Երբեք ուշ չէ Աստծու ընկերը դառնալու համար
Պատմում է Օլավի Մատիլան
«Երբևէ մտածե՞լ եք, որ կարող եք ճշգրիտ գիտելիքներ ձեռք բերել Արարչի մասին»։ Այս հարցը, որն ինձ ուղղեց մի Եհովայի վկա, մտածելու տեղիք տվեց։ Այդ ժամանակ ես ավելի քան 80 տարեկան էի և առիթ էի ունեցել ճանաչելու բազում հեղինակավոր մարդկանց, նույնիսկ հայտնի քաղաքական գործիչների։ Սակայն չէի կարծում, որ այս տարիքում կարող եմ մոտենալ Աստծուն և դառնալ նրա ընկերը։
ԾՆՎԵԼ եմ 1918թ. հոկտեմբերին Ֆինլանդիայի Հյուվինկյաա քաղաքում։ Դեռ փոքրուց տարբեր գործեր եմ արել մեր ֆերմայում, քանի որ ձիեր, հավեր, սագեր և այլ ընտանի կենդանիներ ունեինք։ Այդպես սովորեցի աշխատասեր լինել և ուրախանալ իմ գործով։
Ծնողներս քաջալերում էին ինձ կրթություն ստանալու նպատակ դնել։ Դպրոցն ավարտելուց հետո տեղափոխվեցի ուրիշ վայր, որպեսզի սովորեմ քոլեջում։ Նաև զբաղվում էի թեթև աթլետիկայով և առիթ ունեցա ծանոթանալու թեթև աթլետիկայի ասոցիացիայի տնօրեն Ուրհո Կեկոնենի հետ։ Սակայն չէի պատկերացնում, որ մի օր նա կդառնա Ֆինլանդիայի վարչապետը, իսկ հետո նաև նախագահը։ Նա այդ պաշտոնները զբաղեցրեց մոտ 30 տարի։ Բայց ամենահետաքրքիրն այն է, որ մտքովս էլ չէր անցնում, թե այդ անձնավորությունը ինչ ազդեցություն է ունենալու իմ կյանքում։
Դիրք և իշխանություն
1939թ.-ին Ֆինլանդիայի և Խորհրդային Միության միջև պատերազմ բռնկվեց։ Այդ տարի նոյեմբերին զորակոչվեցի բանակ։ Սկզբում ծառայում էի որպես հրահանգիչ, ավելի ուշ որպես հրաձգային ջոկատի հրամանատար։ Ռազմաճակատը Կարելիան էր, որը գտնվում է Ֆինլանդիայի և Խորհրդային Միության միջև ընկած սահմանագծում։ 1941թ. ամռանը Վիբորգ քաղաքի մոտ կռվելիս լուրջ վնասվածք ստացա ռումբից։ Ինձ տարան հոսպիտալ։ Քանի որ ծանր վնասվածքներ ունեի, այլևս պատերազմի չմասնակցեցի։
1944թ. սեպտեմբերին ազատվեցի զինծառայությունից։ Վերադարձա քոլեջ։ Նաև շարունակեցի թեթև աթլետիկայով զբաղվել։ Երեք անգամ դարձա ազգային չեմպիոն՝ երկու անգամ որպես էստաֆետային վազորդ, մեկ անգամ որպես արգելավազորդ։ Այդ ընթացքում տեխնիկական գիտությունների և տնտեսագիտության գծով բարձրագույն կրթություն ստացա։
Ուրհո Կեկոնենը արդեն քաղաքական հզոր դեմք էր։ 1952թ.-ին, երբ նա վարչապետ էր, առաջարկեց ինձ որպես դիվանագետ աշխատել Չինաստանում։ Այնտեղ ծանոթացա մի քանի պաշտոնյաների, օրինակ, Մաո Ցզե Դունի հետ, որը այն ժամանակ պետության ղեկավարն էր։ Բայց ամենակարևորը, հանդիպեցի մի անձնավորության՝ Անիկիին։ Նա աշխատում էր արտաքին գործերի նախարարությունում։ 1956թ. նոյեմբերին ամուսնացա այս հրաշալի կնոջ հետ։
Հաջորդ տարի ինձ նշանակեցին Արգենտինա՝ աշխատելու ֆիննական դեսպանատանը։ Հետագայում երկու տղա ունեցանք։ 1960թ. հունվարին վերադարձանք Ֆինլանդիա։ Շատ չանցած՝ ծնվեց մեր աղջիկը։
Զբաղեցնում եմ ավելի բարձր պաշտոններ
