Σκιές από το Παρελθόν

«Τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού».—Κολοσσαείς 2:17.

1. Ποια πράγματα των πριν από το Νόμο διαθηκών είναι τωρινού ενδιαφέροντος, και γιατί;

ΑΠΟ το μακρό θαμπό παρελθόν, πολλές σκιές των πραγματικοτήτων του εικοστού αιώνος στέκουν ως σιωπηλή αλλά αλάνθαστη μαρτυρία. Οι Βιβλικές αυτές σκιές σαφώς διαγεγραμμένες προλέγουν μια δράσι που γίνεται σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα. Ενώ η διαθήκη του Νόμου που είχε ως μεσίτην τον Μωυσή στον αρχαίο καιρό περιείχε πλήθος προφητικές σκιές μελλόντων αγαθών, όμως αιώνες πρωτύτερα ο πατριαρχικός νόμος και τα έθιμα συνεισέφεραν επίσης τη μερίδα των σκιών τους, οι οποίες βρίσκουν τις πραγματικότητές των στην εποχή μας. (Εβραίους 10:1) Σ’ αυτές τις σκιές τών πριν από το Νόμο διαθηκών θα μπορούσαν επίσης να εφαρμοσθούν τα λόγια του Παύλου, «Τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.» (Κολοσσαείς 2:17) Απ’ αυτή τη δήλωσι πρέπει να περιμένωμε ότι οι αρχαίες αυτές προφητικές σκιές έχουν ομοίως τις εκπληρώσεις των συγκεντρωμένες γύρω στους δούλους του Ιησού Χριστού. Και θα δούμε ότι αυτό είναι ακριβώς εκείνο που υποστηρίζουν τα γεγονότα. Στο προηγούμενο άρθρο εκάμαμε ήδη μια προκαταρκτική μελέτη της προελεύσεως και λειτουργίας της πατριαρχικής κοινωνίας και είμεθα έτοιμοι να εξετάσωμε λεπτομερώς επιπρόσθετα νομικά χαρακτηριστικά που ρίχνουν τις ενδιαφέρουσες σκιές τους οι οποίες προεικονίζουν σημερινές πραγματικότητες.

ΕΠΙΤΗΡΗΣΙΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

2. Ποιος πατριαρχικός νόμος πρόκειται να εξετασθή, και πώς εδηλώνετο η ανάληψις νομικής ευθύνης;

² Η πατριαρχική κοινωνία είχε καλά καθωρισμένους νόμους και έθιμα που ερρύθμιζαν την επιτήρησι προσωπικής ιδιοκτησίας και προσώπων. Επιτήρησις υπήρχε στην περίπτωσι που ένας ιδιοκτήτης ή ένας πατέρας εμπιστευόταν την ιδιοκτησία του ή τα παιδιά του στη φροντίδα άλλων. Η ιδιοκτησία ή τα πρόσωπα, ή παρεδίδοντο σ’ έναν άλλον για διαφύλαξι, ή εδανείζοντο προς όφελος του τελευταίου. Κατά περιστάσεις ανετίθετο στον μεγαλύτερον αδελφόν, ο οποίος ήταν ώριμος, η επιτήρησις των μικροτέρων αδελφών του. Αφού οι Βιβλικοί πατριάρχαι ήσαν ως επί το πλείστον βουκόλοι ή ποιμένες, η ιδιοκτησία γενικά περιελάμβανε ζώα που τα ενεπιστεύοντο σε άλλους. Εν τούτοις, οι γενικοί κανονισμοί φαίνεται ότι εφηρμόζοντο σε κάποιο τμήμα ιδιοκτησίας ή κάποιο πρόσωπο που μπορούσε να ήταν εμπιστευμένο στα χέρια επιστατών. Στην περίπτωσι που σ’ ένα ποιμένα ήσαν εμπιστευμένα τα πρόβατα ενός ιδιοκτήτου, όταν ο ποιμήν έλεγε ότι θα εφύλαττε τα πρόβατα, τότε αυτό έφερε νομική ευθύνη στον ποιμένα που ενησχολείτο στη φύλαξι. Σημειώνομε την περίπτωσι του αρχηγού οικογενείας Ιακώβ, κατά την οποίαν αυτός διεπραγματεύθη με τον πενθερό του Λάβαν για τη φύλαξι των προβάτων του τελευταίου. Όταν ο Ιακώβ είπε, «Εάν κάμης εις εμέ το πράγμα τούτο, πάλιν θέλω ποιμαίνει το ποίμνιόν σου, και φυλάττει αυτό,» ανελάμβανε νομική ευθύνη για τα πρόβατα που ήσαν εμπιστευμένα στη φροντίδα του.—Γένεσις 30:31.

3, 4. (α) Πού βρίσκεται μια έκθεσις των νομικών ευθυνών της πατριαρχικής επιτηρήσεως, και πώς συμβαίνει αυτό; (β) Εξετάστε τις ευθύνες που συνεπήγετο η επιτήρησις ζώων.

³ Ποιες ήσαν μερικές από τις νομικές ευθύνες που εβάρυναν εκείνον που ανελάμβανε την επιτήρησι ζώων που ανήκαν σε άλλον; Οι κανονισμοί της εποχής του Νώε για την επιτήρησι, ενεσωματώθησαν από τον Θεό έπειτα από χρόνια στη διαθήκη του Νόμου που εδόθηκε στο έθνος Ισραήλ. Έτσι από το νόμο του Μωυσέως έχομε μια πραγματική έκθεσι των ευθυνών αυτών. «Εάν τις παραδώση εις τον πλησίον αυτού όνον, ή βουν, ή πρόβατον, ή οποιονδήποτε κτήνος, δια να φυλάττη αυτό, και αποθάνη, ή συντριφθή, ή αρπαχθή, χωρίς να ίδη τις, όρκος Θεού [Ιεχωβά, AS] θέλει γείνει αναμέσον αμφοτέρων αυτών, ότι δεν έβαλε την χείρα αυτού επί το κτήμα του πλησίον αυτού· και ο κύριος αυτού θέλει λάβει αυτό, ο δε άλλος δεν θέλει κάμει ανταπόδοσιν. Εάν όμως εκλέφθη παρ’ αυτού, θέλει κάμει ανταπόδοσιν εις τον κύριον αυτού. Εάν έγεινε θηριάλωτον, θέλει φέρει αυτό δια μαρτυρίαν, και δεν θέλει πληρώσει το θηριάλωτον.»—Έξοδος 22:10-13.

