روشن ساختن کاربرد و ارزش عملی سخنانتان

چه مخاطبتان یک نفر باشد،‏ چه بیشتر،‏ معقولانه نیست که تصوّر کنید چون شما به مطلبی که می‌گویید علاقه دارید،‏ شنونده‌تان نیز به آن علاقه خواهد داشت.‏ البته پیامی که شما به دیگران می‌دهید اهمیت دارد،‏ اما اگر ارزش عملی آن را روشن نسازید،‏ پس از مدتی کوتاه شور و علاقهٔ آنان به شنیدن سخنانتان از بین می‌رود و آنان تمرکز حواس خود را از دست می‌دهند.‏

این امر حتی در مورد کسانی که در جماعت به سخنانتان گوش می‌دهند،‏ صادق است.‏ شاید شما بتوانید با استفاده از تشبیهی یا نقل گزارشی توجه شنوندگانتان را برای مدتی جلب کنید.‏ اما وقتی به مطلبی اشاره می‌کنید که با آن به‌خوبی آشنایی دارند و توضیح بیشتری نیز در مورد آن نمی‌دهید،‏ شاید تمرکز حواس خود را از دست بدهند.‏ شما باید روشن سازید که گفته‌هایتان چرا و چگونه برایشان مفید است.‏

کتاب مقدّس ما را ترغیب می‌کند که خردمند باشیم،‏ یعنی به جنبه‌های عملی یک موضوع بیندیشیم.‏ (‏امث ۳:‏۲۱‏)‏ در گذشته یَهُوَه به یحیای تعمیددهنده مأموریت داد که مردم را «به سوی حکمتِ درستکاران بازگرداند؛‏» یعنی حکمتی که مفید و عملی است.‏ (‏لو ۱:‏۱۷‏)‏ این حکمت از ترس خدایی سرچشمه می‌گیرد.‏ (‏مز ۱۱۱:‏۱۰‏)‏ کسانی که برای این حکمت ارزش قائلند،‏ با کمک آن بر مشکلات زندگی فائق می‌آیند و به زندگی واقعی،‏ یعنی زندگی ابدی که در پیش است،‏ دست می‌یابند.‏—‏۱تیمو ۴:‏۸؛‏ ۶:‏۱۹‏.‏

ارزش عملی نکات سخنرانی‌تان را مشخص کنید.‏ برای این منظور باید،‏ هم به مطالبی که می‌خواهید بگویید توجه کنید،‏ هم به مخاطبتان.‏ شنوندگانتان را صرفاً یک گروه در نظر نگیرید.‏ هر نفر و هر خانواده موقعیت خاص خود را دارد.‏ آنان شاید از هر سنی باشند؛‏ از خردسال و نوجوان گرفته تا افراد سالمند.‏ برخی از آنان شاید نوآموز کلام خدا باشند و برخی دیگر شاید هم‌ایمانانی باشند که حتی پیش از آن که شما به دنیا آمده باشید،‏ یَهُوَه را خدمت می‌کردند.‏ عده‌ای از آنان شاید مسیحیانی بسیار بالغ و باتجربه باشند،‏ عده‌ای دیگر کسانی که هنوز شدیداً تحت تأثیر دیدگاه‌ها و رفتارهای دنیا قرار دارند.‏ از خود بپرسید:‏ ‹چگونه مطلبی که می‌خواهم ارائه دهم می‌تواند برای این شنوندگان مفید باشد؟‏ چگونه می‌توانم کمکشان کنم که به کاربرد و ارزش عملی موضوع پی ببرند؟‏› شاید تصمیم بگیرید سخنرانی خود را به‌خصوص برای یک یا دو گروه از افرادی که در بالا ذکر شد،‏ تنظیم کنید.‏ با این حال،‏ دیگران را نیز کاملاً از نظر دور ندارید.‏

فرض کنید از شما خواسته شود که یکی از تعالیم پایه‌ای کتاب مقدّس را توضیح دهید.‏ چگونه می‌توانید آن را برای کسانی که خود به آن اعتقاد دارند،‏ به نحوی مفید ارائه دهید؟‏ تلاشتان این باشد که اعتقاد و ایمان آنان را به آن تعلیم قوی‌تر کنید.‏ چگونه؟‏ با استدلال کردن روی آیاتی که آن مطلب را تأیید می‌کند.‏ همچنین می‌توانید قدردانی آنان را نسبت به آن تعلیم بیشتر کنید.‏ برای مثال،‏ می‌توانید نشان دهید که چگونه آن تعلیم با تعالیم دیگر کتاب مقدّس و خصوصیات یَهُوَه خدا هماهنگ است.‏ سعی کنید با استفاده از شرح حال هم‌ایمانان وفادارمان نشان دهید که چگونه این تعلیم برای دیگران مفید بوده و دیدگاهشان را نسبت به آینده تغییر داده است.‏

برای نشان دادن کاربرد و ارزش عملی گفتارتان،‏ صرفاً به گفتن چند جملهٔ کوتاه در آخر سخنرانی اکتفا نکنید.‏ از همان آغاز،‏ گفتارتان چنان باشد که تک‌تک حاضران حس کنند مطالب آن به زندگی آنان مربوط می‌شود.‏ سپس نه تنها در پایان،‏ بلکه در طول گفتارتان هنگام بسط دادن هر نکتهٔ اصلی کاربرد آن را مشخص کنید.‏

