Ποια Είναι η Απάντησις;

Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ των φυλακών εξακολουθεί ν’ αυξάνη. Το ίδιο και το έγκλημα. Πόσο φανερό είναι ότι κάτι άλλο πρέπει να γίνη. Αλλά τι;

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Το ένα είναι εκείνο που βρίσκεται μέσα στις δυνατότητες των ανθρώπων. Ένα άλλο είναι εκείνο που βρίσκεται έξω από τις δυνάμεις των άλλα που θα γίνη οπωσδηποτε.

Ποια είναι μερικά από τα πράγματα που οι άνθρωποι και οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν, αν είχαν πράγματι τη διάθεσι;

Χρειάζεται Ομοιόμορφη Δικαιοσύνη

Ένα πράγμα που θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν είναι η έλλειψις ομοιομορφίας που υπάρχει τώρα. Η ποινή για ένα παράπτωμα στο ένα μέρος δεν είναι πάντοτε η ίδια όπως σ’ ένα άλλο μέρος. Αυτό εμποδίζει τον σεβασμό για το νόμο και εξαγριώνει τους παραβάτες.

Επί παραδείγματι, ένας βιαστής στην Κοννέκτικατ λέγεται ότι καταδικάζεται κατά μέσον όρο σε φυλάκισι ενός έτους και εννέα μηνών. Αλλά ακριβώς στην άλλη πλευρά των συνόρων της, στη Νέα Υόρκη, η μέση φυλάκισις είναι τέσσερα χρόνια και δυο μήνες. Ένας φονηάς στο Τέξας καταδικάζεται σε φυλάκισι περίπου δύο ετών και εννέα μηνών κατά μέσον όρο. Αλλά στο Οχάιο, παρόμοιος παραβάτης εκτίει γενικά φυλάκισι δεκαπέντε ετών και δύο μηνών.

Ένας άνδρας, ηλικίας τριάντα δύο ετών, άνεργος και του οποίου η σύζυγος μόλις είχε κάμει αποβολή, επλαστογράφησε μια επιταγή $58,40. Είχε καθαρό ποινικό μητρώο προηγουμένως και ήταν ένας απόμαχος πολεμιστής που είχε απολυθή τιμητικά. Ο δικαστής τον κατεδίκασε σε φυλάκισι δέκα πέντε ετών. Το ίδιο έτος, ένας άλλος άνδρας, τριάντα δύο ετών, επίσης άνεργος, επλαστογράφησε μια επιταγή $35.20. Είχε μάλιστα φυλακισθή δυο φορές προηγουμένως, τη μια φορά για έξη μήνες, διότι παρέλειψε να συντηρήση τη γυναίκα του και το παιδί του. Εν τούτοις ο δικαστής που χειρίσθηκε αυτήν την υπόθεσι τον κατεδίκασε μόνο σε φυλάκισι τριάντα ημερών. Ο άνδρας με το καλύτερο ποινικό μητρώο κατεδικάσθη σε ποινή 180 φορές πιο αυστηρή.

Στην Ατλάντα ένας μεσήλιξ ταμίας μιας πιστωτικής εταιρίας καταδικάσθηκε σε φυλάκισι μόνο 117 ημερών για κατάχρησι $24.000. Στη φυλακή συνάντησε έναν άλλο καταχραστή της ιδίας ηλικίας, με καθαρό ποινικό μητρώο προηγουμένως και με καλή οικογενειακή ζωή, που εξέτιε εικοσαετή ποινή φυλακίσεως με πενταετή επιτήρησι ακολούθως. Μια χορεύτρια στο Τέξας που κάνει στριπτήζ καταδικάσθηκε σε δεκαπενταετή φυλάκισι επειδή είχε μαριχουάνα. Αλλά τρεις επιστήμονες φαρμακοποιοί μιας εταιρίας που εκρίθησαν ένοχοι πλαστογραφήσεως ενδείξεων σε φάρμακα που θα έβλαπταν εκατοντάδες ανθρώπους καταδικάσθηκαν σε εξάμηνη φυλάκισι με αναστολή.

