به یَهُوَه برای به انجام رساندن مقصودش توکل نما
«صالحان وارث زمین خواهند بود، و در آن تا بأبد سکونت خواهند نمود.» — مزمور ۳۷:۲۹.
یَهُوَه هنگام آفرینش اولین والدین ما، آدم و حوا، آنان را کامل آفرید. و آنان را طوری خلق کرد که بتوانند تا ابد بر روی زمین زندگی کنند — اگر از قوانین او پیروی می‌کردند. (پیدایش ۱:۲۶،۲۷؛ ۲:۱۷) علاوه بر آن، خدا آنان را در محیطی بهشتی قرار داد. (پیدایش ۲:۸،۹) یَهُوَه به آنان گفت: «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و در آن تسلّط نمائید.» (پیدایش ۱:۲۸) بدین ترتیب فرزندان آنان در سراسر زمین پخش می‌شدند، و این سیاره به بهشتی مبدل می‌شد که با نژادی از انسانهای کامل و سعادتمند پر می‌شد. خانوادهٔ بشری چه شروع خوبی داشت! «خدا هر چه ساخته بود دید و همانا بسیار نیکو بود». — پیدایش ۱:۳۱.
۲ با این حال، وضعیت امور بشری که هزاران سال از موجودیت آن می‌گذرد، هیچ شباهتی به مقصود اولیهٔ خدا ندارد. نوع بشر از کمال و سعادت، بسیار دور شده است. اوضاع دنیا اندوهناک بوده است، و همان طور که نبوت شده، در دوران ما به نحو چشمگیری وخیمتر گشته است. (۲تیموتاؤس ۳:۱-۵،۱۳) پس چگونه می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که مقصود خدا برای انسانها در آیندهٔ نزدیک به تحقق خواهد پیوست؟ آیا دورانهای طولانی بیشتری با این اوضاع اندوهناک سپری خواهند شد؟
چه چیزی باعث بدتر شدن اوضاع شد؟
۳ کسانی که از دانش دقیق کلام الهام‌شدهٔ خدا برخوردارند می‌دانند که چرا یَهُوَه اجازه داده است که چنین اوضاع بدی بر روی زمین وجود داشته باشد. آنان همچنین می‌دانند که او در بارهٔ این اوضاع چه خواهد کرد. از روی شرح کتاب مقدس، آنان آموخته‌اند که والدین اولیهٔ ما از نعمت فوق‌العادهٔ ارادهٔ آزاد که خدا به انسانها بخشیده بود، سوء استفاده کردند. (با ۱پطرس ۲:۱۶ مقایسه شود.) آنان به اشتباه طریق مستقل از خدا را انتخاب کردند. (پیدایش بابهای ۲ و ۳) نافرمانی آنان پرسشهای بااهمیت بیشتری را مطرح ساخت، پرسشهایی از قبیل: آیا سلطان عالم حق حکومت بر انسانها را دارد؟ آیا حکومت او برای آنان بهترین است؟ آیا حکومت انسانی می‌تواند بدون سرپرستی خدا موفق باشد؟ راه مطمئن برای پاسخگویی به این پرسشها آن بود که به حکومت انسانی چندین قرن فرصت داده شود. نتایج آن بدون هیچ شک و تردیدی نشان می‌داد که آیا انسانها می‌توانند جدا از آفرینندهٔ خود موفق باشند یا نه.
۴ هنگامی که آدم و حوا خدا را ترک کردند، او دیگر آنها را در کاملیت نگاه نداشت. بدون پشتیبانی خدا، آنان رو به زوال گذاشتند. نتیجهٔ آن، ناکاملی، پیری، و سرانجام مرگ بود. بنا بر قوانین وراثت، والدین اولیهٔ ما این خصوصیتهای منفی را به فرزندان خود که شامل ما نیز می‌شود، منتقل کردند. (رومیان ۵:۱۲) و در مورد نتیجهٔ هزاران سال حکومت بشری چه می‌توان گفت؟ نتیجهٔ آن فاجعه‌آمیز بوده است، درست همان طور که جامعه ۸:۹ به حق بیان میکند: «انسان بر انسان بجهة ضررش حکمرانی میکند.»
