موعظه،‏ فعالیتی دلسوزانه

^۱ وقتی عیسی برای جمعیتی انبوه صحبت می‌کرد متوجه شد که آن‌ها «مانند گوسفندانِ بی‌شبان،‏ پریشان‌حال و پراکنده» هستند.‏ (‏ مت ۹:‏۳۶‏)‏ او با مهربانی و محبت آنان را تسلّی داده،‏ راه‌های یَهُوَه را به ایشان آموزش داد و با دلسوزی نیاز روحانی‌شان را فراهم ساخت.‏ اگر بر رفتار عیسی تعمّق کنیم یاد می‌گیریم که احساس و افکارمان همچون او باشد و در خدمت موعظه با مردم همدرد و دلسوز باشیم.‏

^۲ لحظه‌ای به رفتار عیسی فکر کنید هنگامی که مردم محتاج برای دریافت کمک به نزد وی می‌آمدند.‏ (‏ لو ۵:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ ۸:‏۴۳-‏۴۸‏)‏ او به موقعیت ویژهٔ افراد توجه می‌کرد.‏ (‏ مرق ۷:‏۳۱-‏۳۵‏)‏ به احساس دیگران واقف بود و از خود توجه نشان می‌داد.‏ همچنین ظاهربین نبود.‏ (‏ لو ۷:‏۳۶-‏۴۰‏)‏ عیسی حقیقتاً که رحمت و دلسوزی خدا را منعکس ساخت.‏

^۳ ‏«ترحّم فرمود»:‏ عیسی از روی وظیفه خدمت نمی‌کرد بلکه با جان و دل.‏ به همین دلیل بود که او به مردم ‹ترحّم می‌کرد.‏› (‏ مرق ۶:‏۳۴‏)‏ به همین منوال،‏ ما هم در خدمت خود فقط در پی پخش پیام ملکوت نیستیم بلکه خواهان نجات جان پرارزش مردم می‌باشیم.‏ پس سعی کنیم دلیل عکس‌العمل،‏ نگرانی و پریشانی ایشان را دریابیم.‏ آیا شبانان دین کاذب آن‌ها را به حال خود رها و یا ذهن ایشان را در مقابل حقیقت کور کرده‌اند؟‏ علاقهٔ صمیمانهٔ ما می‌تواند باعث شود مردم به پیام بشارت گوش دهند.‏ —‏ ۲ قر ۶:‏٬۴ ۶.‏

^۴ با دلسوزی می‌توانیم به دل مردم راه بیابیم.‏ برای مثال،‏ خانمی که دختر سه ماهٔ خود را از دست داده بود بسیار رنج می‌برد.‏ وقتی دو شاهد یَهُوَه در خانه‌اش را زدند برای تکذیب سخنانشان از آن‌ها پرسید که چرا خدا اجازه می‌دهد مردم رنج بکشند.‏ بعدها آن خانم گفت:‏ «آن شاهدان با دلسوزی تمام به حرف من گوش دادند و وقتی خانه را ترک کردند احساس بهتری داشتم طوری که قبول کردم بار دیگر به ملاقاتم بیایند.‏» آیا ما هم در خدمت موعظه با مردم دلسوزی می‌کنیم؟‏

^۵ با پرورش خصوصیت دلسوزی در خود می‌توانیم حقیقتاً تسلّی‌دهندهٔ مردم باشیم.‏ با ابراز چنین صفتی یَهُوَه «پدر رحمت‌ها» را جلال خواهیم داد.‏ —‏ ۲ قر ۱:‏۳.‏