Αυτές οι περιπτώσεις αποδεικνύουν την ανάγκη να γίνη ο νόμος ομοιόμορφος και δίκαιος, που να λαμβάνη υπ’ όψι το ιστορικό των παραβατών. Αλλ’ αυτό το είδος της εντιμότητος, αυτό το είδος της ομοιόμορφης δικαιοσύνης δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα από ανθρώπινη άποψι.

Τι θα Γίνη με τα Θύματα;

Ένα στοιχείο που παραλείπεται σχεδόν εντελώς από τη μεταχείρισι των εγκληματιών είναι το ενδιαφέρον για τα θύματά τους. Μπορεί ένα άτομο να μείνη ανάπηρο, να ληστευθή, να απατηθή, να βιασθή, κι εντούτοις ελάχιστα γίνονται για ν’ αποζημιωθή το θύμα. Τουναντίον, ο ένοχος καταδικάζεται σε φυλάκισι, και αργότερα η μεγαλύτερη συμπάθεια φαίνεται να πηγαίνη στον ένοχο, ενώ το αθώο θύμα συχνά λησμονείται.

Ποια άλλη λύσις υπάρχει σ’ αυτή τη μη ισορροπημένη κατάστασι; Ο δικηγόρος Ρόναλντ Γκόλντφαρμπ της πόλεως Ουάσιγκτων D.C. έκαμε την εξής πρότασι:

«Ένα πρόγραμμα πλήρους αποζημιώσεως των θυμάτων είναι η σπουδαιότερη λύσις αντί για τη φυλάκισι. Περισσότερα από τα 80 τοις εκατό των εγκλημάτων έχουν σχέσι με την περιουσία, και η τιμωρία του ενόχου ελάχιστα βοηθεί να προστατεύση το θύμα ή να του ξαναδώση την υγεία του.

»Στις περισσότερες περιπτώσεις, μου φαίνεται ότι το κυριότερο πράγμα που το θύμα, ας πούμε, ενός κλέφτη θέλει, και που η κοινωνία γενικά θέλει για την ομαδική ψυχική της γαλήνη είναι η αποζημίωσις του θύματος.

»Αν κάποιος μου κλέψη 100 δολλάρια, πολύ λίγο μ’ ενδιαφέρει αν έστειλαν τον κλέφτη φυλακή για ένα χρόνο. Θα προτιμούσα μάλλον να πάρω πίσω τα 100 δολλάριά μου και ίσως λίγο περισσότερο για ν’ αποζημιωθώ για την ταλαιπωρία μου.»

Πώς προτείνει να γίνη αυτό αν ο εγκληματίας δεν έχη χρήματα; Λέγει: «Ο εγκληματίας που δεν έχει χρήματα θα μπορούσε να εκτίση την ποινή του στα δημόσια έργα για να κερδίση χρήματα να πληρώση τη δαπάνη του εγκλήματός του. Ο επικίνδυνος κακοποιός θα μπορούσε ν’ αποστερηθή του δικαιώματος να εργασθή έξω από τη φυλακή κάτω από δοκιμαστικό έλεγχο, αλλά κι αυτός ακόμη θα έπρεπε να εργασθή στη φυλακή για να πληρώση το θύμα του.»

Θα μπορούσε αυτό το σύστημα να επιτύχη για μερικούς που βρίσκονται τώρα στη φυλακή; Έτσι φαίνεται, αφού οι περισσότεροι δεν είναι απ’ αυτούς που τους λέγουν ‛σκληρούς’ εγκληματίες. Πραγματικά, ο διευθυντής φυλακών Μπέννετ παρατήρησε:

«Μια από τις εσφαλμένες αντιλήψεις για τις φυλακές είναι ότι είναι γεμάτες από σαδιστικούς εγκληματίες, από μανιασμένους κακοποιούς, από ρομαντικούς διαρρήκτες και από πονηρούς απατεώνες. Στην πραγματικότητα οι σπουδαίες προσωπικότητες δεν είναι περισσότερες από μια στους δέκα . . .

