‏«ما را خبر بده که این امور کی واقع میشود»؟‏

‏«من از چیزهای نو اعلام میکنم و قبل از آنکه بوجود آید شما را از آنها خبر میدهم.‏»‏ –‏⁠اشعیا ۴۲:‏⁠۹‏.‏

یَهُوَه خدا،‏ که ‹آخر را از ابتدا .‏ .‏ .‏ بیان می‌کند›،‏ به‌وجودآورندهٔ آموزش الهی است.‏ (‏اشعیا ۴۶:‏۱۰‏)‏ همان طور که مقالهٔ قبل نشان داد،‏ هنگامی که رسولان از عیسی پرسیدند:‏ «ما را خبر بده که این امور کی واقع میشود و علامت نزدیک شدن این امور چیست»،‏ جویای چنین آموزشی از طرف او بودند.‏​–‏⁠مرقس ۱۳:‏⁠۴‏.‏

^۲ عیسی در پاسخ،‏ یک «علامت» مرکب را توصیف کرد که شامل گواهیی بود بر اثبات اینکه سیستم یهودی باید بزودی خاتمه می‌یافت.‏ این علامت یا نشان،‏ با خرابی اورشلیم در سال ۷۰ د.‏ م.‏ به انجام رسید.‏ اما نبوت عیسی باید انجام بزرگتری را در سالهای خیلی بعد،‏ در آینده دارا می‌بود.‏ به محض اینکه «زمانهای امّتها» در سال ۱۹۱۴ به پایان رسید،‏ باید نشانه‌ای در مقیاسی وسیع وجود می‌داشت که آشکار می‌ساخت بزودی سیستم شریر کنونی در «مصیبت عظیمی» به انتها می‌رسد.‏a (‏لوقا ۲۱:‏۲۴‏)‏ میلیونها نفر که امروزه زندگی می‌کنند،‏ می‌توانند تصدیق کنند که این نشان در جنگهای جهانی و وقایع مهم دیگر این قرن بیستم به انجام رسیده است.‏ اینها همچنین بر انجام بزرگتری از نبوت عیسی دلالت می‌کنند و آنچه که از سال ۳۳ تا ۷۰ د.‏ م.‏ اتفاق افتاد،‏ نمونهٔ مشخص‌کنندهٔ این انجام نوین شد.‏

^۳ پس از ذکر لوقا در مورد زمانهای امتها،‏ روایات مشابه در متی،‏ مرقس،‏ و لوقا یک سلسله مراحل تکمیلی بیشتری را توصیف می‌کنند که شامل نشانه‌ای علاوه بر ‹نشان› مرکبِ ‹پایان این سیستم چیزها› می‌باشد.‏ (‏متی ۲۴:‏⁠۳‏،‏ د ج‏)‏ (‏در صفحهٔ ۹،‏ این نکته در روایت به وسیلهٔ دو خط نشان داده شده است.‏)‏ متی می‌گوید:‏ ‏«و فوراً بعد از مصیبتِ آن أَیّام آفتاب تاریک گردد و ماه نور خود را ندهد و ستارگان از آسمان فرو ریزند و قوّتهای افلاک متزلزل گردد.‏ آنگاه علامت پسر انسان در آسمان پدید گردد و در آنوقت جمیع طوایف زمین سینه زنی کنند و پسر انسانرا بینند که بر ابرهای آسمان با قوّت و جلال عظیم میآ‌ید.‏ و فرشتگان خود را با صور بلند آواز فرستاده برگزیدگان او را از بادهای اربعه از کران تا بکران فلک فراهم خواهند آورد.‏»‏​–‏⁠متی ۲۴:‏​۲۹–‏۳۱‏.‏

مصیبت و حوادث آسمانی

^۴ آن چه وقت باید به انجام می‌رسید؟‏ هر سه روایت انجیل به آنچه که ما می‌توانیم حوادث آسمانی​–‏⁠تاریک شدن آفتاب و ماه و فرو ریختن ستارگان​–‏⁠بنامیم،‏ اشاره می‌کنند.‏ عیسی گفت که اینها باید به دنبال «مصیبت» می‌آمدند.‏ آیا عیسی مصیبتی را که در سال ۷۰ د.‏ م.‏ به اوج خود رسید در نظر داشت،‏ یا دربارهٔ مصیبت عظیمی که هنوز هم در زمان کنونی ما به آینده تعلق دارد،‏ صحبت می‌کرد؟‏​–‏⁠متی ۲۴:‏۲۹؛‏ مرقس ۱۳:‏⁠۲۴‏.‏