⁴ Συνεπώς, απητείτο από τον ποιμένα να εκδηλώση συνήθη φροντίδα για τη διαφύλαξι των ζώων που του ήσαν εμπιστευμένα. Έπρεπε να φροντίση επαρκώς για να τρέφωνται τα ζώα και για να μη χαθούν. Αν, ενώ ευρίσκοντο υπό την επίβλεψί του, εκλέπτοντο ζώα από τον ίδιον ή από τους μισθωτούς βοηθούς του, τότε ήταν υπεύθυνος να κάμη πλήρη αποκατάστασι στον ιδιοκτήτη. Για εκείνα που εκλάπησαν έπρεπε να κάμη πενταπλή ή τετραπλή αποκατάστασι, αυτό δε εξηρτάτο από το αν ήσαν βώδια ή πρόβατα. (Έξοδος 22:1) Εξ άλλου, ο πατριαρχικός νόμος δεν απαιτούσε από τον ποιμένα να εξασκή σε πολύ μεγάλο βαθμό φροντίδα με το να είναι υπεύθυνος για πράξεις που ήσαν πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχό του. Έτσι, αν το ζώο πέθαινε μοναχό του, εβλάπτετο όχι από λάθος ή αμέλεια του φροντιστού ή εκλέπτετο βίαια από ομάδα εξωπλισμένων επιδρομέων, τότε δεν απητείτο από τον ποιμένα να επανορθώση την απώλεια. Αυτό εφηρμόζετο επίσης σε περιπτώσεις που ένα άγριο θηρίο διήρπαζε το ζώο και το κατεσπάραζε. Αν εδίδετο στον ιδιοκτήτη απόδειξις της εφόδου που εφόνευσε το ζώο, ο ιδιοκτήτης έπρεπε να βαστάση την απώλεια. Ο ποιμήν επιστάτης απηλλάσσετο από την ευθύνη.

5. Τι συνέβη στην περίπτωσι του Ιωσήφ, και πώς ο Ρουβήν βρέθηκε κάτω από ειδική ευθύνη;

⁵ Μ’ αυτά τα δεδομένα μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το πώς επολιτεύθησαν ο Ιακώβ και οι γυιοί του κατά τον καιρό της εξαφανίσεως του Ιωσήφ. Οι δέκα γυιοί του πατριάρχου Ιακώβ είχαν γίνει ζηλότυποι για τον δεκαεπταετή αδελφό τους Ιωσήφ, ο οποίος απελάμβανε τη θέσι της ευνοίας πλησίον του πατρός του. Ο Ιακώβ έστειλε τον γυιό του Ιωσήφ σε μια αποστολή για να εξακριβώση αν υγίαιναν οι δέκα μεγαλύτεροι αδελφοί του και να αναφέρη για την πρόοδο του έργου που έκαναν ποιμαίνοντας τα ποίμνια του Ιακώβ σ’ ένα μακρινό τόπο. Βλέποντας τον Ιωσήφ να έρχεται από μακριά, οι ζηλότυποι αδελφοί του συνώμοσαν να τον φονεύσουν και να πουν στον πατέρα τους ότι ένα κακό θηρίο τον είχε κατασπαράξει. Όταν ο Ιωσήφ έφθασε κοντά τους, τον εξέντυσαν από τον ποικιλόχρωμο χιτώνα του και τον έρριξαν σ’ ένα λάκκο. Αλλά ο Ρουβήν, ο μεγαλύτερος αδελφός, που ήταν νομικώς υπεύθυνος για την επιτήρησι του νεωτέρου αδελφού του, αφού ήταν τώρα ανάμεσά τους, αντέτεινε στη συνωμοσία και εσχεδίασε ν’ αποκαταστήση τον Ιωσήφ στον πατέρα του κι έτσι ν’ απαλλαγή ο ίδιος από την ευθύνη του ως ειδικού φροντιστού. Εν τω μεταξύ, ενώ ο Ρουβήν ήταν μακριά από τον λάκκο, οι άλλοι αδελφοί επώλησαν τον Ιωσήφ ως δούλον σε κάποιους εμπόρους που περνούσαν. Όταν επέστρεψε ο Ρουβήν στο λάκκο και βρήκε ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν εκεί, διέσχισε τα ιμάτιά του με αγωνία, γνωρίζοντας ότι θα εθεωρείτο νομικώς υπεύθυνος για την εξαφάνισι του νεωτέρου αδελφού του. Ανεφώνησε, «Το παιδίον δεν υπάρχει· και εγώ, εγώ πού να υπάγω;»— Γένεσις 37:12-30.

6. Ποια πορεία ακολούθησε ο Ρουβήν, και γιατί; Ποια ήταν η ετυμηγορία του Δικαστού Ιακώβ, και γιατί;

