چرا باید به سرپرستان و قانونگذاران احترام گذاریم؟‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ در خصوص احترام به سرپرستان همهٔ ما با چه کشمکش درونی‌ای روبرو هستیم؟‏ ب)‏ در این فصل به چه سؤالاتی پاسخ خواهیم گفت؟‏

پسر بچه‌ای را تصوّر کنید که پدرش از او می‌خواهد کاری را انجام دهد.‏ اما پسرک اصلاً راغب به انجام آن نیست.‏ احساس او را کاملاً در چهره‌اش می‌توان خواند.‏ صدای پدرش را می‌شنود و به خوبی می‌داند که باید به احترام پدرش از او اطاعت کند.‏ اما این بار نمی‌خواهد اطاعت کند.‏ وضعیت او کشمکشی درونی را به تصویر می‌کشد که همهٔ ما گاه با آن روبرو می‌شویم.‏

^۲ آیا برای شما هم گاه مشکل است که به مسئولین و سرپرستان احترام گذارید؟‏ اگر چنین است بدانید که تنها نیستید.‏ به نظر می‌رسد که امروزه احترام به سرپرستان و قانونگذاران از هر زمانی بیشتر زیر پا گذاشته می‌شود.‏ اما کتاب مقدّس فرمان داده است که به چنین افرادی احترام بگذاریم.‏ (‏امثال ۲۴:‏۲۱‏)‏ در واقع اگر می‌خواهیم در پناه محبت خدا بمانیم،‏ به گوش گرفتن این فرمان ضروریست.‏ از این رو بجاست که به برخی سؤالات در این خصوص پاسخ گوییم؛‏ از جمله این که چرا اطاعت و احترام به سرپرستان و قانونگذاران مشکل است؟‏ چرا یَهُوَه چنین فرمانی به ما داده است؟‏ چه نکته‌ای به ما کمک می‌کند این فرمان یَهُوَه را به گوش گیریم؟‏ و چگونه می‌توانیم نشان دهیم که مطیع سرپرستان هستیم؟‏

چرا گاه احترام به مسئولان دشوار است؟‏

۳،‏ ۴.‏ گناه و ناکاملی انسان چگونه آغاز شد،‏ و چرا خمیرهٔ گناه‌آلود ما احترام به مسئولان را دشوار می‌کند؟‏

^۳ در اینجا می‌خواهیم به بررسی دو عاملی که اطاعت از مسئولان و قانونگذاران را دشوار می‌کند،‏ بپردازیم؛‏ یکی عیوب و ضعف‌های خود ما و دیگری ضعف‌های انسان‌های ناکاملی که به عنوان مسئول برای ما در نظر گرفته شده‌اند.‏ گناه و ناکاملی انسان به گذشته‌های دور باز می‌گردد؛‏ یعنی زمانی که آدم و حوّا علیه اختیارات و اقتدار خدای خود عصیان کردند.‏ گناه نیز از همان زمان آغاز شد و در پی آن میل به عصیان و سرکشی در انسان به وجود آمد.‏—‏پیدایش ۲:‏۱۵-‏۱۷؛‏ ۳:‏۱-‏۷؛‏ مزمور ۵۱:‏۵؛‏ رومیان ۵:‏۱۲‏.‏

