Primeira Carta ós Tesalonicenses
2 Irmáns, sabedes moi ben que a visita que vos fixemos non foi en balde. 2 Como sabedes, en Filipos sufrimos e maltratáronnos. Pero, grazas ó noso Deus, armámonos de valor* para anunciarvos as boas noticias de Deus a pesar de ter moita oposición*. 3 Porque o que vos aconsellamos non está baseado nun error nin nunha cousa impura*, e tampouco o facemos para enganarvos. 4 Como Deus nos deu a súa aprobación e nos encargou anunciar as boas noticias, non falamos para agradar ós homes, senón para agradar a Deus, que analiza os nosos corazóns.
5 De feito, xa sabedes que nunca usamos palabras aduladoras nin demos unha falsa impresión, coma se tivésemos cobiza* e estivésemos intentando ocultala. Deus é testemuña diso! 6 Tampouco estivemos buscando recibir gloria dos homes (nin da vosa parte nin da dos demais), aínda que poderiamos ser unha carga económica para vós por ser apóstolos de Cristo. 7 Todo o contrario, tratámosvos con amabilidade, igual que unha nai cando lles dá de mamar ós seus fillos e os coida con moito cariño*. 8 Así que, como vos tiñamos profundo cariño, non só estabamos decididos a* anunciarvos as boas noticias de Deus, senón tamén a darvos as nosas vidas, porque chegamos a querervos moito.
9 Irmáns, seguro que recordades todo o que traballamos e os esforzos tan grandes que fixemos. Cando vos predicamos as boas noticias de Deus, traballamos día e noite para non ser unha carga económica para ningún de vós. 10 De feito, sodes testemuñas, e Deus tamén, de que nos comportamos dunha maneira leal, xusta e irreprochable* con vós, os que sodes crentes. 11 Sabedes ben que vos aconsellamos, consolamos e exhortamos a cada un de vós, igual que fai un pai cos seus fillos, 12 para que seguísedes comportándovos dunha maneira digna que lle agrada a Deus, que vos está chamando para que entredes no seu Reino e recibades a súa gloria.
13 Por iso, nós tamén lle damos grazas a Deus constantemente porque cando escoitastes a palabra de Deus, que vos chegou por medio de nós, non a aceptastes coma se fose a palabra de homes, senón como o que de verdade é: a palabra de Deus. Esa palabra estavos axudando a vós, os que sodes crentes. 14 Irmáns, vós imitastes as congregacións cristiás de Deus que están en Xudea. Porque a xente do voso propio país fíxovos sufrir as mesmas cousas que os xudeus lles están facendo sufrir ós irmáns de Xudea. 15 Os xudeus incluso mataron o Señor Xesús e os profetas, e perseguíronnos a nós. Ademais, non están agradando a Deus, e o que fan non é bo para ninguén, 16 porque intentan impedir que lles prediquemos ás persoas das nacións para que se poidan salvar. Ó facer isto, están sempre aumentando os seus propios pecados. Pero por fin veu sobre eles a ira de Deus.
17 Irmáns, cando tivemos que separarnos* de vós por pouco tempo (separarnos fisicamente, aínda que nos seguiamos acordando de vós), tiñamos tantas ganas de vervos en persoa* que fixemos todo o posible por conseguilo. 18 Por iso queriamos ir a visitarvos. De feito eu, Paulo, intenteino non unha senón dúas veces, pero Satanás non nos deixou. 19 Durante a presenza* do noso Señor Xesús, quen vai ser a nosa esperanza, a nosa felicidade ou a nosa coroa de alegría diante del? Non o sodes vós? 20 Si, vós sodes a nosa gloria e a nosa felicidade.