⁶ Η πορεία που ακολούθησε τώρα ο Ρουβήν με την προτροπή και των άλλων αδελφών του, δεν ήταν μια απλή φαντασία, ιδιοτροπία. Μάλλον ήταν μια πορεία που εσχεδιάσθηκε με πανουργία για ν’ αποφύγουν τη νομική ευθύνη όταν θα ενεφανίζοντο μπροστά στον πατέρα τους για να αναγγείλουν την εξαφάνισι του Ιωσήφ. Ήξεραν ότι θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν τον πατέρα τους, ο οποίος θα καθόταν ως πατριαρχικός δικαστής για να εξετάση λεπτομερώς και να ζυγίση κάθε απόδειξι όσον αφορά την ευθύνη. Επί πλέον, ήξεραν ότι υπό τον νόμον της επιτηρήσεως προσώπων και ιδιοκτησίας, αν θα μπορούσε να βεβαιωθή απόδειξις εφόδου από ένα θηρίο, τότε ο επιστάτης θα απηλλάσσετο τελείως και θα εθεωρείτο αθώος. Σημειώστε προσεκτικά τη Γραφική αφήγησι του τι συνέβη και πώς ο Ιακώβ ήταν νομικώς αναγκασμένος να γνωρίση ή εξετάση τις αποδείξεις και ως δικαστής να κηρύξη κατά νόμον αθώους τους γυιούς του από τον υποτιθέμενο θάνατο του Ιωσήφ. «Έλαβον τον χιτώνα του Ιωσήφ, και έσφαξαν ερίφιον εκ των αιγών, και έβαψαν τον χιτώνα εν τω αίματι· και απέστειλαν τον χιτώνα τον ποικιλόχροον, και έφεραν αυτόν προς τον πατέρα αυτών, και είπον, Ευρήκαμεν τούτον· γνώρισον τώρα, αν ήναι ο χιτών του υιού σου, ή ουχί. Ο δε εγνώρισεν αυτόν, και είπε, Ο χιτών του υιού μου είναι· θηρίον κακόν κατέφαγεν αυτόν· όλος κατεσπαράχθη ο Ιωσήφ.» (Γένεσις 37:30-34) Η τελευταία αυτή περίοδος με νομική φρασεολογία περιλαμβάνει την ετυμηγορία του δικαστηρίου του Δικαστού Ιακώβ. Καμμιά τιμωρία δεν θα μπορούσε ν’ αποφασισθή εις βάρος των δέκα γυιών. Τα χέρια του Ιακώβ ήσαν δεσμευμένα από το νόμο που του απέκλειε να προωθήση περαιτέρω την υπόθεσι.

7. Υπάρχει κάτι που να δείχνη ότι ο Ιακώβ υπωψιάσθηκε αδικία; Εξηγήστε τι εξεδήλωσε.

⁷ Ο Δικαστής Ιακώβ ήταν αναγκασμένος να εκδώση μια απόφασι για θάνατο από θηρίο. Δεν υπάρχει απόδειξις ότι βαθιά μέσα στο νου του υποψιαζόταν ωστόσο αδικία. Έπειτα από χρόνια όταν παρουσιάσθηκε η περίπτωσις να εμπιστευθή τον νεώτατο αγαπημένο γυιό του Βενιαμίν στη φροντίδα των μεγαλυτέρων αδελφών του, από τους οποίους εζήτησε ο Αιγύπτιος πρωθυπουργός (πραγματικά ο αδελφός των Ιωσήφ, τον οποίον δεν ανεγνώρισαν) να φέρουν τον Βενιαμίν στην Αίγυπτο, ο Ιακώβ αρνήθηκε να επιτρέψη να πάρουν το παιδί με τις συνήθεις εγγυήσεις επιτηρήσεως. Μάλλον, μόνο όταν ο Ιούδας, ο τέταρτος γυιός του Ιακώβ, δεσμεύθηκε με μια έντονη ευχή προσωπικής βεβαιώσεως για την ασφάλεια του Βενιαμίν, δίνοντας έτσι μια πολύ ισχυρή εγγύησι πέρα από τη διάταξι της επιτηρήσεως, συνήνεσε ο Ιακώβ να επιτρέψη στον Βενιαμίν να πάη μαζί τους. (Γένεσις 44:32, 33) Επί πλέον, ο Ιακώβ δείχνει τους ιδιαίτερους πατρικούς του φόβους και ανησυχία υπενθυμίζοντας στους γυιούς του ότι προ ετών ήταν υποχρεωμένος ως δικαστής να ειπή την ετυμηγορία για θάνατο από θηρίο και από τότε δεν είχε ιδεί τον Ιωσήφ: «Και ο είς έξήλθεν από πλησίον μου, και είπα, Βεβαίως κατεσπαράχθη υπό θηρίου· και δεν είδον αυτόν έως του νυν.»—Γένεσις 44:28.

ΕΠΙΤΗΡΗΣΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

8. Με ποιόν αρχίζει η πραγματικότης της σκιάς της επιτηρήσεως, και ποιοι είναι (1) ο ιδιοκτήτης των προβάτων, (2) τα πρόβατα, και (3) ο ποιμήν;

⁸ Η πατριαρχική αυτή σκιά από το θαμπό παρελθόν άρχισε να έχη την πραγματικότητά της στον καλόν Ποιμένα Χριστόν Ιησούν, στον οποίον ήσαν εμπιστευμένα τα «πρόβατα» του Πατρός του. Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας Ποιμήν και Ιδιοκτήτης των «προβάτων» του. Οι πιστοί Χριστιανοί δούλοι του είναι όμοιοι με πρόβατα που είχαν κάποτε περιπλανηθή, αλλά που τώρα επέστρεψαν στον Θεό τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών των. (Ψαλμός 23:1· 1 Πέτρου 2:25) Ο Χριστός Ιησούς εστάλη ως ο καλός ποιμήν για να φροντίση γι’ αυτά τα πρόβατα. «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων. Ο δε μισθωτός, και μη ων ποιμήν, του οποίου δεν είναι τα πρόβατα ιδικά του, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον, και αφίνει τα πρόβατα, και φεύγει· και ο λύκος αρπάζει αυτά, και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός φεύγει, διότι είναι μισθωτός, και δεν μέλει αυτόν περί των προβάτων. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά, και γνωρίζομαι υπό των εμών, καθώς με γνωρίζει ο Πατήρ, και εγώ γνωρίζω τον Πατέρα· και την ψυχήν μου βάλλω υπέρ των προβάτων. Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.»—Ιωάννης 10:11-16.

