آیا می‌توانید حقیقتاً خدا را دوست داشته و به او محبت کنید؟
خدا می‌گوید: «انسان نمیتواند مرا [ببیند] و زنده بماند.» (خروج ۳۳:۲۰) همچنین، هیچ گواهی وجود ندارد که بعد از دوران کتاب مقدس، خدا با انسانی مستقیماً صحبت کرده باشد. آیا این عمل در نظر شما مشکل و یا حتی غیرممکن نمی‌باشد که کسی را که هرگز شخصاً ندیده و صدای او را نشنیده‌ایم، عمیقاً دوست داشته و به او محبت بورزیم؟ آیا داشتن رابطه‌ای از روی محبت با خالق عالم، واقعاً امکان‌پذیر است؟
تردیدی در این موضوع نباید وجود داشته باشد که ایجاد دلبستگی و علاقه‌ای شخصی به خدا، امکان‌پذیر است. در تثنیه ۶:۵ می‌خوانیم که به قوم اسرائیل چنین دستور داده شده بود: «پس یَهُوَه خدای خود را [«بتمامئ دل»، د ج] بتمامئ جان و تمامئ قوّت خود محبّت نما.» بعدها، عیسی مسیح در حضور پیروان خود مجدداً بر این قانون تأکید نمود و افزود: «اینست حکم اوّل و اعظم.» (متی ۲۲:۳۷، ۳۸) اگر احتمال برقرار نمودن چنین رابطه‌ای اصلاً وجود نمی‌داشت، آیا کتاب مقدس ما را ترغیب می‌کرد که به خدا محبت بورزیم؟
اما آیا یَهُوَه از ما توقع دارد که او را دوست داشته به او محبت نماییم فقط به این علت که او اینطور امر می‌کند؟ خیر. خدا اولین زوج بشر را با این توانایی و استعداد خلق کرد که به او محبت کنند. آدم و حَوّا به داشتن رابطه‌ای محبت‌آمیز با خالق خود واداشته نشده بودند. بلکه خدا آنان را در محیط مناسب و مطلوبی قرار داد تا بتوانند در آن محیط، محبت و دلبستگی عمیقی به او پیدا کنند. آنان می‌توانستند انتخاب کنند—یا به خدا تقرب بجویند و یا اینکه او را ترک کنند.
آدم و حوا تصمیم به عصیانگری گرفتند. (پیدایش ۲:۱۶، ۱۷؛ ۳:۶، ۷) معهذا فرزندان آنان، این استعداد و توانایی را داشتند که رابطه‌ای محبت‌آمیز با خالق برقرار کنند.
راه رفتن با خدای حقیقی
برای مثال، در کتاب مقدس از ابراهیم به عنوان «دوست» خدا صحبت شده است. (یعقوب ۲:۲۳) لهذا، ابراهیم یقیناً تنها کسی نبوده که رابطه‌ای صمیمانه با خدا داشته است. کتاب مقدس همچنین از تعداد زیادی انسانهای ناکامل دیگر نام می‌برد که علاقه‌ای واقعی به یَهُوَه ابراز می‌کردند و ‹با خدا راه میرفتند.›—پیدایش ۵:۲۴؛ ۶:۹؛ ایوب ۲۹:۴؛ مزمور ۲۵:۱۴؛ امثال ۳:۳۲.
در دوران باستان، خادمین خدا با محبت و دلبستگی به خدا زاده نشده بودند. آنان باید محبت و دلبستگی به خدا را در خود می‌پروراندند. به چه نحو؟ با شناختن او بنام شخصی‌اش، یَهُوَه. (خروج ۳:۱۳-۱۵؛ ۶:۲، ۳) با آگاهی داشتن از وجود و مقام خدایی او. (عبرانیان ۱۱:۶) با تأمل مکرر بر اعمال محبت‌آمیز او. (مزمور ۶۳:۶) با بیان افکار و سخن دل خود در دعا به خدا. (مزمور ۳۹:۱۲) با یاد گرفتن دربارهٔ نیکویی او. (زکریا ۹:۱۷) آنان باید همچنین ترسی سالم از رنجاندن او در خویشتن می‌پروراندند.—امثال ۱۶:۶.
آیا شما می‌توانید دوست خدا شوید و با او راه بروید؟ درست است که شما نمی‌توانید خدا را ببینید و یا صدای او را بشنوید، با وجود این، یَهُوَه از شما دعوت می‌کند که ‹در خیمهٔ او فرود آیید› و دوست او بشوید. (مزمور ۱۵:۱-۵) بنابراین، دوست داشتن و محبت کردن به خدا برای شما امکان‌پذیر است. لیکن، چگونه می‌توانید رابطه‌ای صمیمی و محبت‌آمیز با او برقرار کنید؟