پندپذیر باشیم

۱.‏ پند چه شکل‌هایی دارد،‏ و چرا همه به آن نیاز داریم؟‏

پند شکل‌های مختلف دارد.‏ تک‌تک ما از آن فایده می‌بریم و گاه به آن نیاز داریم.‏ در بعضی موارد،‏ خود پیشقدم می‌شویم و از شخصی آگاه پند و مشورت می‌خواهیم.‏ شاید هم برادری دلسوز پند و تذکری به ما بدهد،‏ تا قدم در راهی خطا نگذاریم که برایمان پشیمانی به بار آورد.‏ (‏غلا ۶:‏۱‏)‏ همین طور اگر خطایی جدّی مرتکب شویم،‏ نیاز به پند،‏ اصلاح و تأدیب داریم.‏ پند و نصیحت به هر شکلی که باشد،‏ به گوش گرفتن آن به نفع ماست و حتی در مواردی نجاتمان می‌دهد.‏—‏امث ۶:‏۲۳‏.‏

۲.‏ با توجه به امثال ۱۲:‏۱۵ چرا باید پند را بپذیرم؟‏

^۲ آیهٔ اصلی این مقاله ما را چنین ترغیب می‌کند:‏ «سخن حکیمان را بشنو.‏» (‏امث ۲۲:‏۱۷‏)‏ واقعاً کیست که همه‌چیزدان باشد؟‏ هیچ‌کس!‏ همیشه کسی هست که از ما آگاه‌تر و باتجربه‌تر است و ما نیاز به پند و مشورت او داریم.‏ ‏(‏امثال ۱۲:‏۱۵ خوانده شود.‏)‏ به گوش گرفتن پند نشانهٔ تواضع است.‏ چون نشان می‌دهد از محدودیت‌هایمان آگاهیم و می‌دانیم که برای رسیدن به اهدافمان نیاز به کمک داریم.‏ سلیمان پادشاه که حکمتش زبانزد بود،‏ تحت الهام الٰهی نوشته است،‏ هدف و نقشه ‹با مشورت بسیار،‏ به ثمر می‌رسد.‏›—‏امث ۱۵:‏۲۲‏.‏

۳.‏ پند می‌تواند از چه طرقی به ما برسد؟‏

^۳ پند می‌تواند غیرمستقیم یا مستقیم باشد.‏ منظور از پند غیرمستقیم چیست؟‏ وقتی مطلبی از کتاب مقدّس یا یکی از نشریاتمان می‌خوانیم و متوجه می‌شویم نیاز به تغییر و اصلاح داریم،‏ به شکل غیرمستقیم پند گرفته‌ایم.‏ (‏عبر ۴:‏۱۲‏)‏ منظور از پند مستقیم چیست؟‏ منظور مواقعی است که یکی از پیران جماعت یا مسیحی‌ای باکفایت متوجه ضعفی در ما می‌شود و به ما پند می‌دهد.‏ همین که کسی چنین توجهی به ما داشته و از کتاب مقدّس به ما پند داده،‏ نشانهٔ محبت اوست.‏ ما نیز با به کار بستن آن پند نشان می‌دهیم که برای این توجه و محبت ارزش قائلیم.‏

۴.‏ با توجه به جامعه ۷:‏۹ بعد از شنیدن پند از چه واکنشی باید دوری کرد؟‏

^۴ اغلب پذیرش پندی که مستقیم به ما گوشزد می‌شود سخت است،‏ حتی شاید از آن ناراحت شویم.‏ اما چرا؟‏ همه اعتراف می‌کنیم که ناکاملیم،‏ اما وقتی کسی مستقیم روی نقطه ضعف یا خطای ما انگشت می‌گذارد،‏ برایمان ناخوشایند است.‏ ‏(‏جامعه ۷:‏۹ خوانده شود.‏)‏ شاید خود را توجیه کنیم،‏ انگیزهٔ بد به پنددهنده نسبت دهیم یا از شیوه‌ای که ضعفمان را به ما گوشزد کرده،‏ دلخور شویم.‏ شاید حتی از او ایراد بگیریم و ضعف‌هایش را بشماریم و بگوییم:‏ ‹چطور به خودش اجازه داده به من پند بده؟‏ خودش هم از من بهتر نیست؟‏› در آخر هم شاید آن پند را نادیده بگیریم،‏ یا دنبال پندی دیگر برویم که به مِذاقمان سازگار است.‏