^۵ از هنگامی که زمانهای امتها در سال ۱۹۱۴ به پایان رسید،‏ «عذابِ سخت» به طور عمیقی توجه قوم خدا را به خود جلب کرده است.‏ (‏مکاشفه ۷:‏۱۴‏)‏ آنها سالها فکر می‌کردند که مصیبت عظیم روزگار کنونی،‏ سرآغازی برابر با زمان جنگ جهانی اول دارد،‏ سپس وقفه‌ای،‏ و سرانجام بخش پایانی،‏ «جنگ آنروز عظیم خدای قادر مطلق».‏ اگر چنین بود،‏ چه چیزی باید در طول دهه‌های میانیِ «پایان این سیستم» رخ می‌داد؟‏​–‏⁠مکاشفه ۱۶:‏⁠۱۴؛‏ متی ۱۳:‏۳۹؛‏ ۲۴:‏۳‏،‏ د ج‏؛‏ ۲۸:‏۲۰‏.‏

^۶ خوب،‏ این طور تصور می‌شد که نشان مرکب،‏ از جمله کار موعظه که توسط قوم جمع‌شدهٔ خدا به انجام می‌رسید،‏ باید در طول این وقفه مشاهده می‌شد.‏ همچنین به نظر می‌رسید که وقوع حوادث آسمانیِ پیشگویی‌شده می‌توانست در طی وقفهٔ پس از مرحلهٔ آغازین در سالهای ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۸،‏ انتظار برود.‏ (‏متی ۲۴:‏۲۹؛‏ مرقس ۱۳:‏⁠۲۴،‏ ۲۵؛‏ لوقا ۲۱:‏۲۵‏)‏ توجه بر روی چیزهای ظاهری در آسمانها متمرکز شد​–‏⁠فضاپیماهای پژوهشی،‏ موشکها،‏ اشعه‌های کیهانی یا اشعه‌های گاما،‏ و محلهای فرود یا پایگاهها بر روی ماه.‏

^۷ ولی برج دیده‌بانی ۱۵ ژانویهٔ ۱۹۷۰،‏ بررسی دوباره‌ای بر روی نبوت عیسی،‏ بخصوص مصیبت عظیم آینده به عمل آورد.‏ آن نشان داد که مصیبت امروزی با در نظر گرفتن آنچه که در قرن اول روی داد،‏ نمی‌توانست آغازی در سالهای ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۸،‏ وقفه‌ای طولانی در چند دهه،‏ و سپس شروعی دوباره داشته باشد.‏ آن مجله چنین نتیجه‌گیری کرد:‏ «‹مصیبت عظیمی› که مانند آن دوباره رخ نخواهد داد،‏ هنوز در پیش رو قرار دارد‏،‏ زیرا آن به معنای نابودی امپراطوری جهانی مذهب کاذب (‏از جمله جهان مسیحیت)‏ که ‹جنگ آنروز عظیم خدای قادر مطلق› را به دنبال دارد،‏ می‌باشد.‏»‏

^۸ اما متی ۲۴:‏۲۹ می‌گوید که حوادث آسمانی ‹ف‍وراً بعد از مصیبت› رخ می‌دهند.‏ چطور می‌توانست این چنین باشد؟‏ برج دیده‌بانی ۱ مه ۱۹۷۵،‏ به این موضوع اشاره کرد که منظور از ‹مصیبت› در اینجا،‏ مصیبتی بود که در گذشته در سال ۷۰ د.‏ م.‏ به اوج خود رسید.‏ اما از چه لحاظ می‌توانست گفته شود که حوادث آسمانی زمان ما «فوراً» پس از واقعه‌ای در سال ۷۰ د.‏ م.‏ روی دادند؟‏ این طور استدلال شده بود که در نظر خدا،‏ قرنهای مابین کوتاه می‌بودند.‏ (‏رومیان ۱۶:‏۲۰؛‏ ۲پطرس ۳:‏⁠۸‏)‏ با این وجود،‏ بررسی عمیقتری بر روی این نبوت،‏ مخصوصاً بر روی متی ۲۴:‏​۲۹–‏۳۱‏،‏ به توضیحی کاملاً متفاوت اشاره می‌کند.‏ این توضیح،‏ با مثال روشن می‌سازد که چگونه درخشش نور،‏ «تا نهارِ کامل .‏ .‏ .‏ در تزاید میباشد.‏» (‏امثال ۴:‏​۱۸‏)‏b بیاییم رسیدگی کنیم که چرا توضیحی جدید،‏ یا تغییریافته بجاست.‏