^۴ به دلیل خمیرهٔ گناه‌آلود ما انسان‌ها خصوصیاتی همچون غرور و تکبّر بسیار آسان‌تر از فروتنی در ما به وجود می‌آید.‏ در واقع،‏ برای ایجاد فروتنی و حفظ آن باید سخت تلاش کرد.‏ در غیر این صورت،‏ چه بسا حتی بعد از سال‌ها خدمت وفادارانه غرور و خودرأیی بر ما چیره شود.‏ برای مثال،‏ قُورَح را که در زمان موسی زندگی می‌کرد،‏ در نظر بگیرید.‏ قُورَح سال‌ها در سخت‌ترین دوران که قوم خدا پشت سر گذاشت،‏ به خدا وفادار ماند.‏ اما متأسفانه در او چنان عطشی برای کسب مقامی بالاتر به وجود آمد که با گستاخی تمام بر ضدّ موسی که متواضع‌ترین انسان آن زمان بود قیام کرد.‏ (‏اعداد ۱۲:‏۳؛‏ ۱۶:‏۱-‏۳‏)‏ نمونهٔ دیگر آن عُزیای پادشاه است.‏ او چنان به خود مغرور شد که به معبد یَهُوَه داخل شده،‏ مراسمی را انجام داد که انجام آن مختص کاهنان بود.‏ (‏۲تواریخ ۲۶:‏۱۶-‏۲۱‏)‏ غرور این مردان برایشان بسیار گران تمام شد.‏ اما،‏ شرح حال آن‌ها به همهٔ ما می‌آموزد که باید غرور و تکبّر را که احترام به مسئولان و سرپرستان را دشوار می‌کند،‏ در خود سرکوب کنیم.‏

۵.‏ انسان‌های ناکامل چگونه از قدرت خود سوءاستفاده کرده‌اند؟‏

^۵ از طرف دیگر،‏ آنچه سبب شده است احترام مردم به مسئولان دولتی تضعیف شود،‏ اعمال نادرست بسیاری از حکمرانان بی‌رحم و مستبد بوده است.‏ صفحات تاریخ از اعمال حکمرانانی پر شده است که از قدرت خود سوءاستفاده کرده‌اند.‏ ‏(‏جامعه ۸:‏۹ خوانده شود.‏)‏ برای مثال،‏ شاؤل مردی نیکو و متواضع بود که یَهُوَه او را به عنوان پادشاه برگزید.‏ اما غرور بر او غلبه کرد و به دلیل حسادتش به داود به آزار و اذیت این مرد وفادار پرداخت.‏ (‏۱سموئیل ۹:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ ۱۰:‏۲۰-‏۲۲؛‏ ۱۸:‏۷-‏۱۱‏)‏ بعدها،‏ داود خود پادشاه شد و یکی از بهترین پادشاهانی بود که بر اسرائیل حکمرانی کرد.‏ با این حال،‏ داود نیز با سوءاستفاده از مقامش،‏ با زن شخصی به نام اوریای حِتّی همبستر شد و آن مرد بی‌گناه را به خط مقدّم جبههٔ جنگ فرستاد تا کشته شود.‏ (‏۲سموئیل ۱۱:‏۱-‏۱۷‏)‏ آری،‏ انسان به دلیل ناکاملی نمی‌تواند قدرت خود را به شایستگی به کار بندد.‏ این وضعیت به ویژه زمانی وخیم‌تر می‌شود که شخصی که بر مسند قدرت است،‏ از یَهُوَه فرمان نبرد.‏ یکی از دولتمردان انگلیس بعد از توصیف موج گستردهٔ خشونت‌هایی که پاپ‌ها آغازگر آن بودند،‏ چنین نوشت:‏ «قدرت فساد می‌آورد،‏ و قدرت مطلق فساد مطلق.‏» پس چرا باید به مسئولان و قانونگذاران احترام بگذاریم؟‏

چرا باید به مسئولان و قانونگذاران احترام گذاشت؟‏

۶،‏ ۷.‏ الف)‏ محبت به یَهُوَه ما را به چه عملی برمی‌انگیزد،‏ و چرا؟‏ ب)‏ تسلیم و فرمانبردار بودن به چه مفهوم است؟‏

