Επιζητούσα την Παρέα Σοφών Ηλικιωμένων Ατόμων

Αφήγηση από την Έλβα Γιέρντε

Πριν από 70 χρόνια περίπου, ένας επισκέπτης πρότεινε στον πατέρα μου κάτι που άλλαξε εντελώς την πορεία της ζωής μου. Από εκείνη τη σημαντική ημέρα και έπειτα, υπήρξαν και άλλα άτομα που με επηρέασαν θετικά. Παράλληλα, απέκτησα μια πολύτιμη φιλία που θεωρώ σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας το 1932 από γονείς που πίστευαν στον Θεό αλλά δεν πήγαιναν στην εκκλησία. Η μητέρα μου μού έλεγε ότι ο Θεός με παρακολουθούσε συνεχώς και θα με τιμωρούσε αν ήμουν άτακτη. Αυτό με έκανε να τον φοβάμαι. Η Αγία Γραφή, όμως, μου άρεσε πολύ. Όταν η θεία μου μας επισκεπτόταν τα σαββατοκύριακα, μου διηγούνταν πολλές ωραίες ιστορίες από τη Γραφή. Περίμενα πάντα με ανυπομονησία τις επισκέψεις της.

Όταν ήμουν έφηβη, ο πατέρας μου διάβασε μια σειρά βιβλίων που είχε πάρει η μητέρα μου από μια ηλικιωμένη κυρία, κάποια Μάρτυρα του Ιεχωβά. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από εκείνα τα Χριστιανικά έντυπα ώστε δέχτηκε να μελετήσει τη Γραφή με τους Μάρτυρες. Κάποιο βράδυ που είχε τη Γραφική του μελέτη, με έπιασε να κρυφακούω. Ήταν έτοιμος να με στείλει στο κρεβάτι μου, όταν ο επισκέπτης τού είπε: «Γιατί δεν αφήνεις την Έλβα να καθήσει μαζί μας;» Εκείνη η προτροπή σήμανε την έναρξη ενός νέου τρόπου ζωής και αποτέλεσε την αρχή της φιλίας μου με τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά.

Σύντομα, ο πατέρας μου και εγώ παρακολουθούσαμε τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Όσα μάθαινε τον υποκινούσαν να κάνει αλλαγές στη ζωή του. Άρχισε μάλιστα να ελέγχει τον ευέξαπτο χαρακτήρα του. Αυτό παρακίνησε τη μητέρα μου και το μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Φρανκ, να έρχονται μαζί μας στις συναθροίσεις.a Όλοι μας προοδεύσαμε και τελικά βαφτιστήκαμε. Έκτοτε, πολλά ηλικιωμένα άτομα με επηρέασαν θετικά σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ

Ως έφηβη, μου άρεσε να κάνω παρέα με τα ηλικιωμένα άτομα της εκκλησίας μας. Μεταξύ αυτών ήταν η Άλις Πλέις, η ηλικιωμένη αδελφή που πρωτοεπισκέφτηκε την οικογένειά μας. Την είχα σαν γιαγιά μου. Με έμαθε να κηρύττω και με παρότρυνε να κάνω στόχο μου το βάφτισμα. Πέτυχα αυτόν το στόχο σε ηλικία 15 ετών.

Επίσης, έκανα πολλή παρέα με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, τον Πέρσι και τη Ματζ [Μάργκαρετ] Ντάναμ. Η συναναστροφή μου μαζί τους επηρέασε καθοριστικά το μέλλον μου. Τότε μου άρεσαν πολύ τα μαθηματικά και το όνειρό μου ήταν να γίνω καθηγήτρια μαθηματικών. Ο Πέρσι και η Ματζ είχαν υπηρετήσει ως ιεραπόστολοι στη Λετονία τη δεκαετία του 1930. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη, προσκλήθηκαν να υπηρετήσουν στο Μπέθελ της Αυστραλίας, σε ένα προάστιο του Σίντνεϊ. Αυτό το ζευγάρι μού έδειξε γνήσιο ενδιαφέρον. Μου διηγούνταν πολλές συναρπαστικές εμπειρίες από το ιεραποστολικό τους έργο. Κατάλαβα λοιπόν ότι η διδασκαλία της Γραφής θα μου έφερνε πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη διδασκαλία των μαθηματικών. Γι’ αυτό, αποφάσισα να γίνω ιεραπόστολος.

