با استدلال‌های نادرست خود را فریب ندهیم
پس از آن که حوّا از میوهٔ درخت ممنوعه خورد، یَهُوَه خدا به او گفت: «این چه کار است که کردی؟» حوّا در پاسخ گفت: «مار مرا اغوا نمود که خوردم.» (پیدا ۳:۱۳) شیطان، همان مار فریبکار است که حوّا را به سرکشی تحریک کرد و بعدها «مار کهن که . . . جملهٔ جهان را به گمراهی می‌کشاند» نامیده شد. — مکا ۱۲:۹.
شیطان در کتاب پیدایش حیله‌گر توصیف شده است، کسی که با گفتن دروغ اشخاص ناآگاه را می‌فریبد. یقیناً حوّا گول نیرنگ‌های شیطان را خورد. البته شیطان تنها کسی نیست که می‌تواند ما را فریب دهد. کتاب مقدّس در مورد خطر ‹خودفریبی› هشدار می‌دهد که ناشی از استدلال‌های نادرست است. — یعقو ۱:۲۲.
فکر این که خود را فریب دهیم شاید بعید یا حتی غیرممکن به نظر آید. اما بی‌دلیل نیست که خدا در کلامش چنین هشداری می‌دهد. پس به جاست که ببینیم چگونه و با چه استدلال‌هایی ممکن است خود را فریب دهیم. نمونه‌ای از کتاب مقدّس در این مورد به ما کمک می‌کند.
نمونه‌ای از خودفریبی
کورش کبیر، پادشاه فارس حدود سال ۵۳۷ ق.م. فرمانی صادر کرد که اسیران یهودیِ ساکن در بابل به اورشلیم برگردند و معبد را بازسازی کنند. (عز ۱:۱، ۲) یک سال پس از آن مطابق با مقصود یَهُوَه، شالودهٔ معبد جدید ریخته شد. آن‌ها چون با برکت یَهُوَه مرحلهٔ ابتدایی این پروژهٔ مهم را به اتمام رسانده بودند با شادمانی یَهُوَه را تمجید و شکر نمودند. (عز ۳:۸، ۱۰، ۱۱) اما چیزی نگذشت که مخالفت در کار بازسازی سر گرفت و یهودیان را از ادامهٔ آن دلسرد و مأیوس ساخت. (عز ۴:۴) پس از ۱۵ سال برگشت به اورشلیم دولت فارس بنای معبد را کاملاً ممنوع کرد. برای اطمینان از ممنوعیت بازسازی معبد مقامات دولتی به اورشلیم آمدند و یهودیان «را با زور و جفا از کار باز داشتند.» — عز ۴:۲۱-۲۴.
یهودیان که با مانعی جدّی روبرو شده بودند خود را با استدلال‌های نادرست فریب دادند. آنان با خود می‌گفتند: «وقتِ آمدن ما یعنی وقت بنا نمودن خانهٔ خداوند نرسیده است.» (حج ۱:۲) در واقع نتیجه گرفته بودند که خدا نمی‌خواهد در آن زمان معبد بنا شود. یهودیان به جای آن که در جستجوی راهی برای انجام خدمت مقدّس خود برآیند به تعمیر خانه‌های خود مشغول شدند. حَجِّی، نبی خدا با کنایه از آنان پرسید: «آیا وقت شماست که شما در خانه‌های مُسَقَّف خود ساکن شوید و این خانه [معبد یَهُوَه] خراب بماند؟» — حج ۱:۴.
حال ما چه درسی از این داستان می‌گیریم؟ دیدگاه غلط در مورد زمان تحقق مقصود الٰهی می‌تواند دیدمان را نسبت به امور روحانی تار سازد و به علایق شخصی سوق دهد. برای توضیح این موضوع این مثال را در نظر بگیرید. تصوّر کنید که مهمان دعوت کرده‌اید. به همین دلیل مشغول تمیز کردن خانه و مهیا کردن وسایلی برای پذیرایی می‌شوید. اما به شما اطلاع می‌دهند که مهمانان کمی دیرتر می‌رسند. آیا شما از کار خود دست می‌کشید؟
به یاد داشته باشید که حَجِّی و زَکَرِیّا به یهودیان کمک کردند تا خواست یَهُوَه را در بازسازی معبد درک کنند. حَجِّی آن‌ها را چنین ترغیب کرد: «ای تمامی قوم زمین قویدل باشید و . . . مشغول بشوید.» (حج ۲:۴) آن‌ها می‌بایست با این اطمینان که روح خدا در بنای معبد از آنان حمایت خواهد کرد به کار خود ادامه می‌دادند. (زکر ۴:۶، ۷) این مثال چگونه به ما کمک می‌کند که در مورد آمدن روز یَهُوَه استدلال‌های نادرست نکنیم؟ — ۱قر ۱۰:۱۱.
