Ինչպե՞ս կարող ես իսկական հեզություն ցուցաբերել

ԻՍԿԱԿԱՆ հեզությունը մեծ արժեք ունի Աստծո աչքին։ Հակոբոսը գրեց. «Տէրն ամբարտաւաններին հակառակ է, բայց խոնարհներին շնորհ է տալիս» (Յակոբոս 4։6)։ Հակոբոս աշակերտն այստեղ, հավանաբար, ակնարկում էր Եբրայերեն գրություններում արտահայտված որոշ մտքեր։ «Տէրը բարձր է եւ տեսնում է ցածը. եւ նա հեռուանց ճանաչում է բարձրամտին»։ «Մարդիս ամբարտաւան աչքերը պիտի խոնարհին, եւ պիտի իջնէ մարդկանց հպարտութիւնը. եւ միայն Տէրը կ’բարձրանայ»։ «Իրաւ նա [Աստված] ծաղր անողներին ծաղրում է, իսկ խոնարհներին շնորհք է տալիս» (Սաղմոս 138։6; Եսայիա 2։11; Առակաց 3։34)։

Պետրոս առաքյալը նույնպես կոչ էր անում հեզություն ցուցաբերել։ Նա գրեց. «Բոլորդ միմեանց հանդէպ խոնարհութիւն ունեցէք, քանի որ «Աստուած հակառակ է ամբարտաւաններին, իսկ խոնարհներին տալիս է շնորհ»» (Ա Պետրոս 5։5)։

Քրիստոսի հեզության օրինակը

Միգուցե հարցնեք, թե ի՞նչ առավելություն կամ օգուտ կա հեզ լինելու մեջ։ Այն անձնավորության համար, որը ջանք է թափում ճշմարիտ քրիստոնյա լինել, այս հարցի պատասխանը խիստ կարևոր է, քանզի հեզ լինելը նշանակում է նմանվել Հիսուսին։ Վերջինս իր հեզությունը ցուցաբերեց՝ ընդունելով առանձնահատուկ մի հանձնարարություն, այն է՝ երկնային ոլորտից երկիր իջնել և հրեշտակներից ցած կանգնած, համեստ մարդ դառնալ (Եբրայեցիս 2։7)։ Թեպետ Աստծո Որդին էր, բայց հանդուրժեց կրոնական թշնամիների կողմից իր վրա թափվող նվաստացումները։ Փորձությունների ընթացքում նա պահում էր իր հանդարտությունը, թեև կարող էր հրեշտակների գնդերի օգնությանը դիմել (Մատթէոս 26։53)։

Վերջիվերջո, Հիսուսը խայտառակ ձևով ցցի հանվեց, բայց հավատարիմ մնաց իր երկնային Հորը։ Հետևաբար Պողոսը կարող էր գրել նրա մասին. «Ձեզանից իւրաքանչիւրը թող խորհի այն, ինչ որ կայ Քրիստոս Յիսուսի մէջ, որը Աստծու կերպարանքով էր, բայց Աստծուն հաւասար լինելը յափշտակութիւն չհամարեց [«նրա մտքով չանցավ հափշտակություն կատարել՝ Աստծուն հավասար լինել», ՆԱ], այլ իր անձը ունայնացրեց՝ ծառայի կերպարանք առնելով, մարդկանց նման լինելով եւ մարդու կերպարանքով խոնարհեցրեց ինքն իրեն՝ հնազանդ լինելով մինչեւ մահ եւ այն էլ մահուան՝ խաչի վրայ» (Փիլիպպեցիս 2։5—8)։

Ուրեմն ինչպե՞ս կարելի է իսկական հեզություն ցուցաբերել։ Գործնական իրավիճակներում ինչպե՞ս կարող ենք հպարտությամբ արձագանքելու փոխարեն հեզությամբ վարվել։

Ինչպե՞ս է արձագանքում հեզ մարդը

Եկեք քննարկենք հեզությունը ուրիշների հետ գործակցելիս, աշխատանքում կամ քրիստոնեական ծառայության մեջ։ Որպեսզի աշխատանքը հաջողությամբ կատարվի, հաճախ անհրաժեշտ են վերակացուներ, տնօրեններ և կառավարիչներ։ Պետք է, որպեսզի ինչ–որ մեկը որոշումներ կայացնի։ Տվյալ պարագայում ինչպե՞ս ես արձագանքում։ Այսպե՞ս ես մտածում. «Նա ո՞վ է, որ ինձ բան սովորեցնի։ Ես նրանից ավելի երկար տարիներ եմ այս գործի մեջ»։ Այո՛, եթե դու հպարտ ես, դժգոհում ես որևէ մեկին ստորադաս լինելուց։ Իսկ հեզ անհատը փորձում է ‘չանել որևէ բան հակառակության ոգով, ոչ էլ որևէ բան՝ սնապարծությամբ, այլ խոնարհությամբ մյուսներին ավելի լավ համարել, քան ինքն իրեն’ (Փիլիպպեցիս 2։3)։

Ինչպե՞ս ես արձագանքում, երբ խորհուրդ ես ստանում քեզանից երիտասարդ անձնավորությունից կամ կնոջից։ Եթե դու հեզ ես, ապա ծանրութեթև կանես այդ խրատը, իսկ եթե հպարտ ես, կվրդովվես կամ էլ անխոհեմորեն կմերժես այն։ Կնախընտրեի՞ր, որ քեզ գովեին և ի վնաս քեզ շողոքորթեին, թե՞ կընդունեիր օգտակար, սրտապնդող խորհուրդը (Առակաց 27։9; 29։5)։

