از زندگیتان کمال استفاده را ببرید

سرطان در تمام وجود پدر ریشه دوانده بود و بر روی تخت،‏ ساعات آخر عمر خود را می‌گذراند.‏ پسرش در کارگاه،‏ ابزار نجاری او را مرتب می‌کرد.‏ در حالی که ابزاری در دست داشت،‏ به یاد چیزهای زیبایی که پدرش با آنها ساخته بود افتاد.‏ کارگاه پهلوی خانه بود،‏ با این حال خوب می‌دانست که پدرش دیگر بدان پا نخواهد گذاشت،‏ و دیگر این ابزار را که روزی آنقدر با مهارت بکار می‌برد،‏ در دست نخواهد گرفت.‏ آری،‏ آن روزها دیگر نمی‌آمد.‏

در اینجا آیهٔ جامعه ۱۰:‏۹ به خاطرش آمد:‏ «هر چه دستت بجهة عمل نمودن بیابد همانرا با توانائی خود بعمل آور چونکه در عالم اموات [عبری «شِئول،‏» یا قبر] که بآ‌ن می‌روی نه کار و نه تدبیر و نه علم و نه حکمت است.‏» او این آیه را خوب می‌شناخت زیرا آن را مرتباً هنگام آموزش دیگران در مورد این حقیقت کتاب مقدس که پس از مرگ،‏ شخص به حالت عدم فعالیت درمی‌آید،‏ استفاده می‌کرد.‏ اکنون این استدلال قوی سلیمان به ژرفای دلش راه یافته بود—‏تا هنگامی که در توان داریم باید از ایام زندگی خود کمال استفاده را نموده،‏ از زندگی لذت ببریم،‏ چرا که زمانی می‌آید که دیگر هیچ کاری نمی‌توانیم بکنیم.‏

از زندگی لذت ببرید

سلیمان پادشاه،‏ در کتاب جامعه خوانندگان خود را ترغیب می‌کند که از زندگی خود لذت ببرند.‏ برای نمونه،‏ در باب سوم این کتاب می‌گوید:‏ «فهمیدم که برای ایشان چیزی بهتر از این نیست که شادی کنند و در حیات خود بنیکوئی مشغول باشند.‏ و نیز بخشش خدا است که هر آدمی بخورد و بنوشد و از تمامئ زحمت خود نیکوئی بیند.‏»—‏جامعه ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

سلیمان با الهام خدا دوباره همین موضوع را تکرار کرده،‏ می‌گوید:‏ «اینک آنچه من دیدم که خوب و نیکو میباشد این است که انسان در تمامئ ایّام عمر خود که خدا آنرا باو میبخشد بخورد و بنوشد و از تمامئ مشقّتیکه زیر آسمان میکشد بنیکوئی تمتّع ببرد زیرا که نصیبش همین است.‏»—‏جامعه ۵:‏۱۸‏.‏

او جوانان را نیز چنین تشویق می‌کند:‏ «ای جوان در وقت شباب خود شادمان باش و در روزهای جوانیت دلت ترا خوش سازد و در راههای قلبت و بر وفق رؤیت چشمانت سلوک نما.‏» (‏ جامعه ۱۱:‏۹الف‏)‏ حقیقتاً،‏ چه نیکو و بجاست که آدمی بخواهد از نیرو و طراوت جوانیش لذت ببرد!‏—‏امثال ۲۰:‏۲۹‏.‏

‏‹آفرینندهٔ خود را بیاد آور›‏

به طور حتم،‏ منظور سلیمان این نیست که هرآنچه به دل و دیدهٔ ما خوش بیاید انجام دهیم.‏ (‏ با ۱یوحنا ۲:‏۱۶ مقایسه شود.‏)‏ این موضوع را از آنچه وی در ادامه آیه می‌گوید می‌توان فهمید:‏ «لیکن بدان که بسبب این همه [ارضای تمایلات] خدا ترا بمحاکمه خواهد آورد.‏» (‏ جامعه ۱۱:‏۹ب‏)‏ ما در هر سنی که هستیم،‏ باید به خاطر داشته باشیم که خدا ناظر اعمال روزانهٔ ماست،‏ و ما را بر اساس آنها داوری می‌کند.‏