^۹ عیسی این نبوت را که ‹خورشید تاریک می‌گردد،‏ ماه نور خود را بازمی‌گیرد،‏ و ستارگان فرو می‌ریزند›،‏ برای چهار نفر از رسولانش بیان کرد.‏ آنها به عنوان یهودی باید چنین شیوهٔ سخنگویی را از نوشته‌های مقدس عبرانی می‌شناختند،‏ جایی که برای مثال در صفنیا ۱:‏​۱۵‏،‏ زمان داوری خدا چنین خوانده شد:‏ «روز خرابی و ویرانی روزِ تاریکی و ظلمت روز ابرها و ظلمتِ غلیظ.‏» انبیای گوناگون عبرانی نیز توصیف کردند که خورشید تاریک می‌گردد،‏ ماه نمی‌تابد،‏ و ستارگان نور نمی‌دهند.‏ چنین شیوهٔ سخنگویی را در پیامهای الهی بر ضد بابل،‏ اَدوم،‏ مصر،‏ و پادشاهی شمالی اسرائیل خواهی یافت.‏​–‏⁠اشعیا ۱۳:‏​۹،‏ ۱۰؛‏ ۳۴:‏​۴،‏ ۵؛‏ ارمیا ۴:‏۲۸؛‏ حزقیال ۳۲:‏​۲،‏ ۶–‏۸؛‏ عاموس ۵:‏۲۰؛‏ ۸:‏​۲،‏ ۹‏.‏

^۱۰ وقتی آنها آنچه را که عیسی گفت شنیدند،‏ پطرس و آن سه نفر دیگر احتمالاً نبوت یوئیل را به یاد آوردند که در یوئیل ۲:‏​۲۸–‏۳۱ و ۳:‏۱۵ یافت می‌شود:‏ «روح خود را بر همهٔ بشر خواهم ریخت و پسران و دختران شما نبوّت خواهند نمود .‏ .‏ .‏ آیاترا از خون و آتش و ستونهای دود در آسمان و زمین ظاهر خواهم ساخت.‏ آفتاب بتاریکی و ماه بخون مبدّل خواهند شد پیش از ظهور یوم عظیم و مهیب خداوند‏.‏» «آفتاب و ماه سیاه میشوند و ستارگان تابش خود را باز میدارند.‏»‏

^۱۱ همان طور که در اعمال ۲:‏​۱–‏۴ و ۱۴–‏۲۱ شرح داده شده است،‏ خدا در پنطیکاست،‏ در سال ۳۳ د.‏ م.‏ روح‌القدس را بر ۱۲۰ رسول که هم از زنان و هم از مردان بودند،‏ ریخت.‏ پطرس رسول مشخص کرد که این همان چیزی بود که یوئیل پیشگویی کرده بود.‏ ولی دربارهٔ کلام یوئیل در این مورد که ‹آفتاب بتاریکی و ماه بخون مبدل میشوند و ستارگان تابش خود را باز می‌دارند›،‏ چطور؟‏ هیچ چیزی نشان نمی‌دهد که این در سال ۳۳ د.‏ م.‏ یا در طی پایان سیستم یهودی چیزها که بیش از ۳۰ سال طول کشید،‏ به انجام رسید.‏

