«Քայլիր հավատով, ոչ թե տեսանելի բաներով»
Երուսաղեմի պաշարումից և վերջնական կործանումից առաջ Պողոս առաքյալը գրեց, որ քրիստոնյաները՝ որպես Հիսուսի լավ զինվորներ, պետք է պատրաստ լինեն դժվարություններ կրելու և իրենց հարմարավետության ու հաճույքների հետևից չընկնեն (2 Տիմոթ. 2։3, 4)։ Ուստի, քանի որ այս ամբարիշտ աշխարհի կործանումը շատ մոտ է, մեզ ամուր հավատ է անհրաժեշտ, որպեսզի մենք էլ մեր ուշադրությունը կենտրոնացած պահենք հոգևոր բաների վրա (2 Կորնթ. 4։18; 5։7)։ Դիտեք «Քայլիր հավատով, ոչ թե տեսանելի բաներով» ֆիլմը (jw.org, ՀՐԱՏԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ > ՖԻԼՄԵՐ)։ Ուշադրություն դարձրեք, թե ինչպես նյութականի հանդեպ կապվածությունը ծուղակ դարձավ Նահամի և Աբիտալի համար։ Այնուհետև քննարկեք հետևյալ հարցերը։
1) Ի՞նչ էր սուրբ վայրում կանգնած «ամայացում բերող պղծությունը» առաջին դարում, և ի՞նչ վճռական քայլ պետք է անեին Երուսաղեմում ապրող քրիստոնյաները (Մատթ. 24։15, 16)։ 2) Քաղաքից փախչելու համար ինչո՞ւ էր հավատ անհրաժեշտ։ 3) Երուսաղեմից փախչելու համար թերևս ի՞նչ զոհողություններ անելու կարիք լիներ։ 4) Ինչո՞ւ էին Նահամն ու Աբիտալը դանդաղում հեռանալ Երուսաղեմից (Մատթ. 24։17, 18)։ 5) Քաղաքը լքելուց առաջ ինչպե՞ս փորձվեց Ռաքելի հավատը (Մատթ. 10։34–37; Մարկ. 10։29, 30)։ 6) Եհովայի հանդեպ հավատի ու վստահության ի՞նչ օրինակ էր Եթանը։ 7) Ի՞նչ դժվարություններ ունեցան քրիստոնյաները Պելլայում։ 8) Ինչպե՞ս Նահամի և Աբիտալի հավատը աստիճանաբար թուլացավ։ 9) Պելլայում Եհովան ինչպե՞ս հոգ տարավ քրիստոնյաների մասին (Մատթ. 6։33; 1 Տիմոթ. 6։6–8)։ 10) Ինչպե՞ս կարող ենք ընդօրինակել Աբրահամին ու Սառային այս համակարգի վերջին ժամանակներում (Եբր. 11։8–10)։ 11) Ինչպե՞ս Նահամն ու Աբիտալը որոշեցին վերադառնալ Երուսաղեմ, և ինչո՞ւ էր նրանց մտածելակերպը սխալ (Ղուկ. 21։21)։ 12) Երբ Նահամն ու Աբիտալը վերադարձան, ինչպիսի՞ն էր կյանքը Երուսաղեմում։ 13) Ինչո՞ւ պետք է հիմա՝ նախքան այս համակարգի վախճանը, զորացնենք մեր հավատը (Ղուկ. 17։31, 32; 21։34–36)։
Հավատով քայլել նշանակում է 1) վստահել Աստծու առաջնորդությանը, 2) թույլ տալ, որ Աստված առաջնորդի մեր քայլերը և 3) նյութական բաներից առավել գնահատել հոգևոր բաները։ Թող որ բոլորս վճռենք քայլել հավատով՝ վստահ լինելով, որ «աշխարհն անցնում է, և նրա ցանկությունն էլ, բայց Աստծու կամքը կատարողը մնում է հավիտյան» (1 Հովհ. 2։17)։