۵ گذشت زمان بدون هیچ شک و تردیدی نشان داده است که انسانها توانایی رهبری موفقیت‌آمیز امور خود را جدا از آفریدگار خویش ندارند. ارمیا نویسندهٔ الهام‌شدهٔ کتاب مقدس، اظهار داشت: «ای خداوند میدانم که طریق انسان از آنِ او نیست و آدمیکه راه میرود قادر بر هدایت قدمهای خویش نمیباشد.» — ارمیا ۱۰:۲۳؛ تثنیه ۳۲:۴،۵؛ جامعه ۷:۲۹.
مقصود خدا تغییر نکرده است
۶ آیا گذشت هزاران سال تاریخ بشری مملو از شرارت و رنج و عذاب در مقصود خدا تغییری ایجاد کرده است؟ کلام او میگوید: «یَهُوَه آفرینندهٔ آسمان که خدا است که زمینرا سرشت و ساخت و آنرا استوار نمود و آنرا عبث نیافرید بلکه بجهة سکونت مصوّر نمود چنین میگوید». (اشعیا ۴۵:۱۸) بنا بر این خدا زمین را برای سکونت انسانها ساخت، و مقصود او هنوز نیز همین است.
۷ یَهُوَه زمین را تنها برای سکونت نیافرید بلکه آن را آفرید تا به بهشتی مبدل شود که انسانهایی کامل و سعادتمند بتوانند از آن لذت ببرند. به همین دلیل است که کتاب مقدس «زمینی جدید» یعنی جامعهٔ بشری جدیدی را پیشگویی کرده است که در آن «عدالت ساکن خواهد بود». (۲پطرس ۳:۱۳) و در مکاشفه ۲۱:۴، کلام خدا برای ما نقل میکند که در دنیای جدید خود، «خدا هر اشکی از چشمان ایشان [انسانها] پاک خواهد کرد و بعد از آن موت نخواهد بود و ماتم و ناله و درد دیگر رو نخواهد نمود». به این دلایل است که عیسی می‌توانست از دنیای جدید آینده بر روی زمین به عنوان ‹بهشت› یاد کند. — لوقا ۲۳:۴۳.
۸ از آنجایی که یَهُوَه آفریدگار عالم، قادر مطلق و حکیم مطلق است، هیچ کس نمی‌تواند مانع انجام مقصودش شود. «یَهُوَه صبایوت قَسَم خورده میگوید، یقیناً بطوریکه قصد نموده‌ام همچنان واقع خواهد شد، و بنهجیکه تقدیر کرده‌ام همچنان بجا آورده خواهد گشت.» (اشعیا ۱۴:۲۴) بنا بر این، هنگامی که خدا میگوید که از این زمین بهشتی خواهد ساخت که ساکنان آن انسانهایی کامل خواهند بود، چنین خواهد شد. عیسی گفت: «خوشا بحال حلیمان زیرا ایشان وارث زمین خواهند شد.» (متی ۵:۵؛ با مزمور ۳۷:۲۹ مقایسه شود.) ما می‌توانیم از به انجام رسیدن این وعده مطمئن باشیم و بر طبق آن عمل کنیم. در واقع، می‌توانیم زندگی خویش را برای آن بگذاریم.
