Ποτέ Δεν Είναι Αργά για να Γίνεις Φίλος του Θεού

Αφήγηση από τον Όλαβι Γ. Μάτιλα

«Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσατε να αποκτήσετε ακριβή γνώση για τον Δημιουργό;» Ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά μού έκανε αυτή την ερώτηση και με έβαλε σε σκέψεις. Όταν συνέβη αυτό, είχα περάσει τα 80 και στη ζωή μου είχα γνωρίσει πολλούς εξέχοντες ανθρώπους, ακόμα και πολιτικούς ηγέτες. Θα μπορούσα, όμως, σε εκείνο το σημείο της ζωής μου να γνωρίσω στ’ αλήθεια τον Θεό και να γίνω φίλος του;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ τον Οκτώβριο του 1918 στο Χούβινκεε της Φινλανδίας. Άρχισα από μικρή ηλικία να κάνω διάφορες δουλειές στο οικογενειακό μας αγρόκτημα. Εκτρέφαμε βοοειδή, άλογα, κότες και χήνες. Έμαθα να εργάζομαι σκληρά και να καμαρώνω για τη δουλειά μου.

Καθώς μεγάλωνα, οι γονείς μου με πρότρεπαν να μορφωθώ. Όταν, λοιπόν, έφτασα στην ανάλογη ηλικία, έφυγα από το σπίτι για να σπουδάσω. Ασχολήθηκα επίσης με τον αθλητισμό και γνωρίστηκα με τον πρόεδρο της Φινλανδικής Αθλητικής Ομοσπονδίας, τον Ούρχο Κεκόνεν. Πού να ήξερα τότε ότι ο κ. Κεκόνεν θα γινόταν κάποτε πρωθυπουργός και αργότερα πρόεδρος της Φινλανδίας, αξιώματα που θα διατηρούσε για περίπου 30 χρόνια. Και ασφαλώς, ούτε που φανταζόμουν πόσο θα επηρέαζε τη δική μου ζωή.

Στα Φώτα της Δημοσιότητας και σε Θέσεις Εξουσίας

Το 1939, ξέσπασαν εχθροπραξίες ανάμεσα στη Φινλανδία και στη Σοβιετική Ένωση. Το Νοέμβριο εκείνου του έτους κλήθηκα στις ένοπλες δυνάμεις. Αρχικά υπηρέτησα ως εκπαιδευτής στην εφεδρεία και αργότερα ως διοικητής μιας διμοιρίας πολυβόλων. Το μέτωπο ήταν στην Καρελία, μια περιοχή πάνω στα σύνορα Φινλανδίας και Σοβιετικής Ένωσης. Το καλοκαίρι του 1941, ενώ πολεμούσα κοντά στην πόλη Βίμποργκ, τραυματίστηκα σοβαρά από τα θραύσματα μιας οβίδας και μεταφέρθηκα σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Τα τραύματά μου δεν μου επέτρεψαν να πολεμήσω ξανά.

Το Σεπτέμβριο του 1944 απολύθηκα από το στρατό και επέστρεψα στις σπουδές μου. Συνέχισα επίσης να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Βγήκα πρωταθλητής Φινλανδίας τρεις φορές, δύο στη σκυταλοδρομία και μία στο δρόμο μετ’ εμποδίων. Πήρα επίσης πανεπιστημιακά πτυχία στην τεχνολογία και στα οικονομικά.

Εν τω μεταξύ, στον πολιτικό στίβο είχε ανατείλει το άστρο του Ούρχο Κεκόνεν. Το 1952, ενόσω ήταν πρωθυπουργός, μου ζήτησε να εργαστώ ως διπλωμάτης στην Κίνα. Κατά την παραμονή μου εκεί γνώρισα αρκετούς αξιωματούχους, μεταξύ αυτών και τον Μάο Τσε-τουνγκ, τον τότε ηγέτη της Κίνας. Αλλά το πιο σημαντικό πρόσωπο που γνώρισα στην Κίνα ήταν μια αξιαγάπητη κοπέλα, η Άνικι, υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών της Φινλανδίας. Παντρευτήκαμε το Νοέμβριο του 1956.

Το επόμενο έτος, μετατέθηκα στη φινλανδική πρεσβεία στην Αργεντινή. Ενόσω ζούσαμε σε εκείνη τη χώρα αποκτήσαμε δύο γιους. Τον Ιανουάριο του 1960, επιστρέψαμε στη Φινλανδία. Λίγο καιρό μετά, ήρθε το τρίτο μας παιδί, ένα κοριτσάκι.

