Գնահատո՞ւմ ես այն, ինչ Եհովան արել է քեզ ազատելու համար

«Օրհնյա՜լ լինի Եհովան՝ Իսրայելի Աստվածը, որովհետև նա իր ուշադրությունը դարձրեց իր ժողովրդի վրա և ազատագրում բերեց նրան» (ՂՈՒԿ. 1։68)։

1, 2. Օրինակով բացատրիր մեր իրավիճակի լրջությունը։ Ի՞նչ հարցեր ենք քննարկելու այս հոդվածում։

ՊԱՏԿԵՐԱՑՐՈՒ՝ պառկած ես հիվանդանոցում։ Բոլոր հիվանդները տառապում են նույն անբուժելի հիվանդությունից։ Բայց ահա տեղեկանում ես, որ մի բժիշկ լուրջ հետազոտություններ է կատարում բուժման միջոց գտնելու նպատակով։ Սիրտդ հույսով է լցվում։ Անհամբերությամբ սպասում ես նորությունների։ Վերջապես, քեզ ասում են, որ բուժման միջոցը գտնվել է։ Այդ բժիշկը շատ մեծ զոհողություններ է արել դեղամիջոցը գտնելու համար։ Ի՞նչ կզգաս։ Անշուշտ, քո սիրտը երախտագիտությամբ կլցվի այն մարդու հանդեպ, ով քեզ և ուրիշներին կարող է փրկել մահից։

² Գուցե մտածես, թե այս նկարագրությունը չափազանցություն է, բայց սա նման է այն իրավիճակին, որում հայտնվել ենք բոլորս։ Մեր իրավիճակը շատ ավելի լուրջ է, քան օրինակում նշված հիվանդներինը։ Եվ մենք նույնպես ազատողի կարիք ունենք (կարդա՛ Հռոմեացիներ 7։24)։ Իսկ ո՞վ կարող է դա անել։ Եհովան ու իր Որդին, որոնք մեծ զոհողությունների են գնացել մեզ փրկելու նպատակով։ Ինչի՞ց են նրանք մեզ ազատելու։ Ի՞նչ գին է վճարել Հիսուսը մեզ ազատելու համար, և ի՞նչ գին է վճարել Եհովան։ Ինչպե՞ս կարող ենք ցույց տալ մեր գնահատանքը Եհովայի ձեռնարկած քայլերի հանդեպ։

Ինչի՞ց ենք մենք ազատվելու

3. Ի՞նչ զուգահեռ կարելի է անցկացնել մեղքի ու վիրուսի միջև։

³ Վերջերս կատարված մի ուսումնասիրության համաձայն՝ իսպանական գրիպը (1918 թ.) մարդկության ողջ պատմության ընթացքում բռնկված համաճարակներից ամենաահավորն էր։ Այն խլեց տասնյակ միլիոնավոր կյանքեր։ Բայց կան հիվանդություններ, որոնք ավելի սարսափելի են։ Այդ հիվանդություններով գուցեև համեմատաբար քիչ թվով մարդիկ են վարակվում, բայց մահացության տոկոսը ավելի բարձր է լինումa։ Իսկ կարո՞ղ ենք մեղքը համեմատել վիրուսի հետ։ Հիշենք Հռոմեացիներ 5։12 համարը. «Ինչպես մեկ մարդու միջոցով մեղքը մտավ աշխարհ, և մեղքով էլ՝ մահը, և այդպիսով մահը տարածվեց բոլոր մարդկանց վրա, որովհետև բոլորն էլ մեղք գործեցին»։ Մեղքի «վիրուսով» վարակվածության աստիճանը 100 տոկոս է, քանի որ բոլոր մարդիկ անկատար են և մեղք են գործում (կարդա՛ Հռոմեացիներ 3։23)։ Իսկ որքա՞ն է մահացության տոկոսը։ Պողոսը նշեց, որ մեղքը սպանում է «բոլորին»։