»Οι υπόλοιποι είναι αυτό που ονομάζω ‛αποτυχημένα άτομα και ανήσυχα λόγω αβεβαιότητος’ και ο συνήθης φυλακισμένος ποτέ δεν κέρδισε περισσότερα από πενήντα δολλάρια από ένα του έγκλημα. Ίσως είναι ένας νεαρός κλέφτης αυτοκινήτων που ξεκινά για τη χώρα της φαντασίας του, ή κάποιος ανόητος που διακινδύνευσε δέκα χρόνια φυλακή για ν’ αφαιρέση δέκα δολλάρια από το ταμείο ενός καταστήματος ψιλικών.»

Η γνώμη ενός μεγάλου αριθμού ανωτέρων υπαλλήλων είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς τους φυλακισμένους θα μπορούσε ν’ αφεθούν εντελώς έξω από τη φυλακή χωρίς να κινδυνεύση η κοινωνία. Πράγματι, μερικοί φυλακισμένοι αυτού του είδους βρίσκονται ήδη σ’ ένα σύστημα ‛ανοιχτής φυλακής’ στη Σουηδία και μερικές άλλες χώρες έχουν κάμει πειράματα μ’ αυτό το σύστημα. Αυτά τα ιδρύματα δεν έχουν περιστοίχισι, ούτε σιδερένια κιγκλιδώματα, ούτε περιπόλους οπλισμένων φρουρών. Οι φυλακισμένοι είναι ελεύθεροι με τον λόγο της τιμής των και ξαναγυρίζουν στα δωμάτιά τους μετά την εργασία. Γι’ αυτού του είδους τους φυλακισμένους, αν η εργασία συνδυαζόταν με την αποζημίωσι του θύματος, μερικοί αρμόδιοι πιστεύουν ότι οι φυλακές ουσιαστικά θα άδειαζαν. Πιστεύουν ότι μόνο οι πωρωμένοι εγκληματίες θα χρειαζόταν να μείνουν στη φυλακή.

Υπήρχε ποτέ καιρός που ένα ολόκληρο έθνος χρησιμοποίησε ένα παρόμοιο σύστημα αποζημιώσεως από τον ένοχο αντί για φυλάκισι; Ναι. Και επέτυχε άραγε; Μάλιστα. Χρησιμοποιήθηκε σε εθνική κλίμακα από τον αρχαίο Ισραήλ.

Πώς Λειτουργούσαν οι Νόμοι του Ισραήλ

Οι νόμοι που κυβερνούσαν τον αρχαίο Ισραήλ είχαν δοθή από τον Θεό μέσω του Μωυσέως. Εφ’ όσον ο Θεός έκαμε τον άνθρωπο, ασφαλώς θα γνώριζε καλύτερα απ’ όλους πώς να χειρισθή όλη την έκτασι της ανθρώπινης δραστηριότητος, συμπεριλαμβανομένης και της μεταχειρίσεως των παραβατών.

Όπως είδαμε προηγουμένως, ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσέως δεν προέβλεπε καμμιά καταδίκη φυλακίσεως. Προέβλεπε άλλες συγκεκριμένες ποινές για τα εγκλήματα. Εγκλήματα εναντίον της ιδιοκτησίας, όπως είναι η κλοπή, η καταστροφή ή η απάτη, ποτέ δεν αντιμετωπίζονταν με τη φυλάκισι του παραβάτου. Τουναντίον, η βασική ποινή ήταν η αποζημίωσις των θυμάτων.