^۱۲ بدیهی است که آن قسمت پایانی در پیشگویی یوئیل رابطهٔ نزدیکتری با «ظهور یوم عظیم و مهیب خداوند‏»​–‏⁠نابودی اورشلیم داشت.‏ برج دیده‌بانی ۱۵ نوامبر ۱۹۶۶،‏ در مورد مصیبتی که در سال ۷۰ د.‏ م.‏ برای اورشلیم رخ داد،‏ سخن گفت:‏ «آن به طور حتم برای اورشلیم و فرزندانش ‹روز یَهُوَه› بود.‏ و در رابطه با آن روز،‏ ‹خون و آتش و ستونهای دود› به وفور وجود داشت،‏ خورشید تیرگی شهر را در روز،‏ روشن نکرد و ماه به جای مهتاب نقره‌ای و آرامش‌بخش خود در شب،‏ خونِ ریخته‌شده را به یاد می‌انداخت.‏»‏c

^۱۳ بله،‏ حوادث آسمانیی که یوئیل پیشگویی کرد،‏ مانند نبوتهای دیگری که مشاهده کرده‌ایم،‏ باید هنگامی به انجام می‌رسیدند که یَهُوَه داوری را به اجرا در می‌آورد.‏ تاریکی خورشید،‏ ماه،‏ و ستارگان،‏ به جای اینکه تمام مدت پایان سیستم یهودی را فرا گیرد،‏ هنگامی رخ داد که نیروهای اجرایی حکم،‏ بر ضد اورشلیم تاختند.‏ ما می‌توانیم به طور منطقی در انتظار انجام بزرگتری از این بخش از نبوت یوئیل باشیم،‏ زمانی که اجرای حکم خدا بر سیستم کنونی آغاز می‌شود.‏

چه مصیبتی قبل از حوادث آسمانی؟‏

^۱۴ انجام نبوت یوئیل (‏در هماهنگی با نبوتهای دیگر که شیوهٔ سخنگویی مشابهی را به کار می‌برند)‏ به ما کمک می‌کند تا کلام متی ۲۴:‏۲۹ را درک کنیم.‏ به طور واضح،‏ آنچه که عیسی در مورد ‹تاریک شدن آفتاب،‏ نور ندادن ماه،‏ و فرو ریختن ستارگان› بیان کرد،‏ به چیزهایی که در طی دهه‌های بسیاری از پایان سیستم کنونی اتفاق می‌افتند،‏ اشاره نمی‌کند،‏ چیزهایی از قبیل فرستادن موشک به فضا،‏ فرود آمدنها بر روی ماه،‏ و امثال اینها.‏ خیر،‏ او به چیزهایی اشاره کرد که با «یوم عظیم و مهیب خداوند‏»،‏ ویرانیی که هنوز خواهد آمد،‏ ارتباط دارند.‏

^۱۵ این به درک ما در این مورد که چگونه حوادث آسمانی «‏فوراً بعد از مصیبت» به وقوع خواهند پیوست،‏ مربوط است.‏ عیسی به مصیبتی که در سال ۷۰ د.‏ م.‏ به اوج خود رسید،‏ اشاره نکرد.‏ بلکه منظور او شروع مصیبت عظیمی بود که برای سیستم جهانی در آینده رخ می‌داد؛‏ به اوج رسیدن ‹حضوری› که او قولش را داده بود.‏ (‏متی ۲۴:‏​۳‏،‏ د ج‏)‏ آن مصیبت هنوز در جلوی روی ما قرار دارد.‏

^۱۶ در مورد کلامی که در مرقس ۱۳:‏​۲۴ می‌گوید:‏ «و در آنروزهای بعد از آن مصیبت خورشید تاریک گردد و ماه نور خود را بازگیرد»،‏ چطور؟‏ در اینجا هر دو کلمه‌ای که «آن» ترجمه شده است،‏ فرمهایی از کلمهٔ یونانی اِکِینوس هستند،‏ ضمیر اشاره‌ای که بر چیزی در زمان دور دلالت می‌کند.‏ اِکِینوس می‌تواند برای نشان دادن چیزی در گذشتهٔ دور (‏ذکر شده در گذشته)‏ یا چیزی در آیندهٔ دور،‏ مورد استفاده قرار بگیرد.‏ (‏متی ۳:‏۱؛‏ ۷:‏۲۲؛‏ ۱۰:‏۱۹؛‏ ۲۴:‏۳۸؛‏ مرقس ۱۳:‏​۱۱،‏ ۱۷،‏ ۳۲؛‏ ۱۴:‏۲۵؛‏ لوقا ۱۰:‏۱۲؛‏ ۲تسالونیکیان ۱:‏​۱۰‏)‏ بنا بر این،‏ مرقس ۱۳:‏۲۴ به «‏آن مصیبت»،‏ نه مصیبتِ برافروخته‌شده توسط رومیان،‏ بلکه به عمل پرقدرت یَهُوَه در پایان سیستم کنونی،‏ اشاره می‌کند.‏