Στα Ανώτατα Κλιμάκια

Αν και δεν είχα γίνει ποτέ μέλος κάποιου κόμματος, το Νοέμβριο του 1963 ο Πρόεδρος Κεκόνεν μου πρότεινε να γίνω υπουργός εξωτερικού εμπορίου στην κυβέρνησή του. Τα επόμενα δώδεκα χρόνια υπηρέτησα σε έξι υπουργικές θέσεις, δύο φορές ως υπουργός εξωτερικών. Εκείνον τον καιρό πίστευα ακράδαντα ότι τα προβλήματα του κόσμου μπορούν να λυθούν με την ανθρώπινη ευφυΐα. Αλλά σύντομα συνειδητοποίησα πλήρως πόσο ακόρεστη είναι η δίψα του ανθρώπου για εξουσία. Είδα από πρώτο χέρι πόσο κακό μπορεί να κάνει η δυσπιστία και ο φθόνος.​—Εκκλησιαστής 8:9.

Βέβαια, διαπίστωσα επίσης ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν ειλικρινά να βελτιώσουν την κατάσταση. Στο τέλος, όμως, ακόμα και οι ηγέτες που έχουν τις καλύτερες προθέσεις δεν καταφέρνουν να πετύχουν τους στόχους τους.

Το καλοκαίρι του 1975, οι αρχηγοί 35 κρατών ήρθαν στο Ελσίνκι για να παρευρεθούν στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Τότε ήμουν υπουργός εξωτερικών και στενός σύμβουλος του Προέδρου Κεκόνεν. Μου ανατέθηκε η διοργάνωση της διάσκεψης και γνώρισα προσωπικά όλους τους εθνικούς ηγέτες που παρευρέθηκαν.

Εκείνες τις λίγες ημέρες, οι διπλωματικές μου ικανότητες δοκιμάστηκαν στο έπακρο. Και μόνο το να καταφέρω τους συνέδρους να συμφωνήσουν πού θα καθήσει ο καθένας ήταν τεράστια πρόκληση! Μολαταύτα, πίστευα ότι εκείνη η διάσκεψη, σε συνδυασμό με μια σειρά συνεδρίων που ακολούθησαν, συνέβαλε στη βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε μεγαλύτερη διαλλακτικότητα μεταξύ των υπερδυνάμεων.

Αποκτώ Συναίσθηση της Πνευματικής μου Ανάγκης

Το 1983 συνταξιοδοτήθηκα και μετακομίσαμε στη Γαλλία, όπου ζούσε η κόρη μου. Μερικά χρόνια αργότερα, συνέβη κάτι τραγικό. Το Νοέμβριο του 1994, διαπιστώθηκε ότι η Άνικι έπασχε από καρκίνο του μαστού. Το ίδιο εκείνο έτος μπλέχτηκα σε ένα επενδυτικό σχέδιο που αποδείχτηκε απάτη. Μια ζωή προσπαθούσα πολύ σκληρά να διατηρήσω ένα καλό όνομα. Αλλά αυτό το ένα λάθος στην κρίση μου κηλίδωσε την υπόληψή μου.

Στη διάρκεια της ζωής μου είχα συναντήσει επανειλημμένα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ενώ εκτιμούσα τις επισκέψεις τους και δεχόμουν τα περιοδικά τους, ήμουν πολυάσχολος και δεν είχα χρόνο για πνευματικά ζητήματα. Ωστόσο, το 2000 ασχολούμουν πλέον με τη φροντίδα της Άνικι, η οποία έδινε ακόμα τη μάχη με τον καρκίνο. Κάποια μέρα του Σεπτεμβρίου του 2002, με επισκέφτηκε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά. Μου έκανε την ερώτηση που αναφέρεται στην αρχή αυτού του άρθρου. Εγώ αναρωτήθηκα: “Είναι όντως δυνατόν να μάθω την αλήθεια για τον Θεό; Είναι εφικτό να γίνω φίλος του;” Ξέθαψα την Αγία Γραφή μου, η οποία είχε μαζέψει κάμποση σκόνη, και άρχισα τακτικές συζητήσεις Γραφικού περιεχομένου με τους Μάρτυρες.

Τον Ιούνιο του 2004 η αγαπημένη μου σύζυγος πέθανε, και έμεινα μόνος. Τα παιδιά μου, βέβαια, με στήριξαν συναισθηματικά. Αλλά εξακολουθούσα να έχω ερωτήματα για το τι μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Έτσι ρώτησα δύο Λουθηρανούς ιερείς για αυτό το θέμα. Μου απάντησαν απλώς: «Ε, τώρα, αυτές είναι δύσκολες ερωτήσεις». Η απάντησή τους δεν με ικανοποίησε. Συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερο τις πνευματικές μου ανάγκες.