Επί παραδείγματι, αν ένα άτομο έκλεβε ένα βόδι ή ένα πρόβατο, και συλλαμβανόταν με το ζώο, θα έπρεπε να καταβάλη αποζημίωσι δίνοντας στο θύμα δυο βόδια ή δυο πρόβατα. Η ποινή ήταν η διπλάσια ποσότης της κλοπής ή της ζημιάς που είχε γίνει. Αν ο κλέπτης είχε ήδη σφάξει ή πουλήσει το βόδι ή το πρόβατο, τότε η αποζημίωσις ανέβαινε: για το βόδι έπρεπε να δώση πέντε βόδια· για το πρόβατο, τέσσερα πρόβατα. Κλεμμένα αντικείμενα, εκτός από ζώα, απαιτούσαν διπλάσια αποζημίωσι.—Έξοδ. 22:1-9.

Τι γινόταν όμως όταν ο ένοχος δεν μπορούσε ν’ αποζημιώση για την κλοπή; Τότε πουλιόταν ως δούλος και η τιμή εχρησιμοποιείτο για αποζημίωσι. Εδούλευε στον κύριό του έως ότου θα ξεπλήρωνε το χρέος του. Ο νόμος όμως απαιτούσε, όσο ήταν δούλος, να τον μεταχειρίζωνται με καλωσύνη σαν να ήταν μισθωτός εργάτης. Έτσι, το θύμα θα αποζημιωνόταν, καθώς κι αυτός που πλήρωνε για τον δούλο, αφού θα έπαιρνε εργασία ως ανταπόδοσι.—Έξοδ. 22:3.

Σήμερα ένα άτομο που επιτίθεται εναντίον άλλου, καταδικάζεται είτε σε φυλάκισι είτε σε καταδίκη με αναστολή υπό επιτήρησι. Αλλά το θύμα του μπορεί να χάση εβδομάδες ή μήνες εργασίας. Ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς του θύματος όσο διάστημα είναι ανίκανο για εργασία; Όχι βέβαια ο ένοχος. Σε μερικά μέρη το θύμα μπορεί να μη έχη κανένα έσοδο κι έτσι γίνεται ένα βάρος στην κοινότητα.

Αλλά κάτω από τον νόμο που έδωσε ο Θεός στον αρχαίο Ισραήλ ο ένοχος ήταν υποχρεωμένος ν’ αποζημιώση το θύμα για τον χρόνο που έχασε από την εργασία του: «Και εάν άνθρωποι λογομαχώσι μετ’ αλλήλων, και ο εις πατάξη τον άλλον με λίθον ή με γρόνθον, και δεν αποθάνη, αλλά γείνη κλινήρης, . . . τότε ο πατάξας, . . . θέλει αποζημιώσει αυτόν διά την αργίαν αυτού και θέλει επιμεληθή την τελείαν θεραπείαν αυτού.»—Έξοδ. 21:18, 19.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η σημερινή περίπλοκη και γεμάτη σύγχυσι κατάστασι μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι ίδιες ακριβώς μέθοδοι. Αλλ’ ασφαλώς κάποια μέθοδος, με την οποία ο ένοχος θ’ αποζημίωνε το θύμα, θα ήταν καλύτερη από μια φυλάκισι του ενόχου χωρίς αποζημίωσι του θύματος, όπως συμβαίνει σήμερα.

Τι θα Λεχθή για τη Θανατική Ποινή;

Σήμερα η τάσις είναι να εγκαταλειφθή η θανατική ποινή ακόμη και για τους πωρωμένους δολοφόνους. Αντί τούτου οι ένοχοι φυλακίζονται.