Թեպետ երբեք չեմ եղել պարտիայի անդամ, բայց 1963թ. նոյեմբերին նախագահ Կեկոնենը հրավիրեց ինձ դառնալու արտաքին առևտրի նախարար։ 12 տարիների ընթացքում վեց տարբեր պաշտոններ զբաղեցրի։ Երկու անգամ նշանակվել եմ արտաքին գործերի նախարար։ Ես հավատում էի, որ մարդ արարածը կարող է լուծել աշխարհի խնդիրները։ Սակայն հետո հասկացա, որ մարդ արարածը իշխանատենչ է, քանի որ ականատես եղա անվստահության ու նախանձի վնասակար հետևանքներին (Ժողովող 8։9)։
Չեմ ժխտում, որ հանդիպել եմ այնպիսի մարդկանց, ովքեր անկեղծորեն ցանկացել են բարեփոխումներ անել։ Բայց անգամ լավ միտումներ ունեցող ղեկավարներին չի հաջողվել հասնել իրենց նպատակներին։
1975թ. ամռանը 35 պետության ղեկավարներ ժամանեցին Հելսինկի՝ ներկա գտնվելու Եվրոպայում անվտանգության և համագործակցության կոնֆերանսին։ Այդ ժամանակ արտաքին գործերի նախարար էի և նախագահ Կեկոնենի խորհրդատուն։ Քանի որ ես էի այդ իրադարձության կազմակերպիչը, առիթ ունեցա հանդիպելու բոլոր պաշտոնյաների հետ։
Այդ օրերի ընթացքում իմ դիվանագիտական հմտությունները փորձության ենթարկվեցին, քանի որ այդ պաշտոնյաները չէին կարողանում համաձայնության գալ անգամ այն հարցում, թե որտեղ պետք է նստեն կոնֆերանսի ժամանակ։ Այդուհանդերձ, կոնֆերանսը և հետագա հանդիպումները նպաստեցին մարդու իրավունքների և գերտերությունների միջև փոխհարաբերությունների բարելավմանը։
Հոգևոր ծարավ եմ զգում
1983թ.-ին պաշտոնաթող եղա ու տեղափոխվեցի Ֆրանսիա, որտեղ աղջիկս էր ապրում։ 1994թ. նոյեմբերին վատ լուր իմացանք. պարզվեց, որ Անիկին կաթնագեղձի քաղցկեղ ունի։ Այդ նույն տարին մի փորձանքի մեջ ընկա, մեծ ներդրում արի ու ինձ խաբեցին։ Ողջ կյանքիս ընթացքում լավ անուն պահելու համար շատ ջանք եմ թափել։ Բայց այս սխալ որոշման պատճառով հեղինակությունս արատավորվեց։
Ժամանակ առ ժամանակ Եհովայի վկաների հանդիպել եմ։ Շատ եմ գնահատել այդ մարդկանց ու վերցրել եմ նրանց պարբերագրերը, բայց զբաղվածության պատճառով ժամանակ չեմ ունեցել հոգևոր բաների համար։ Այդուհանդերձ, ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե արդյոք հնարավոր է ճշմարտությունը իմանալ Աստծու մասին և դառնալ նրա ընկերը։ 2002թ. սեպտեմբերին մի Եհովայի վկա այցելեց ինձ ու տվեց այն հարցը, որը նշեցի հոդվածի սկզբում։ Քանի որ արդեն թոշակի էի անցել ու Անիկիին էի խնամում, որը դեռ պայքարում էր քաղցկեղի դեմ, այս անգամ կարողացա ժամանակ հատկացնել նրանց։ Հիշեցի, որ Աստվածաշունչ ունեմ, որի վրա բավականին փոշի էր նստել։ Սկսեցի աստվածաշնչային թեմաների շուրջ կանոնավոր զրույցներ ունենալ Վկաների հետ։
2004թ.-ին սիրելի կինս մահացավ՝ թողնելով ինձ մենակ։ Երեխաներս, ինչ խոսք, շատ էին աջակցում ինձ էմոցիոնալ առումով։ Բայց ինձ դեռ հետաքրքրում էր, թե ինչ է տեղի ունենում մահից հետո։ Գնացի լյութերական քահանաների մոտ, սակայն նրանք ասացին. «Դե, դժվար հարցեր ես տալիս»։ Հոգևորի հանդեպ ծարավս ավելի ուժեղացավ, քանի որ նրանք չգոհացրին ինձ։