اندیشهٔ موکول کردن تخصیص خدایی به آینده،‏ به منظور در پیش گرفتن زندگیی خودخواهانه،‏ بس نابخردانه است!‏ هر لحظه امکان دارد زندگی ما به پایان برسد.‏ حتی اگر چنین هم نشود،‏ خدمت به خدا در سنین بالا سهلتر نخواهد بود.‏ سلیمان با نظر به این حقیقت می‌نویسد:‏ «آفرینندهٔ خود را در روزهای جوانیت بیاد آور قبل از آنکه روزهای بلا برسد و سالها برسد که بگوئی مرا از اینها خوشی نیست.‏»—‏جامعه ۱۲:‏۱‏.‏

سالخوردگی سختیها و مشقات خود را دارد.‏ سلیمان در ادامهٔ سخنان خود به استعاره به شرح سالخوردگی می‌پردازد.‏ دستها و بازوان به لقوه افتاده،‏ پاها سست می‌شوند،‏ و از شمار دندانها کاسته می‌شود.‏ موها سفید شده،‏ می‌ریزند.‏ خواب چنان سبک می‌شود که شخص با نغمهٔ پرنده‌ای از خواب می‌پرد.‏ حس بینایی،‏ شنوایی،‏ لامسه،‏ بویایی،‏ و چشایی شخص ضعیف می‌گردند.‏ بر چنین بدن نحیفی ترس از افتادن و دیگر «خوفهای» راه براحتی چیره می‌شود.‏ عاقبت هم می‌میرد.‏—‏جامعه ۱۲:‏۲-‏۷‏.‏

سالخوردگی بویژه برای آنانیکه در سنین جوانی ‹آفرینندهٔ خود را بیاد نیاورده‌اند› اسفبار است.‏ شخص به دلیل اینکه زندگی خود را به بطالت گذرانده است،‏ هنگام سالمندی طعم ‹خوشی› را نخواهد چشید.‏ شیوهٔ زندگی غیرخدایی می‌تواند به مشکلات و دردهای سنین بالا بیفزاید.‏ (‏ امثال ۵:‏۳-‏۱۱‏)‏ با کمال تأسف،‏ چنین کسانی چیزی جز تاریکی قبر را در پیش رو نمی‌بینند.‏

در سالخوردگی لذت ببرید

البته،‏ در اینجا منظور این نیست که سالمندان هرگز نمی‌توانند از زندگی لذت ببرند.‏ کتاب مقدس «طول ایّام و سالهای حیات» را موهبتی الهی می‌داند.‏ (‏ امثال ۳:‏۱،‏ ۲‏)‏ یَهُوَه به دوست خود ابراهیم گفت:‏ «تو .‏ .‏ .‏ در پیرئ نیکو مدفون خواهی شد.‏» (‏ پیدایش ۱۵:‏۱۵‏)‏ ابراهیمِ سالخورده با وجود سختیهای ناشی از سنین بالایش،‏ با نگاه رضایت به ایام زندگیی که به یَهُوَه تخصیص کرده بود می‌نگریست،‏ و همین موضوع برایش صلح و آرامش خاطر به همراه می‌آورد.‏ او همچنین در انتظار «شهری با بنیاد،‏» یعنی ملکوت خدا بود.‏ (‏ عبرانیان ۱۱:‏۱۰‏)‏ پس،‏ «پیر و سیر شده بمرد.‏»—‏پیدایش ۲۵:‏۸‏.‏

سلیمان می‌گوید:‏ ‹هر چند انسان سالهای بسیار زیست نماید،‏ در همهٔ آنها شادمان باشد.‏› (‏ جامعه ۱۱:‏۸‏)‏ چه پیر و چه جوان،‏ شادی حقیقی شخص بستگی به رابطهٔ وی با خدا دارد.‏

مرد جوان همچنانکه آخرین ابزار پدر خود را جابجا می‌کرد،‏ در این افکار غرق شده بود.‏ او به کسانی که می‌شناخت می‌اندیشید،‏ کسانی که از زندگی خود کمال استفاده را برده،‏ اما به سعادت دست نیافته بودند،‏ چرا که هیچ رابطه‌ای با آفریدگار خود نداشتند.‏ بنابراین،‏ چه بجاست که سلیمان پس از ترغیب آدمی به لذت بردن از زندگی،‏ موضوع را در این چند کلام خلاصه می‌کند:‏ «ختم تمام امر را بشنویم.‏ از خدا بترس و اوامر او را نگاه دار.‏ چونکه تمامئ تکلیف انسان این است»!‏—‏جامعه ۱۲:‏۱۳‏.‏