^۶ احترام ما به مسئولان به دلیل محبت به یَهُوَه،‏ محبت به همنوع و حتی محبت به خودمان است.‏ در واقع اساس این احترام محبت است.‏ از آنجا که ما یَهُوَه را بیش از هر کس و هر چیز دوست داریم،‏ می‌خواهیم دل او را شاد کنیم.‏ ‏(‏امثال ۲۷:‏۱۱؛‏ مَرقُس ۱۲:‏۲۹،‏ ۳۰ خوانده شود.‏)‏ ما می‌دانیم به دنبال سرکشی آدم و حوّا در باغ عدن،‏ اکثر نوادگان آن‌ها نیز جانب شیطان را گرفتند و خود را در جبههٔ مقابل حاکمیت یَهُوَه قرار دادند و حق حکمرانی او بر عالَم را رد کردند.‏ اما ما خوشحالیم که جانب یَهُوَه را گرفته‌ایم.‏ سخنان مکاشفه ۴:‏۱۱ در توصیف شکوه و جلال یَهُوَه دل ما را از شور و اشتیاق لبریز می‌کند.‏ آری،‏ برای ما جای هیچ شکی نیست که یَهُوَه فرمانروای برحق عالَم است.‏ ما به حاکمیت او گردن می‌نهیم و هر روزه با پیروی از احکام و فرامین او از حاکمیتش حمایت می‌کنیم.‏

^۷ احترامی که در اینجا منظور نظر است تنها به اطاعت محدود نمی‌شود.‏ درست است که ما به دلیل محبتمان به یَهُوَه همواره می‌خواهیم از او اطاعت کنیم،‏ اما موقعیت‌هایی نیز پیش می‌آید که اطاعت برایمان بسیار دشوار خواهد بود.‏ در این صورت ما در همان موقعیتی قرار خواهیم داشت که پسر بچه‌ای که در آغاز مقاله به او اشاره شد قرار داشت و باید بیاموزیم که خواست خود را زیر پا بگذاریم و تسلیم و فرمانبردار باشیم.‏ در این خصوص می‌توان به عیسی اشاره کرد که اگرچه انجام خواست پدرش برایش بسیار دشوار بود،‏ اما تسلیم آن شد و به پدر خود گفت:‏ «نه خواست من،‏ بلکه ارادهٔ تو انجام شود.‏»—‏لوقا ۲۲:‏۴۲‏.‏

۸.‏ الف)‏ تسلیم یَهُوَه بودن برای ما مستلزم چیست،‏ و چه نمونه‌ای دیدگاه یَهُوَه را به این موضوع نشان می‌دهد؟‏ ب)‏ چه چیز به ما کمک می‌کند که پند را بشنویم و تأدیب را بپذیریم؟‏ (‏کادر «‏پند را بشنو و تأدیب را قبول نما‏» ملاحظه شود.‏)‏

^۸ البته،‏ امروزه یَهُوَه مستقیماً با انسان‌ها سخن نمی‌گوید.‏ یَهُوَه با کمک کلام مکتوب خود و نمایندگانی که از میان انسان‌ها برگزیده است با فردفرد ما صحبت می‌کند.‏ بنابراین،‏ احترام به کسانی که یَهُوَه اجازه داده است هنوز به عنوان مسئول و سرپرست خدمت کنند،‏ یکی از نشانه‌های اصلی فرمانبرداری از یَهُوَه است.‏ ما با سرکشی در مقابل آن‌ها—‏مثلاً با بی‌توجهی کردن به پند یا توصیه‌ای که از کتاب مقدّس به ما می‌دهند—‏باعث رنجش و ناراحتی یَهُوَه می‌شویم.‏ برای مثال،‏ زمانی که اسرائیلیان از موسی شکایت و علیه او سرکشی کردند،‏ یَهُوَه عمل آنان را سرکشی علیه خود قلمداد کرد.‏—‏اعداد ۱۴:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏

۹.‏ با مثالی توضیح دهید که چرا محبت به همنوع،‏ ما را بر آن می‌دارد که به مسئولان و قانونگذاران احترام بگذاریم.‏