^۱۷ بابهای ۱۷ تا ۱۹ در مکاشفه،‏ با این درک اصلاح‌شده از متی ۲۴:‏​۲۹–‏۳۱،‏ مرقس ۱۳:‏​۲۴–‏۲۷‏،‏ و لوقا ۲۱:‏​۲۵–‏۲۸ مطابقت دارند و آن را تأیید می‌کنند.‏ به چه طریق؟‏ انجیلها نشان می‌دهند که این مصیبت در یک وهله شروع و خاتمه نخواهد یافت.‏ پس از اینکه مصیبت عظیم آغاز می‌شود،‏ برخی از انسانهای نامطیع هنوز زنده خواهند بود تا «علامت پسر انسان» را ببینند و عکس‌العمل نشان دهند​–‏⁠ماتم بگیرند،‏ و همان طور که در لوقا ۲۱:‏​۲۶ اظهار شده است:‏ ‹دلهایشان ضعف خواهد کرد از خوف و انتظار آن وقایعی که بر ربع مسکون ظاهر میشود›.‏ آن ترس چیره‌شونده ناشی از این خواهد بود که آنها «نشان» حاکی از نزدیکی هلاکتشان را می‌بینند.‏

^۱۸ شرح مکاشفه نشان می‌دهد که مصیبت عظیم آینده هنگامی شروع خواهد شد که ‹شاخهای› طالب جنگِ «وحش» بین‌المللی به طرف «فاحشهٔ بزرگ»،‏ بابل عظیم برمی‌گردد.‏d (‏مکاشفه ۱۷:‏​۱،‏ ۱۰–‏۱۶‏)‏ اما مردم بسیاری باقی خواهند ماند،‏ زیرا پادشاهان،‏ تجار،‏ ناخداهای کشتی،‏ و دیگران برای عاقبت دین کاذب ماتم خواهند گرفت.‏ خیلیها بدون شک خواهند فهمید که بعد از آن نوبت داوری بر آنهاست.‏​–‏⁠مکاشفه ۱۸:‏​۹–‏۱۹‏.‏

چه چیزی خواهد آمد؟‏

^۱۹ عبارات انجیل در متی،‏ مرقس،‏ و لوقا به مکاشفه بابهای ۱۷–‏۱۹ می‌پیوندند تا نوری قابل ملاحظه بر روی آنچه که بزودی رخ خواهد داد،‏ بیفکنند.‏ مصیبت عظیم در زمان مقررشدهٔ خدا،‏ با حمله‌ای بر ضد امپراطوری جهانی مذهب کاذب (‏بابل عظیم)‏ شروع خواهد شد.‏ شدت این حمله بخصوص بر ضد جهان مسیحیت خواهد بود که نمونهٔ اورشلیم بی‌وفا می‌باشد.‏ «فوراً بعد از» این مرحله از مصیبت،‏ «در آفتاب و ماه و ستارگان علامات خواهد بود و بر زمین تنگی و حیرت [بی‌سابقه] از برای امّتها روی خواهد نمود».‏​–‏⁠متی ۲۴:‏۲۹؛‏ لوقا ۲۱:‏⁠۲۵‏.‏