Καθώς συνέχιζα να μελετώ τη Γραφή με τους Μάρτυρες, αυξανόταν η ακριβής γνώση που τόσο λαχταρούσα να βρω. Για παράδειγμα, η Γραφή εξηγεί ότι ο θάνατος χαρακτηρίζεται από έλλειψη συνειδητότητας, όπως ο ύπνος, και ότι οι νεκροί έχουν την προοπτική να ζήσουν ξανά ως άνθρωποι στη γη. (Ιωάννης 11:25) Αυτό μου έδωσε ελπίδα και με παρηγόρησε αφάνταστα.

Σύντομα διάβασα μόνος μου ολόκληρη τη Γραφή. Ένα εδάφιο που με εντυπωσίασε ήταν το Μιχαίας 6:8, το οποίο λέει: «Τι σου ζητάει ο Ιεχωβά σε ανταπόδοση παρά να ασκείς δικαιοσύνη και να αγαπάς τη στοργική καλοσύνη και να είσαι μετριόφρων καθώς περπατάς με τον Θεό σου;» Με έλκυσε η σοφία και η απλότητα αυτής της δήλωσης. Μου αποκάλυψε επίσης πόσο στοργικός και δίκαιος είναι ο Ιεχωβά Θεός.

Ελπίδα για το Μέλλον

Καθώς μάθαινα την αλήθεια για τον Θεό, η πίστη και η εμπιστοσύνη μου σε αυτόν αυξάνονταν. Άρχισα να αναπτύσσω αληθινή φιλία με τον Δημιουργό μου! Με εντυπωσίασαν τα λόγια του που είναι καταγραμμένα στο εδάφιο Ησαΐας 55:11: «Έτσι θα είναι και ο λόγος μου ο οποίος βγαίνει από το στόμα μου. Δεν θα επιστρέψει σε εμένα χωρίς αποτελέσματα, αλλά θα εκτελέσει οπωσδήποτε αυτό που με ευχαριστεί, και θα έχει βέβαιη επιτυχία σε εκείνο για το οποίο τον έχω στείλει». Πράγματι, ο Θεός μέχρι στιγμής έχει τηρήσει τις υποσχέσεις του, και θα το κάνει αυτό και στο μέλλον. Θα υλοποιήσει το στόχο που δεν κατάφεραν να επιτύχουν οι ανθρώπινες κυβερνήσεις με τις πολλές τους πολιτικές διασκέψεις. Για παράδειγμα, το εδάφιο Ψαλμός 46:9 δηλώνει: «Καταπαύει τους πολέμους ως την άκρη της γης».

Έχω ωφεληθεί πολύ από τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκεί έχω βιώσει τη γνήσια Χριστιανική αγάπη που αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των αληθινών ακολούθων του Ιησού. (Ιωάννης 13:35) Αυτή η αγάπη υπερβαίνει τον εθνικισμό και είναι εντελώς άγνωστη στον κόσμο της πολιτικής και του εμπορίου.

Το Πιο Πολύτιμο Προνόμιο

Τώρα έχω περάσει τα 90, και θεωρώ ότι το μεγαλύτερο προνόμιο που είχα ποτέ είναι το ότι έγινα Μάρτυρας του Ιεχωβά. Το πνευματικό μου κενό έχει καλυφτεί. Μου δόθηκε το προνόμιο να μάθω το σκοπό της ζωής και την αλήθεια για τον Θεό.

Χαίρομαι επίσης που ακόμα και σε αυτή την ηλικία μπορώ να έχω αρκετά ενεργή συμμετοχή στις Χριστιανικές δραστηριότητες. Παρότι στη διάρκεια της ζωής μου γνώρισα πολλούς ισχυρούς ανθρώπους και χειρίστηκα βαριές ευθύνες, τίποτα δεν συγκρίνεται με το προνόμιο να γνωρίζω τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό, και να είμαι φίλος του. Του είμαι πολύ ευγνώμων και θέλω να τον αινώ για την ευκαιρία που μου έδωσε να γίνω ένας από τους «συνεργάτες» του. (1 Κορινθίους 3:9) Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις φίλος του Δημιουργού, του Ιεχωβά Θεού!

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τον Πρόεδρο Κεκόνεν και τον Πρόεδρο Φορντ των ΗΠΑ στη διάσκεψη του Ελσίνκι το 1975

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τον Πρόεδρο Κεκόνεν και τον Σοβιετικό ηγέτη Μπρέζνιεφ

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Έχω ενεργή συμμετοχή στις Χριστιανικές δραστηριότητες

[Ευχαριστίες για την προσφορά των εικόνων στη σελίδα 25]

Lower left: Ensio Ilmonen/​Lehtikuva; lower right: Esa Pyysalo/​Lehtikuva