A Apocalipse
9 Logo tocou o quinto anxo e vin que unha estrela caía do ceo na terra. Déuselle a ela a chave do pozo do abismo; 2 ela abriuno e subiu do pozo coma unha fumeirada dun gran forno: escureceuse o sol e mailo aire por cousa da fumeirada do pozo. 3 Logo saíron da fumeirada saltóns pola terra. Déuselles poder, coma o que teñen os alacráns da terra; 4 e díxoselles que non danasen nin a herba dos campos nin verde ningún nin árbore ningunha senón unicamente os homes que non tivesen o selo de Deus na testa.
5 Encargóuselles que non os matasen senón que os atormentasen por cinco meses: o tormento deles era coma o tormento do alacrán, cando pica no home. 6 Naqueles días os homes procurarán a morte e non a atoparán, desexarán morrer, pero a morte fuxirá deles.
7 Os saltóns semellaban cabalos aparellados para a guerra: tiñan nas cabezas coma unhas coroas que parecían de ouro e as caras coma as caras dos homes; 8 tiñan os cabelos coma cabelos de mulleres e os dentes eran coma os dos leóns; 9 tiñan unhas coirazas como coirazas de ferro e o zoar das súas ás era coma estrondo de carros e de moitos cabalos correndo para a guerra; 10 tiñan rabos e aguillóns semellantes ós dos alacráns e nos seus rabos tiñan o poder de dana-los homes por cinco meses. 11 Teñen un rei que os dirixe: o anxo do abismo, que en hebreo se chama Abaddón e en grego Apolión, o Estragador.
12 O primeiro ¡Ai! pasou, pero despois deste aínda virán dous ¡Ais! máis.
13 Logo tocou o sexto anxo e oín unha voz, que viña dos cornos do altar de ouro, que está diante de Deus. 14 Dicíalle ó sexto anxo, que tiña a trompeta: “solta os catro anxos, que están presos onda o gran río, o Éufrates”. 15 E quedaron soltos os catro anxos, que estaban aparellados para mataren a terceira parte dos homes naquela hora, día, mes e ano. 16 O número da tropa de cabalería era de douscentos millóns; eu mesmo oín o número.
17 E nesta visión os cabalos e os seus cabaleiros aparecían deste xeito: tiñan coirazas da cor do rescaldo, violáceo e marelo de xofre; as cabezas dos cabalos eran coma as cabezas dos leóns e da boca saíalles lume, fumeirada e xofre. 18 Unha terceira parte dos homes quedaron mortos con estas tres pragas: co lume, coa fumeirada e co xofre que saía da boca dos cabalos. 19 Porque estes cabalos tiñan o poder na boca e no rabo, pois os rabos, semellantes a cobras, remataban en cabezas e con elas facían mal.
20 Quedou un refugallo de homes, que nin con estas pragas morreron nin se arrepentiron do culto dos deuses falsos. Non deixaron de adora-los demos e as imaxes de ouro, de prata, de bronce, de pedra e de madeira, que nin poden ollar nin oír nin camiñar. 21 Non se arrepentiron dos seus homicidios nin das bruxerías nin da prostitución nin dos roubos.