Τι Είναι η Ψυχή σας;

ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ από τους μη Χριστιανικούς λαούς της Μαλαισίας η ανθρώπινη ψυχή θεωρείται ότι είναι ένας μικρός, αόρατος άνθρωπος στο μέγεθος περίπου του μεγάλου δακτύλου, που αντιστοιχεί σε σχήμα, αναλογία και χροιά επιδερμίδος με τον άνθρωπο στου οποίου το σώμα διαμένει. Η ψυχή ενός παχέος ανθρώπου θεωρείται ότι είναι παχειά, η δε ψυχή ενός λιγνού ανθρώπου θεωρείται ότι είναι λιγνή. Άλλοι πρωτόγονοι λαοί τη θεωρούν πώς είναι σαν ένα μικρό πουλί, σαν τη σκιά τους ή σαν τη σκέψι τους. Συνήθως αυτοί οι λαοί πιστεύουν ότι η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα μέσω του στόματος ή των ρωθώνων, όταν ένα άτομο κοιμάται κι επιστρέφει όταν ξυπνά. Για μερικούς ανθρώπους στη Βομβάη εθεωρείτο έγκλημα να βαφή το πρόσωπο ενός κοιμωμένου ατόμου, διότι, όπως νομίζουν, η ψυχή του δεν θα τον αναγνωρίση όταν επιστρέψη και δεν θα επανεισέλθη στο σώμα του, κάνοντάς τον έτσι να πεθάνη.

Στις Σελεμπές επεκράτησε ως έθιμο να προσαρτώνται αλιευτικά άγκιστρα στη μύτη ενός αρρώστου, στον ομφαλό του και στα πόδια του για να συλληφθή η ψυχή του αν προσπαθούσε να ξεφύγη. Στο Βόρνεο η ψυχή θεωρείται σαν ένα μικρό αόρατο πουλί, κι όταν ένας άνδρας τραυματισθή, η σύζυγός του ή η συγγενής του πηγαίνει στο μέρος όπου ετραυματίσθη και προσπαθεί να δελεάση την ψυχή του να επιστρέψη διασπείροντας ρύζι στο έδαφος και καλώντας την ψυχή του. Κατόπιν μαζεύει τα σπειριά του ρυζιού, τα φέρνει στο σπίτι και τα ραντίζει πάνω στο κεφάλι του τραυματισμένου ανδρός, καλώντας και πάλι την ψυχή του, όπως θα καλούσε κάποιος ένα πουλί.

Είναι απίθανο να θεωρήτε σεις την ψυχή με τον ίδιο τρόπο που τη θεωρούν αυτοί οι άνθρωποι. Αντί να τη θεωρήτε σαν ένα μικρό άνθρωπο ή ένα πουλί μέσα σας, που επιθυμεί να βγη δια της μύτης σας ή του στόματός σας και να περιφέρεται, πιθανώς την αντιλαμβάνεσθε σαν κάτι πολύ μικρό και αόρατο, που παραμένει στο σώμα σας ως τον θάνατο, οπότε εγκαταλείπει το σώμα για να συνεχίση τη συνειδητή σας ύπαρξι αλλού.

Η Ρωμαιοκαθολική έκδοσις, που τιτλοφορείται «Κυτίον Ερωτήσεων», ορίζει την ψυχή ως εξής: «Η ψυχή είναι η υστάτη αρχή της ατομικής μας συνειδητής ζωής, η αρχή με την οποίαν αισθανόμεθα, σκεπτόμεθα και θέλομε. . . . Η ψυχή είναι μια απλή ουσία, δηλαδή, δεν αποτελείται από χωριστά μέρη· είναι, επίσης, μια πνευματική ουσία, δηλαδή, η ύπαρξίς της είναι ανεξάρτητη από την ύλη.» Ο ορισμός αυτός, βασικά, είναι η αντίληψις περί ψυχής που διακρατείται γενικά σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο. Μοιάζει κάπως με τις απόψεις περί ψυχής που διετύπωσαν οι φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδος και της Ρώμης. Ο Κικέρων, λόγου χάριν, είπε: «Αφού η φύσις της ψυχής δεν είναι σύνθετη, ούτε έχει μέσα της κάποιο μίγμα που δεν είναι ομοιογενές και όμοιο, συμπεραίνω ότι είναι αδιαίρετη, και, αν είναι αδιαίρετη, δεν μπορεί ν’ απολεσθή.»

ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΓΡΑΦΕΣ;

Αντί να στραφήτε στους συγχρόνους ή στους αρχαίους φιλοσόφους για να λάβετε εξήγησι του τι είναι η ψυχή σας, το καλύτερο μέρος, στο οποίον έχετε να στραφήτε, είναι ο γραπτός λόγος Εκείνου, ο οποίος εδημιούργησε τις ανθρώπινες ψυχές. Ο ουράνιος Πατήρ βέβαια γνωρίζει περισσότερα γι’ αυτό το θέμα παρά οποιοσδήποτε άνθρωπος.

Ανερευνώντας τον γραπτό του λόγο, μπορεί να εκπλαγήτε που δεν βρίσκετε τίποτα περί του ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο μια αθάνατη ψυχή, η οποία κατοικεί μέσα στο σάρκινο σώμα και το εγκαταλείπει στον θάνατο. Μπορεί, όμως, να τονίσετε το εδάφιο που λέγει, «Και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό,» και να ρωτήσετε αν αυτό δεν επιβεβαιώνη την ύπαρξι μιας αθάνατης ψυχής στον άνθρωπο. Αλλά κυττάξτε και πάλι το Γραφικό εδάφιο. Δεν λέγει τίποτα για την ψυχή και τίποτα για την αθανασία. Αν θέλετε να θεωρήσετε τη λέξι «πνεύμα» ότι σημαίνει ψυχή, θα είναι ανάγκη να υιοθετήσετε την πεποίθησι του ειδωλολάτρου Έλληνος φιλοσόφου Πυθαγόρα, ο οποίος εδίδασκε ότι η ψυχή έχει προϋπαρξία, διότι το εδάφιον της Γραφής λέγει ότι το πνεύμα «επιστρέψη εις τον Θεόν.»—Εκκλησ. 12:7.

Η λέξις «πνεύμα,» όπως χρησιμοποιείται ενταύθα, έχει την ίδια σημασία που έχει και στη Γένεσι 6:17, που λέγει για την καταστροφή ζώντων πλασμάτων στον μεγάλο Κατακλυσμό. «Εγώ δε, ιδού, εγώ επιφέρω τον κατακλυσμόν των υδάτων επί της γης, δια να εξολοθρεύσω πάσαν σάρκα, έχουσαν εν εαυτή πνεύμα ζωής υποκάτω του ουρανού· παν ό,τι είναι επί της γης, θέλει αποθάνει.» Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «για να φέρω σε ερήμωσι κάθε σάρκα στην οποίον η δύναμις της ζωής είναι ενεργός.»

Η λέξις «πνεύμα,» αντί ν’ αναφέρεται σε κάτι ασύλληπτο μέσα στο ανθρώπινο σώμα που το εγκαταλείπει στον θάνατο και συνεχίζει τη συνειδητή ύπαρξι ενός ατόμου σ’ ένα άλλο βασίλειο, απλώς σημαίνει τη δύναμι της ζωής που προήλθε από τον Θεό και ζωογονεί όλα τα ζωντανά όντα. Χρησιμοποιείται μ’ αυτή την έννοια στον Εκκλησιαστή 3:19, που λέγει: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας.» Ή μπορεί να λεχθή ότι όλα έχουν την ίδια πνοή, διότι η πνοή είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη δύναμι της ζωής ενός πλάσματος.

