Νοσοκόμες​—Γιατί τις Χρειαζόμαστε;

«Η νοσηλευτική είναι ένα από τα πιο δύσκολα επαγγέλματα. Η συμπόνια μπορεί να μας παρέχει το κίνητρο, αλλά η γνώση είναι το μόνο εφόδιο που έχουμε για να επιτελούμε την εργασία μας».​—Μαίρη Άντλεϊντ Νάτινγκ, 1925, η πρώτη καθηγήτρια νοσηλευτικής στον κόσμο.

ΣΤΗΝ πιο απλή της μορφή, η νοσηλευτική ανάγεται χιλιάδες χρόνια πίσω—στους Βιβλικούς ακόμη χρόνους. (1 Βασιλέων 1:2-4) Σε ολόκληρη την ιστορία, πολλές διακεκριμένες γυναίκες έχουν περιθάλψει αρρώστους. Για παράδειγμα, αναλογιστείτε την Ελισάβετ της Ουγγαρίας (1207-1231), κόρη του Βασιλιά Ανδρέα Β΄. Στη διάρκεια μιας πείνας το 1226, οργάνωσε διανομή τροφίμων. Έπειτα από αυτό, διευθέτησε να χτιστούν νοσοκομεία όπου φρόντιζε τους λεπρούς. Η Ελισάβετ πέθανε σε ηλικία μόλις 24 ετών, έχοντας δαπανήσει την περισσότερη από τη σύντομη ζωή της φροντίζοντας τους αρρώστους.

Είναι αδύνατον να αναφερθούμε στην ιστορία της νοσηλευτικής χωρίς να μιλήσουμε για τη Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ. Με μια ομάδα 38 νοσοκόμων, αυτή η απτόητη Αγγλίδα αναδιοργάνωσε το στρατιωτικό νοσοκομείο του Σκούταρι, ενός προαστίου της Κωνσταντινούπολης, στη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου τα έτη 1853-1856. Όταν έφτασε εκεί, το ποσοστό θνησιμότητας ήταν περίπου 60 τοις εκατό, αλλά όταν έφυγε το 1856, ήταν λιγότερο από 2 τοις εκατό.​—Βλέπε πλαίσιο στη σελίδα 6.

Το Ίδρυμα Διαμαρτυρόμενων Διακονισσών του Κάιζερβερτ, στη Γερμανία, όπου είχε φοιτήσει η Νάιτινγκεϊλ πριν πάει στην Κριμαία, επηρέασε επίσης σημαντικά τη νοσηλευτική. Με τον καιρό, εμφανίστηκαν και άλλες αξιόλογες ομάδες νοσηλείας. Για παράδειγμα, το 1903, η Άγκνες Καρλ ίδρυσε το Επαγγελματικό Σώμα Γερμανίδων Νοσοκόμων.

Στην εποχή μας, οι νοσοκόμεςa απαρτίζουν το μεγαλύτερο, όπως υπολογίζεται, επαγγελματικό κλάδο στο σύστημα υγείας μας. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αναφέρει ότι σήμερα, σε 141 χώρες, εργάζονται πάνω από 9.000.000 νοσοκόμοι, νοσοκόμες και μαίες. Και πόσο ζωτικό είναι το έργο που κάνουν! Το περιοδικό Δι Ατλάντικ Μάνθλι (The Atlantic Monthly) επισημαίνει ότι οι νοσοκόμες «επιτελούν ένα έργο που απαιτεί φροντίδα, γνώση και εμπιστοσύνη, πράγματα καθοριστικά για την επιβίωση των ασθενών». Έτσι, δικαιολογημένα μπορούμε να αναρωτηθούμε σχετικά με τις νοσοκόμες: Τι θα κάναμε χωρίς αυτές;

Ο Ρόλος της Νοσοκόμας στην Ανάρρωση

Μια εγκυκλοπαίδεια ορίζει το έργο των νοσοκόμων ως «τη διαδικασία μέσω της οποίας βοηθούν τον ασθενή να αναρρώσει από μια ασθένεια ή έναν τραυματισμό, ή να επανακτήσει όσο το δυνατόν περισσότερη αυτονομία».

Φυσικά, περιλαμβάνονται πολλά σε αυτή τη διαδικασία, περισσότερα από το να κάνει η νοσοκόμα τις συνηθισμένες εξετάσεις, όπως να ελέγξει το σφυγμό και να μετρήσει την πίεση. Η νοσοκόμα παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάρρωση του ασθενούς. Σύμφωνα με την Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (The American Medical Association Encyclopedia of Medicine), «η νοσοκόμα ασχολείται περισσότερο με τη γενική αντίδραση του ασθενούς απέναντι στην πάθηση παρά με την ίδια την πάθηση, και επικεντρώνει τις προσπάθειές της στην καταπράυνση του σωματικού πόνου, στην ανακούφιση από την ψυχολογική πίεση και, όποτε είναι δυνατόν, στην αποφυγή επιπλοκών». Επιπλέον, η νοσοκόμα προσφέρει «φροντίδα με κατανόηση, πράγμα που περιλαμβάνει το να ακούει υπομονετικά τις ανησυχίες και τους φόβους και να παρέχει συναισθηματική υποστήριξη και παρηγοριά». Και όταν ένας ασθενής είναι ετοιμοθάνατος, ο ρόλος της νοσοκόμας είναι «να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει το θάνατο με όσο το δυνατόν λιγότερη οδύνη και περισσότερη αξιοπρέπεια», προσθέτει η εγκυκλοπαίδεια.

Πολλές νοσοκόμες κάνουν περισσότερα από όσα απαιτεί το καθήκον. Για παράδειγμα, η Έλεν Ντ. Μπαρ έγραψε για τις εμπειρίες που είχε στο Ιατρικό Κέντρο Μοντεφιόρε στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Δεν ήθελε να κάνει βιαστικές επισκέψεις στους ασθενείς τα πρωινά με τη χειρουργική ομάδα. «Ήθελα να μένω μαζί με τους ασθενείς», γράφει. «Ήθελα να κάνουμε μαζί τις ασκήσεις αναπνοής, να τους βοηθάω να κινούνται, να τους κάνω προσεκτικά τις αλλαγές στο τραύμα, να απαντάω στις ερωτήσεις τους, να τους εξηγώ κάποια πράγματα και να τους παρηγορώ προσωπικά. Μου άρεσε η στενή σχέση της επικοινωνίας και της επαφής με τους ασθενείς».

Χωρίς αμφιβολία, οποιοσδήποτε έχει νοσηλευτεί σε νοσοκομείο μπορεί να θυμηθεί μια συμπονετική νοσοκόμα με παρόμοιο πνεύμα αυτοθυσίας. Τι απαιτείται όμως για να γίνει κάποια νοσοκόμα καλή στη δουλειά της;

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 3]

Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ

[Ευχαριστίες]

Ευγενής παραχώρηση από National Library of Medicine