Εν τούτοις, ύστερα από λίγα χρόνια φυλακή, μερικοί αποφυλακίζονται. Μερικοί ξανασκοτώνουν. Ο πρόεδρος της Γαλλίας Πομπιντού ανέφερε πρόσφατα ένα περιστατικό όπου φυλακισμένοι σε μια Γαλλική φυλακή σκότωσαν δυο ομήρους. Χρησιμοποίησε την περίστασι για να πη για κάποιον άνθρωπο που είχε σκοτώσει τη γυναίκα του, έζησε στην φυλακή σαν υποδειγματικός φυλακισμένος, αποφυλακίσθηκε, νυμφεύθηκε την υπάλληλο κοινωνικών υπηρεσιών της φυλακής—και την σκότωσε δυο χρόνια αργότερα.

Ένας άλλος φονηάς εκόμπαζε πως είχε σκοτώσει εικοσιδύο ανθρώπους. Ωρκιζόταν ότι θα σκότωνε ένα δεσμοφύλακα για να τους κάμη εικοσιτρείς. Ενώ βρισκόταν στις φυλακές Λήβενγωρθ του Κάνσας, πραγματοποίησε την απειλή του. Σκότωσε ένα φύλακα. Άλλο ένα αθώο θύμα είχε πεθάνει.

Πάρα πολύ συχνά αυτό συμβαίνει. Αποφυλακισμένοι δολοφόνοι ξανασκοτώνουν. Και πάρα πολύ συχνά τα αθώα αρχικά θύματα καθώς και τα αθώα μετέπειτα θύματα λησμονούνται λόγω αδικαιολογήτου συμπαθείας για τον δολοφόνο.

Ποιος ήταν ο νόμος στον αρχαίο Ισραήλ σχετικά μ’ αυτά τα παραπτώματα; Ο καταδικασθείς δολοφόνος έπρεπε οπωσδήποτε να θανατωθή. Αυτό χρησίμευε τόσο ως ποινή όσο και ως προληπτικό μέτρο. Και δεν υπήρχε καμμιά ασάφεια στο ζήτημα αυτό. Δεν αποφάσιζε μ’ αυτό τον τρόπο το ένα δικαστήριο και με κάποιον άλλον τρόπο ένα άλλο δικαστήριο. Το ζήτημα αντιμετωπιζόταν ομοιόμορφα σ’ ολόκληρη τη χώρα, διότι οι ίδιοι νόμοι εφαρμόζονταν παντού.—Έξοδ. 12:49.

Έτσι, στον αρχαίο Ισραήλ ποτέ δεν υπήρχε η δυνατότης να ελευθερωθούν οι δολοφόνοι για να σκοτώσουν κι άλλα αθώα άτομα. Αφού αυτοί οι ένοχοι προειδοποιούνταν από το νόμο σχετικά με την ιερότητα της ζωής στα μάτια του Θεού, έπρεπε να πληρώσουν την τιμή.

Οι ακούσιοι ανθρωποκτόνοι αντιμετωπίζονταν διαφορετικά, παρ’ όλον ότι δεν φυλακίζονταν. Επειδή όμως είχαν αφαιρέσει ζωή, έπρεπε να ζουν για μια ωρισμένη περίοδο σε περιοχές που είχαν ξεχωρισθή γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Εκεί μπορούσαν να εκτελούν τις συνήθεις επιδιώξεις της ζωής, αλλά δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν το μέρος αυτό, επί ποινή θανάτου. Αν άτομα αρνούνταν εσκεμμένως να συμμορφωθούν με το νόμο, αν ήσαν πέραν αναμορφώσεως, έπρεπε να θανατωθούν. Μ’ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνονταν δυο πράγματα, όπως λέγει το Δευτερονόμιον 17:12, 13: «Και θέλεις εκβάλει [με την θανάτωσι] το κακόν εκ του Ισραήλ. Και πας ο λαός θέλει ακούσει, και φοβηθή, και δεν θέλουσιν υπερηφανεύεσθαι πλέον.» Ναι, οι αμετανόητοι εγκληματίαι, εξαλείφονταν, θανατώνονταν. Αυτό χρησίμευε ως ποινή, ως προληπτικό μέσον και επίσης ως προστασία για τους αθώους που ήθελαν να ζήσουν μια νομιμόφρονη ζωή.