Το ζεύγος Ντάναμ με παρότρυνε να προετοιμαστώ για την ιεραποστολική υπηρεσία κάνοντας σκαπανικό. Έτσι λοιπόν, το 1948, σε ηλικία 16 ετών, ενώθηκα με τους άλλους δέκα ευτυχισμένους νεαρούς που έκαναν σκαπανικό στην εκκλησία μου, στο Χέρστβιλ του Σίντνεϊ.

Τα επόμενα τέσσερα χρόνια έκανα σκαπανικό σε τέσσερις άλλες πόλεις της Νέας Νότιας Ουαλίας και του Κουίνσλαντ. Ένα από τα πρώτα άτομα με τα οποία μελέτησα τη Γραφή ήταν η Μπέτι Λόου (τώρα Ρέμναντ), μια καλοσυνάτη κοπέλα δύο χρόνια μεγαλύτερή μου. Αργότερα κάναμε μαζί σκαπανικό στην πόλη Κοούρα, περίπου 230 χιλιόμετρα δυτικά του Σίντνεϊ. Αν και η συνεργασία μας κράτησε λίγο, η Μπέτι και εγώ είμαστε φίλες μέχρι σήμερα.

Όταν διορίστηκα ειδική σκαπάνισσα, μετακόμισα στην πόλη Ναραντέρα, 220 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Κοούρα. Η νέα μου συνεργάτιδα ήταν η Τζόι Λένοξ (τώρα Χάντερ), μια ζηλώτρια σκαπάνισσα που ήταν επίσης δύο χρόνια μεγαλύτερή μου. Εκτός από εμάς τις δύο, δεν υπήρχαν άλλοι Μάρτυρες στην πόλη. Είχαμε νοικιάσει δωμάτιο στο σπίτι ενός φιλόξενου ζευγαριού, του Ρέι και της Έστερ Άιρονς. Αυτοί και τα παιδιά τους​—ένα αγόρι και τρία κορίτσια—​έδειξαν ενδιαφέρον για την αλήθεια. Ο Ρέι και ο γιος του δούλευαν σε μια φάρμα έξω από την πόλη στη διάρκεια της εβδομάδας, ενώ η Έστερ και τα κορίτσια διαχειρίζονταν κάποιον ξενώνα. Τις Κυριακές, η Τζόι και εγώ ετοιμάζαμε ένα τεράστιο γεύμα για την οικογένεια Άιρονς και για τους δέκα περίπου ενοίκους του ξενώνα​—όλοι τους πεινασμένοι εργάτες του σιδηροδρόμου. Έτσι καλύπταμε μέρος του ενοικίου μας. Κατόπιν, αφού μαζεύαμε το τραπέζι, σερβίραμε στην οικογένεια Άιρονς ένα εξαιρετικό πνευματικό γεύμα​—την εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς. Ο Ρέι, η Έστερ και τα τέσσερα παιδιά τους γνώρισαν την αλήθεια και αποτέλεσαν τον πυρήνα της εκκλησίας που δημιουργήθηκε στη Ναραντέρα.