۵.‏ در این مقاله چه می‌خوانیم؟‏

^۵ در این مقاله مثال‌هایی از کتاب مقدّس بررسی می‌شود؛‏ نمونهٔ افرادی که پند را رد کردند و افرادی که پند را پذیرفتند.‏ سپس می‌بینیم که چطور می‌توانیم پندپذیر باشیم و فایده بریم.‏

پند را رد کرد

۶.‏ از ماجرای رِحُبعام چه درس عبرتی می‌گیریم؟‏

^۶ رِحُبعام پادشاه اسرائیل شد.‏ مردم از او خواستند که از فشار و باری که سلیمان،‏ پدرش بر دوش آن‌ها گذاشته بود،‏ کم کند.‏ اول رِحُبعام بجا و درست عمل کرد.‏ با مردان مسن و باتجربه صَلاح و مشورت کرد.‏ نظرشان این بود که به خواستهٔ مردم عمل کند،‏ چون با این کار از حمایت همیشگی آن‌ها برخوردار می‌شد.‏ (‏۱پاد ۱۲:‏۳-‏۷‏)‏ این پند به دل رِحُبعام نَنشست.‏ چه کرد؟‏ سراغ همسن و سالانش رفت،‏ کسانی که با او بزرگ شده بودند.‏ آن‌ها هم حدود ۴۰ سال داشتند،‏ قاعدتاً بی‌تجربه هم نبودند.‏ (‏۲توا ۱۲:‏۱۳‏)‏ اما نظر آن‌ها این بود که پادشاه بار مردم را نه سبک‌تر،‏ بلکه سخت‌تر و سنگین‌تر کند.‏ پندی نادرست.‏ (‏۱پاد ۱۲:‏۸-‏۱۱‏)‏ رِحُبعام با دو نظر متفاوت روبرو شد.‏ می‌توانست به یَهُوَه دعا کند و از او کمک بخواهد.‏ اما این کار را نکرد.‏ او نظری را به کار بست که به گوشش خوش آمده بود و به دلش نِشسته بود،‏ نظر مردان جوانتر را.‏ نتیجهٔ این تصمیم برای خودِ رِحُبعام و مردم اسرائیل فاجعه‌بار بود.‏ شاید ما هم پند و نصیحتی بشنویم که برایمان چندان خوشایند نباشد.‏ اما هیچ گاه نباید فراموش کنیم پندی که بر مبنای کتاب مقدّس است،‏ باید بی‌بروبرگرد پذیرفت.‏

۷.‏ از سرگذشت عُزّیای پادشاه چه درس عبرتی می‌گیریم؟‏

^۷ عُزّیای پادشاه تذکر را نَشنیده گرفت.‏ این پادشاه برای سوزاندن بخور به بخشی از معبد یَهُوَه وارد شد که فقط کاهنان اجازهٔ این کار و ورود به آن را داشتند.‏ کاهنان یَهُوَه به او تذکر دادند که «ای عُزّیا،‏ سوزانیدن بخور برای خداوند کارِ تو نیست،‏ بلکه کارِ کاهنان است.‏» اگر عُزّیا با تواضع این تذکر را جدّی گرفته بود و همان موقع از معبد خارج شده بود،‏ شاید یَهُوَه او را می‌بخشید.‏ اما عُزّیا واکنشی دیگر نشان داد،‏ «سخت به خشم آمد.‏» ظاهراً فکر می‌کرد،‏ پادشاه است و حق هر کاری را دارد.‏ اما یَهُوَه خدا دید دیگری داشت.‏ نتیجهٔ این عمل گستاخانهٔ عُزّیای پادشاه چه بود؟‏ به گفتهٔ کتاب مقدّس او «تا روز مرگش جذامی بود.‏» (‏۲توا ۲۶:‏۱۶-‏۲۱‏)‏ از سرگذشت عُزّیای پادشاه چه درسی می‌گیریم؟‏ هر مقام و مسئولیتی هم که داشته باشیم،‏ اگر پند و تذکری که بر مبنای کتاب مقدّس است نپذیریم،‏ یَهُوَه از ما راضی نخواهد بود.‏