تعویض استدلال نادرست با درست
پِطرُس رسول در نامهٔ دوّم خود موضوع برقراری «آسمان و زمینی جدید» را بررسی کرد. (۲پطر ۳:۱۳) او همچنین گفت که برخی از بی‌ایمانان با تمسخر می‌گویند خدا برای تغییر وضعیت بشر اقدامی نخواهد کرد و استدلال می‌کنند «همه چیز همان گونه است که از بدو آفرینش بود!» (۲پطر ۳:۴) پِطرُس قصد داشت استدلال نادرست این گونه اشخاص را خنثی سازد. به همین دلیل نوشت: ‹شما را به تفکری سالم برمی‌انگیزانم.› سپس به هم‌ایمانان خود یادآوری کرد که این اشخاص در اشتباهند چون خدا در گذشته با آوردن طوفان عظیم وضعیت بشر را تغییر داد. — ۲پطر ۳:۱، ۵-۷.
حَجِّی به طور مشابه یهودیان دلسرد را که در سال ۵۲۰ ق.م. از کار خود دست کشیده بودند ترغیب کرد. او آنان را بدین گونه نصیحت کرد: «دل خود را به راه‌های خویش مشغول سازید.» (حج ۱:۵) حَجِّی نبی برای آن که یهودیان را به فکر بیندازد مقصود و وعده‌های خدا را در خصوص قوم یهود به آن‌ها یادآوری کرد. (حج ۱:۸؛ ۲:۴، ۵) یهودیان دلگرم شدند و با وجود ممنوعیت دولتی بلافاصله به بنای معبد مشغول گشتند. بار دیگر دشمنان سعی کردند پروژهٔ بازسازی معبد را متوقف سازند اما موفق نشدند. ممنوعیت لغو شد و کار بازسازی معبد در طول ۵ سال به اتمام رسید. — عز ۶:۱۴، ۱۵؛ حج ۱:۱۴، ۱۵.
دل خود را به راه‌های خویش مشغول سازید
آیا امکان دارد مشکلات، ما را نیز همچون یهودیان زمان حَجِّی دلسرد سازد؟ در این صورت، شاید آسان نباشد غیرت خود را برای ادامهٔ موعظهٔ بشارت حفظ کنیم. چه چیزی می‌تواند ما را دلسرد کرده باشد؟ شاید بی‌عدالتی این دنیا باعث درد و رنج ما شده باشد. حَبَقُّوق نیز پرسید: «تا به کی نزد تو از ظلم فریاد برمی‌آورم و نجات نمی‌دهی؟» (حب ۱:۲) برخی شاید فکر کنند روز یَهُوَه تأخیر کرده است. به همین دلیل ممکن است اضطراری بودن زمان را فراموش کنند و در پی زندگی راحت برآیند. آیا ممکن است چنین نگرشی در ما به وجود آمده باشد؟ چنین استدلال نادرستی باعث فریب ما خواهد شد. بسیار مهم است که این پند کتاب مقدّس را مد نظر داشته باشیم: «دل خود را به راه‌های خویش مشغول سازید» و ‹خود را به تفکری سالم برانگیزانید.› از خود سؤال کنید: ‹آیا باید تعجب کنم که دنیای شیطان بیش از انتظارم ادامه داشته است؟›
دوره‌ای پیشگویی‌شده
به سخنان عیسی در رابطه با انتهای دنیای شیطان تأمّل کنید. انجیل مَرقُس آشکار می‌سازد که عیسی مرتباً به مسیحیان هشدار داد در روزهای آخر هوشیار و بیدار بمانند. (مرق ۱۳:۳۳-۳۷) هشداری مشابه نیز در توصیف حارمَگِدّون که نقطهٔ اوج روز عظیم یَهُوَه است به چشم می‌خورد. (مکا ۱۶:۱۴-۱۶) چرا عیسی مرتباً به مسیحیان تذکر داد؟ زیرا کسی که ظاهراً برای مدتی طولانی انتظار کشیده است امکان دارد اضطراری بودن زمان را فراموش کند.