9, 10. (α) Πώς και με ποια ευθύνη εποίμανε ο Ιησούς τα πρόβατα του Ιεχωβά; (β) Κατεστράφησαν μερικά πρόβατα, και αν ναι, πώς, και ποιος ήταν υπεύθυνος;

⁹ Τι έκθεσι τρυφερής φροντίδος και αφοσιώσεως για τα πρόβατα έκαμε ο Ιησούς Χριστός στη διάρκεια των τριάμισυ ετών της διακονίας του! Τα έτρεφε επιμελώς με πλούσια πνευματική τροφή. Όταν ένα χανόταν, άφηνε τα ενενήντα εννέα και ανακτούσε το αποπλανημένο. (Ματθαίος 18:12-14) Βοηθούσε τους πνευματικώς πτωχούς και ασθενείς για να αναρρώσουν. Αλλά εκεί που παρ’ όλη την τρυφερή του προσοχή επακολουθούσε πνευματική ασθένεια και ακόμη πνευματικός θάνατος, δεν εθεωρείτο υπεύθυνος ενώπιον του μεγάλου Ιδιοκτήτου των «προβάτων», του Ιεχωβά Θεού. Ο θάνατός του έγινε όχι επειδή έχασε κάποια πρόβατα, αλλά για να σωθούν τα χαμένα πρόβατα. Ο αξιόπιστος αυτός ποιμήν επροστάτευε επίσης τα πρόβατα από τις άγριες επιθέσεις των δαιμόνων και του Σατανά του ιδίου, ο οποίος περιήρχετο «ως λέων ωρυόμενος ζητών τίνα να καταπίη.»—1 Πέτρου 5:8.

¹⁰ «Σίμων, Σίμων, ιδού, ο Σατανάς σάς εζήτησε, δια να σας κοσκινίση ως τον σίτον. Πλην εγώ εδεήθην περί σου δια να μη εκλείψη η πίστις σου· και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου.» (Λουκάς 22:31, 32) Από τα δώδεκα ειδικά πρόβατα που ο Ιεχωβά εμπιστεύθηκε στον Ιησούν, ένα μόνο φέρθηκε στην καταστροφή από τον καταβροχθιστή λέοντα Σατανά ή Διάβολο. Σημειώστε την ακόλουθη έκθεσι που κάνει ο Ιησούς στην προσευχή του προς τον Ιεχωβά για το ποιμαντικό του έργο. «Ότε ήμην μετ’ αυτών εν τω κόσμω, εγώ εφύλαττον αυτούς εν τω ονόματί σου· εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εφύλαξα, και ουδείς εξ αυτών απωλέσθη, ειμή ο υιός της απωλείας.» (Ιωάννης 17:12) Όπως έδειχνε η πατριαρχική σκιά, ο Ιησούς δεν εθεωρήθη υπεύθυνος για την απώλεια του προδότου Ιούδα του Ισκαριώτου. Αφού ο Ιησούς επιτυχώς εφρόντισε για πλήθος πρόβατα φέρνοντάς τα σε ζωή αιώνια, έχομε ως αρχηγόν ενώπιόν μας τον δοξασμένον Ιησούν Χριστόν, ένα δοκιμασμένον ποιμένα που είναι αξιόπιστος και έμπιστος!

11. Για ποιο έργο εξεπαίδευε ο Ιησούς τους μαθητάς του και πώς έκαμε τον Πέτρο να κατανοήση αυτό το σημείο;

¹¹ Ενώ ο Ιησούς εκτελούσε το ποιμαντικό του έργο, συγχρόνως εξεπαίδευε τους μαθητάς του για να γίνουν υποποιμένες. Ο Ιησούς ήταν πάντοτε απησχολημένος με την οικοδόμησι της πίστεώς των, για να μπορέσουν να είναι σε θέσι να δεχθούν τις ευθύνες των ως επιτηρητών των προβάτων του Ιεχωβά. Προτού αναληφθή στον ουρανό ο Ιησούς έκαμε τον Σίμωνα Πέτρο να κατανοήση το σημείο αυτό του ποιμαντικού έργου. Τρεις φορές ο Ιησούς τονίζει το σημείο. «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με περισσότερον τούτων; Λέγει προς αυτόν, Ναι, Κύριε, συ εξεύρεις ότι σε αγαπώ. Λέγει προς αυτόν, Βόσκε τα αρνία μου. Λέγει προς αυτόν πάλιν δευτέραν φοράν, Σίμων Ιωνά, αγαπάς με; Λέγει προς αυτόν, Ναι, Κύριε· συ εξεύρεις ότι σε αγαπώ. Λέγει προς αυτόν, Ποίμαινε τα πρόβατά μου. Λέγει προς αυτόν την τρίτην φοράν, Σίμων Ιωνά, αγαπάς με; Ελυπήθη ο Πέτρος ότι είπε προς αυτόν την τρίτην φοράν, Αγαπάς με; και είπε προς αυτόν, Κύριε, συ εξεύρεις τα πάντα· συ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Βόσκε τα πρόβατά μου.»—Ιωάννης 21:15-17.

12, 13. (α) Ποια συμβουλή έδωσε ο Πέτρος για την ποίμανσι, και εφαρμόζεται αυτή σήμερα; (β) Ποιες ευθύνες πρέπει να γίνουν δεκτές από τους εκκλησιαστικούς υπηρέτας σήμερα;

¹² Αυτός ο ίδιος ο Πέτρος έγινε ένας πιστός υποποιμήν στα ίχνη του Διδασκάλου του Ιησού Χριστού. Στους συντρόφους του υποποιμένας του καιρού του και με ίση δύναμι στους σημερινούς αληθινούς Χριστιανούς λειτουργούς, ο Πέτρος έδωσε σοφή συμβουλή. «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» (1 Πέτρου 5:2, 3) Συνεπώς τώρα, σ’ αυτόν τον καιρό που εκατοντάδες χιλιάδων από τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου συναθροίζονται στην οργάνωσι της «μιας ποίμνης» της ερχομένης κοινωνίας του νέου κόσμου, η πατριαρχική σκιά της ποιμαντικής ευθύνης περιγράφει λεπτομερώς την ποιμαντική ευθύνη στη σημερινή πραγματικότητα ανάμεσα στις εκκλησίες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Όλοι εσείς που είσθε λειτουργικοί υπηρέται στις εκκλησίες, πώς ανταποκρίνεσθε στις θείες απαιτήσεις;