پند را پذیرفت

۸.‏ واکنش ایّوب در مقابل پند چه بود؟‏

^۸ در کنار سرگذشت‌های هشدارآمیز در کتاب مقدّس،‏ سرگذشت افرادی نیز آمده که به خاطر پندپذیری و اصلاح‌پذیری‌شان برکت و فایده بردند،‏ مثل ایّوب.‏ مردی خداترس که البته کامل نبود.‏ ایّوب تحت فشار و ناملایماتی که بر سرش آمد حرف‌هایی زد که از طرز فکر اشتباهش نشأت می‌گرفت.‏ یَهُوَه و اِلیهو مستقیم به او پند دادند.‏ واکنش ایّوب در آن شرایط سختی که داشت،‏ چه بود؟‏ با تواضع چنین گفت:‏ «من از آنچه نمی‌فهمیدم،‏ سخن گفتم،‏ .‏ .‏ .‏ از این رو از خویشتن کراهت دارم،‏ و در خاک و خاکستر توبه می‌کنم.‏» یَهُوَه ایّوب را به خاطر این واکنش که نشانهٔ تواضعش بود،‏ برکت داد.‏—‏ایو ۴۲:‏۳-‏۶،‏ ۱۲-‏۱۷‏.‏

۹.‏ موسی در مورد پذیرش پند از چه جهت نمونه است؟‏

^۹ موسی خطایی جدّی مرتکب شد،‏ و پند و تأدیب را پذیرفت.‏ او در شرایطی خاص از کوره در رفت و یَهُوَه را جلال نداد.‏ پس تأدیب شد و افتخار ورود به سرزمین موعود را از دست داد.‏ (‏اعد ۲۰:‏۱-‏۱۳‏)‏ موسی ناراحتی‌اش را بابت این تصمیم و تأدیب،‏ به یَهُوَه گفت.‏ پاسخ یَهُوَه این بود:‏ «دیگر در این باره با من سخن مگو.‏» (‏تث ۳:‏۲۳-‏۲۷‏)‏ واکنش موسی چه بود؟‏ موسی دلخور و عصبانی نشد،‏ تصمیم یَهُوَه را پذیرفت و یَهُوَه نیز برای رهبری قومش همچنان از او استفاده کرد.‏ (‏تث ۴:‏۱‏)‏ ایّوب و موسی هر دو در پذیرش پند نمونه‌اند.‏ ایّوب خود را توجیه نکرد،‏ دلیل‌تراشی نکرد و بهانه نیاورد،‏ خود را اصلاح کرد.‏ موسی افتخاری را از دست داد که برایش مهم و باارزش بود،‏ اما باز هم پندپذیر و تأدیب‌پذیر بود و همچنان به یَهُوَه وفادار ماند.‏

۱۰.‏ الف)‏ امثال ۴:‏۱۰-‏۱۳ در مورد فایدهٔ پذیرش پند چه می‌گوید؟‏ ب)‏ برخی مسیحیان چه طرز فکر درستی در مقابل پند داشته‌اند؟‏

^۱۰ اگر در پذیرش پند ایّوب و موسی را سرمشق قرار دهیم،‏ فایدهٔ فراوان خواهیم برد.‏ ‏(‏امثال ۴:‏۱۰-‏۱۳ خوانده شود.‏)‏ برادران و خواهران بسیاری مثل این دو مرد وفادار عمل کرده‌اند.‏ مثلاً برادر عمانوئلb از کنگو می‌گوید:‏ «برادرانی باتجربه در جماعت متوجه شدند که از نظر روحانی وضعیت خوبی ندارم،‏ پس به نجاتم آمدند.‏ پندشان را پذیرفتم و همین باعث شد از کلّی مشکلات در امان بمانم.‏» مِیگِن،‏ خواهری پیشگام در کانادا در مورد پند می‌گوید:‏ «شاید چیزی نبود که دوست داشتم بشنوم،‏ اما همان چیزی بود که باید می‌شنیدم.‏» برادر مارکو از کرواسی می‌گوید:‏ «افتخاری را از دست دادم.‏ الآن که فکر می‌کنم،‏ همان تأدیب بود که کمکم کرد رابطه‌ام را با یَهُوَه دوباره قوی کنم.‏»‏