4. Ո՞րն է Եհովայի տեսակետը մարդու կյանքի տևողության վերաբերյալ և ինչպե՞ս է այն տարբերվում շատերի տեսակետից։

⁴ Այսօր շատ մարդիկ մեղքի և մահվան իրողությունը բնական են համարում։ Նրանց անհանգստացնում է միայն վաղաժամ մահը։ Մինչդեռ երբ մարդը մահանում է ծերության հետևանքով, դա նրանց համար կյանքի բնականոն երևույթ է։ Մարդիկ չգիտեն Աստծու սկզբնական նպատակը կյանքի տևողության վերաբերյալ։ Մեր կյանքի տևողությունը անհամեմատ ավելի կարճ է, քան Եհովան էր նախատեսել։ Նրա համար հազար տարին մեկ օրվա պես է, սակայն ոչ մի մարդ չի ապրում նույնիսկ այդ «մեկ օրը» (2 Պետ. 3։8)։ Աստծու Խոսքն ասում է, որ մեր կյանքը վաղանցիկ է՝ նման է «արտաշնչանքի»։ Այն նման է խոտի, որը շուտ չորանում է (Սաղ. 39։5, ՆԱ; 1 Պետ. 1։24)։ Մենք պետք է միշտ հիշենք այս իրողությունը և չմոռանանք, թե ինչ «հիվանդությամբ» ենք վարակված։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև այդ դեպքում ավելի շատ կգնահատենք «բուժման»՝ մեր ազատագրման կարևորությունը։

5. Ինչի՞ց է զրկվել մեզնից յուրաքանչյուրը մեղքի պատճառով։

⁵ Որպեսզի հասկանանք մեղքով «վարակված» լինելու լրջությունը, պետք է գիտակցենք, թե ինչից է այն զրկել մարդուն։ Գուցե մեզ համար դժվար լինի պատկերացնել դա, քանի որ մեղքի պատճառով մենք չունենք այն, ինչ ունեցել են մեր նախածնողները։ Սկզբում Ադամն ու Եվան կատարյալ էին, ուստի կարող էին լիովին վերահսկել իրենց միտքը, զգացմունքները և գործողությունները։ Նրանք կարող էին ազատորեն դրսևորել իրենց վիթխարի ներուժը։ Սակայն առաջին մարդկային զույգը մի կողմ նետեց այդ թանկարժեք պարգևը։ Որոշելով մեղք գործել Եհովայի դեմ՝ նրանք ոչ միայն իրենց, այլև իրենց սերունդներին զրկեցին այն կյանքից, որ Եհովան նախատեսել էր նրանց համար (Ծննդ. 3։16–19)։ Միևնույն ժամանակ նրանք մեզ փոխանցեցին այն սարսափելի «հիվանդությունը», որի մասին նշեցինք վերևում։ Եհովան արդարացիորեն պատժեց Ադամին ու Եվային, բայց մեզ ազատագրման հույս տվեց (Սաղ. 103։10)։

Ի՞նչ գին վճարեց Հիսուսը

6, 7. ա) Ինչպե՞ս Եհովան առաջին անգամ ցույց տվեց, որ մարդկանց ազատագրումը մեծ զոհողություն է պահանջելու։ բ) Ի՞նչ ենք սովորում այն բանից, որ Աբելը, Նոյը, Աբրահամը, Հակոբը և Հոբը զոհաբերություններ են արել։

⁶ Եհովան գիտեր, որ Ադամի ու Եվայի սերունդներին ազատագրելը շատ մեծ զոհողություն էր պահանջելու։ Ծննդոց 3։15–ում գրված մարգարեությունից իմանում ենք, թե որքան թանկ էր լինելու այդ զոհողությունը։ Եհովան առաջ էր բերելու «սերունդ»՝ ազատարար, որը մի օր վերացնելու էր Սատանային։ Մինչ այդ, սակայն, ազատարարը խայթվելու էր գարշապարից։ Խայթոցը սովորաբար ցավոտ է լինում և ժամանակավորապես սահմանափակում է գործելու հնարավորությունը։ Բայց ի՞նչ է այդ խայթոցը նշանակում։ Ինչի՞ միջով էր անցնելու Եհովայի Ընտրյալը։