Γενικά η Γραφή χρησιμοποιεί τη λέξι «ψυχή» για να προσδιορίση το ίδιο το ζωντανό πλάσμα. Χρησιμοποιείται υπ’ αυτήν την έννοια στη Γένεσι 2:7 (ΜΝΚ), που λέγει: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Η ψυχή λοιπόν ήταν το αποτέλεσμα της ενώσεως του σώματος, πλασμένου από γήινα στοιχεία, με την πνοή της ζωής, που προήλθε από τον Θεό. Γι’ αυτό και η Γραφή, επίσης, αποκαλεί τα ζώα ψυχές. «Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα.»—Γέν. 1:20· Αριθμ. 31:28.

Έχοντας υπ’ όψιν ότι ψυχή είναι ένα ζωντανό πλάσμα αντί να είναι κάτι πνευματικό μέσα σ’ ένα ζωντανό πλάσμα, μπορείτε να καταλάβετε γιατί η Γραφή ομιλεί για ψυχές που θανατώνονται, πέφτουν σε λάκκο, αρπάζονται ως από λέοντα, αγοράζονται, τρέφονται με κρέας.—Ιεζ. 13:19· Ιώβ 33:18· Ψαλμ. 7:2· Λευιτ. 22:11· Δευτ. 12:20.

Εκείνο που είπε ο Ηλίας, όταν ανέστησε ένα νεκρό παιδί, δεν αλλάσσει αυτή την άποψι για να υποστηρίξη την πεποίθησι ότι ο άνθρωπος έχει μια αθάνατη ψυχή που εγκαταλείπει το σώμα. Όταν έλεγε ο Ηλίας, «Ιεχωβά Θεέ μου, ας επανέλθη, δέομαι, η ψυχή του παιδαρίου τούτου εντός αυτού,» δεν εσκέπτετο όπως οι πρωτόγονοι λαοί, που πιστεύουν ότι η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα που περιπλανάται. Εκείνο, για το οποίον προσηύχετο ο Ηλίας δεν ήταν η επάνοδος μιας αθάνατης ψυχής που απεδήμησε, αλλά η επάνοδος της ζωής του παιδιού. Μερικές μεταφράσεις της Γραφής, όπως είναι η Μία Αμερικανική Μετάφρασις και η Εμφατική Γραφή του Ρόδερχαμ, χρησιμοποιούν εδώ τη λέξι «ζωή» αντί της λέξεως «ψυχή». Αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις, όπου χρησιμοποιείται η λέξις «ψυχή» για να σημάνη τη ζωή ενός ως πλάσματος ψυχής. Άλλη μια περίπτωσις είναι εκείνη στην οποίαν είπε ο Ιησούς: «Μη φοβηβήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεένη.» Αυτό φανερώνει ότι η ψυχή όχι μόνο δεν είναι αθάνατη και μπορεί να θανατωθή, αλλά και ότι ο Θεός μπορεί να επαναφέρη στη ζωή έναν άνθρωπον, ο οποίος εθανατώθη από ασεβείς ανθρώπους.—1 Βασ. 17:21· Ματθ. 10:28.

Μια ανάστασις, λοιπόν, είναι η ελπίς για μέλλουσα ζωή εκείνων που είναι στη μνήμη του Θεού. Αντί να παραμείνετε μια νεκρή ψυχή επ’ άπειρον, όταν η δύναμις της ζωής σας σάς εγκαταλείψη, υπάρχει η Γραφική ελπίς ότι ο Θεός θ’ αποκαταστήση τη δύναμι της ζωής σας, για να μπορήτε να είσθε και πάλι μια ζώσα ψυχή. Αυτή η ανάστασις από τους νεκρούς θα είναι για αθανασία ως πνευματικών όντων για μερικούς και με την προοπτική της αιωνίου ζωής ως ανθρωπίνων ψυχών για την πλειονότητα. Αντί, λοιπόν, να έχετε μια ψυχή, που μπορεί να χωρισθή απ’ το σώμα, είσθε μια ψυχή.