Το 1951, παρακολούθησα μια συνέλευση περιφερείας στο Σίντνεϊ. Εκεί πήγα σε μια ειδική συνάθροιση για τους σκαπανείς που είχαν ως στόχο τους το ιεραποστολικό έργο. Η συνάθροιση έγινε σε μια μεγάλη σκηνή και παρευρέθηκαν πάνω από 300 άτομα. Μας μίλησε ο Νάθαν Νορ, από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, και μας εξήγησε ότι υπήρχε επιτακτική ανάγκη να φτάσουν τα καλά νέα σε κάθε γωνιά της γης. Κρεμόμασταν από τα χείλη του. Πολλοί από εκείνους τους σκαπανείς άνοιξαν αργότερα το δρόμο για το έργο της Βασιλείας στο Νότιο Ειρηνικό και σε άλλα μέρη. Μαζί με 16 άλλους Αυστραλούς, είχα τη μεγάλη χαρά να προσκληθώ στη 19η τάξη της Σχολής Γαλαάδ το 1952. Σε ηλικία μόλις 20 ετών, το όνειρό μου να γίνω ιεραπόστολος έβγαινε αληθινό!

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ

Η εκπαίδευση και οι συναναστροφές μου στη Γαλαάδ, όχι μόνο αύξησαν τη Γραφική γνώση και την πίστη μου, αλλά επηρέασαν βαθιά και την προσωπικότητά μου. Ήμουν νεαρή και δεν έβλεπα τα πράγματα ρεαλιστικά, με αποτέλεσμα να αναμένω τελειότητα από τον εαυτό μου και από τους άλλους. Μερικές απόψεις μου ήταν πολύ αυστηρές. Λόγου χάρη, όταν είδα τον αδελφό Νορ να παίζει μπέιζμπολ με μια ομάδα νεαρών Μπεθελιτών, έπεσα από τα σύννεφα.

Οι εκπαιδευτές μας στη Γαλαάδ​—όλοι τους οξυδερκείς αδελφοί με πείρα πολλών ετών—​πρέπει να είχαν καταλάβει ότι πάλευα μέσα μου. Μου έδειξαν προσωπικό ενδιαφέρον και με βοήθησαν να διορθώσω τον τρόπο σκέψης μου. Σιγά σιγά, άρχισα να βλέπω τον Ιεχωβά ως Θεό γεμάτο αγάπη και εκτίμηση, όχι ως αυστηρό και απαιτητικό Θεό. Με βοήθησαν επίσης και κάποιοι από την τάξη μου. Θυμάμαι τα λόγια μιας συμμαθήτριάς μου: «Έλβα, ο Ιεχωβά δεν στέκεται από πάνω μας με το μαστίγιο. Μην είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου!» Τα σταράτα λόγια της άγγιξαν την καρδιά μου.

Μετά τη Γαλαάδ, διορίστηκα στη Ναμίμπια της Αφρικής με τέσσερις άλλους συμμαθητές μου. Μέσα σε λίγο καιρό, διεξήγαμε συνολικά 80 Γραφικές μελέτες. Αγαπούσα τη Ναμίμπια και την ιεραποστολική ζωή, αλλά ήμουν ερωτευμένη με έναν συμμαθητή μου από τη Γαλαάδ που είχε διοριστεί στην Ελβετία. Αφού έμεινα έναν χρόνο στη Ναμίμπια, πήγα και εγώ εκεί. Μετά το γάμο μας, συνόδευα το σύζυγό μου στο έργο περιοχής.

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Έπειτα από πέντε ευχάριστα χρόνια στο έργο περιοχής, προσκληθήκαμε στο Μπέθελ της Ελβετίας. Εκεί, στην οικογένεια Μπέθελ, είχα τη χαρά να περιστοιχίζομαι από πολλούς, πνευματικά ώριμους, ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές.

Λίγο αργότερα, όμως, συνέβη κάτι τρομερό. Ανακάλυψα ότι ο σύζυγός μου ήταν άπιστος σε εμένα και στον Ιεχωβά. Κατόπιν με εγκατέλειψε. Ένιωθα καταρρακωμένη! Δεν ξέρω πώς θα τα είχα βγάλει πέρα χωρίς την αγάπη και τη στήριξη των αγαπημένων μου φίλων από την οικογένεια Μπέθελ. Όταν είχα ανάγκη να μιλήσω, με άκουγαν, και όταν χρειαζόμουν ηρεμία, με άφηναν μόνη μου. Τα παρηγορητικά λόγια και οι καλοσυνάτες πράξεις εκείνων των μεγαλύτερων σε ηλικία αδελφών με βοήθησαν να αντιμετωπίσω τον απερίγραπτο πόνο που ένιωθα και να πλησιάσω ακόμη περισσότερο τον Ιεχωβά.