Վկաների օգնությամբ Աստվածաշունչ ուսումնասիրելով՝ ձեռք բերեցի ճշգրիտ գիտելիքներ, որոնք այդքան փափագում էի ստանալ։ Օրինակ՝ Աստվածաշունչը բացատրում է, որ մահը անգիտակից վիճակ է, իսկ մահացած մարդիկ նման են քնած մարդկանց, և նրանք երկրի վրա նորից ապրելու հեռանկար ունեն (Հովհաննես 11։25)։ Այս բաներն իմանալով՝ մեծ հույսով լցվեցի ու մխիթարվեցի։
Կարճ ժամանակում ընթերցեցի ամբողջ Աստվածաշունչը։ Միքիա 6։8 համարը մեծ տպավորություն թողեց ինձ վրա. «Մի՞թե Եհովան, բացի արդարություն գործադրելուց, բարություն սիրելուց և քո Աստծու հետ համեստությամբ քայլելուց, ուրիշ որևէ բան է պահանջում քեզանից»։ Այս միտքը շատ պարզ է, բայց միևնույն ժամանակ շատ խորը։ Այն նաև ցույց է տալիս, որ Եհովա Աստված սիրող ու արդար է։
Վառ ապագայի հույս
Աստծու մասին ճշմարտությունն իմանալով՝ հավատս ամրացավ, իսկ նրա հանդեպ վստահությունս ավելի մեծացավ։ Ես ընկերացա իմ Արարչի հետ։ Եսայիա 55։11 համարում գրված նրա խոսքերը մեծ ազդեցություն թողեցին ինձ վրա. «Այնպես էլ կլինի իմ բերանից դուրս եկած խոսքը. այն անարդյունք չի վերադառնա ինձ մոտ, այլ կկատարի այն, ինչ կամենում եմ, և կիրագործի այն, ինչի համար ուղարկել եմ նրան»։ Աստված միշտ վարվել է իր խոստումների համաձայն և ապագայում էլ այդպես կվարվի։ Նա կիրագործի այն նպատակը, որը մարդկային կառավարություններին և քաղաքական կոնֆերանսներին չի հաջողվել իրականացնել։ Սաղմոս 46։9-ում նշվում է. «Նա դադարեցնում է պատերազմները մինչև երկրի ծայրերը»։
Ինձ մեծ օգուտներ են տվել Եհովայի վկաների ժողովի հանդիպումները։ Այնտեղ անձամբ զգացի, թե ինչ է իրականում անկեղծ քրիստոնեական սերը, որը Հիսուսի ճշմարիտ հետևորդներին բնորոշող նշանն է (Հովհաննես 13։35)։ Այս սիրո մեջ չկա ազգայնամոլություն։ Այդպիսի սեր գոյություն չունի քաղաքական և առևտրի աշխարհում։
Ամենաթանկ առանձնաշնորհումը
Այսօր ավելի քան 90 տարեկան եմ և հպարտ եմ, որ Եհովայի վկա եմ։ Այժմ հոգևոր դատարկություն չեմ զգում։ Ինձ համար իրոք մեծ առանձնաշնորհում է, որ գիտեմ ճշմարտությունը Աստծու մասին և հասկացել եմ, թե որն է կյանքի իմաստը։
Ուրախ եմ, որ այս տարիքում կարողանում եմ ակտիվորեն մասնակցել քարոզչական գործին և ժողովի հանդիպումներին։ Ինչ խոսք, շատ ազդեցիկ ու հեղինակավոր մարդկանց եմ հանդիպել ու մեծ պաշտոններ եմ զբաղեցրել, բայց ոչ մի բան չի կարող համեմատվել այն առանձնաշնորհման հետ, որ ունեմ հիմա՝ ճանաչում եմ Արարչին՝ Եհովա Աստծուն ու նրա ընկերն եմ։ Անչափ երախտապարտ եմ Եհովային և ուզում եմ փառաբանել նրան այն բանի համար, որ պատիվ ունեմ նրա «համագործակիցը» լինելու (1 Կորնթացիներ 3։9)։ Այո՛, երբեք ուշ չէ Աստծու ընկերը դառնալու համար։
[նկար 25-րդ էջի վրա]
Կեկոնենի և ԱՄՆ-ի նախագահ Ֆորդի հետ Հելսինկիի կոնֆերանսի ժամանակ (1975)
[նկար 25-րդ էջի վրա]
Կեկոնենի և Բրեժնևի հետ
[նկար 26-րդ էջի վրա]
Ակտիվորեն մասնակցում եմ քարոզչությանը
[նկար 25-րդ էջի վրա. թույլտվությամբ]
Lower left: Ensio Ilmonen/Lehtikuva; lower right: Esa Pyysalo/Lehtikuva