¹³ Παίρνετε στα σοβαρά την επίβλεψι ως ένας ώριμος υπηρέτης του Θεού; Δέχεσθε τα καθήκοντά σας ως ένας τέτοιος διωρισμένος υπηρέτης εκουσίως, όχι διότι αγαπάτε την αισχροκέρδεια, αλλά πρόθυμα διότι αγαπάτε τον Θεό και τον όμοιό σας Χριστιανό; Τρέφετε με δραστηριότητα τα πρόβατα του Κυρίου με την ορθή πνευματική τροφή που ο Ιεχωβά προμηθεύει τόσο πλούσια επάνω στην τράπεζά του; Καταβάλλετε προσπάθειες για να βοηθήσετε τους πνευματικώς ασθενείς και τους πνευματικώς πτωχούς ν’ ανακτήσουν πνευματική υγεία και πλούτο για να είναι ισχυρά μέλη του τοπικού σας ομίλου μαρτύρων που ασχολούνται στο κήρυγμα; Τους προστατεύετε όσον απόκειται στην ικανότητά σας από τις επιθέσεις των δαιμόνων και του Σατανά, για να μη αρπαγούν μακριά από το αληθινό ποίμνιο; Αν ένας αποπλανηθή, καταβάλλετε προσπάθεια ν’ ανακτήσετε αυτό το χαμένο πρόβατο, για να γίνη χαρά με την επιστροφή ενός μετανοούντος που λυπήθηκε «κατά Θεόν» και έτσι εσώθηκε από πιθανή καταστροφή; (2 Κορινθίους 7:8-11) Αν οι σύγχρονοι υποποιμένες μπορούν ν’ απαντήσουν καταφατικώς σε όλα αυτά, τότε ανταποκρίνονται στις θεοκρατικές των ευθύνες, όπως έδωσαν παράδειγμα οι ποιμένες, ο Ιησούς και οι απόστολοι.

14. Ποιες ποιμαντικές ευθύνες βαρύνουν όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά, και πόσο σοβαρό είναι αυτό το ζήτημα;

¹⁴ Αλλ’ από μια ευρύτερη άποψι, όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως διάκονοι έχουν ποιμαντικές ευθύνες στους σχετικούς τομείς των οπουδήποτε κηρύττουν. Εκεί, στους ατομικούς σας τομείς, υπάρχουν πολλά από τα χαμένα και ασθενικά πιθανά «άλλα πρόβατα» που πρέπει να τα περιποιηθή με αγάπη ο εντεταλμένος ποιμαίνων διάκονος. Αν αμελήσωμε να φροντίσωμε για οποιοδήποτε από αυτά τα πρόβατα που ετέθησαν υπό την επιτήρησί μας από τον μέγαν Ιδιοκτήτην Ιεχωβά Θεό, θα θεωρηθούμε υπεύθυνοι για τη ζωή των. «Υιέ ανθρώπου, σε κατέστησα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός μου, και νουθέτησον αυτούς παρ’ εμού. Όταν λέγω προς τον άνομον, Εξάπαντος θέλεις θανατωθή, και συ δεν νουθετήσης αυτόν, και δεν λαλήσης δια να αποτρέψης τον άνομον από της οδού αυτού της ανόμου, ώστε να σώσης την ζωήν αυτού, εκείνος μεν ο άνομος θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού· πλην εκ της χειρός σου θέλω ζητήσει το αίμα αυτού.» (Ιεζεκιήλ 3:17, 18) Αν, επομένως, προσπαθούμε να βοηθήσωμε αυτούς τους δυστρόπους τώρα με το άγγελμα της ζωής που προέρχεται από τον Κύριο, και αν παρά τις προσπάθειές μας ο Σατανάς ο ωρυόμενος λέων τούς καταβροχθίζη, τότε είμεθα απηλλαγμένοι από ευθύνη για τα καταστρεφόμενα αυτά πιθανά πρόβατα. Ο Παύλος έδειξε τη σοβαρότητα της ποιμενικής μας διακονίας όταν είπε, «Ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» (1 Κορινθίους 9:16) Οι πιστοί υποποιμένες σήμερα, εκπληρώνοντας πρόθυμα τη διακονία τους όπως ο Ιησούς και οι απόστολοι, θα έχουν την ικανοποίησι να δουν τη διαφύλαξι ενός μεγάλου πλήθους των άλλων προβάτων του Κυρίου, που είχαν το προνόμιο να τα ανεύρουν, να τα βοηθήσουν και να τα προστατεύσουν οδηγώντας τα στην αιώνια ζωή.

ΔΟΥΛΕΙΑ

15. Πώς εμφανίσθηκε η εκούσια δουλεία στους πατριαρχικούς χρόνους, και τι αυτή επέφερε στους δουλικά δεσμευμένους υπηρέτας;

¹⁵ Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα είναι το θέμα της δουλείας που υφίστατο στις ημέρες των πατριαρχών, έθιμο που επήγαζε προφανώς από τους καιρούς του Νώε. Φαίνεται ότι, σε περίπτωσι που μια ωρισμένη οικογενειακή μονάς κάτω από τον οικογενειακό αρχηγό της έφθανε σε οικονομικώς δυσκόλους καιρούς, λόγω κακής διαχειρίσεως ή οικονομικών ατυχιών που ωδηγούσαν σε χρέη, ο οικογενειακός αρχηγός της μονάδος αυτής μπορούσε ν’ απαλλαγή από το χρέος του πωλώντας νομίμως και εκουσίως τον εαυτό του και την οικογένειά του σε δουλεία. Αυτό εσήμαινε ότι επωλούσε τον εαυτό του ή στον πιστωτή του για το ποσόν που εκάλυπτε το χρέος ή σ’ ένα αρχηγό οικογενείας που ευημερούσε οικονομικώς και μπορούσε να πληρώση την τιμή της πωλήσεως για ν’ απαλλάξη τον νέον δούλον από το χρέος του. Ένας τέτοιος δούλος γινόταν εκείνο που είναι γνωστό ως δουλικά δεσμευμένος υπηρέτης. Εις αντάλλαγμα των μελλοντικών υπηρεσιών της υποκειμένης οικογενείας, η πλουσιώτερη οικογένεια συμφωνούσε να στεγάζη, να ντύνη και να τρέφη τους νεωστί αποκτημένους εθελοντάς σκλάβους. Η διευθέτησις αυτή παρείχε ένα προσωρινό μέσον υπάρξεως στην δουλικά υπηρετούσα οικογενειακή μονάδα. Αυτό ήταν καλύτερο από το να υποφέρη σε πενία. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η δουλεία σ’ εκείνες τις ημέρες εσήμαινε υπηρετική χρησιμοποίησι, με τα αναγκαία της ζωής εξασφαλισμένα από έναν ανώτερο πατριάρχη ή αρχηγό οικογενείας. Παρατηρήστε τη φροντίδα της οποίας έτυχε ο Ιωσήφ κατά τη δουλεία του στην Αίγυπτο.—Γένεσις 39:1-6.