⁷ Մարդկությանը մեղքից փրկելու համար այդ ազատարարը որոշակի քայլեր էր ձեռնարկելու, որոնց շնորհիվ մեղքի հետևանքները վերանալու էին, և մարդիկ Աստծու հետ հաշտվելու հնարավորություն էին ստանալու։ Իսկ ի՞նչ քայլեր էին դրանք։ Վաղ ժամանակներում մարդիկ հասկացել էին, որ հարկավոր է զոհաբերություններ անել։ Առաջին հավատարիմ մարդը՝ Աբելը, ստացավ Եհովայի հավանությունը, երբ կենդանական զոհեր մատուցեց նրան։ Հետագայում այնպիսի աստվածավախ մարդիկ, ինչպիսիք Նոյը, Աբրահամը, Հակոբը և Հոբն էին, նույնպես աստվածահաճո զոհաբերություններ արեցին (Ծննդ. 4։4; 8։20, 21; 22։13; 31։54; Յոբ 1։5)։ Դարեր անց, երբ Իսրայել ազգը ստացավ Մովսիսական օրենքը, զոհաբերությունների դերն ավելի ընդգծվեց։

8. Ի՞նչ էր անում քահանայապետը Քավության օրը։

⁸ Օրենքով նախատեսված ամենակարևոր զոհաբերություններից մի քանիսը մատուցվում էին Քավության օրը։ Այն, ինչ այդ օրը անում էր քահանայապետը, այլաբանական իմաստ ուներ։ Նա զոհաբերություններ էր մատուցում Եհովային նախ քահանաների և հետո ոչ քահանայական ցեղերի մեղքերի ներման համար։ Քահանայապետը մտնում էր խորանի կամ տաճարի Սրբությունների Սրբություն և զոհերի արյունը իր մատով ցողում էր ուխտի տապանակի առաջ։ Միայն նա կարող էր մտնել այնտեղ և միայն այդ օրը։ Տապանակի վրայի պայծառ ամպը խորհրդանշում էր Եհովա Աստծու ներկայությունը (Ելից 25։22; Ղեւտ. 16։1–30)։

9. ա) Ո՞ւմ էր խորհրդանշում քահանայապետը Քավության օրը, և ի՞նչ էին նախապատկերում նրա մատուցած զոհերը։ բ) Ի՞նչ էր խորհրդանշում քահանայապետի մուտքը Սրբությունների Սրբություն։

⁹ Պողոս առաքյալը Աստծու ներշնչանքով բացատրեց քահանայապետի գործողությունների իմաստը։ Նա ցույց տվեց, որ քահանայապետը խորհրդանշում է Մեսիային՝ Հիսուս Քրիստոսին, իսկ զոհաբերությունները՝ նրա զոհաբերական մահը (Եբր. 9։11–14)։ Այդ կատարյալ զոհաբերությունը քավելու էր երկու խումբ մարդկանց մեղքերը. քահանայական դասի՝ Քրիստոսի՝ ոգով օծված 144 000 եղբայրների, և «ուրիշ ոչխարների» (Հովհ. 10։16)։ Քահանայապետի մուտքը Սրբությունների Սրբություն խորհրդանշում էր Հիսուսի մուտքը երկինք, որտեղ վերջինս քավիչ զոհի արժեքը ներկայացրեց Եհովա Աստծուն (Եբր. 9։24, 25)։