Θυμόμουν επίσης τα λόγια κάποιων σοφών ηλικιωμένων ατόμων που είχαν σμιλευτεί από τις δοκιμασίες. Για παράδειγμα, η Ματζ Ντάναμ μού είχε πει κάποτε: «Έλβα, καθώς θα υπηρετείς τον Ιεχωβά, θα περάσεις πολλές δοκιμασίες, αλλά οι πιο σκληρές ίσως προέλθουν από το στενό σου περιβάλλον. Σε τέτοιες στιγμές, να πλησιάζεις περισσότερο τον Ιεχωβά. Να θυμάσαι ότι υπηρετείς Αυτόν, όχι ατελείς ανθρώπους!» Η συμβουλή της Ματζ με στήριξε σε πολλές δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Αποφάσισα να μην επιτρέψω ποτέ στα λάθη του συζύγου μου να με χωρίσουν από τον Ιεχωβά.

Με τον καιρό, πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Αυστραλία για να κάνω σκαπανικό κοντά στην οικογένειά μου. Σε εκείνο το μεγάλο ταξίδι με το πλοίο, είχα πολλές ζωηρές Γραφικές συζητήσεις με μια παρέα συνεπιβατών. Ανάμεσά τους ήταν ένας ήσυχος Νορβηγός, ο Άρνε Γιέρντε, ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον για όσα άκουσε. Αργότερα, επισκέφτηκε την οικογένειά μου και εμένα στο Σίντνεϊ. Προόδευσε γρήγορα στην αλήθεια και βαφτίστηκε. Το 1963 παντρευτήκαμε, και έπειτα από δύο χρόνια γεννήθηκε ο γιος μας, ο Γκάρι.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Ο Άρνε, ο Γκάρι και εγώ απολαμβάναμε ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Σύντομα, ο Άρνε επέκτεινε το σπίτι μας για να μείνουν μαζί μας οι ηλικιωμένοι γονείς μου. Έπειτα από έξι χρόνια γάμου, όμως, δεχτήκαμε ένα ισχυρό πλήγμα διαφορετικού είδους. Μάθαμε ότι ο Άρνε είχε καρκίνο στον εγκέφαλο. Ήμουν κάθε μέρα στο πλευρό του όταν νοσηλεύτηκε για να υποβληθεί σε μια μακροχρόνια θεραπεία με ακτινοβολίες. Για λίγο παρουσίασε κάποια βελτίωση, αλλά κατόπιν υποτροπίασε και έπαθε εγκεφαλικό. Μου είπαν ότι του απέμεναν μερικές μόνο εβδομάδες ζωής. Αλλά ο Άρνε επέζησε. Τελικά γύρισε στο σπίτι, και με τη φροντίδα που του παρείχα, σιγά σιγά ανέρρωσε. Με τον καιρό, μπορούσε και πάλι να περπατάει και να ανταποκρίνεται στις ευθύνες του ως πρεσβύτερος. Η χαρούμενη διάθεσή του και το καλαίσθητο χιούμορ του συνέβαλαν στην ανάρρωσή του και έκαναν ευκολότερη για εμένα την περίθαλψή του.

Χρόνια αργότερα, το 1986, η υγεία του Άρνε επιδεινώθηκε ξανά. Οι γονείς μου είχαν πια πεθάνει, και έτσι μετακομίσαμε στην όμορφη περιοχή Μπλου Μάουντενς, έξω από το Σίντνεϊ, για να είμαστε πιο κοντά στους φίλους μας. Αργότερα, ο Γκάρι παντρεύτηκε μια αξιαγάπητη, πνευματικά ώριμη αδελφή, την Κάρεν, και μας πρότειναν να μείνουμε όλοι μαζί. Μέσα σε λίγους μήνες, μετακομίσαμε και οι τέσσερις σε ένα σπίτι μερικά τετράγωνα πιο πέρα από εκεί που μέναμε με τον Άρνε.