عیسی با مَثَلی نشان داد تا اتمام دنیای شیطان باید همواره هوشیار و بیدار ماند. او به کسی اشاره کرد که چون تمام شب هوشیار و بیدار نمانده بود دزد خانه‌اش را زد. سپس عیسی با این هشدار به مَثَل خود پایان داد: «آماده باشید، زیرا پسر انسان در ساعتی خواهد آمد که انتظارش را ندارید.» — مت ۲۴:۴۳، ۴۴.
این مَثَل اهمیت انتظار کشیدن را حتی برای مدتی قابل ملاحظه نشان می‌دهد. ما نباید بیش از حد نگران باشیم که سیستم شریر کنونی بیش از انتظارمان طول کشیده است. همچنین نباید با استدلال‌های نادرست مانند ‹وقت یَهُوَه نیامده است› خود را فریب دهیم. چنین طرز فکری شعلهٔ غیرت ما را برای خدمت موعظه خاموش می‌سازد. — روم ۱۲:۱۱.
استدلال‌های نادرست را ریشه‌کن سازید
اصل غَلاطیان ۶:۷ در مورد استدلال‌های نادرست نیز صدق می‌کند. در آنجا آمده است: «فریب نخورید . . . انسان هر چه بکارد، همان را خواهد دروید.» اگر در زمینی کِشت نشود علف هرز به آسانی در آن رشد می‌کند. به همین گونه اگر ‹خود را به تفکری سالم برنینگیزانیم› استدلال‌های غلط می‌تواند به راحتی در ذهنمان ریشه دواند. برای مثال شاید به خود بگوییم، ‹روز یَهُوَه بدون شک می‌آید اما نه به این زودی‌ها.› این گونه استدلال‌ها باعث می‌شود که به مرور زمان فعالیت‌های تئوکراتیک را جدّی نگیریم. در نتیجه، ممکن است در پرستشمان غفلت کنیم و سرانجام روز یَهُوَه ما را غافلگیر سازد. — ۲پطر ۳:۱۰.
اگر همواره تشخیص دهیم که «خواست نیکو، پسندیده و کامل [خدا]» چیست استدلال‌های نادرست نمی‌تواند در ذهنمان ریشه دواند. (روم ۱۲:۲) خواندن مرتب کلام خدا در این رابطه بسیار مفید است. بدین شکل ایمان ما تقویت می‌شود که در انتهای ایّام آخر به سر می‌بریم و یَهُوَه به زودی وارد عمل می‌شود. — حب ۲:۳.
مطالعه، دعا، حضور مرتب در جلسات، خدمت موعظه و اعمال نیکو ما را قادر می‌سازد که ‹انتظار روز خدا را بکشیم و فرارسیدن آن را بشتابانیم.› (۲پطر ۳:۱۱، ۱۲) بیایید همواره به این کارها ادامه دهیم و اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه زحمات ما را می‌بیند. پولُس رسول چنین یادآوری کرد: «از انجام کار نیک خسته نشویم، زیرا اگر دست از کار برنداریم، در زمان مناسب محصول را درو خواهیم کرد.» — غلا ۶:۹.
اکنون زمان آن نیست که با استدلال‌های نادرستی مانند ‹روز یَهُوَه به زودی نمی‌آید› خود را فریب دهیم. به جای آن باید ایمان خود را قوی سازیم چون روز یَهُوَه بسیار نزدیک است.
[تصویر در صفحهٔ ۴]
حَجِّی و زَکَرِیّا یهودیان را به بازسازی ترغیب کردند
[تصویر در صفحهٔ ۵]
اگر صاحبخانه می‌دانست دزد می‌آید چه می‌کرد؟