10. Ըստ աստվածաշնչյան մարգարեությունների՝ ինչերի միջով էր անցնելու Մեսիան։

¹⁰ Ադամի ու Եվայի սերունդների ազատագրումը թանկ գնով էր ձեռք բերվելու. Մեսիան զոհելու էր իր կյանքը։ Եբրայերեն Գրությունների մարգարեությունները մանրամասն տեղեկություններ են հայտնում այդ մասին։ Օրինակ՝ Դանիել մարգարեն գրեց, որ «Մեսիա իշխանը» «մահով է դատապարտվելու» և «անօրէնութիւնը քաւելու» է (Դան. 9։24–26)։ Իսկ Եսայիան կանխագուշակեց, որ Մեսիան մերժվելու, հալածվելու և մահվան էր դատապարտվելու։ Նա այդ ամենի միջով անցավ, որպեսզի իր վրա վերցնի անկատար մարդկանց մեղքերը (Ես. 53։4, 5, 7)։

11. Ինչպե՞ս Եհովայի Որդին ցույց տվեց, որ պատրաստ է իր կյանքը զոհելու մեր ազատագրման համար։

¹¹ Նախքան երկիր գալը Աստծու միածին Որդին գիտեր, թե ինչերի միջով է անցնելու մարդկանց ազատագրելու համար։ Նա սարսափելի չարչարանքներ էր կրելու, հետո սպանվելու էր։ Արդյոք նա հրաժարվե՞ց երկիր գալուց կամ հակառակվե՞ց, երբ Եհովան նրան հայտնեց այդ մասին։ Ո՛չ, Որդին պատրաստակամորեն ենթարկվեց իր Հորը (Ես. 50։4–6)։ Երկրի վրա նա շարունակեց հնազանդորեն կատարել Հոր կամքը։ Ի՞նչն էր մղում նրան այդպես վարվելու։ «Ես սիրում եմ Հորը»,— ասաց Հիսուսը։ Իսկ մեկ ուրիշ համարում կարդում ենք նրա հետևյալ խոսքերը. «Ոչ ոք սրանից ավելի մեծ սեր չունի, որ մեկը իր հոգին տա իր ընկերների համար» (Հովհ. 14։31; 15։13)։ Այսպիսով՝ մեր ազատագրումը հիմնականում հնարավոր դարձավ Հիսուսի սիրո շնորհիվ։ Նա իր կատարյալ կյանքը տվեց մեզ ազատելու համար և դա արեց ուրախությամբ։

Ի՞նչ գին վճարեց Եհովան

12. Ո՞ւմ մտահղացումն էր փրկանքը, և ի՞նչը մղեց նրան այն տալու։

¹² Փրկանքի գաղափարը Հիսուսինը չէր։ Այն Եհովայի մտահղացումն էր, նրա կատարյալ կամքի դրսևորումը։ Պողոս առաքյալը նշեց, որ տաճարի զոհասեղանը, որի վրա զոհեր էին մատուցվում, ներկայացնում էր Եհովայի կամքը (Եբր. 10։10)։ Այո՛, մեր ազատագրման հույսի համար նախևառաջ պարտական ենք Եհովային, որը Քրիստոսի քավիչ զոհի միջոցով մեզ այդ հույսը տվեց (Ղուկ. 1։68)։ Փրկանքը մարդկանց հանդեպ նրա ունեցած մեծագույն սիրո արտահայտումն է (կարդա՛ Հովհաննես 3։16)։

13, 14. Աբրահամի օրինակն ինչպե՞ս կարող է օգնել մեզ գնահատելու այն, ինչ Եհովան արել է մեզ համար։

