درس ۲۱
خواندن آیات با تأکید درست
وقتی در مورد مقاصد خدا با دیگران صحبت می‌کنیم، چه در گفتگوی رو در رو، چه از روی سکو، باید گفته‌هایمان بر مبنای کلام خدا باشد. برای این منظور ما معمولاً آیات کتاب مقدّس را می‌خوانیم. پس بجاست بیاموزیم آیات را به‌خوبی بخوانیم.
اهمیت بااحساس خواندن. آیات باید با احساس خوانده شود. به چند نمونه توجه کنید. وقتی مزمور ۳۷:۱۱ را می‌خوانید، صدایتان باید نشانگر آن باشد که با شادی در انتظار آن صلح و آرامشی هستید که در این آیه وعده داده شده است. وقتی مکاشفه ۲۱:۴ را در مورد پایان مصیبت و مرگ می‌خوانید، باید در صدایتان حالت قدردانی و گرمی برای این وعدهٔ فوق‌العاده نمایان باشد. در مکاشفه ۱۸:۲، ۴، ۵ از همگان خواسته می‌شود که از «بابِل بزرگ،» آن شهر پر از گناه بیرون آیند. پس این آیات باید با حالتی خوانده شود که ضرورت آن مشخص باشد. مسلّماً احساساتی که ابراز می‌شود، باید از ته دل باشد، اما نباید در این کار افراط کرد. این که تا چه حد باید آیه‌ای را با احساس بخوانید، به مفهوم و مضمون آن و شیوهٔ استفادهٔ شما از آن بستگی دارد.
تشخیص کلماتی که باید بر آن‌ها تأکید شود. اگر توضیحات شما در مورد بخشی از یک آیه است، باید بخش مورد نظر را با تأکید بخوانید. برای مثال، اگر هنگام بررسی مَتّی ۶:۳۳ توضیحات شما در مورد ‹نخست، در پی پادشاهی خدا بودن› است، مسلّماً نباید هنگام خواندن این آیه بر روی عبارات «عدالت او» و «همهٔ این چیزهای دیگر» تأکید کنید.
فرض کنید در جلسهٔ میان‌هفته می‌خواهید هنگام ایراد گفتارتان مَتّی ۲۸:۱۹ را بخوانید. شما باید بر کدام کلمات تأکید کنید؟ اگر می‌خواهید جماعت را تشویق کنید که با علاقه‌مندان تدریس کتاب مقدّس را آغاز کنند و در این کار پشتکار نشان دهند، باید بر عبارت «شاگرد بسازید» تأکید کنید. از سوی دیگر اگر می‌خواهید مسئولیت مسیحی‌مان را در مورد بشارت به مهاجران بررسی کنید یا می‌خواهید مبشّران را به خدمت در مناطقی که در آن‌ها نیاز بیشتر به مبشّر است، تشویق کنید، بجاست بر روی «مردمِ همهٔ قوم‌ها» تأکید کنید.
ما در موارد بسیار آیات را برای پاسخگویی به پرسش‌های دیگران یا ثابت کردن تعالیمی که دیگران با آن مخالفند، به کار می‌بریم. اگر هنگام خواندن آیه‌ای، روی هر نکته به یک میزان تأکید شود، حضار شاید به ارتباط بین آیه و توضیحات شما پی نبرند. آن نکته شاید برای شما واضح و روشن باشد اما نه برای مخاطبتان.
برای نمونه، اگر هنگام خواندن مزمور ۸۳:۱۸ از ترجمه‌ای که نام خدا در آن ذکر شده است، تمام تأکید را بر روی عبارت «متعال» بگذارید، مخاطبتان شاید این واقعیت را در نیابد که خدا نامی دارد؛ هرچند برای ما این امر واضح و روشن است. پس شما باید بر روی نام «یهوه» تأکید کنید. اما اگر از همین آیه برای بررسی اقتدار و حق حاکمیت یَهُوَه استفاده می‌کنید، شما باید بر روی «متعال» تأکید کنید. به همین ترتیب اگر می‌خواهید هنگام خواندن یعقوب ۲:۲۴ اهمیت ایمانِ همراه با عمل را نشان دهید، تأکید بر عبارت «درستکار شمرده می‌شود» بجای «اعمالش» شاید سبب شود که برخی شنوندگان نکتهٔ اصلی را متوجه نشوند.