16. Ποια προμήθεια υπήρχε για την ελευθέρωσι από τη δουλεία;

¹⁶ Ο ομοιόμορφος κατ’ έθιμον νόμος της εκουσίας δουλείας στην αρχαία Εγγύς Ανατολή προνοούσε επιπρόσθετα για εξαγορά είτε από τον δούλο τον ίδιο αν αργότερα εκληρονομούσε χρήματα είτε από ένα στενό συγγενή. Η απολύτρωσις ή εξαγορά εγίνετο με την πληρωμή μιας συμφωνημένης τιμής στον ιδιοκτήτη του δούλου για την ελευθέρωσι. Εξ άλλου ο δούλος και η οικογένειά του είχαν το δικαίωμα να λάβουν δώρα από τον πρώην κύριό τους για τις περασμένες υπηρεσίες.a Μερικές φορές η δουλεία ως μια προσωρινή κατάστασις διαρκούσε επί γενεές σε περίπτωσι που ένας στενός συγγενής εξαγοραστής δεν προνοούσε πρόθυμα για την εξαγορά. Θυμούμεθα τους δώδεκα γυιούς του Ιακώβ και τις οικογένειές των, οι οποίοι εμπήκαν εκουσίως στην Αίγυπτο για να παροικήσουν εκεί και αργότερα υπήχθησαν σε δουλεία από επιθετικούς Φαραώ. Οι Ισραηλίτες παρέμειναν στη δουλεία επί μερικές γενεές.—Έξοδος 2:23.

17. Τι έλεγε ο Νόμος του Μωυσέως για τη δουλεία;

¹⁷ Στις ημέρες του Μωυσέως η διαθήκη του Νόμου που εθεσπίσθη με θεία αποκάλυψι, περιέλαβε πάρα πολλές από τις προμήθειες που ερρύθμιζαν την εκουσία δουλεία. «Εάν πτωχεύση ο αδελφός σου πλησίον σου, και πωληθή εις σε, δεν θέλεις επιβάλει εις αυτόν δουλείαν δούλου. Ως μισθωτός ή πάροικος θέλει είσθαι πλησίον σου· μέχρι του έτους της αφέσεως θέλει δουλεύει εις σε. Τότε θέλει εξέλθει από σου, αυτός και τα τέκνα αυτού μετ’ αυτού, και θέλει επιστρέψει εις την συγγένειαν αυτού, και εις την ιδιοκτησίαν, την πατρικήν αυτού θέλει επιστρέψει. Και όταν ο ξένος, και ο παροικών μετά σου, πλουτήση, ο δε αδελφός σου ο μετ’ αυτού πτωχεύση, και πωληθή εις τον ξένον . . . αφού πωληθή, θέλει εξαγορασθή πάλιν· είς εκ των αδελφών αυτού θέλει εξαγοράσει αυτόν.» (Λευιτικόν 25:39-41, 47-49) Παρεμπιπτόντως αναφέρομε ότι, σε αντίθεσι με την παραπάνω σπλαχνική διάταξι, υπήρχε επίσης η συνήθεια να δημιουργούνται ακούσιοι δούλοι από αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι δεν μπορούσαν να εξαγορασθούν. Η τελευταία αυτή καταπιεστική διάταξις δουλείας πρέπει να είχε την αρχή της στον Νεβρώδ και τους σατανικούς διαδόχους του, οι οποίοι κατέφευγαν σε πολέμους.

18. Πώς συμβαίνει να βρίσκη ο άνθρωπος τον εαυτό του σε δουλεία; Περιγράψτε την αθλία του κατάστασι.

¹⁸ Ως μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας σήμερα, οι άνθρωποι βρίσκουν τον εαυτό τους σε δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο. Ο προπάτωρ Αδάμ ανόητα και εκούσια εμπήκε σε δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο για το αντίτιμο του να φάγη τον απαγορευμένο καρπό με ισχυρογνωμοσύνη. Επώλησε τον εαυτό του και όλη τη μέλλουσα οικογένειά του στην υπηρεσία του θανάτου. Ο θάνατος άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς. Αυτή η σκλαβιά της δουλείας στο θάνατο επέρασε σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι επωλήθηκαν σε μια δουλική επισφαλή ύπαρξι. «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα.» (Ρωμαίους 8:20) Ούτε ένα μέλος της ανθρωπίνης οικογενείας δεν υπήρξε ικανό να πληρώση το εξαιρετικά υψηλό αντίτιμο μιας τελείας ανθρωπίνης ζωής για να εξαγοράση τον εαυτό του από τη θανάσιμη αυτή δουλεία. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον. Αλλ’ εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωυσέως και επί τους μη αμαρτήσαντας κατά την ομοιότητα της παραβάσεως του Αδάμ, όστις είναι τύπος του μέλλοντος.» (Ρωμαίους 5:12, 14) Ο Σατανάς, ο πονηρός θεός αυτού του φαύλου παλαιού κόσμου, έχοντας αρχικά παρακινήσει τον άνθρωπο να χάση την ελευθερία που απελάμβανε στη θεοκρατική οικογένεια του Θεού, επεζήτησε να κρατήση επιπρόσθετα το ανθρώπινο γένος σε δουλεία στον εαυτό του καθώς και σε δουλεία στο θάνατο. Ο Σατανάς έγινε ο μεγάλος δεσμοφύλαξ και εργοδιώκτης των σκλάβων ολόκληρης της οργανώσεώς του που αποτελείται από ανθρώπους και δαίμονας. Γι’ αυτό το λόγο τα δύο και πλέον δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν σήμερα στο πρόσωπο της γης, βρίσκονται σε μεγάλη δουλεία στους δύο καταθλιπτικούς των κυρίους, τον «Θεόν Σατανάν» και τον σύμμαχόν του «Βασιλέα Θάνατον».—2 Κορινθίους 4:4.

ΕΞΑΓΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

19. Υπάρχει ελπίς απελευθερώσεως από αυτή τη δουλεία; Ποιος είναι ο συγγενής του ανθρώπου; Εξηγήστε.

¹⁹ Δεν υπάρχει καμμιά ελπίς απελευθερώσεως από αυτή τη δουλεία; Ναι, υπάρχει. Και τούτο λόγω της δυνατότητος εξαγοράς όπως προσκιάσθηκε στον πατριαρχικό νόμο που προνοούσε για την εξαγορά δούλων από τη δουλεία. Θυμηθήτε ότι ήταν ένας συγγενής εκείνος που είχε το δικαίωμα να λυτρώση ή εξαγοράση τον συγγενή του από τη δουλεία. Επί πλέον, χρειαζόταν να πληρωθή μια απολυτρωτική τιμή από ένα στενό συγγενή. Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε πιθανώς να είναι ο στενός συγγενής του αμαρτωλού ανθρώπου για να πληρώση την εξαιρετικά υψηλή τιμή που απητείτο για την εξαγορά του; Αυτός ο στενός συγγενής λυτρωτής δεν είναι άλλος από τον Τέλειον, τον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος έγινε ανθρώπινη σάρκα για να μπορέση να γίνη συγγενής του πιστού ανθρώπου. Η Γραφή τον ονομάζει «ο έσχατος Αδάμ». Ο Ιησούς αναφέρει τον εαυτό του ως τον «Υιόν του ανθρώπου». (Ιωάννης 1:14· 1 Κορινθίους 15:45· Ματθαίος 16:13) Υπάρχει, λοιπόν, αφθονία αποδείξεων που φανερώνουν ότι ο Ιεχωβά Θεός με έλεος και αγάπη απέστειλε τον αγαπητό του Υιό στη γη για να γίνη ο στενός συγγενής του ανθρώπου και ν’ απολυτρώση τους πιστούς από την καταστροφή. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάννης 3:16.

20, 21. (α) Ποια ήταν η τιμή για την εξαγορά; (β) Πώς και πότε ο Ιησούς έδωσε την τιμή;

²⁰ Οι Γραφές δείχνουν επίσης ότι ο πιστός άνθρωπος ηγοράσθη με μια απολυτρωτική τιμή, διότι λέγουν, «διότι ηγοράσθητε δια τιμής.» (1 Κορινθίους 6:20) Ποια ήταν, λοιπόν, αυτή η τιμή; Σύμφωνα με τις θείες αρχές ‘ζωήν αντί ζωής’ και ‘η ζωή είναι εν τω αίματι’, η δικαιοσύνη του Θεού απαιτούσε όπως η απολυτρωτική τιμή αντιστοιχή τελείως με ό,τι στερήθηκε ο Αδάμ, δηλαδή, με τη ζωή ενός τελείου ανθρώπου. (Έξοδος 21:23· Λευιτικόν 17:11) Με άλλα λόγια, η τιμή θα ήταν το αίμα ενός τελείου ανθρώπου που θα εξισούτο με το αίμα του τελείου Αδάμ προτού εισέλθη στη δουλεία του θανάτου. Και αυτό ακριβώς δείχνει η Γραφή. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων, μαρτυρίαν ήτις πρόκειται να γίνη εν ωρισμένοις καιροίς.»—1 Τιμόθεον 2:5, 6, NW.

²¹ Ο ίδιος ο Ιησούς δίνει μαρτυρία ότι ένας από τους σκοπούς της ελεύσεώς του στη γη ήταν να εκχύση το τέλειο αίμα της ζωής του στο θάνατο ως απολυτρωτική τιμή για να προμηθεύση την απελευθέρωσι πολλών από τη δουλεία. «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθαίος 20:28) Ο Ιησούς Χριστός επρομήθευσε αυτή την απολυτρωτική τιμή στην Ιερουσαλήμ την Παρασκευή, 14 του Νισάν (1η Απριλίου), του 33 μ.Χ., όταν οι εχθροί του, η Ιουδαϊκή ιεραρχία και οι Ρωμαίοι σύμμαχοί της, τον εθανάτωσαν επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου. Αλλά η νίκη των εχθρών του λίγο έζησε, διότι στις 16 του Νισάν (3η Απριλίου) ο Ιεχωβά Θεός έκαμε το πιο μεγάλο θαύμα του ανασταίνοντας τον πιστό του Υιό σε ζωή αθάνατη. Μετά σαράντα ημέρες εισήλθε στον ουρανό και επλήρωσε την αξία της απολυτρωτικής του θυσίας εκεί όπου το αντίτιμο είναι διαθέσιμο για να εφαρμοσθή στο πιστό ανθρώπινο γένος δίνοντας του αιώνια ζωή.—Ματθαίος 27:1-50· Εβραίους 9:25-28.