¹³ Որքա՞ն թանկ էր Եհովայի արած զոհողությունը։ Դժվար է պատկերացնել։ Բայց Աստվածաշնչում կա մի դրվագ, որն օգնում է մեզ ավելի լավ հասկանալու դա։ Եհովան հավատարիմ Աբրահամին խնդրեց մի շատ դժվար բան անել՝ իր որդի Իսահակին զոհաբերել։ Իսահակը Աբրահամի «սիրած մէկ հատիկ որդին» էր (Ծննդ. 22։2)։ Ճիշտ է, Աբրահամը շատ էր սիրում Իսահակին, բայց նաև հասկանում էր, որ Եհովայի կամքը կատարելն ավելի կարևոր է։ Այո՛, Աբրահամը հնազանդվեց նրան։ Սակայն Եհովան նրան թույլ չտվեց անելու այն, ինչը մի օր ինքն էր անելու։ Աստծու հրեշտակը կանգնեցրեց նրան հենց այն պահին, երբ նա ուզում էր զոհաբերել իր որդուն։ Այդ դժվարին փորձության ժամանակ Աբրահամը վճռել էր հնազանդվել իր Աստծուն։ Նա հավատում էր, որ Եհովան հարություն կտա իր որդուն։ Պողոսն ասաց, որ Աբրահամը հետ ստացավ Իսահակին, որը կարծես հարություն առավ մահացածների միջից (Եբր. 11։19)։

¹⁴ Դժվար է պատկերացնել, թե ինչ ցավ զգաց Աբրահամը, երբ պատրաստվում էր զոհաբերել իր որդուն։ Այնուամենայնիվ, նրա հետ տեղի ունեցածը որոշ չափով օգնում է մեզ պատկերացնելու, թե ինչ ապրումներ ունեցավ Եհովան, երբ «իր սիրելի Որդուն» զոհաբերեց (Մատթ. 3։17)։ Սակայն Եհովայի հոգեկան տառապանքներն ակներևաբար ավելի ուժգին էին։ Նա և իր Որդին միասին էին եղել միլիոնավոր, գուցե նույնիսկ միլիարդավոր տարիներ։ Որդին, լինելով իր Հոր սիրելի ճարտարապետը և խոսնակը՝ «Խոսքը», ուրախությամբ աշխատում էր նրա հետ (Առակ. 8։22, 30, 31; Հովհ. 1։1)։ Մենք չենք կարող լիովին պատկերացնել, թե ինչ զգաց Եհովան, երբ նրա Որդին չարչարվեց, ծաղրվեց, հետո սպանվեց ինչպես մի հանցագործ։ Այո՛, Եհովան մեծ զոհողություն արեց մեզ ազատելու համար։ Իսկ մենք ինչպե՞ս կարող ենք ցույց տալ, որ գնահատում ենք դա։

Ինչպե՞ս կարող ես ցույց տալ քո գնահատանքը

15. Ի՞նչ արեց Հիսուսը՝ բարձրանալով երկինք, և ի՞նչ հնարավոր դարձավ նրա շնորհիվ։

¹⁵ Բարձրանալով երկինք՝ Հիսուսը քավիչ զոհի արժեքը ներկայացրեց իր սիրելի Հորը։ Դրան հետևեցին մեծ օրհնություններ։ Հնարավոր դարձավ նախ Քրիստոսի օծյալ եղբայրների և ապա «ամբողջ աշխարհի» մեղքերի լիակատար ներումը։ Այդ զոհի շնորհիվ այսօր բոլոր նրանք, ովքեր զղջում են իրենց մեղքերի համար և դառնում են Քրիստոսի ճշմարիտ հետևորդներ, կարող են բարի անուն ունենալ Եհովա Աստծու մոտ (1 Հովհ. 2։2)։ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել քո մասին։

16. Ինչպե՞ս կարող ենք օրինակով ցույց տալ, թե ինչու պետք է երախտապարտ լինենք Եհովային։

