«Մի՞թե Աստված մարդկանց դժոխքի կրակին է դատապարտում»
«Դուք աստվածաբանությո՞ւն եք ուսումնասիրում»։
Հարցը հանկարծակիի բերեց Ջոելին ու Կարլին։ Այս երիտասարդները, որ կամավորապես ծառայում են Եհովայի վկաների գլխավոր վարչությունում (Նյու Յորք, Բրուքլին), մոտակա գրախանութում գրքեր էին աչքի անցկացնում։ Ջոելը Աստվածաշնչի համաբարբառներ էր նայում, իսկ Կարլը պատմում էր, թե ինչ խոսակցություն է ունեցել ծառայության ժամանակ։ Նրանց կողքին մի մարդ կար կանգնած։ Նա ակամա լսեց երիտասարդների խոսակցությունից որոշ մտքեր ու մոտեցավ նրանց։
Սակայն այդ մարդուն, երիտասարդների՝ աստվածաբանություն ուսումնասիրելուց բացի, այլ բաներ էլ էին հետաքրքրում։ Նա բացատրեց. «Ես հրեա եմ։ Իմ քրիստոնյա ընկերներից ոմանք ասել են, որ այրվելու եմ դժոխքում, քանի որ հրեաները մերժեցին Հիսուսին։ Դա ինձ շատ է անհանգստացնում։ Արդարացի չէ, որ սիրող Աստվածն այսպիսի պատիժ սահմանի։ Մի՞թե Աստված մարդկանց դժոխքի կրակին է դատապարտում»։
Ջոելն ու Կարլը այս անկեղծ մարդուն ասացին, որ իրենք լրջորեն Աստվածաշունչ են ուսումնասիրում։ Գրությունների օգնությամբ նրանք ցույց տվեցին, որ մահացածները անգիտակից վիճակում են և պարզապես քնած են մահվան քնով՝ սպասելով հարության։ Ուստի, նրանք չեն տանջվում կամ այրվում դժոխքի կրակներում (Սաղմոս 146։3, 4; Ժողովող 9։5, 10; Դանիէլ 12։13; Յովհաննէս 11։11–14, 23–26)։ 45 րոպեանոց զրույցի վերջում այդ մարդն իր հասցեն տվեց Ջոելին ու Կարլին և ավելի շատ ինֆորմացիա խնդրեց այդ հարցի մասին։
Եթե դժոխքը հրեղեն տանջանքների վայր է, ապա կցանկանա՞ որևէ մեկը այնտեղ ուղարկվել։ Բայց ահա Հոբ նահապետը, ցանկանալով վերջ տալ իր ծանր կացությանը, խնդրել էր. «Երանի՜ թէ ինձ դժոխքումը ծածկէիր, թաքցնէիր մինչեւ քո բարկութեան անցնելը» (Յոբ 14։13)։ Հստակ է, որ Հոբը չէր մտածում, թե դժոխքը տանջանքի վայր է։ Ընդհակառակը, նա այնտեղ պաշտպանություն էր փնտրում։ Մահը չգոյության վիճակ է, իսկ աստվածաշնչյան դժոխքը մարդկության համընդհանուր գերեզմանն է։
Եթե ցանկանում եք ավելի շատ ինֆորմացիա ստանալ, թե ինչ է պատահում մեզ, երբ մահանում ենք և ինչ հույս կա մահացածների համար, ապա ձեզ սրտանց հրավիրում ենք պատասխանել ներքոհիշյալ առաջարկին։