Երանի՜ շուտ արած լինեի այդ քայլը

Ոմանք դա անվանում են կախվածություն, և նրանք իրավացի են։ Միացյալ Նահանգներում անցկացված մի հետազոտության արդյունքում պարզվեց, որ ութերորդ դասարանցի (մոտավորապես 13 տարեկան) տղաները շաբաթվա ընթացքում միջին հաշվով 23 ժամ նվիրում են համակարգչային խաղերին։ Նման հակվածություն ունեն նաև բազմաթիվ մեծահասակներ։ Օրինակ՝ Չարլզa անունով մի քրիստոնյա պատմում է. «Համակարգչային խաղերը դժվարություններից խուսափելու, հանգստանալու և ամեն բան մոռացության մատնելու միջոց էին ինձ համար։ Սակայն ես կախվածություն ձեռք բերեցի համակարգչային խաղերից, ինչպես որևէ մեկը կախվածության մեջ է ընկնում թմրադեղերից կամ ալկոհոլից»։

Չարլզը պատմում է, որ համակարգչային խաղերով «տարվեց» 11 տարեկան հասակից։ «Ես, իհարկե, ոգեհարցություն կամ բռնություն պարունակող խաղեր չէի խաղում,— պատմում է նա,— սակայն չափից շատ ժամանակ էի ծախսում համակարգչի առջև։ Դպրոցում լինեի, ժողովում թե ծառայության մեջ՝ երբեմն շաբաթներով միայն մտածում էի այն մասին, թե ինչպես լուծեմ խաղի ժամանակ առաջացած խնդիրները»։

«Արթնացե՛ք»–ի 2002 թ. դեկտեմբերի 22–ի համարում տպագրված նախաբանի հոդվածները՝ «Էլեկտրոնային խաղեր. ժամանցի անմե՞ղ ձև են միայն» (անգլ., ռուս.), մեծ նշանակություն ունեցան Չարլզի համար։ «Դրանք ընթերցելուց հետո փորձեցի ավելի քիչ խաղալ,— պատմում է նա։— Սակայն որոշ ժամանակ անց նախկին սովորությունս նորից գլուխ բարձրացրեց»։

Իր ապագա կնոջը հանդիպելուց և նրա հետ ամուսնանալուց հետո Չարլզին հաջողվեց ավելի քիչ զբաղվել համակարգչային խաղերով։ «Բայց հետո,— պատմում է նա,— մի նոր խաղ ստեղծվեց, որին երկար էի սպասում։ Ես պարտքով գումար վերցրեցի և գնեցի այնպիսի համակարգիչ, որի մեջ տեղադրված էր այդ խաղի համար անհրաժեշտ ծրագիրը։ Երբեք մի խաղի վրա այդքան ժամանակ չէի վատնել։ Այդ խաղն ինձանից գողանում էր այն ժամանակը, որը պետք է տրամադրեի Եհովային։ Ես անուշադրության էի մատնել նաև կնոջս»։ Շուտով Չարլզը հասկացավ, որ հարկավոր է վճռական քայլեր ձեռնարկել։ «Ես որոշեցի վերացնել իմ բոլոր համակարգչային խաղերը,— ասում է նա։— Իմ համակարգչից ջնջեցի դրանք, իսկ խաղերը նետեցի քաղաքի աղբանոցը»։

Արդյո՞ք Չարլզը զղջում է իր կատարած քայլի համար։ Բոլորովի՛ն։ «Խոսքերով անհնար է արտահայտել, թե ինչպիսի թեթևացում ապրեցի, երբ վերջիվերջո արեցի այդ բանը,— պատմում է նա։— Կարծես մի մեծ բեռ ընկավ իմ ուսերից։ Այժմ ինձ ավելի մոտ եմ զգում Եհովային և կանոնավորաբար զրուցում եմ նրա հետ աղոթքի միջոցով։ Նաև ավելի շատ ժամանակ եմ հատկացնում կնոջս։ Անչափ երախտապարտ եմ Եհովային, որ կարողացա հաղթահարել իմ կախվածությունը։ Ես զղջում եմ միայն այն բանի համար, որ ավելի շուտ չեմ արել այդ քայլը»։

[Ծանոթագրություն]