آنان به یَهُوَه توکل کردند
۹ بسیاری مردم خداترس در طول تاریخ به معنای واقعی، زندگی خود را بر روی مقصود خدا برای زمین گذاردند، زیرا معتقد بودند که خدا آن را به انجام می‌رساند. با آن که دانش آنان ممکن است محدود بوده باشد، ولی به خدا توکل کردند و بنای زندگی خویش را بر انجام ارادهٔ او نهادند. می‌توان از ابراهیم به عنوان مثال نام برد که ۲۰۰۰ سال پیش از آن که عیسی پا به زمین بگذارد زندگی میکرد — مدتها پیش از آن که نگاشتن کتاب مقدس آغاز گردد. او معتقد بود که یَهُوَه به وعده‌های خود عمل میکند. به احتمال زیاد، ابراهیم از نیای وفادار خویش سام که خود توسط نوح تعلیم یافته بود، در مورد آفریدگار چیزهایی فرا گرفته بود. بنا بر این هنگامی که خدا به ابراهیم گفت که از اُورِ کلدانیِ مرفه و ثروتمند به سرزمین ناآشنا و خطرناک کنعان نقل مکان کند، این بزرگِ قوم می‌دانست که می‌تواند به خدا توکل کند، بنا بر این آنجا را ترک کرد. (عبرانیان ۱۱:۸) در وقت آن، یَهُوَه به او گفت: «از تو امّتی عظیم پیدا کنم». — پیدایش ۱۲:۲.
۱۰ پس از آن که اسحاق برای ابراهیم به دنیا آمد چه رخ داد؟ یَهُوَه به ابراهیم گفت که از طریق اسحاق فرزندان او به امّتی عظیم مبدل خواهند گشت. (پیدایش ۲۱:۱۲) بدین ترتیب، وقتی که یَهُوَه برای آزمایش ایمان ابراهیم، به او گفت که پسر خویش اسحاق را قربانی کند، آن باید به نظر متناقض آمده باشد. (پیدایش ۲۲:۲) با این وجود، با توکل کامل به یَهُوَه، ابراهیم در راه پیروی از آن قدم برداشت، در واقع حتی چاقوی خود را برای کشتن اسحاق به دست گرفت. در آخرین لحظه، خدا فرشته‌ای را فرستاد تا ابراهیم را از این کار باز دارد. — پیدایش ۲۲:۹-۱۴.
۱۱ چرا ابراهیم این چنین فرمانبرداری کرد؟ عبرانیان ۱۱:۱۷-۱۹ چنین آشکار می‌سازد: «به ایمان ابراهیم چون امتحان شد اسحق را گذرانید و آنکه وعده‌ها را پذیرفته بود پسر یگانهٔ خود را قربانی میکرد. که باو گفته شده بود که نسل تو به اسحق خوانده خواهد شد. چونکه یقین دانست که خدا قادر بر برانگیزانیدن از اموات است و همچنین او را در مَثَلی از اموات نیز باز یافت.» به همین نحو رومیان ۴:۲۰،۲۱ اظهار میکند: «[ابراهیم] در وعدهٔ خدا از بی‌ایمانی شک ننمود . . . و یقین دانست که [خدا] بوفای وعدهٔ خود نیز قادر است.»
۱۲ ابراهیم برای ایمان خود نه تنها با زنده ماندن اسحاق و برخورداری از «امّتی عظیم» از نسل او بلکه از طریق دیگری نیز پاداش گرفت. خدا به ابراهیم گفت: «از ذریّت تو جمیع امّتهای زمین برکت خواهند یافت چونکه قول مرا شنیدي.» (پیدایش ۲۲:۱۸) چگونه؟ پادشاه ملکوت آسمانی خدا از نسل ابراهیم می‌باشد. آن ملکوت، این دنیای پلیدِ تحت حکومت شیطان را محو میکند. (دانیال ۲:۴۴؛ رومیان ۱۶:۲۰؛ مکاشفه ۱۹:۱۱-۲۱) سپس در زمینی پاک‌شده تحت حکومت ملکوت، بهشت جهانی به وجود خواهد آمد، و از «جمیع امّتها» کسانی که ارادهٔ خدا را به جا می‌آورند از سلامتی کامل و زندگی ابدی برخوردار خواهند شد. (۱یوحنا ۲:۱۵-۱۷) با این که ابراهیم در مورد ملکوت اطلاعات محدودی در دست داشت، به خدا توکل کرد و چشم‌انتظار برقراری ملکوت بود. — عبرانیان ۱۱:۱۰.