^۹ دلیل دیگر احترام ما به مسئولان و قانونگذاران محبت به همنوعانمان است.‏ چرا چنین می‌گوییم؟‏ این نکته را با مثالی روشن می‌کنیم.‏ در نظام ارتش موفقیت و حتی بقای یک سپاه تا حد زیادی بسته به این است که هر عضو،‏ از افراد مافوق خود فرمانبرداری و با آنان همکاری کند.‏ تخطّی فردی نظامی از دستورات مافوق خود چه بسا به قیمت زندگی همرزمانش تمام شود.‏ البته امروزه ارتش‌های جهان خسارت‌ها و ویرانی‌های عظیمی به بار می‌آورند.‏ اما یَهُوَه دارای سپاهی است که تنها به نفع ما انسان‌ها عمل می‌کند.‏ کتاب مقدّس صدها بار یَهُوَه را «صبایوت» یعنی خدای لشکرها می‌خواند.‏ (‏۱سموئیل ۱:‏۳‏)‏ یَهُوَه فرماندهٔ کل سپاه عظیم مخلوقات روحی خود است.‏ از سوی دیگر یَهُوَه در کتاب مقدّس خادمان زمینی‌اش را هم به «سپاه» تشبیه کرده است.‏ (‏مزامیر ۶۸:‏۱۱‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو؛‏ حِزْقِیال ۳۷:‏۱-‏۱۰‏)‏ حال که ما نیز به سپاه یَهُوَه تعلّق داریم اگر در مقابل انسان‌هایی که او به عنوان سرپرست برای ما منصوب کرده است سرکشی کنیم،‏ آیا مسیحیان دیگر را در خطر نخواهیم انداخت؟‏ سرکشی یک عضو جماعت در مقابل سرپرستان،‏ برای اعضای دیگر جماعت نیز مشکلات فراوانی به بار می‌آورد؛‏ همان طور که سرکشی یکی از فرزندان در خانواده اغلب برای کل خانواده مشکل ایجاد می‌کند.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۲:‏۱۴،‏ ۲۵،‏ ۲۶‏)‏ بنابراین احترام به سرپرستان و همکاری با آنان نشان‌دهندهٔ محبت ما به همنوعانمان است.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ چرا به نفع خود ماست که به مسئولان و سرپرستان احترام گذاریم؟‏

^۱۰ علاوه بر تمام موارد فوق،‏ احترام به مسئولان و سرپرستان به نفع خود ماست.‏ یَهُوَه وقتی از ما می‌خواهد که به سرپرستان خود احترام گذاریم،‏ اغلب فایدهٔ آن را نیز بیان می‌کند.‏ برای مثال به فرزندان می‌گوید که از والدین خود اطاعت کنند تا زندگی بهتر و طولانی‌تری داشته باشند.‏ (‏تثنیه ۵:‏۱۶؛‏ اِفِسُسیان ۶:‏۲،‏ ۳‏)‏ به همهٔ ما مسیحیان می‌گوید که از پیران جماعت اطاعت کنیم تا رابطهٔ ما با یَهُوَه آسیب نبیند.‏ (‏عبرانیان ۱۳:‏۷،‏ ۱۷‏)‏ همچنین می‌گوید که از دولتمردان و قانونگذاران اطاعت کنیم تا از بسیاری مشکلات در امان باشیم.‏—‏رومیان ۱۳:‏۴‏.‏

^۱۱ آیا دانستن دلیل این که یَهُوَه از شما خواسته است به مسئولان و قانونگذاران احترام گذارید،‏ احترام به آنان را برایتان آسان‌تر نمی‌کند؟‏ در ادامهٔ این فصل خواهیم دید که چگونه در خانه،‏ در جماعت و در جامعه به سرپرستان و قانونگذاران احترام گذاریم.‏

احترام در محیط خانواده

۱۲.‏ یَهُوَه به مرد خانواده چه مسئولیتی داده است،‏ و مرد چگونه باید نقش خود را در خانه ایفا کند؟‏

