Αν δεν λάβουμε αυτό που ζητήσαμε μέσω προσευχής, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: “Προσεύχομαι για το σωστό πράγμα;” Πολλές φορές, νομίζουμε ότι ξέρουμε ποιο είναι το καλύτερο για εμάς. Αλλά τα πράγματα που ζητάμε μπορεί να μη μας ωφελούν μακροπρόθεσμα. Αν προσευχόμαστε για κάποιο πρόβλημα, ίσως υπάρχει καλύτερη λύση από αυτήν που ζητάμε εμείς. Εκτός αυτού, ορισμένα πράγματα που ζητάμε ίσως να μην είναι σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά. (1 Ιωάν. 5:14) Λόγου χάρη, σκεφτείτε το παράδειγμα κάποιων γονέων που ζήτησαν από τον Ιεχωβά να κρατήσει το παιδί τους στην αλήθεια. Αυτό φαίνεται θεμιτό αίτημα. Εντούτοις, ο Ιεχωβά δεν εξαναγκάζει κανέναν μας να τον υπηρετεί. Θέλει όλοι μας, περιλαμβανομένων και των παιδιών μας, να επιλέξουμε να τον λατρεύουμε. (Δευτ. 10:12, 13· 30:19, 20) Επομένως, οι γονείς θα μπορούσαν να ζητούν από τον Ιεχωβά να τους βοηθήσει να αγγίξουν την καρδιά του παιδιού τους ώστε να υποκινηθεί να αγαπήσει τον Ιεχωβά και να γίνει φίλος Του.​—Παρ. 22:6· Εφεσ. 6:4. w23.11 49:5, 12

Γιατί είναι η παροχή παρηγοριάς σημαντική έκφραση της αγάπης μας; Σύμφωνα με κάποιο Βιβλικό σύγγραμμα, η λέξη παρακαλείτε του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που χρησιμοποίησε εδώ ο απόστολος Παύλος μεταδίδει την έννοια του «να στέκεται κανείς δίπλα σε ένα άτομο για να το ενθαρρύνει όταν υφίσταται σοβαρή δοκιμή». Επομένως, όταν παρηγορούμε κάποιον ομόπιστό μας που υποφέρει, τον βοηθάμε να σηκωθεί και να συνεχίσει να περπατάει στον δρόμο για τη ζωή. Κάθε φορά που είμαστε δίπλα σε έναν ομόπιστό μας για να μας πει τον πόνο του, του εκφράζουμε την αγάπη μας. (2 Κορ. 7:6, 7, 13) Τα αισθήματα συμπόνιας και η παροχή παρηγοριάς συνδέονται στενά. Με ποιον τρόπο; Το συμπονετικό άτομο υποκινείται να παρηγορήσει άλλους και να προσπαθήσει να απαλύνει τον πόνο τους. Επομένως, πρώτα νιώθουμε συμπόνια και κατόπιν δίνουμε παρηγοριά. Προσέξτε πώς συνδέει ο Παύλος τη συμπόνια του Ιεχωβά με την παρηγοριά που δίνει Εκείνος. Ο Παύλος αποκαλεί τον Ιεχωβά “Πατέρα του τρυφερού ελέους και Θεό κάθε παρηγοριάς”.​—2 Κορ. 1:3. w23.11 47:8-10

Όλοι οι ακόλουθοι του Χριστού μπορούν να αναμένουν θλίψη. Σκεφτείτε το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, ο οποίος είπε στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: «Όταν ήμασταν μαζί σας, σας λέγαμε εκ των προτέρων ότι θα υποφέραμε θλίψη και . . . αυτό ακριβώς συνέβη». (1 Θεσ. 3:4) Στους δε Κορινθίους έγραψε: «Θέλουμε να είστε πλήρως ενήμεροι, αδελφοί, για τη θλίψη που περάσαμε . . . Είχαμε πολλές αμφιβολίες ακόμη και για τη ζωή μας». (2 Κορ. 1:8· 11:23-27) Και σήμερα οι Χριστιανοί μπορούν να αναμένουν κάποια μορφή θλίψης. (2 Τιμ. 3:12) Καθώς εκδηλώνετε πίστη στον Ιησού και τον ακολουθείτε, φίλοι και συγγενείς ίσως να σας φερθούν εχθρικά. Μήπως έχετε αντιμετωπίσει προβλήματα στη δουλειά σας λόγω της αποφασιστικότητάς σας να είστε έντιμοι σε όλα; (Εβρ. 13:18) Μήπως έχετε αντιμετωπίσει εναντίωση από την κυβέρνηση επειδή μιλούσατε για την ελπίδα σας σε άλλους; Ωστόσο, όποια μορφή θλίψης και αν αντιμετωπίζουμε, ο Παύλος λέει ότι πρέπει να χαιρόμαστε. w23.12 51:9-10