۱۳ صدها سال پس از آن، بین قرنهای هفدهم و هجدهم ق.د.م.، ایوب در محلی که در حال حاضر عربستان نامیده می‌شود بسر می‌برد. او نیز پیش از نگاشته شدن کتاب مقدس زندگی میکرد. ایوب «کامل و راست و خداترس بود و از بدی اجتناب مینمود.» (ایوب ۱:۱) هنگامی که شیطان ایوب را دچار بیماری دردناک و نفرت‌انگیزی کرد، آن مرد وفادار در طول دوران عذاب خویش «بلبهای خود گناه نکرد.» (ایوب ۲:۱۰) ایوب به خدا توکل کرد. با آن که از جزییات امر در مورد دلیل رنج و عذاب بسیار خود آگاه نبود، زندگی خویش را به خدا و وعده‌های او سپرد.
۱۴ ایوب می‌دانست که حتی اگر بمیرد، خدا می‌تواند روزی او را به وسیلهٔ رستاخیز دوباره به زندگی باز گرداند. او به این امید اشاره کرد هنگامی که به یَهُوَه خدا گفت: «کاشکه مرا در هاویه [شیول، (قبر) د ج] پنهان کنی . . . و برایم زمانی تعیین نمائی تا مرا بیاد آوری. اگر مرد بمیرد بار دیگر زنده شود . . . تو ندا خواهی کرد و من جواب خواهم داد». (ایوب ۱۴:۱۳-۱۵) ایوب با آن که درد می‌کشید، ایمان خود را به حاکمیت یَهُوَه نشان داد، با اظهار این که: «تا بمیرم کاملیّت خویش را از خود دور نخواهم ساخت.» — ایوب ۲۷:۵.
۱۵ حدود شش قرن پس از ایوب و در حدود یک هزار سال پیش از آمدن عیسی بر روی زمین، داوود نیز اطمینان خود را به دنیای جدید ابراز کرد. او در مزامیر چنین گفت: «امّا منتظران خداوند وارث زمین خواهند بود. هان بعد از اندک زمانی شریر نخواهد بود . . . امّا حلیمان وارث زمین خواهند شد، و از فراوانئ سلامتی متلذّذ خواهند گردید . . . صالحان وارث زمین خواهند بود، و در آن تا بأبد سکونت خواهند نمود.» به دلیل امید تزلزل ناپذیرش، داوود چنین تأکید کرد: «بر خداوند توکّل نما . . . در خداوند تمتّع ببر. پس مسئلت دل ترا بتو خواهد داد.» — مزمور ۳۷:۳،۴، ۹-۱۱،۲۹.
۱۶ در طول قرنها، مردان و زنان وفادار چنین امیدی به زندگی ابدی بر روی زمین داشته‌اند. در واقع آنان ‹ابر عظیم شاهدان› را تشکیل می‌دادند که واقعاً در عمل زندگی خویش را در راه وعده‌های یَهُوَه نهادند. بسیاری از شاهدان باستانی یَهُوَه به علت ایمان خود شکنجه و کشته شدند، «تا بقیامتِ نیکوتر برسند.» چگونه؟ در دنیای جدید، خدا آنان را با رستاخیز نیکوتر و چشم‌انداز زندگی ابدی پاداش خواهد داد. — یوحنا ۵:۲۷،۲۸؛ عبرانیان ۱۱:۳۵؛ ۱۲:۱.