^۱۲ یَهُوَه پایه‌گذار نظام خانواده است.‏ یَهُوَه که همه چیز را با نظم آفریده،‏ مدیریت خانواده را نیز به گونه‌ای نظم داده است که امور خانواده با موفقیت پیش رود.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۴:‏۳۳‏)‏ او به مرد برای سرپرستی خانواده اختیاراتی داده است.‏ شوهر با سرمشق قرار دادن شیوه‌ای که عیسی جماعت را سرپرستی می‌کند،‏ نشان می‌دهد که او را سرپرست خود می‌داند.‏ (‏اِفِسُسیان ۵:‏۲۳‏)‏ شوهر نباید از زیر مسئولیت‌های خود شانه خالی کند.‏ سرپرستی او نیز نباید مستبدانه و خشونت‌آمیز،‏ بلکه باید پرمهر،‏ ملایم و معقول باشد.‏ او می‌داند که اختیاراتش در خانواده مطلق نیست و همواره باید در مقابل یَهُوَه پاسخگوی اعمالش باشد.‏

۱۳.‏ زن مسیحی چگونه می‌تواند به نحوی خداپسندانه نقش خود را به عنوان همسر یا مادر در خانه ایفا کند؟‏

^۱۳ زن باید در خانه مددکار یا مکمّل شوهر خود باشد.‏ یَهُوَه در خانواده به او نیز اختیاراتی داده است و از فرزندان می‌خواهد که «تعلیم مادر» خود را به گوش گیرند.‏ (‏امثال ۱:‏۸‏)‏ البته،‏ زن باید از شوهر خود تبعیت کند و اختیارات او را به رسمیت بشناسد.‏ برای این منظور باید به شوهر خود کمک کند تا او بتواند نقش خود را به عنوان سرپرست خانه به خوبی ایفا کند.‏ زن نباید شوهر خود را تحقیر کند،‏ بر او سلطه جوید یا با زیرکی افکار خود را به او القا کند.‏ زن مسیحی از شوهر خود حمایت و با او همکاری می‌کند.‏ حتی اگر از تصمیم شوهر خود راضی نباشد،‏ نظر خود را با احترام می‌گوید؛‏ اما در نهایت از تصمیم شوهرش حمایت می‌کند.‏ زنی که همسرش شاهد یَهُوَه نیست ممکن است با موقعیت‌های دشواری روبرو شود،‏ اما اطاعت او می‌تواند شوهرش را به پرستش یَهُوَه برانگیزد.‏—‏۱پِطرُس ۳:‏۱ خوانده شود.‏

۱۴.‏ فرزندان چگونه می‌توانند دل والدین و یَهُوَه را شاد سازند؟‏

^۱۴ فرزندانی که مطیع پدر و مادر خود هستند،‏ دل یَهُوَه را بسیار شاد می‌کنند و مایهٔ افتخار و شادمانی والدین خود نیز هستند.‏ (‏امثال ۱۰:‏۱‏)‏ در خانواده‌های تک‌ولی نیز فرزندان باید مطیع پدر یا مادر خود باشند.‏ این فرزندان به خوبی واقفند که پدر یا مادر آنان به دلیل موقعیت ویژه‌شان بیشتر به همکاری آن‌ها نیاز دارند.‏ اگر تمام اعضای خانواده نقشی را که یَهُوَه به آنان داده است به خوبی ایفا کنند،‏ آرامش و شادی بیشتری بر خانواده حاکم خواهد بود.‏ چنین خانواده‌ای مایهٔ افتخار یَهُوَه،‏ پایه‌گذار خانواده است.‏—‏اِفِسُسیان ۳:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

احترام به سرپرستان جماعت

۱۵.‏ الف)‏ چگونه در جماعت می‌توانیم احتراممان را به مقام و اختیارات یَهُوَه نشان دهیم؟‏ ب)‏ با کمک چه اصولی می‌توانیم مطیع سرپرستان در جماعت باشیم؟‏ (‏کادر «‏از سرپرستان خود اطاعت کنید‏» ملاحظه شود.‏)‏