وقتی کاربرد مطلبی را مشخص می‌کنید،‏ توجه داشته باشید که نحوهٔ ارائهٔ آن هماهنگ با معیارهای کتاب مقدّس باشد؛‏ یعنی آن را با محبت و دلسوزی بیان کنید.‏ (‏۱پطر ۳:‏۸؛‏ ۱یو ۴:‏۸‏)‏ پولُس رسول حتی زمانی که می‌خواست برای برادران و خواهرانش در تِسالونیکی مسئله‌ای جدّی را مطرح کند،‏ تلاش کرد به نکاتی مثبت در پیشرفت روحانی آنان اشاره کند.‏ او همچنین اطمینان داشت که برادرانش در مورد مشکلی که به وجود آمده بود،‏ کار درست را انجام خواهند داد و این اطمینان خود را در نامه‌اش به‌روشنی نشان داد.‏ (‏۱تسا ۴:‏۱-‏۱۲‏)‏ به‌راستی که چه الگوی خوبی برای ما!‏

آیا هدف سخنرانی‌تان ترغیب برادران به فعالیت موعظه و تعلیم است؟‏ سعی کنید شوق و قدردانی به این افتخار مهم را در آنان به وجود آورید.‏ البته به خاطر داشته باشید،‏ همان طور که کتاب مقدّس نیز می‌گوید،‏ همهٔ شنوندگانتان نمی‌توانند به یک میزان در این فعالیت شرکت کنند.‏ (‏مت ۱۳:‏۲۳‏)‏ پس در برادران خود احساس گناه ایجاد نکنید.‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴ به ما می‌گوید که «همدیگر را به ابراز محبت و اعمال نیکو برانگیزیم.‏» اگر ما دیگران را به ابراز محبت برانگیزیم،‏ این سبب می‌شود که خدمتشان را با انگیزهٔ درست افزایش دهند.‏ یَهُوَه نمی‌خواهد که ما قانونی برای میزان خدمت برادرانمان قرار دهیم،‏ بلکه می‌خواهد که آنان از روی «ایمان» اطاعت کنند.‏ (‏روم ۱۶:‏۲۶‏)‏ پس هدف باید تقویت ایمان باشد؛‏ هم ایمان خودمان،‏ هم ایمان برادرانمان.‏

کاربرد سخنانتان را برای مخاطب روشن سازید.‏ هنگام موعظه،‏ از برجسته ساختن کاربرد پیامی که بشارت می‌دهید،‏ دریغ نکنید.‏ برای این منظور باید ببینید که چه چیز فکر مردم محدوده‌تان را به خود مشغول کرده است.‏ پس به اخبار رادیو یا تلویزیون گوش دهید.‏ به تیتر اول روزنامه‌ها نگاه کنید.‏ همچنین هنگام گفتگو با مردم مستقیماً نظر آنان را جویا شوید و به سخنانشان خوب گوش دهید.‏ در این میان شاید متوجه شوید که آنان با مشکلاتی جدّی روبرو هستند؛‏ مشکلاتی همچون از دست دادن شغل،‏ پرداخت اجاره،‏ بیماری،‏ از دست دادن یکی از اعضای خانواده،‏ خطر جرم و جنایت،‏ تبعیض از سوی شخصی صاحب اختیار،‏ جدایی و طلاق و تربیت فرزندان خردسال.‏ آیا کتاب مقدّس می‌تواند کمکی برای آنان باشد؟‏ قطعاً.‏

وقتی گفتگویی را آغاز می‌کنید،‏ بی‌شک موضوعی را در نظر دارید.‏ اما اگر متوجه شدید که موضوع دیگری برای مخاطبتان اهمیت دارد،‏ بجاست در صورت امکان به آن موضوع بپردازید یا پیشنهاد کنید برای دیدار بعدی می‌توانید اطلاعاتی مفید برایش جمع‌آوری کنید.‏ البته ما نمی‌خواهیم در اموری دخالت کنیم که به ما مربوط نمی‌شود،‏ اما با خوشحالی پندهای مفید کتاب مقدّس را با دیگران در میان می‌گذاریم.‏ (‏۲تسا ۳:‏۱۱‏)‏ واضح است که آنچه بیش از همه بر شخص تأثیر می‌گذارد پندهایی از کتاب مقدّس است که به زندگی خود او مربوط می‌شود.‏

اگر مخاطبتان متوجه نشود که پیام شما چه اهمیتی در زندگی او دارد،‏ احتمالاً فوراً به گفتگو پایان خواهد داد.‏ حتی اگر شخص به ما اجازه دهد صحبت کنیم،‏ اگر نتوانیم ارزش عملی پیاممان را نشان دهیم،‏ سخنانمان تأثیر چندانی بر او نخواهد گذاشت.‏ برعکس،‏ اگر کاربرد و ارزش عملی پیام خود را روشن سازیم،‏ چه بسا گفتگویمان زندگی او را دگرگون کند.‏

هنگام مطالعهٔ کتاب مقدّس،‏ همواره کاربرد نکات درس را برجسته کنید.‏ (‏امث ۴:‏۷‏)‏ به پندها،‏ اصول و نمونه‌هایی از کتاب مقدّس اشاره کنید که طریق گام برداشتن در راه خدا را به او بیاموزد.‏ همچنین به فواید عمل کردن به آن اشاره کنید.‏ (‏اشع ۴۸:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ این امر شاگرد را بر آن خواهد داشت که تغییرات لازم را در زندگی خود ایجاد کند.‏ سعی کنید در دل او محبت به یَهُوَه و میل به خشنود ساختن او را ایجاد کنید.‏ بدین سان خود بر آن می‌شود که به پندهای کلام خدا عمل کند.‏