^۲۰ از چه لحاظ ‹آفتاب تاریک خواهد گردید،‏ ماه نور خود را نخواهد داد،‏ ستارگان از آسمان فرو خواهند ریخت،‏ و قوتهای افلاک متزلزل خواهند گشت›؟‏ در بخش اولیهٔ مصیبت عظیم،‏ بدون تردید بسیاری از نوردهندگان​–‏⁠روحانیون برجستهٔ جهان مذهب​–‏⁠توسط «ده شاخ» که در مکاشفه ۱۷:‏⁠۱۶ ذکر شده است،‏ رسوا شده و از میان برداشته خواهند شد.‏ بدون تردید قدرتهای سیاسی نیز متزلزل خواهند گشت.‏ آیا وقایع هولناک در آسمانهای مادی نیز وجود خواهند داشت؟‏ احتمالاً این طور خواهد بود،‏ و حتی خیلی مهیب‌تر از چیزهایی که توسط یوسِفوس به عنوان وقایعی توصیف شد که در نزدیکی پایان سیستم یهودی رخ دادند.‏ ما می‌دانیم که در روزگار کهن،‏ خدا قدرتش را در ایجاد چنین تأثیرات فاجعه‌آمیز طبیعی نشان داد،‏ و او می‌تواند دوباره این کار را انجام دهد.‏​–‏⁠خروج ۱۰:‏​۲۱–‏۲۳؛‏ یوشع ۱۰:‏​۱۲–‏۱۴؛‏ داوران ۵:‏۲۰؛‏ لوقا ۲۳:‏​۴۴،‏ ۴۵‏.‏

^۲۱ هر سه نویسندهٔ انجیل،‏ در این نکته از کلمهٔ توتِه (‏آنگاه)‏ برای معرفی مرحلهٔ تکمیلی بعدی استفاده می‌کنند.‏ «‏آنگاه علامت پسر انسان در آسمان پدید گردد».‏ (‏متی ۲۴:‏۳۰؛‏ مرقس ۱۳:‏۲۶؛‏ لوقا ۲۱:‏۲۷‏)‏ از جنگ جهانی اول تا کنون،‏ شاگردان واقعی عیسی نشان مرکب حضور نامرئی او را مشاهده کرده‌اند،‏ در حالی که اکثر مردم آن را تصدیق نکرده‌اند.‏ اما متی ۲۴:‏۳۰ به «علامت» دیگری اشاره می‌کند که در آینده ظاهر می‌گردد،‏ علامت «پسر انسان»،‏ و همهٔ امتها ناگزیر خواهند بود به آن توجه کنند.‏ هنگامی که عیسی با ابرهای نادیدنی می‌آید،‏ انسانهای مخالف در سراسر جهان مجبور خواهند شد آن ‹آمدن› (‏به یونانی،‏ اِرخومِ‍نون‏)‏ را به دلیل نمایش خارق‌العادهٔ قدرت پادشاهیش تصدیق کنند.‏​–‏⁠مکاشفه ۱:‏⁠۷‏.‏

^۲۲ متی ۲۴:‏۳۰ دوباره توتِه را برای معرفی رویداد بعدی به کار می‌برد.‏ آنوقت امتها،‏ به نتیجهٔ وضعیتشان پی برده،‏ خود را خواهند زد و ماتم خواهند گرفت،‏ شاید می‌بینند که هلاکتشان نزدیک است.‏ چقدر این در نزد خادمان خدا متفاوت است،‏ زیرا ما قادر خواهیم بود سرهای خود را بلند کنیم،‏ و بدانیم که رهایی نزدیک است!‏ (‏لوقا ۲۱:‏۲۸‏)‏ مکاشفه ۱۹:‏​۱–‏۶ همچنین نشان می‌دهد که پرستش‌کنندگان حقیقی در آسمان و بر روی زمین به علت نابودی فاحشهٔ بزرگ شادی می‌کنند.‏