^۱۵ یَهُوَه پسر خود را پیشوای جماعت مسیحی قرار داده است.‏ (‏کولُسیان ۱:‏۱۳‏)‏ عیسی نیز «غلام امین و دانا» را منصوب ساخته است تا به نیاز اعضای جماعت در خصوص پرستش رسیدگی کند.‏ (‏مَتّی ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ هیئت اداره‌کنندهٔ شاهدان یَهُوَه نقش «غلام امین و دانا» را بر عهده دارد.‏ امروزه،‏ همچون قرن اوّل پیران مسیحی راهنمایی‌ها و دستورات را مستقیماً از طریق نامه‌های هیئت اداره‌کننده یا از طریق نمایندگان این هیئت—‏مثلاً سرپرستان سیّار‏—‏دریافت می‌کنند.‏ احترام هر یک از ما به پیران مسیحی نشان‌دهندهٔ اطاعت ما از یَهُوَه است.‏—‏۱تِسالونیکیان ۵:‏۱۲؛‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۷ خوانده شود.‏

۱۶.‏ چرا می‌توان گفت که پیران مسیحی از طریق روح‌القدس منصوب می‌شوند؟‏

^۱۶ پیران مسیحی و خادمان جماعت کامل نیستند و مثل هر انسانی ضعف‌هایی دارند.‏ با این حال یَهُوَه پیران مسیحی را همچون هدایایی به جماعات بخشیده است تا ایمان برادران و خواهران خود را تقویت کنند.‏ (‏اِفِسُسیان ۴:‏۸،‏ ۱۱،‏ ۱۲‏)‏ این سرپرستان جماعت از طریق روح‌القدس منصوب می‌شوند‏.‏ (‏اعمال ۲۰:‏۲۸‏)‏ به چه صورت؟‏ نخست آنان باید واجد شرایطی باشند که یَهُوَه از طریق روح خود در کتاب مقدّس به ثبت رسانده است.‏ (‏۱تیموتائوس ۳:‏۱-‏۷،‏ ۱۲؛‏ تیتوس ۱:‏۵-‏۹‏)‏ به علاوه،‏ پیران مسیحی برای تشخیص صلاحیت برادری در جماعت،‏ در حین در نظر گرفتن شرایط ذکرشده با جدّیت در دعا از یَهُوَه می‌خواهند که از طریق روح خود آنان را راهنمایی کند.‏

۱۷.‏ هنگام انجام کدام وظایف در جماعت یک زن مسیحی باید سر خود را بپوشاند؟‏

^۱۷ گاه هیچ یک از پیران یا خادمان جماعت حضور ندارند تا وظایفی را که معمولاً در جماعت بر عهدهٔ ایشان است انجام دهند؛‏ مثلاً اداره کردن جلسهٔ موعظه.‏ در این گونه موارد،‏ دیگر برادران تعمیدیافتهٔ جماعت می‌توانند آن وظایف را انجام دهند.‏ اگر برادری نیز حضور نداشت،‏ خواهری تعمیدیافته می‌تواند آن وظیفه را بر عهده گیرد.‏ در صورتی که یک خواهر وظیفه‌ای را که انجام آن عموماً به عهدهٔ برادران است بر عهده گیرد،‏ باید سر خود را بپوشاند.‏a (‏۱قُرِنتیان ۱۱:‏۳-‏۱۰‏)‏ پوشاندن سر به هیچ وجه از ارج و قرب زن مسیحی نمی‌کاهد،‏ حتی فرصتی به وجود می‌آورد تا به اصل سَروری احترام گذارد؛‏ حال چه در جماعت باشد،‏ چه در خانه.‏

احترام به مقامات مسئول

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ اصلی را که در رومیان ۱۳:‏۱-‏۷ آمده است توضیح دهید؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم احترام مقامات مسئول را نگاه داریم؟‏

