Ընթերցողների հարցերը

Բ Օրինաց 14։21–ում գրված է. «Ինքն իրանից մեռածը բնաւ չ’ուտէք»։ Արդյոք սա հակասո՞ւմ է Ղեւտացոց 11։40–ում գրվածին, որտեղ ասվում է. «Նորա դիակիցն ուտողը իր հանդերձները պիտի լուանայ, եւ մինչեւ իրիկուն անմաքուր լինի»։

Այս երկու համարների միջև հակասություն չկա։ Առաջին համարում պարզապես կրկնվում է այն արգելքը, որ չէր կարելի սատկած կենդանու միս ուտել, որին գուցե սպանել էր վայրի գազանը (Ելից 22։31; Ղեւտացոց 22։8)։ Իսկ երկրորդ համարում բացատրվում է, թե իսրայելացին այդ օրենքը գուցեև պատահաբար խախտելու դեպքում ինչ պիտի աներ։

Այն, որ Օրենքով ինչ–​որ բան արգելված էր, չէր նշանակում, թե այդ արգելքը երբևէ չէր ոտնահարվելու։ Օրինակ՝ կային օրենքներ գողության, սպանության, սուտ վկայության մասին և այլն։ Բայց միևնույն ժամանակ կային նաև պատիժներ Աստծուց տրված այդ օրենքները խախտելու համար։ Պատիժն օրենքին ուժ էր հաղորդում և շեշտում էր դրա լրջությունը։

Այն անհատը, ով խախտեր սատկած կենդանու միսն ուտելու արգելքը, պղծված կլիներ Եհովայի աչքում և պետք է մաքրման հատուկ արարողություն անցներ։ Եթե նա հարկ եղած ձևով չմաքրվեր, ապա «իր անօրէնութիւնը պիտի կր[եր]» (Ղեւտացոց 17։15, 16)։