¹⁶ Վերադառնանք հոդվածի սկզբում նշված օրինակին։ Պատկերացրու՝ դեղամիջոցը գտած բժիշկը մոտենում է հիվանդներին և ասում. «Նա, ով համաձայնվի բուժվել այս մեթոդով և հետևի ցուցումներին, անպայման կբուժվի»։ Ենթադրենք՝ հիվանդների մեծ մասը հրաժարվում է՝ պատճառաբանելով, որ շատ դժվար կլինի դեղերն ընդունել և սերտորեն հետևել այդ ցուցումներին։ Բայց դու հաստատ գիտես, որ դեղամիջոցն օգնելու է։ Ի՞նչ կանես։ Կմիանա՞ս նրանց։ Ինչ խոսք, չես միանա։ Անկասկած, դու շնորհակալություն կհայտնես բժշկին, որ բուժման միջոց է գտել, և սերտորեն կհետևես նրա հրահանգներին։ Հնարավոր է՝ այդ մասին նույնիսկ պատմես ուրիշներին։ Յուրաքանչյուրս պետք է մեծ ցանկություն ունենա ցույց տալու, թե որքան երախտապարտ է Եհովային այն ազատագրման համար, որը նա հնարավոր դարձրեց իր Որդու քավիչ զոհի միջոցով (կարդա՛ Հռոմեացիներ 6։17, 18)։

17. Ինչպե՞ս կարող ես ցույց տալ քո երախտագիտությունը Եհովային։

¹⁷ Եթե բարձր ենք գնահատում այն ամենը, ինչ Եհովան և իր Որդին արել են մեզ մեղքից ու մահից ազատելու համար, ապա դա կփաստենք գործերով (1 Հովհ. 5։3)։ Մենք կպայքարենք մեղավոր հակումների դեմ, գիտակցաբար մեղք չենք գործի և երկակի կյանք չենք վարի, ինչը հաճախ կապված է լինում մեղավոր կյանքով ապրելու հետ։ Եթե ապրենք երկակի կյանքով, ցույց տված կլինենք, որ բոլորովին չենք գնահատում փրկանքը։ Մինչդեռ եթե ամեն ինչ անենք Եհովայի աչքում մաքուր մնալու համար (2 Պետ. 3։14) և եթե ուրիշներին պատմենք ազատագրման մեր չքնաղ հույսի մասին, կարտահայտենք մեր երախտագիտությունը։ Դրա շնորհիվ այդ մարդիկ հնարավորություն կստանան արժանանալու Եհովայի բարեհաճությանը և հավիտենական կյանքի հույս ունենալու (1 Տիմոթ. 4։16)։ Անշուշտ, Եհովան և իր Որդին արժանի են, որ մեր ողջ ուժերն ու ժամանակը ներդնենք նրանց փառաբանելու համար (Մարկ. 12։28–30)։ Միայն պատկերացրու՝ կգա ժամանակ, երբ լիովին ազատված կլինենք մեղքի «վիրուսից»։ Մենք կապրենք այն կյանքով, որը Եհովան ի սկզբանե նախատեսել էր մեզ համար՝ հավիտենակա՛ն, կատարյա՛լ կյանքով։ Սա հնարավոր կլինի մեր չքնաղ Աստծու շնորհիվ, որն ամեն ինչ արել է մեզ ազատելու համար (Հռոմ. 8։21)։

[ծանոթագրություն]

Ինչպե՞ս կպատասխանես

• Ինչի՞ց ես դու ազատվելու։

• Հիսուսի անձնազոհ արարքն ինչպե՞ս է ազդում քեզ վրա։

• Ինչպե՞ս ես վերաբերվում Եհովայի տված փրկանքին։

• Ի՞նչ ես վճռել անել՝ ի պատասխան այն քայլերի, որ Եհովան ձեռնարկել է քեզ ազատելու համար։

[նկար 27–րդ էջի վրա]

Քավության օրը Իսրայելի քահանայապետը խորհրդանշում էր Մեսիային

[նկար 28–րդ էջի վրա]

Աբրահամի օրինակից շատ բան ենք սովորում Եհովայի տված անհամեմատ ավելի մեծ զոհի մասին