شاهدان مسیحی به خدا توکل می‌کنند
۱۷ در قرن اول د.م.، یَهُوَه جزییات بیشتری را در مورد ملکوت و حکمرانی آن بر زمین، برای جماعت نوپای مسیحی آشکار ساخت. به عنوان مثال، روح او به یوحنای رسول الهام کرد تا تعداد کسانی را که در ملکوت آسمانی به عیسی مسیح می‌پیوندند، ۰۰۰,۱۴۴ نفر قید کند. آنان خادمان وفادار خدا می‌باشند که «از میان مردم خریده شده‌اند.» (مکاشفه ۷:۴؛ ۱۴:۱-۴) کسانی که ‹به صورت پادشاه› با مسیح در آسمان سلطنت خواهند کرد. (مکاشفه ۲۰:۴-۶) مسیحیان قرن اول چنان توکل استواری به این که یَهُوَه مقصود خود را برای برقراری ملکوت آسمانی و قلمرو زمینی آن به انجام خواهد رسانید، داشتند که حتی حاضر بودند زندگی خویش را در راه ایمان خود بدهند. بسیاری از آنها چنین کردند.
۱۸ امروز، نزدیک به پنج میلیون نفر، مانند همتاهای خود که قرنها پیش به سر می‌بردند به خدا توکل دارند. این شاهدان امروزی نیز زندگی خود را در راه وعده‌های خدا گذارده‌اند. آنان زندگی خویش را وقف خدا کرده‌اند و برای هر چه مستحکمتر کردن ایمان خود، کتاب مقدس کامل را در اختیار دارند. (۲تیموتاؤس ۳:۱۴-۱۷) این شاهدان نوین یَهُوَه از پیروان قرن اول عیسی سرمشق می‌گیرند که اعلام کردند «خدا را میباید بیشتر از انسان اطاعت نمود.» (اعمال ۵:۲۹) در قرن اخیر بسیاری از این شاهدان مسیحی به نحو بی‌رحمانه‌ای مورد تعقیب و شکنجه قرار گرفته‌اند. برخی از آنان در راه ایمان خود کشته شده‌اند. دیگران بر اثر بیماری، حوادث و یا سالخوردگی جان داده‌اند. با این وجود مانند شاهدان وفادار دوران قدیم آنان نیز به خدا توکل کرده‌اند زیرا می‌دانستند که او در دنیای جدید به وسیلهٔ رستاخیز، زندگی را به ایشان باز خواهد گردانید. — یوحنا ۵:۲۷،۲۸؛ اعمال ۲۴:۱۵؛ مکاشفه ۲۰:۱۲،۱۳.
۱۹ شاهدان یَهُوَه به این امر واقف هستند که بیرون آورده شدن آنان از میان همهٔ ملتها به جمع برادری جهانی، مدتها پیش در نبوت کتاب مقدس پیشگویی شده بود. (اشعیا ۲:۲-۴؛ مکاشفه ۷:۴، ۹-۱۷) و یَهُوَه به آنان کار موعظهٔ جهانی را محول کرده است تا خوش‌قلبان دیگر را نیز در زیر سایهٔ پشتیبانی و توجه او گرد آورند. (امثال ۱۸:۱۰؛ متی ۲۴:۱۴؛ رومیان ۱۰:۱۳) همهٔ آنها به یَهُوَه توکل کامل می‌کنند، آنان می‌دانند که او بزودی دنیای جدید و شگفت‌انگیز خود را ایجاد خواهد کرد. — با ۱قرنتیان ۱۵:۵۸؛ عبرانیان ۶:۱۰ مقایسه شود.
۲۰ نبوتهای کتاب مقدس نشان می‌دهند که دنیای شیطان در حدود ۸۰ سال است که روزهای واپسین خود را طی میکند، یعنی از سال بسیار مهم ۱۹۱۴. این دنیا به پایان خود نزدیک می‌شود. (رومیان ۱۶:۲۰؛ ۲قرنتیان ۴:۴؛ ۲تیموتاؤس ۳:۱-۵) شاهدان یَهُوَه بدین سبب شهامت و عزم دارند زیرا درک می‌کنند که بزودی ملکوت خدا کنترل همهٔ امور زمین را به دست خواهد گرفت. خدا با خاتمه بخشیدن به دنیای شریر کنونی و ایجاد دنیای جدید و پر از عدالت خود، وضعیت بدی را که قرنهای بسیاری موجود بوده است، به طور کامل، از صحنهٔ زمین پاک خواهد کرد. — امثال ۲:۲۱،۲۲.