Τους τελευταίους 18 μήνες της ζωής του, ο Άρνε ήταν κατάκοιτος και χρειαζόταν συνεχή φροντίδα. Εφόσον ήμουν σχεδόν έγκλειστη στο σπίτι όλο αυτό το διάστημα, αφιέρωνα δύο ώρες κάθε μέρα στη μελέτη της Γραφής και των εντύπων μας. Μέσα από εκείνη τη μελέτη, ανακάλυψα πολλές σοφές συμβουλές που με βοήθησαν να αντιμετωπίσω την κατάστασή μου. Δεχόμουν επίσης και τις στοργικές επισκέψεις ηλικιωμένων αδελφών της εκκλησίας μας, μερικοί από τους οποίους είχαν υπομείνει παρόμοιες δοκιμασίες. Πόσο μου αναπτέρωναν το ηθικό εκείνες οι επισκέψεις! Ο Άρνε πέθανε τον Απρίλιο του 2003, έχοντας τη βέβαιη ελπίδα της ανάστασης.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΜΟΥ

Όταν ήμουν νεαρή, δεν έβλεπα τα πράγματα ρεαλιστικά. Αλλά έμαθα ότι η ζωή σπάνια εξελίσσεται σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Απόλαυσα αμέτρητες ευλογίες και έζησα δύο μεγάλες τραγωδίες​—την απώλεια ενός συντρόφου λόγω απιστίας και του άλλου λόγω ασθένειας. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, βρήκα καθοδήγηση και παρηγοριά από πολλές πηγές. Το μεγαλύτερο στήριγμά μου ήταν και είναι «ο Παλαιός των Ημερών»​—ο Ιεχωβά Θεός. (Δαν. 7:9) Οι συμβουλές του διέπλασαν την προσωπικότητά μου και μου άνοιξαν το δρόμο για να απολαύσω ανταμειφτικές εμπειρίες στο ιεραποστολικό έργο. Όταν ήρθαν τα προβλήματα, “η στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά με στήριζε και η παρηγοριά του χάιδευε την ψυχή μου”. (Ψαλμ. 94:18, 19) Επίσης, είχα την αγάπη και τη στήριξη της οικογένειάς μου καθώς και “αληθινών συντρόφων που γεννιούνται για καιρό στενοχώριας”. (Παρ. 17:17) Πολλοί από αυτούς ήταν σοφά ηλικιωμένα άτομα.

«Δεν υπάρχει σοφία στους ηλικιωμένους και κατανόηση στη μακρότητα των ημερών;» ρώτησε ο πατριάρχης Ιώβ. (Ιώβ 12:12) Αναπολώντας τη ζωή μου, μπορώ να πω ότι η απάντηση είναι ναι. Οι συμβουλές των σοφών ηλικιωμένων ατόμων με βοήθησαν, η παρηγοριά τους με στήριξε και η φιλία τους έκανε τη ζωή μου πιο πλούσια. Είμαι ευγνώμων για την παρέα τους.

Τώρα, στα 80 μου, είμαι και εγώ ηλικιωμένη. Οι εμπειρίες μου με έχουν κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητη στις ανάγκες των άλλων ηλικιωμένων. Μου αρέσει ακόμη να τους επισκέπτομαι και να τους βοηθάω. Αλλά απολαμβάνω και τη συντροφιά των νεαρών. Η ενεργητικότητά τους μου δίνει ώθηση και ο ενθουσιασμός τους με εμπνέει. Όταν αντιλαμβάνομαι ότι θέλουν την καθοδήγηση ή τη στήριξή μου, χαίρομαι πολύ να είμαι στη διάθεσή τους.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Σκαπανικό με την Τζόι Λένοξ στη Ναραντέρα

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Η Έλβα με μέλη της οικογένειας Μπέθελ στην Ελβετία το 1960

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Με τον Άρνε όταν ήταν άρρωστος