάλη. Η Κάρολιν είναι προσιτή και ενδιαφέρεται γνήσια για τους άλλους, ιδίως για τα συνεσταλμένα και τα μοναχικά άτομα. Αποδείχτηκε πραγματική ευλογία όταν άρχισε να με συνοδεύει στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου.

ΕΝΑ ΕΤΟΣ ΟΡΟΣΗΜΟ

Τον Ιανουάριο του 1978, μου ζητήθηκε να είμαι εκπαιδευτής στην πρώτη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα στο Κεμπέκ. Είχα πολύ άγχος γιατί η διδακτέα ύλη ήταν κάτι το καινούριο, όχι μόνο για τους σπουδαστές, αλλά και για εμένα. Ευτυχώς, στην πρώτη τάξη που δίδαξα υπήρχαν αρκετοί έμπειροι σκαπανείς. Αν και ήμουν ο εκπαιδευτής, έμαθα πολλά από τους σπουδαστές!

Αργότερα το ίδιο έτος, διεξάχθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ η Διεθνής Συνέλευση «Νικηφόρος Πίστις». Ήταν η μεγαλύτερη συνέλευση που είχε διεξαχθεί ποτέ στο Κεμπέκ, με πάνω από 80.000 παρόντες. Διορίστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας Ειδήσεων της συνέλευσης. Μίλησα σε πολλούς δημοσιογράφους και ενθουσιάστηκα όταν είδα τη θετική δημοσιότητα που δόθηκε στη συνέλευση. Μεταδόθηκαν πάνω από 20 ώρες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συνεντεύξεων, ενώ δημοσιεύτηκαν εκατοντάδες άρθρα. Τι τεράστια μαρτυρία!

ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Μια μεγάλη αλλαγή για εμένα ήρθε το 1996. Αφού είχα υπηρετήσει στη γαλλόφωνη επαρχία του Κεμπέκ από το βάφτισμά μου, διορίστηκα να υπηρετήσω μια αγγλόφωνη περιφέρεια στο Τορόντο. Ένιωθα πως δεν είχα τα προσόντα και έτρεμα στη σκέψη ότι θα έπρεπε να εκφωνώ ομιλίες με τα σπαστά αγγλικά μου. Χρειαζόταν να προσεύχομαι συχνότερα και να στηρίζομαι πληρέστερα στον Ιεχωβά.

Εκ των υστέρων, μπορώ ειλικρινά να πω ότι απόλαυσα δύο υπέροχα χρόνια υπηρετώντας στο Τορόντο. Η Κάρολιν με βοήθησε υπομονετικά ώστε να λυθεί η γλώσσα μου στα αγγλικά, και οι αδελφοί με στήριζαν και με ενθάρρυναν πολύ. Γρήγορα κάναμε πολλές καινούριες φιλίες.

Εκτός από τις επιπρόσθετες δραστηριότητες και ετοιμασίες που απαιτούνταν για μια συνέλευση σαββατοκύριακου, πολλές φορές τα απογεύματα της Παρασκευής αφιέρωνα περίπου μία ώρα στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Κάποιοι θα μπορούσαν να σκεφτούν: “Γιατί να βγεις στο έργο πριν από ένα φορτωμένο σαββατοκύριακο συνέλευσης;” Εντούτοις, διαπίστωσα ότι το να κάνω ωραίες συζητήσεις στη διακονία με αναζωογονούσε. Ακόμα και τώρα, η συμμετοχή στη διακονία πάντα μου αναπτερώνει το ηθικό.

Το 1998, διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στο Μόντρεαλ. Για αρκετά χρόνια, ο διορισμός μου περιλάμβανε τη διοργάνωση ειδικών εκστρατειών δημόσιας μαρτυρίας και τη συνεργασία με τα μέσα ενημέρωσης με σκοπό να σπάσει η προκατάληψη εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τώρα, η Κάρολιν και εγώ κηρύττουμε με χαρά σε ξένους που μετακόμισαν πρόσφατα στον Καναδά. Πολλοί από αυτούς επιθυμούν διακαώς να μάθουν περισσότερα για τη Γραφή.

Καθώς αναλογίζομαι τα 68 χρόνια που είμαι βαφτισμένος υπηρέτης του Ιεχωβά, νιώθω πραγματικά ευλογημένος. Είμαι πανευτυχής που έμαθα να απολαμβάνω τη διακονία και που βοήθησα τόσα άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια. Η κόρη μου η Λιζ και ο σύζυγός της άρχισαν το τακτικό σκαπανικό αφού μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Συγκινούμαι βλέποντας τον αμείωτο ζήλο της κόρης μου για τη διακονία. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων για τους συγχριστιανούς μου που με το καλό τους παράδειγμα και τις σοφές τους συμβουλές με βοήθησαν να αναπτυχθώ πνευματικά και να αναλάβω διάφορους θεοκρατικούς διορισμούς. Όπως έχω διαπιστώσει, μόνο αν στηριζόμαστε στο πανίσχυρο άγιο πνεύμα του Ιεχωβά μπορούμε να παραμείνουμε πιστοί σε έναν διορισμό. (Ψαλμ. 51:11) Ευχαριστώ συνεχώς τον Ιεχωβά που μου έδωσε το πολύτιμο προνόμιο να αινώ το όνομά του!​—Ψαλμ. 54:6.