یک نمونهٔ خوب دیگر را می‌توان در رومیان ۱۵:۷-۱۳ یافت. این آیات بخشی از نامهٔ پولُس رسول به جماعتی است که از یهودیان و غیریهودیان تشکیل شده بود. پولُس در اینجا توضیح می‌دهد که خدمت مسیح نه تنها به یهودیان، بلکه به غیریهودیان نیز فایده می‌رسانَد «تا غیریهودیان [یعنی مردم ملت‌های دیگر]، خدا را به خاطر رحمتش تمجید کنند.» سپس پولُس چهار آیه را نقل‌قول می‌کند تا توجه مخاطبانش را به فرصتی که برای ملت‌ها نیز میسر شده است، جلب کند. حال شما باید این نقل‌قول‌ها را چگونه بخوانید تا نکته‌ای که پولُس در نظر داشت، برجسته شود؟ اگر می‌خواهید کلماتی را که باید بر آن‌ها تأکید کنید، برای خود مشخص کنید، بجاست «ملت‌ها» در آیهٔ ۹، «ای ملت‌ها» در آیهٔ ۱۰، «ای همهٔ ملت‌ها» و «همهٔ قوم‌ها» در آیهٔ ۱۱ و «ملت‌ها» در آیهٔ ۱۲ را با علامتی مشخص کنید. برای تمرین، رومیان ۱۵:۷-۱۳ را با تأکید بر این عبارات بخوانید. اگر چنین کنید درک خط استدلال پولُس از اول تا به آخر روشن‌تر و آسان‌تر خواهد بود.
روش‌هایی برای تأکید. برای این که بتوانید کلمات کلیدی، یعنی کلماتی را که حاوی نکتهٔ مورد نظرتان است، برجسته کنید روش‌های متفاوتی وجود دارد. روشی که به کار می‌گیرید باید با مفهوم و مضمون آیه و چارچوب گفتارتان هماهنگ باشد. در ادامه به چند روش توجه کنید.
تغییر صدا. شما می‌توانید صدای خود را به هر شکلی که کلمات کلیدی را برجسته می‌کند، تغییر دهید. برای مثال می‌توانید با کم کردن صدا یا با بالا بردن صدایتان، بر کلمات تأکید کنید. در بسیاری از زبان‌ها با زیر و بم کردن صدا نیز می‌توان بر کلمات تأکید کرد. البته در برخی از زبان‌ها با این کار معنی کلمات به کلّی تغییر می‌کند. روش دیگر برای تأکید بر کلمات کلیدی، آهسته ادا کردن آن‌هاست. در زبان‌هایی که تأکید با تغییر صدا امکان‌پذیر نیست، باید راهی را پیش گرفت که در آن زبان‌ها مرسوم است.
مکث کردن. این روش را می‌توان پیش از خواندن بخش مهم یک آیه یا بعد از خواندن آن یا حتی در هر دو مورد به کار برد. مکث کردن پیش از خواندن کلماتِ کلیدی، هوشیاری و توجه شنوندگان را بالا می‌برد و مکث کردن پس از خواندن این کلمات، بر قدرت آن‌ها می‌افزاید. اما اگر هنگام خواندن آیه تعداد مکث‌ها بسیار باشد، هیچ نکته‌ای برجسته نخواهد شد.
تکرار. شما می‌توانید برای تأکید بر نکته‌ای خاص، پس از خواندن کلمات کلیدی مجدّداً آن کلمات را بخوانید و سپس آیه را به اتمام برسانید. البته اغلب بهتر است که آیه را کاملاً بخوانید و سپس کلمات کلیدی را تکرار کنید.
حرکات و اشارات. حرکات بدن و حالت چهره اغلب به کلمات یا عبارات احساس می‌دهد.
تغییر لحن. در برخی از زبان‌ها کلمات را می‌توان با لحنی خواند که معنی آن تغییر کند و در عین حال آن کلمات برجسته شود. در این موارد باید با سنجیدگی و بصیرت عمل کرد، به‌خصوص زمانی که می‌خواهید با لحنی طعنه‌آمیز صحبت کنید.
وقتی دیگران آیه‌ای می‌خوانند. در خدمت موعظه شاید مخاطبتان آیه‌ای را با تأکید نادرست یا بدون هیچ گونه تأکیدی بخواند. در چنین مواقعی چه می‌توان کرد؟ اغلب بهتر است به کاربرد آن آیه اشاره کنید تا مفهوم نکته‌ای را که در نظر داشته‌اید، روشن شود. پس از این کار می‌توانید توجه او را به کلمات کلیدی آن آیه جلب کنید.