^۱۸ مسیحیان خود را موظف می‌دانند که به اصلی که در رومیان ۱۳:‏۱-‏۷ آمده است،‏ احترام گذارند.‏ ‏(‏خوانده شود.‏)‏ مضمون این آیات روشن می‌سازد که منظور از «قدرت‌های حاکم» مقامات دولتی است.‏ یَهُوَه در حال حاضر اجازه داده است که انسان‌ها بر سر قدرت باشند.‏ دولت‌ها در ارائهٔ خدمات و نظم جامعه نقش مهمی ایفا می‌کنند.‏ ما با اطاعت از قوانین دولت‌ها احتراممان را به مقامات دولتی ابراز می‌کنیم؛‏ تلاش می‌کنیم مالیات‌هایی را که مقرّر کرده‌اند بپردازیم،‏ صداقت را در پر کردن پرسش‌نامه‌ها و برگه‌های دولتی حفظ کنیم و قوانینی را که برای ما،‏ خانواده‌مان،‏ کارمان و دارایی‌مان قرار داده‌اند،‏ رعایت کنیم.‏ اما،‏ اگر مقامات مسئول از ما بخواهند که از خدا نافرمانی کنیم،‏ تسلیم نخواهیم شد و همچون رسولان مطابق این اصل عمل خواهیم نمود:‏ «خدا را باید بیش از انسان اطاعت کرد.‏»—‏اعمال ۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏؛‏ همچنین کادر «‏به اختیارات چه کسانی باید احترام گذاشت؟‏‏» ملاحظه شود.‏

^۱۹ به علاوه،‏ برخورد ما با مقامات مسئول باید توأم با احترام باشد.‏ گاه لازم می‌شود شخصاً با این مسئولان ملاقات کنیم.‏ پولُس رسول با حکمرانانی همچون هیرودیسِ پادشاه و فِستوسِ والی ملاقات کرد.‏ اینان به هیچ وجه حاکمان عادلی نبودند،‏ اما پولُس با احترام با آنان صحبت کرد.‏ (‏اعمال ۲۶:‏۲،‏ ۲۵‏)‏ ما نیز باید از پولُس سرمشق بگیریم و حرمت افراد مسئول را چه پادشاهی پرقدرت باشد،‏ چه مأمور پلیس حفظ کنیم.‏ مسیحیان جوان نیز باید در مدرسه به معلّمان،‏ مدیران و دیگر کارمندان مدرسه احترام بگذارند.‏ واضح است که احترام ما تنها به کسانی محدود نمی‌شود که اعتقادات ما را تأیید می‌کنند.‏ ما باید حتی به کسانی که با شاهدان یَهُوَه سر دشمنی دارند،‏ احترام گذاریم.‏ رفتار احترام‌آمیز ما باید بر همگان،‏ حتی غیر مسیحیان آشکار باشد.‏—‏رومیان ۱۲:‏۱۷،‏ ۱۸ خوانده شود؛‏ ۱پِطرُس ۳:‏۱۵‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ برخی برکات اطاعت از سرپرستان و قانونگذاران و احترام به آنان را توضیح دهید.‏

^۲۰ ما باید با بزرگواری به همگان احترام گذاریم.‏ پِطرُس رسول نوشت:‏ «همگان را حرمت بدارید.‏» (‏۱پِطرُس ۲:‏۱۷‏)‏ احترام خالصانهٔ ما بسیاری را تحت تأثیر قرار می‌دهد.‏ به خاطر داشته باشید که این خصوصیت در بین مردم دنیا روز به بروز کمتر می‌شود.‏ با احترام به دیگران در واقع به حکم عیسی عمل می‌نماییم که گفت:‏ «بگذارید نور شما بر مردم بتابد تا کارهای نیکتان را ببینند و پدر شما را که در آسمان است،‏ بستایند.‏»—‏مَتّی ۵:‏۱۶‏.‏

^۲۱ در این دنیای تاریک،‏ نور حقیقت انسان‌های خوش‌قلب را به خود جلب می‌کند.‏ از این رو چه بسا رعایت احترام در خانواده،‏ در جماعت و در جامعه برخی را بر آن دارد که در راه حقیقت با ما همگام شوند.‏ به راستی چه برکت فوق‌العاده‌ای!‏ حتی اگر این رفتار ما سبب نشود که کسی در این راه به ما بپیوندد،‏ یک امر مسلّم است؛‏ این که احترام ما به همنوعانمان مایهٔ خشنودی یَهُوَه است و ما را یاری می‌کند که در پناه محبت او بمانیم.‏ به راستی چه برکتی بزرگ‌تر از این!‏