22. Ποιοι άνθρωποι ελευθερώνονται, και σε ποια ελευθερία εισέρχονται;

²² Ως περαιτέρω απόδειξι ότι ο Ιησούς είναι ο μέγας λυτρωτής ή ελευθερωτής από τη δουλεία, σημειώστε το ακόλουθο εδάφιο, στο οποίο εκείνοι που απολυτρώνονται αναφέρονται ως «παιδία». «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός [ο Ιησούς] παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβραίους 2:14, 15) Πραγματική ελευθέρωσις από τη δουλεία στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος, συγκεντρώνεται γύρω στον Ιησού Χριστό, τον λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους. Για τούτο εκείνοι που εξασκούν πίστι σ’ αυτή την προμήθεια του αντιλύτρου που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός, ακόμη και τώρα εισέρχονται σε μια σχετική ελευθερία από την εξουσία του Σατανά και από τους φόβους του θανάτου. Επί πλέον, έχουν ελπίδα ότι θα ελευθερωθούν εντελώς από το θάνατο είτε μέσω της αναστάσεως είτε περνώντας ζωντανοί μέσα στο νέο κόσμο κατά τον καιρό του Αρμαγεδδώνος.

23. Ποιος αγών απαιτείται για να διατηρήσωμε τη νεωστί αποκτημένη ελευθερία μας;

²³ Έχοντας αποκτήσει ελευθερία από τη δουλεία που κατέχει το ανθρώπινο γένος, μπαίνομε κατόπιν σ’ ένα γενναίον αγώνα για να διατηρήσουμε αυτή τη σχετική ελευθερία που μας φέρνει η αλήθεια του Θεού. «Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.» (Γαλάτας 5:1) Αυτό σημαίνει επιδίωξι μιας νέας και καθαρής πορείας μακριά από τα θανατηφόρα συστήματα της δουλείας που βρίσκονται στην κοινωνία του παλαιού κόσμου. Πρέπει ν’ ανθιστάμεθα στις αμαρτωλές κατευθύνσεις της σαρκός και ν’ αναλάβουμε τη νέα κατεύθυνσι της ελευθερίας, να ενστερνισθούμε, δηλαδή, τη δικαιοσύνη και να γίνωμε ευπειθείς στο θέλημα του Θεού. «Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον, ή της υπακοής προς δικαιοσύνην;» (Ρωμαίους 6:16) Υπηρετήσαμε αρκετόν καιρό ως δούλοι των ειδωλολατρικών εθνών εκτελώντας πράξεις χαλαρής διαγωγής, και αυτές άφησαν τα σημάδια των. Αλλά τώρα που έχει έλθει η ελευθέρωσις, ας ζήσωμε τις υπόλοιπες ημέρες μας αποβλέποντας σ’ έναν υψηλότερο αντικειμενικό σκοπό, δηλαδή, να είμεθα ευάρεστοι δούλοι στον Θεό μας. Ο Πέτρος συνιστά αυτή την πορεία για τον αληθινό Χριστιανό. «Δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού. Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, ακολουθήσαντες πορείαν χαλαράς διαγωγής.»—1 Πέτρου 4:2, 3, NW.

24. Αντιπαραβάλατε τα έργα ενός όταν ήταν προηγουμένως σε δουλεία, με τον καρπό που εκδηλώνεται αφού ελευθερώθηκε.

²⁴ Έργα και πράξεις που οι Χριστιανοί εσυνήθιζαν να εκτελούν όταν ήσαν σε δουλεία στην οργάνωσι του Σατανά και απ’ τα οποία έχουν τώρα απομακρυνθή, περιγράφονται καλά και σχολιάζονται από τον Παύλο. «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων· περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» Σε αντίθεσι σημειώστε τώρα τι η νέα ελευθέρωσις του Χριστιανού από τη σατανική δουλεία σημαίνει γι’ αυτόν, και ποιος είναι ο καρπός που παράγει. «Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια· κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος. Όσοι δε είναι του Χριστού, εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.»—Γαλάτας 5:19-24.

25, 26. (α) Ποια αποστολή λαμβάνουν οι ελευθερωμένοι, και πώς αυτή εκτελείται; (β) Ποιος αποχωρισμός πρέπει τώρα να γίνη από εκείνους που επιθυμούν λύτρωσι;

²⁵ Όχι μόνο ελευθερώνομε τον εαυτό μας από τη δουλεία του Σατανά, αλλά έχομε επίσης αποστολή να ελευθερώσωμε και άλλους, για να δεχθούν και αυτοί επίσης τον Ιησού Χριστό ως λυτρωτή των και να βρουν την αληθινή αυτή ελευθερία. Η αποστολή του Χριστιανού διακόνου είναι η ίδια με την αποστολή του Ιησού όταν έλεγε παραθέτοντας από τον Ησαΐα, «Πνεύμα του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς, με απέστειλε να κηρύξω εις τους αιχμαλώτους άφεσιν.» (Λουκάς 4:18, NW· Ησαΐας 61:1) Κηρύττοντας τον Ιησού Χριστό ως τον μόνον λυτρωτήν του ανθρώπου, παρακινούμε τους δεσμίους και τους δούλους να εξέλθουν και να δεχθούν ελευθερία. «Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει ο Ιεχωβά, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον”.»—2 Κορινθίους 6:17, NW.

²⁶ «Και ήκουσα άλλην φωνήν εκ του ουρανού, λέγουσαν, Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.» (Αποκάλυψις 18:4) Αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι ελευθερώνονται πρέπει τελείως ν’ αποσπασθούν από την οργάνωσι του παλαιού κόσμου του Σατανά. Πρέπει να διατηρήσουν ένα φυσικό, ηθικό, κοινωνικό και πνευματικό αποχωρισμό απ’ αυτήν. Όταν θα φθάση η κρίσιμη ώρα για την ολοσχερή καταστροφή του οίκου δουλείας του Σατανά στον Αρμαγεδδώνα, οι ελευθερωμένοι Χριστιανοί δεν θα βρεθούν αιχμάλωτοι εκεί μέσα ώστε να υποστούν μια κοινή τύχη μαζί με τους μη ελευθερωμένους όταν ο Θεός θα εκμηδενίση την ακάθαρτη αυτή οργάνωσι. Καθώς μας προειδοποιούν αυτές οι σκιές από το θαμπό παρελθόν σχετικά με την τωρινή μας πορεία, ας μη βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αγνοούν τις σαφείς προειδοποιήσεις που εκτίθενται στις Γραφές και που διέπουν την τωρινή και τη μέλλουσα ευημερία μας.

[Υποσημειώσεις]