Միգուցե անհաջողություն կրելու դժվարությո՞ւն ունես։ Հեզությունը քեզ հնարավորություն կտա գլուխ հանել դժվար իրավիճակներից և Հոբի նման դիմանալ։ Իսկ եթե հպարտ ես, ապա հակված կլինես հուսահատվելուն և, հնարավոր է, դժգոհես ծանր պայմաններից և անհարգալից թվացող վերաբերմունքից (Յոբ 1։22; 2։10; 27։2—5)։

Հեզ անհատը սիրալիր է ու ներողամիտ

Ոմանց համար դժվար է խոստովանել. «Կներես, ես սխալվեցի։ Դու ճիշտ էիր ասում»։ Իսկ ինչո՞ւ։ Պատճառը չափից ավելի հպարտությունն է։ Սակայն, շատ դեպքերում, սրտանց ներողություն խնդրելը որքա՜ն հեշտությամբ կկարողանար վերջ դնել ամուսնական վեճերին։

Դու պատրա՞ստ ես ներելու, երբ որևէ մեկը վիրավորում է քեզ, թե՞ հպարտությամբ ոխ ես պահում նրա դեմ, գուցե օրերով ու ամիսներով չես ցանկանում խոսել այդ մեղավորի հետ։ Միգուցե մտադիր ես վնասել նրան։ Շատերը վրեժխնդրության զոհ են դարձել՝ կյանքից զրկվելով, իսկ այլ դեպքերում վրեժխընդրությունը դրսևորվել է տվյալ անձին վարկաբեկելով։ Ի հակադրություն այդ ամենի՝ հեզ անհատը սիրալիր է և ներողամիտ։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ սերը չի մտապահում վիրավորանքները։ Եհովան պատրաստ էր ներել իսրայելացիներին, եթե նրանք սանձեին իրենց հպարտությունը։ Հիսուսի խոնարհ հետևորդը պատրաստ է ներելու, նույնիսկ բազմիցս անգամներ (Յովէլ 2։12—14; Մատթէոս 18։21, 22; Ա Կորնթացիս 13։5)։

Հեզ անհատը ‘պատիւ տալու մէջ գերազանցում է’ մյուսներին (Հռովմայեցիս 12։10)։ Գովո՞ւմ ես ուրիշներին, գնահատո՞ւմ ես նրանց շնորհքը կամ ընդունակությունները, թե՞ միշտ սխալներ ես գտնում մյուսների աչքում նրանց արժեքազրկելու համար։ Անկեղծ սրտով գովելու ունակություն ունե՞ս։ Եթե դժվարանում ես այս հարցերում, գուցե պատճառը անվստահությունն է կամ հպարտությո՞ւնը։

Հպարտ մարդն անհամբեր է։ Խոնարհ մարդը համբերատար է ու երկայնամիտ։ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել քո մասին։ Անսիրալիր վերաբերմունքից անմիջապես վրդովվո՞ւմ ես։ Նման հակազդեցությունը հակառակ է երկայնամտությանը։ Եթե դու խոնարհ ես, ապա ինքդ քո մասին բարձր կարծիք չես ունենա։ Մտաբերիր, թե ինչ պատահեց Հիսուսի աշակերտների հետ, երբ նրանք փորձեցին իրենք իրենց բարձրացնել. նրանք բորբոքված վեճի բռնվեցին, թե իրենցից ով պիտի ամենամեծը համարվի։ Նրանք մոռացել էին, որ բոլորն էլ «անպիտան ծառաներ» էին (Ղուկաս 17։10; 22։24; Մարկոս 10։35—37, 41)։

Ֆրանսիացի գրող Վոլտերը հեզությունը բնորոշեց որպես «հոգու համեստություն.... հպարտության հակաթույնը»։ Այո՛, հեզությունը խոնարհամտություն է։ Հեզ մարդը հոգով համեստ է, և ոչ թե հպարտ։ Նա բավականաչափ քաղաքավարի է ու խորը հարգանք է տածում ուրիշների հանդեպ։

Ուրեմն ինչո՞ւ ջանք թափել հեզ լինելու համար։ Քանի որ հեզությունը Աստծուն հաճելի հատկություն է և անհրաժեշտ է նրա կողմից առաջնորդվելու համար։ Ի դեպ, Դանիելի ցուցաբերած հեզության համար էր, որ Եհովան նրան «ցանկալի մարդ» համարեց և հրեշտակին տեսիլքով նրա մոտ ուղարկեց (Դանիէլ 9։23; 10։11, 19)։ Հեզությունը բազում վարձատրություններ է բերում։ Այն ճշմարիտ ընկերներ է պարգևում, ովքեր սիրում են քեզ։ Դրանից առավել, այն Եհովայի օրհնություններն է բերում։ «Խոնարհութեան և Տիրոջ երկիւղի վարձքն է հարստութիւն, եւ պատիւ ու կեանք» (Առակաց 22։4)։

[նկար 7–րդ էջի վրա]

Հեզորեն ներողություն խնդրելը կյանքը կարող է ավելի հաճելի դարձնել։