۱۱.‏ برادر کلاین در مورد پذیرش پند چه گفته است؟‏

^۱۱ هم‌ایمان دیگری که پند را پذیرفت و فایده برد،‏ برادر کارل کلاین،‏ یکی از اعضای سابق هیئت اداره‌کننده است.‏ ظاهراً یکبار برادر جوزف راترفورد که دوست نزدیکش بود،‏ پندی جدّی به او می‌دهد و او برخورد درستی در مقابل آن پند نداشته است.‏ برادر کلاین خود در زندگی‌نامه‌اش این طور تعریف می‌کند:‏ «برادر راترفورد مرا دید،‏ سرحال و با گرمی به من گفت:‏ ‹سلام کارل!‏› دلخور بودم زیر لب جواب سلامش را دادم.‏ گفت:‏ ‹کارل مواظب باش!‏ شیطان دنبالته!‏› با خجالت در جواب گفتم،‏ ‹نه چیزی نیست،‏ برادر راترفورد.‏› اما خوب حالم را فهمیده بود،‏ هشدارش را تکرار کرد:‏ ‹باشه می‌فهمم.‏ فقط مواظب باش،‏ شیطان دنبالته!‏› واقعاً حق داشت!‏ وقتی از برادری کینه می‌گیریم،‏ به خصوص برای گفتن چیزی که حق داشته بگوید،‏ .‏ .‏ .‏ می‌توانیم به راحتی طعمهٔ شیطان شویم.‏» (‏افس ۴:‏۲۵-‏۲۷‏)‏ برادر کلاین،‏ پند برادر راترفورد را پذیرفت و دوستیِ نزدیکشان پابرجا ماند.‏

چه کنیم تا پندپذیر باشیم؟‏

۱۲.‏ چرا تواضع ما را پندپذیر می‌کند؟‏ (‏مزمور ۱۴۱:‏۵‏)‏

^۱۲ چگونه می‌توانیم پذیرش پند را برای خود آسان کنیم؟‏ با تواضع.‏ هیچ‌وقت نباید فراموش کنیم که چه‌قدر ناکاملیم و گاه چه‌قدر نادرست و ناعاقلانه عمل می‌کنیم.‏ پیش‌تر به ایّوب اشاره کردیم که طرز فکری اشتباه داشت،‏ اما آن را تغییر داد و یَهُوَه به او برکت داد.‏ چه چیز به ایّوب کمک کرد؟‏ ایّوب پند اِلیهو را با این که بسیار جوان‌تر از او بود،‏ پذیرفت.‏ این نشانهٔ تواضع ایّوب بود.‏ (‏ایو ۳۲:‏۶،‏ ۷‏)‏ تواضع به ما نیز کمک می‌کند.‏ چون برای پذیرش پند از شخصی جوان‌تر یا پذیرش پندی که احساس می‌کنیم مستحق آن نبوده‌ایم،‏ تواضع لازم است.‏ یکی از پیران جماعت در کانادا می‌گوید:‏ «دیگران چیزهایی در ما می‌بینند که ما در خود نمی‌بینیم.‏ پس اگر کسی به ما پند و تذکر ندهد،‏ چطور پیشرفت کنیم؟‏» واقعاً مگر کسی در میان ما هست که نیاز به پیشرفت در پرورش ثمرهٔ روح یا پیشرفت در انجام مسئولیت‌های مسیحی‌اش نداشته باشد؟‏—‏مزمور ۱۴۱:‏۵ خوانده شود.‏