^۲۳ نبوت عیسی فراتر رفته و در مرقس ۱۳:‏۲۷ چنین می‌گوید:‏ «در آنوقت [‏توتِه‏] فرشتگان خود را از جهات اربعه از انتهای زمین تا به اقصای فلک فراهم خواهد آورد.‏» عیسی توجه خود را در اینجا بر باقیماندهٔ ۰۰۰,‏۱۴۴ نفر «برگزیدگان» که هنوز بر روی زمین زنده هستند،‏ متمرکز می‌کند.‏ این شاگردان مسح‌شدهٔ عیسی در ابتدای پایان این سیستم چیزها،‏ به داخل اتحاد تئوکراتیک آورده شدند.‏ با این وجود،‏ مرقس ۱۳:‏۲۷ و متی ۲۴:‏۳۱‏،‏ بر طبق ترتیبی که به کار برده‌اند،‏ چیز دیگری را توصیف می‌کنند.‏ «برگزیدگان» باقیمانده،‏ «با صور بلند» از انتهای زمین جمع خواهند شد.‏ آنها چگونه جمع خواهند شد؟‏ مسلماً آنها «مُهر» زده خواهند شد و هویت آنها به روشنی توسط یَهُوَه به عنوان کسانی که «خوانده شده و برگزیده و امینند»،‏ مشخص خواهد گشت.‏ و آنها در زمان مقررشدهٔ خدا در آسمان جمع خواهند شد تا کاهنان و پادشاهان باشند.‏e این برای آنها و همراهان وفادارشان،‏ «گروه عظیم»،‏ که خود اینها نیز برای ‹بیرون آمدن از عذابِ سخت› نشانه گذاری خواهند شد،‏ شادمانی به همراه خواهد آورد تا از برکات بر روی زمینی بهشتی لذت ببرند.‏​–‏⁠متی ۲۴:‏۲۲؛‏ مکاشفه ۷:‏​۳،‏۴،‏ ۹–‏۱۷؛‏ ۱۷:‏​۱۴؛‏ ۲۰:‏​۶؛‏ حزقیال ۹:‏​۴،‏ ۶‏.‏

^۲۴ وقتی رسولان گفتند:‏ «ما را خبر بده .‏ .‏ .‏»،‏ پاسخ عیسی چیزی بیشتر از آنچه که آنها توانستند درک کنند،‏ در بر داشت.‏ با این حال،‏ آنها توانستند در طول مدت زندگیشان از دیدن نمونهٔ انجام نبوت او شادمانی کنند.‏ مطالعهٔ ما در مورد پاسخ عیسی،‏ بر روی بخشی از نبوت او که در آینده‌ای نزدیک به انجام خواهد رسید،‏ متمرکز شده است.‏ (‏متی ۲۴:‏​۲۹–‏۳۱؛‏ مرقس ۱۳:‏​۲۴–‏۲۷؛‏ لوقا ۲۱:‏​۲۵–‏۲۸‏)‏ ما هم اکنون می‌توانیم ببینیم که رهاییمان نزدیکتر شده است.‏ ما می‌توانیم در انتظار شروع مصیبت عظیم،‏ آنگاه علامت پسر انسان،‏ و آنوقت جمع‌آوری برگزیدگان توسط خدا باشیم.‏ سرانجام،‏ پادشاه و مرد جنگ ما،‏ عیسای برتخت‌نشسته،‏ به عنوان مجری حکم یَهُوَه در حارمجدون،‏ ‹پیروزیش را کامل خواهد کرد›.‏ (‏مکاشفه ۶:‏⁠۲‏،‏ د ج‏)‏ آن روزِ یَهُوَه،‏ زمانی که او انتقام می‌گیرد،‏ به عنوان بخش اعظم و نهایی بر پایان این سیستم چیزها که روز سرورْ عیسی را از سال ۱۹۱۴ به بعد مشخص کرده است،‏ خواهد آمد.‏

^۲۵ با این امید که تو به وسیلهٔ آموزش الهی به خودت فایده برسانی،‏ و به این ترتیب در مورد انجام کلام عیسی که می‌گوید:‏ «چون ابتدای این چیزها بشود راست شده سرهای خود را بلند کنید از آنجهة که خلاصئ شما نزدیکست.‏» و هنوز به آینده تعلق دارد،‏ عکس‌العمل نشان دهی.‏ (‏لوقا ۲۱:‏۲۸‏)‏ چه آیندهٔ باشکوهی در مقابل برگزیدگان و گروه عظیم قرار می‌گیرد،‏ هنگامی که یَهُوَه اقدام به تقدیس نام مقدس خود می‌کند!‏

