Գլուխ 89

Գթասրտությունից մղված՝ գնում է Հրեաստան

ՄԻ ՔԱՆԻ շաբաթ առաջ՝ Նվիրման տոնի ժամանակ, հրեաները Երուսաղեմում փորձեցին սպանել Հիսուսին։ Այդ պատճառով նա գնացել էր դեպի հյուսիս՝ հավանաբար Գալիլեայի ծովից ոչ հեռու։

Այժմ Հիսուսը կրկին գնում է դեպի հարավ՝ Երուսաղեմ, և ճանապարհին քարոզում է Պիրեայի գյուղերում՝ Հորդանան գետի արևելյան կողմում։ Հարուստ մարդու և Ղազարոսի առակը պատմելուց հետո Հիսուսը շարունակում է իր աշակերտներին սովորեցնել այն բաները, որոնք նա ավելի վաղ ուսուցանել էր Գալիլեայում։

Օրինակ՝ նա ասում է, որ անհատի համար ավելի օգտակար կլիներ, եթե «իր վզից մի աղացքար կախվեր, և նա ծովի մեջ գցվեր», քան թե պատճառ լիներ, որ Աստծու «փոքրերից» մեկը գայթակըղվեր։ Նա նաև ընդգծում է ներողամտության կարևորությունն՝ ասելով. «Նույնիսկ եթե [մի եղբայր] օրը յոթ անգամ մեղք գործի քո դեմ և յոթ անգամ ետ դառնա քեզ մոտ ու ասի՝ զղջո՛ւմ եմ, պետք է ներես նրան»։

Երբ աշակերտները խնդրում են, որ իրենց ավելի շատ հավատ տա, Հիսուսը պատասխանում է. «Եթե մանանեխի հատիկի չափ հավատ ունենայիք, այս սև թթենուն կասեիք՝ «արմատախի՛լ եղիր և տնկվի՛ր ծովի մեջ», և նա կհնազանդվեր ձեզ»։ Այո՛, նույնիսկ փոքր հավատը մեծ գործեր կարող է անել։

Այնուհետև Հիսուսը առօրյա կյանքից մի իրավիճակ է նկարագրում, որը ցույց է տալիս, թե ինչպիսին պետք է լինի ամենազոր Աստծու ծառայի մտածելակերպը։ «Ձեզանից ո՞վ է նա,— ասում է Հիսուսը,— որ հերկող և հոտը հովվող ծառա ունենա, ու երբ նա դաշտից վերադառնա, նրան ասի. «Շուտ այստե՛ղ եկ և սեղանի մոտ թիկնիր»։ Փոխարենը՝ մի՞թե չի ասի նրան. «Մի բան պատրաստիր ինձ համար, որ ընթրեմ, և գոգնոց կապիր ու ծառայիր ինձ, մինչև որ ուտեմ ու խմեմ, և հետո դու էլ կարող ես ուտել ու խմել»։ Մի՞թե նա ծառային երախտապարտ կլինի այն բանի համար, որ նա իրեն հանձնարարված բաներն արեց։ Այդպես էլ դուք, երբ ձեզ հանձնարարված բոլոր բաներն անեք, ասացեք. «Մենք անպիտան ծառաներ ենք։ Մենք արեցինք այն, ինչ որ պարտավոր էինք անել»»։ Այսպիսով՝ Աստծու ծառաները երբեք չպետք է մտածեն, թե Աստծուն ծառայելով՝ շնորհ են անում նրան, այլ միշտ պետք է հիշեն, որ նրան երկրպագելու առանձնաշնորհումն ունեն՝ որպես նրա ընտանիքի վստահելի անդամներ։

Ակներևաբար, այս օրինակը պատմելուց շատ չանցած՝ մի պատգամաբեր է գալիս։ Նրան ուղարկել են Մարիամն ու Մարթան՝ Ղազարոսի քույրերը, ովքեր ապրում են Հրեաստանի Բեթանիայում։ «Տե՛ր, ահա նա, որին սիրում ես, հիվանդ է»,— տեղեկացնում է պատգամաբերը։

Հիսուսը պատասխանում է. «Այս հիվանդությունը մահվան համար չէ, այլ Աստծու փառքի համար է, որպեսզի Աստծու Որդին փառավորվի դրանով»։ Եվս երկու օր այդտեղ մնալուց հետո Հիսուսն իր աշակերտներին ասում է. «Եկեք նորից գնանք Հրեաստան»։ Բայց նրանք հիշեցնում են նրան. «Ռաբբի՛, հրեաները դեռ վերջերս ուզում էին քեզ քարկոծել, և դու նորից այնտե՞ղ ես գնում»։

«Չէ՞ որ ցերեկը տասներկու ժամ ունի,— ի պատասխան՝ ասում է Հիսուսը։— Եթե մեկը ցերեկով է քայլում, նա ոչնչի չի բախվում, որովհետև տեսնում է այս աշխարհի լույսը։ Բայց եթե մեկը գիշերով է քայլում, ինչ–որ բանի բախվում է, որովհետև լույս չկա նրանում»։

Ըստ ամենայնի՝ Հիսուսն ուզում է ասել, որ «ցերեկվա ժամերը», այսինքն՝ այն ժամանակը, որն Աստված սահմանել է Հիսուսի երկրային ծառայության համար, դեռևս չի լրացել, և մինչև չլրանա, ոչ ոք չի կարող վնասել նրան։ Նա պետք է լիովին օգտագործի «ցերեկվա» մնացած կարճ ժամանակը, քանի որ դրանից հետո գալու է «գիշերը», երբ թշնամիները կսպանեն նրան։

Հիսուսն ավելացնում է. «Մեր ընկեր Ղազարոսը ննջեց, բայց ես գնում եմ, որ նրան քնից արթնացնեմ»։

Աշակերտները կարծում են, թե Ղազարոսը քնով է ննջել և շուտով կառողջանա, դրա համար էլ պատասխանում են. «Տե՛ր, եթե ննջում է, կլավանա»։

Այդ ժամանակ Հիսուսը նրանց բացահայտ է ասում. «Ղազարոսը մահացավ. և ուրախ եմ ձեզ համար, որ ես այնտեղ չէի, որպեսզի դուք հավատաք։ Բայց եկեք նրա մոտ գնանք»։

Հասկանալով, որ Հիսուսին կարող են սպանել Հրեաստանում, և միևնույն ժամանակ ցանկանալով օգնել նրան՝ Թովմասը քաջալերում է մյուս աշակերտներին. «Եկեք մենք էլ գնանք, որ նրա հետ մեռնենք»։ Եվ աշակերտները, իրենց կյանքը վտանգելով, ուղեկցում են Հիսուսին, որը գթասրտությունից մղված՝ գնում է Հրեաստան։ Ղուկաս 13։22; 17։1–10; Հովհաննես 10։22, 31, 40–42; 11։1–16։

▪ Որտե՞ղ է Հիսուսն այժմ քարոզում։

▪ Իր ուսուցանած ո՞ր բաներն է Հիսուսը կրկնում, և առօրյա կյանքից մի իրավիճակ նկարագրելով՝ ո՞ր միտքն է ցանկանում ընդգծել։

▪ Ի՞նչ լուր է ստանում Հիսուսը և ի՞նչ նկատի ունի՝ «ցերեկ» և «գիշեր» ասելով։

▪ Ի՞նչ է ուզում ասել Թովմասը հետևյալ խոսքերով. «Եկեք մենք էլ գնանք, որ նրա հետ մեռնենք»։