۱۳.‏ چه دیدی باید به پند داشته باشیم؟‏

^۱۳ پند نشانهٔ محبت خدا به ما.‏ یَهُوَه خدا بهترین زندگی را برای ما می‌خواهد.‏ (‏امث ۴:‏۲۰-‏۲۲‏)‏ این که از طریق کلامش،‏ نشریات مسیحی یا هم‌ایمانی باتجربه پند می‌گیریم،‏ همه نشانهٔ ابراز محبت خدا به ماست.‏ در عبرانیان ۱۲:‏۹ و ۱۰ آمده «خدا برای منفعت ماست» که به ما پند می‌دهد.‏

۱۴.‏ وقتی پند می‌گیریم باید به چه نکته‌ای تمرکز کنیم؟‏

^۱۴ تمرکز بر محتوای پند،‏ نه شیوهٔ ارائهٔ آن.‏ گاه احساس می‌کنیم پند و تذکر به شیوهٔ درست به ما گفته نشده.‏ مسلّم است که پنددهنده باید طوری پند دهد که پذیرش آن آسان باشد.‏c (‏غلا ۶:‏۱‏)‏ اما به عنوان پندگیرنده نباید به شیوهٔ ارائهٔ پند تمرکز کنیم،‏ بلکه باید به محتوای پند توجه کنیم.‏ بجاست از خود بپرسیم:‏ ‹هر چند که شیوهٔ پند دادن برایم سنگین بود،‏ اما آیا نکته‌ای در آن پند بود که از آن چیزی یاد بگیرم؟‏ آیا می‌توانم به ناکاملی پنددهنده فکر نکنم و از پیامش فایده ببرم؟‏› بجاست همیشه به دنبال راهی باشیم که از هر پندی فایده ببریم.‏—‏امث ۱۵:‏۳۱‏.‏

دنبال پند باشید و فایده ببرید

۱۵.‏ چرا باید در پی مشورت و پند باشیم؟‏

^۱۵ کتاب مقدّس ما را ترغیب می‌کند که به دنبال پند و مشورت باشیم.‏ امثال ۱۳:‏۱۰ می‌گوید:‏ «حکمت با کسانی است که مشورت‌پذیرند.‏» واقعاً همین است.‏ اگر به جای این که منتظر باشیم تا کسی به ما پندی دهد خود از فردی باکفایت پند بخواهیم،‏ از نظر روحانی پیشرفت خواهیم کرد.‏ پس خود پیشقدم شوید و به دنبال پند و مشورت باشید.‏

۱۶.‏ به چند موقعیت برای درخواست پند اشاره کنید.‏

^۱۶ در اینجا به چند موقعیت اشاره می‌کنیم که می‌توانیم از هم‌ایمانانمان پند و مشورت بخواهیم.‏ ۱)‏ خواهری از مبشّری باتجربه می‌خواهد در مطالعه با شاگردش با او همکاری کند تا برای تعلیم مؤثرتر راهنمایی‌اش کند.‏ ۲)‏ خواهری مجرّد برای خرید لباس با خواهری بالغ و باتجربه مشورت می‌کند تا صادقانه نظرش را بگوید.‏ ۳)‏ برادری برای آماده کردن اولین سخنرانی عمومی‌اش از سخنرانی باتجربه می‌خواهد که دقیق به سخنرانی‌اش گوش دهد و پندهایی سازنده به او بدهد.‏ حتی برادری که سال‌هاست سخنرانی می‌دهد بجاست نظرات سخنرانی باتجربه را بخواهد و آن‌ها را به کار بندد.‏

۱۷.‏ چگونه از پند فایده ببریم؟‏

^۱۷ یکایک ما در هفته‌ها و ماه‌های آینده پند و نصایحی می‌شنویم،‏ مستقیم یا غیرمستقیم.‏ هر زمان که پندی شنیدید،‏ نکات این مقاله را به یاد آورید.‏ متواضع بمانید.‏ بر پیام پند تمرکز کنید،‏ نه شیوهٔ ارائهٔ آن.‏ پند را به کار بندید.‏ هیچ کس حکیم و عاقل به دنیا نمی‌آید،‏ اما کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «مشورت را گوش گیر و رهنمود را بپذیر» تا «سرانجام حکیم گردی.‏»—‏امث ۱۹:‏۲۰‏.‏