۲۱ سپس تا ابدیت، خدا با ریختن باران برکات خود بر ما توجه فوق‌العادهٔ خویش را به ما نشان خواهد داد و کاری بیش از تنها جبران دردهایی که متحمل شده‌ایم انجام خواهد داد. در دنیای جدید چنان وقایع نیکویی برای ما رخ خواهند داد که ناراحتی‌های گذشته از خاطرمان محو خواهند شد. چقدر تسلی‌بخش است که بدانیم یَهُوَه در آن هنگام ‹دست خویشرا باز خواهد کرد و آرزوی همهٔ زندگانرا سیر خواهد نمود.› — مزمور ۱۴۵:۱۶؛ اشعیا ۶۵:۱۷،۱۸.
۲۲ در دنیای جدید، انسان وفادار تکمیل رومیان ۸:۲۱ را به چشم خواهد دید: «خودِ خلقت نیز از قید فساد خلاصی خواهد یافت تا در آزادئ جلال فرزندان خدا شریک شود.» آنان تحقق این دعای عیسی را که به پیروانش آموخت به چشم خواهند دید: «ملکوت تو بیاید، ارادهٔ تو چنانکه در آسمان است بر زمین نیز کرده شود.» (متی ۶:۱۰) بنا بر این به یَهُوَه توکل کامل کن زیرا وعدهٔ قابل اطمینان او این است: «صالحان وارث زمین خواهند بود، و در آن تا بأبد سکونت خواهند نمود.» — مزمور ۳۷:۲۹.
چگونه پاسخ می‌دهی؟
◻ مقصود یَهُوَه برای انسانها و زمین چیست؟
◻ چرا خدا به اوضاع بد بر روی زمین اجازهٔ وجود داده است؟
◻ وفاداران باستان چگونه توکل خود به یَهُوَه را نشان دادند؟
◻ چرا خادمان خدا امروزه به یَهُوَه توکل می‌کنند؟
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
۱– مقصود یَهُوَه برای انسانها و زمین چیست؟
۲– وضعیت امور انسانها چه پرسشی را برمی‌انگیزد؟
۳– چرا یَهُوَه به سرکشی بشر فوراً پایان نبخشید؟
۴، ۵– الف) نتیجهٔ رد حکومت خدا از جانب بشر چه بوده است؟ ب) بدون هیچ تردیدی گذشت زمان نشان‌دهندهٔ چه بوده است؟
۶، ۷– الف) آیا هزاران سال تاریخ در مقصود یَهُوَه تغییری داده است؟ ب) مقصود یَهُوَه شامل چه می‌شود؟
۸– چرا می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه به مقصود خود عمل خواهد کرد؟
۹– کدام عمل ابراهیم نشانگر توکل او به یَهُوَه بود؟
۱۰، ۱۱– چرا ابراهیم حاضر بود که تنها پسر خود، اسحاق را قربانی کند؟
۱۲– ابراهیم چگونه برای ایمان خویش پاداش گرفت؟
۱۳، ۱۴– چرا ایوب به خدا توکل کرد؟
۱۵– داوود چگونه اطمینان خود به مقصود یَهُوَه را بیان کرد؟
۱۶– ‹ابر عظیم شاهدان› چه امیدی دارند؟
۱۷– مسیحیان قرن اول تا چه حد به یَهُوَه توکل کردند؟
۱۸– چگونه شاهدان یَهُوَه در حال حاضر از همتاهای قدیمی خود سرمشق می‌گیرند؟
۱۹، ۲۰– از نبوت کتاب مقدس برای روزگار خود چه درک می‌کنیم؟
۲۱– چرا با وجود ناراحتی‌های کنونی می‌توانیم شاد باشیم؟
۲۲– چرا باید به خدا توکل کنیم؟