Պե՞տք է աղոթել հրեշտակներին՝ օգնության համար

ԱՐԴՅՈՔ տեղի՞ն է աղոթել հրեշտակներին դժվարությունների մեջ գտնվելիս։ Շատերը կարծում են, որ՝ այո։ Հետաքրքիր է, որ կաթոլիկական մի հանրագիտարանում ասվում է. «Մարդն աղոթում է....հրեշտակներին....լոկ այն բանում հավատացած լինելով, որ նրանք մեզ համար միջնորդում են Աստծո առջև» («New Catholic Encyclopedia»)։ Պե՞տք է արդյոք աղոթենք հրեշտակներին, որպեսզի նրանք միջնորդեն մեզ համար։

Աստվածաշնչում հիշատակվում են Աստծուն հավատարիմ հրեշտակներից միայն երկուսի անունները՝ Միքայելի և Գաբրիելի (Դանիէլ 8։16; 12։1; Ղուկաս 1։26; Յուդա 9)։ Այն բանի շնորհիվ, որ նրանց անունները նշված են Աստծո Խոսքում, մենք հասկանում ենք, որ յուրաքանչյուր հրեշտակ անհատականություն է՝ իր անունն ունեցող ոգեղեն անձնավորություն, և ոչ թե ինչ–​որ անդեմ զորություն, կամ՝ ուժ։ Մյուս հրեշտակները, սակայն, հրաժարվել են հայտնել իրենց անունը։ Օրինակ՝ երբ Հակոբը իրեն այցելած հրեշտակներից մեկին հարցրեց, թե ինչ է նրա անունը, վերջինս չհայտնեց այն (Ծննդոց 32։29; Դատաւորաց 13։17, 18)։ Աստվածաշնչում չկան հրեշտակների անունները ներկայացնող ցուցակներ, ինչի շնորհիվ մարդիկ չեն կարող անտեղի ուշադրության արժանացնել նրանց։

Հրեշտակների պարտականություններից մեկը Աստծո լուրերը մարդկանց հաղորդելն է։ Իրականում, «հրեշտակ» թարգմանված հին եբրայերեն և հունարեն բառերը բառացի նշանակում են «լրաբեր»։ Սակայն հրեշտակները միջնորդի դեր չեն կատարում և մարդկանց աղոթքները չեն հասցնում Ամենաբարձրյալին։ Աստված վճռել է, որ աղոթքներն ուղղվեն իրեն Հիսուս Քրիստոսի՝ իր Որդու անունով, որն ասաց. «Ինչ որ իմ Հօրիցը խնդրէք իմ անունովը, [կ]տայ ձեզ» (Յովհաննէս 15։16; Ա Տիմոթէոս 2։5)։

Եհովա Աստված երբեք այնքան զբաղված չի լինի, որ չկարողանա լսել մեր աղոթքները, եթե մենք դիմենք նրան պատշաճ կերպով։ Ահա թե ինչ հավաստիացում է տալիս Աստվածաշունչը. «Տէրը մօտիկ է բոլոր դէպի իրան կանչողներին, այն ամենին՝ որ կանչում են նորան ճշմարտութիւնով» (Սաղմոս 145։18)։