Մեր ընթերցողները հարցնում են
Բոլո՞ր հավատարիմ քրիստոնյաներն են գնում երկինք
▪ Շատերն են կարդացել Հիսուսի հետևյալ մխիթարական խոսքերը. «Աստված այնքան շատ սիրեց աշխարհը, որ իր միածին Որդուն տվեց, որպեսզի ամեն ոք, ով հավատ է դրսևորում նրա հանդեպ, չկործանվի, այլ հավիտենական կյանք ունենա» (Հովհաննես 3։16)։ Սակայն արդյո՞ք Հիսուսն ուզում էր ասել, որ իր Հոր՝ Եհովա Աստծու բոլոր հավատարիմ երկրպագուներն են գնալու երկինք և այնտեղ հավիտյան վայելելու իսկական երջանկությունը։
Եկեք քննենք Հիսուսի հետևյալ խոսքերը, որոնք մտածելու տեղիք են տալիս. «Ոչ մի մարդ չի բարձրացել երկինք, այլ միայն նա, ով երկնքից իջավ՝ մարդու Որդին» (Հովհաննես 3։13)։ Սա ցույց է տալիս, որ անցյալում ապրած Աստծու հավատարիմ երկրպագուները, ինչպես օրինակ՝ Նոյը, Աբրահամը, Մովսեսը և Դավիթը, չեն գնացել երկինք (Գործեր 2։34)։ Այդ դեպքում որտե՞ղ են նրանք։ Կարճ ասած՝ անցյալում ապրած Աստծու հավատարիմ ծառաները գերեզմանում են, քնած են մահվան քնով, անգիտակից վիճակում են և սպասում են հարությանը (Ժողովող 9։5, 6; Գործեր 24։15)։
Մահից հետո երկնային կյանքի գոյության մասին առաջին անգամ հիշատակեց Հիսուսը։ Նա ասաց իր առաքյալներին, որ երկնքում տեղ կպատրաստի նրանց համար (Հովհաննես 14։2, 3)։ Սա նոր գաղափար էր Աստծու ժողովրդի համար։ Պողոս առաքյալը ավելի ուշ բացատրեց, որ մահից ու երկնային կյանքի հարություն առնելուց հետո Հիսուսն իր աշակերտների համար «բացեց.... նոր և կենդանի ճանապարհ», մի ճանապարհ, որով նախկինում ոչ մի ուրիշ մարդ չէր անցել (Եբրայեցիներ 10։19, 20)։
Արդյոք սա նշանակո՞ւմ է, որ այդ ժամանակվանից սկսած՝ բոլոր հավատարիմները պետք է գնային երկինք։ Ո՛չ։ Քանի որ երկնային հարությունը սերտորեն կապված է մի նշանակման հետ, որը միայն որոշ անհատների է տրվում։ Իր վերջին երեկոյի ընթացքում Հիսուսն ասաց առաքյալներին, որ նրանք իր երկնային Թագավորության մեջ պետք է «նստեն գահերի վրա.... դատելու»։ Փաստորեն, Հիսուսի հետ երկնքում կառավարելը իրենց նշանակումն էր լինելու (Ղուկաս 22։28–30)։
Առաքյալներից բացի, ոմանք նույնպես ստանալու էին այս հրաշալի նշանակումը։ Տեսիլքում Հովհաննես առաքյալը տեսավ Հիսուսին երկնքում մի խումբ հարություն առածների հետ, որոնք նկարագրվում են որպես թագավորներ ու քահանաներ, ովքեր թագավորելու են երկրի վրա (Հայտնություն 3։21; 5։10)։ Իսկ քանի՞ հոգի էին նրանք։ Ինչպես յուրաքանչյուր կառավարության, այնպես էլ երկնային Թագավորության մեջ միայն սահմանափակ թվով մարդիկ են կառավարում։ Հիսուսը՝ Աստծու Գառը, կառավարում էր 144000 իշխանակիցների հետ, որոնք «գնվել են մարդկանց միջից» (Հայտնություն 14։1, 4, 5)։
Ճիշտ է, 144000-ը փոքր թիվ է՝ համեմատած անցյալում ապրած և ներկայիս բոլոր հավատարիմների թվի հետ, սակայն դա տրամաբանական է, քանի որ այդ մարդիկ երկնքում հարություն են առնելու առանձնահատուկ սուրբ նշանակման համար։ Որպեսզի սա հասկանանք, բերենք հետևյալ օրինակը. եթե տուն կառուցեիր, մի՞թե կվարձեիր քո տարածքում ապրող բոլոր հմուտ շինարարներին։ Իհա՛րկե ոչ։ Դու կվարձեիր այնքան աշխատող, որքան անհրաժեշտ է։ Նմանապես, Աստված ոչ բոլոր հավատարիմներին է տալիս այս եզակի առանձնաշնորհումը՝ երկնքում կառավարել Քրիստոսի հետ։
Երկնային այս կառավարությունը կիրականացնի մարդկության առնչությամբ Աստծու սկզբնական նպատակը։ Հիսուսն ու իր 144000 իշխանակիցները կվերահսկեն ողջ երկիրը դրախտի վերածելու գործը։ Մեր մոլորակը կդառնա մի վայր, որտեղ բազմաթիվ հավատարիմ մարդիկ հավիտյան կապրեն երջանիկ կյանքով (Եսայիա 45։18; Հայտնություն 21։3, 4)։ Իսկ ովքե՞ր են այդ հավատարիմ մարդիկ։ Նրանք, ովքեր Աստծու հիշողության մեջ են, որոնց նա հարություն է տալու (Հովհաննես 5։28, 29)։
Եհովայի՝ թե՛ անցյալում ապրած և թե՛ ներկայիս յուրաքանչյուր հավատարիմ երկրպագու կարող է ստանալ հավիտենական կյանքի այս հիասքանչ պարգևը (Հռոմեացիներ 6։23)։ Որոշ անհատներ հատուկ նշանակում կստանան երկնքում, իսկ բազմաթիվ այլ մարդիկ կվայելեն կյանքը դրախտային երկրի վրա։