Έτσι δεν υπήρχαν καταδίκες φυλακίσεως στον αρχαίο Ισραήλ. Οι δαπανηρές φυλακές και οι τεράστιοι φόροι που χρειάζονταν να τις συντηρήσουν ήσαν άγνωστα. Και καθ’ όσον οι άρχοντες και ο λαός υπήκουαν σ’ αυτούς τους νόμους, το έθνος ευημερούσε. Αλλ’ όταν παρέλειπαν να σεβασθούν και να υποστηρίξουν εκείνους τους θείους νόμους, τότε το έθνος άρχιζε να εκφυλίζεται προς την ανομία. Τελικά, η παρακμή κατέληξε στην καταστροφή του έθνους.

Διαρκής Αναμόρφωσις

Το κλειδί για πραγματική αναμόρφωσι είναι η εκπαίδευσις. Εκπαίδευσις σε ποιο πράγμα; Στους ορθούς κανόνες ζωής, στην ορθή ηθική, στην ορθή στάσι. Ποιος μπορεί να εγγυηθή ότι ένας ωρισμένος τύπος εκπαιδεύσεως είναι ορθός και ο καλύτερος για τον λαό; Μόνο η διδασκαλία που προέρχεται από τον Θεό θα μπορούσε να το κάμη αυτό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένετε να υιοθετήσουν σήμερα τα έθνη τις διευθετήσεις του αρχαίου Ισραήλ για την αντιμετώπισι των παραβατών. Κανένα απ’ αυτά τα έθνη δεν υποτάσσεται στην κυβέρνησι του Θεού. Επομένως δεν μπορούμε να περιμένωμε ότι θα εφήρμοζαν πλήρως τους νόμους και τις αρχές του Θεού. Εν τούτοις όσο περισσότερο φροντίζουν να το κάμουν αυτό τόσο πιο δίκαιη και ανθρωπιστική θα είναι η επιβολή των νόμων τους, και τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι στην πρόληψι του εγκλήματος.

Εν πάση περιπτώσει, πραγματική αναμόρφωσις, ακόμη και σ’ αυτό το διεφθαρμένο σύστημα, είναι δυνατή σε ατομική κλίμακα. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αναμφισβήτητα τη διανοητική αλλαγή που παράγει την ορθή σκέψι και διαγωγή. Πώς; Με το να προσέχουν στη συμβουλή της Γραφής: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»—Ρωμ. 12:2.

Ακόμη και πρώην εγκληματίαι το έχουν κάμει αυτό. Έχουν αναμορφωθή πλήρως με τη μελέτη των νόμων του Θεού όπως αναγράφονται στο Λόγο Του, τη Γραφή. Με το να υιοθετήσουν τον καλύτερο τρόπο ζωής που συνιστά ο Θεός, τους εβοήθησε να γίνουν νομιμόφρονες, ένα ενεργητικό σε μια κοινότητα.

Τι θα συνέβαινε αν μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων το έκαναν αυτό; Δεν χρειάζεται να διερωτώμεθα. Αυτή δεν είναι απλώς μια θεωρητική ερώτησις. Εφαρμόζεται πραγματικά από μάζες ανθρώπων σήμερα! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που είναι πάνω από 1.500.000 σε 207 χώρες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, έχουν υιοθετήσει τους υπέρτερους νόμους του Θεού για τη ζωή. Μπορούν να βεβαιώσουν ότι αυτοί είναι αποτελεσματικοί, πρακτικοί. Και μια απόδειξις τούτου είναι το γεγονός ότι ως κοινωνία ανθρώπων οι μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκουν τις τάξεις των ουσιαστικά απαλλαγμένες από εγκλήματα. Αυτός είναι ένας λόγος γιατί εκατοντάδες χιλιάδες άτομα έχουν συνδεθή μαζί τους τα τελευταία χρόνια κι εξακολουθούν να συνδέωνται.

Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά αντιμετωπίζουν τα πράγματα ρεαλιστικά. Γνωρίζουν ότι αυτό το σύστημα ως σύνολο δεν είναι δυνατόν ν’ αναμορφωθή. Έτσι δεν αναμένουν διόλου να μεταστρέψουν όλο τον κόσμο ώστε όλοι να υιοθετήσουν τους νόμους του Θεού για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Πράγματι, ο ίδιος ο Θεός έχει αποφασίσει το τέλος αυτού του ανόμου συστήματος. Η ιστορία των σχέσεών του με τους ανθρώπους περιέχει επίσης αυτή την προφητική εγγύησι: «Οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή, . . . Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 37:9, 29.

Γρήγορα θα έλθη ο καιρός που ο Θεός θα φέρη το τέλος αυτού του συστήματος. Τότε θα αφαιρέση κάθε εξουσία από τις ανθρώπινες κυβερνήσεις. (Δαν. 2:44) Έτσι οι αλληλοσυγκρουόμενοι νόμοι τους θα εξαφανισθούν μ’ ένα γρήγορο χτύπημα.

Ύστερ’ απ’ αυτό, μόνον οι νόμοι του Θεού θα κυβερνούν τους ανθρώπους. Οι νόμοι αυτοί θα είναι δίκαιοι, στοργικοί, ομοιόμορφοι, βασισμένοι όχι στα ιδεώδη του νόμου που δόθηκε στον αρχαίο Ισραήλ, αλλά στις αρχές της Χριστιανοσύνης όπως τις εδίδαξε ο Ιησούς. Οι ανώτεροι κανόνες του Θεού θα επιβληθούν από μια στοργική άλλα σταθερή και αδιάφθορη κυβέρνησι, την ουράνια βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστό, τη βασιλεία για την οποία οι Χριστιανοί έχουν διδαχθή να προσεύχωνται.—Ματθ. 6:10.

Σ’ αυτή τη νέα τάξι κάθε κάτοικος θα διδαχθή τους υπέρτερους νόμους του Θεού. Τότε θα αληθεύη όσο ποτέ άλλοτε ότι «η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» (Ησ. 11:9) Με ποιο αποτέλεσμα; Οι νομοταγείς κάτοικοι της νέας τάξεως «θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»—Ψαλμ. 37:11.

Θα υπάρχουν καθόλου φυλακές σ’ εκείνη τη νέα τάξι; Όχι, μάλλον θα μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι οποιαδήποτε παράβασις θ’ αντιμετωπίζεται με παρόμοιο τρόπο όπως στον αρχαίο Ισραήλ, χωρίς τη χρήσι φυλακών. Επομένως εκείνοι που θέτουν την εμπιστοσύνη τους στις υποσχέσεις του Θεού και ζουν σύμφωνα με τους νόμους του ακριβώς τώρα, θα ιδούν οπωσδήποτε να έρχεται ο καιρός που οι φυλακές θα εξαφανισθούν από το πρόσωπο της γης.

[Διάγραμμα στη σελίδα 16]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΩΣΑΙΚΟ ΝΟΜΟ

ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΙΣ

ΚΛΟΠΗ ΕΝΟΣ ΠΡΟΒΑΤΟΥ ΔΥΟ ΠΡΟΒΑΤΑ

ΚΛΟΠΗ ΚΑΙ ΦΟΝΟΣ ΕΝΟΣ ΒΩΔΙΟΥ ΠΕΝΤΕ ΒΩΔΙΑ

ΚΛΟΠΗ ΑΛΛΑ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗ

ΓΙΑ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΙ ΔΙΠΛΑΣΙΟ ΤΑ ΚΛΑΠΕΝΤΑ

ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Ποια αποζημίωσι παίρνει το θύμα από τον εγκληματία;