‏[پاورقی‌ها]‏

آیا به خاطر می‌آوری؟‏

◻ چگونه بخشهایی از یوئیل ۲:‏​۲۸–‏۳۱ و ۳:‏۱۵ در قرن اول به انجام رسیدند؟‏

◻ متی ۲۴:‏۲۹ به کدام مصیبت اشاره می‌کند،‏ و چرا ما این نتیجه‌گیری را می‌کنیم؟‏

◻ متی ۲۴:‏۲۹ به کدام حوادث آسمانی اشاره می‌کند،‏ و چگونه این می‌تواند بلافاصله پس از مصیبت روی دهد؟‏

◻ چگونه لوقا ۲۱:‏​۲۶،‏ ۲۸ در آینده به انجام خواهد رسید؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

۱،‏ ۲–‏ الف)‏ رسولان عیسی در مورد آینده چه پرسیدند؟‏ ب)‏ چگونه پاسخ عیسی دربارهٔ علامتی مرکب به انجام رسیده است؟‏

۳–‏ عیسی چه مراحل تکمیلی بیشتری را هنگام صحبت دربارهٔ نشانه‌ای دیگر،‏ پیشگویی کرد؟‏

۴–‏ چه پرسشهایی در مورد حوادث آسمانیی که عیسی ذکر کرد،‏ پیش می‌آیند؟‏

۵–‏ چه اعتقادی سابقاً در مورد مصیبت عظیم روزگار کنونی وجود داشت؟‏

۶–‏ چه چیزی بود که تصور می‌شد نبوت عیسی را در مورد حوادث آسمانی به انجام می‌رساند؟‏

۷–‏ چه درک اصلاح‌شده‌ای دربارهٔ مصیبت عظیم میسر شده است؟‏

۸–‏ چگونه متی ۲۴:‏۲۹ با توجه به دید اصلاح‌شده در مورد مصیبت امروزی،‏ توضیح داده شد؟‏

۹–‏ چگونه نوشته‌های مقدس عبرانی برای کلام عیسی دربارهٔ تحولات در آسمانها زمینه‌ای فراهم می‌کند؟‏

۱۰،‏ ۱۱–‏ الف)‏ یوئیل در مورد چیزها در آسمانها چه نبوتی کرد؟‏ ب)‏ چه بخشهایی از نبوت یوئیل در سال ۳۳ د.‏ م.‏ به انجام رسیدند،‏ و چه بخشهایی به انجام نرسیدند؟‏

۱۲،‏ ۱۳–‏ چگونه حوادث آسمانیی که یوئیل پیشگویی کرد،‏ به انجام رسیدند؟‏

۱۴،‏ ۱۵–‏ نبوت یوئیل چه اثری بر روی درک ما در مورد متی ۲۴:‏⁠۲۹ دارد؟‏

۱۶–‏ مرقس ۱۳:‏۲۴ به چه مصیبتی اشاره کرد،‏ و چرا می‌توانیم چنین بگوییم؟‏

۱۷،‏ ۱۸–‏ مکاشفه چه نوری را بر روی چگونگی توسعهٔ مصیبت عظیم می‌افکند؟‏

۱۹–‏ هنگامی که مصیبت عظیم آغاز می‌شود،‏ ما چه انتظاری می‌توانیم داشته باشیم؟‏

۲۰–‏ ما هنوز در انتظار کدام حوادث آسمانی می‌توانیم باشیم؟‏

۲۱–‏ چگونه یک «نشان» که به آینده تعلق دارد به وقوع خواهد پیوست؟‏

۲۲–‏ اثر مشاهدهٔ «علامت» در متی ۲۴:‏⁠۳۰ چه خواهد بود؟‏

۲۳–‏ الف)‏ عیسی در مورد برگزیدگان چه اقدامی به عمل خواهد آورد؟‏ ب)‏ دربارهٔ برداشته شدن باقی‌ماندگان به آسمان چه می‌توان گفت؟‏

۲۴–‏ متی ۲۴:‏​۲۹–‏۳۱ کدام سلسله مراتب را در وقوع پیش‌آمدهای آینده آشکار می‌کند؟‏

۲۵–‏ چگونه ما می‌توانیم در انجام لوقا ۲۱:‏⁠۲۸ که هنوز به آینده تعلق دارد،‏ سهیم باشیم؟‏