Վաղեմի հավատարիմ մարդիկ, որոնք առաջնորդվում էին Աստծու ոգով
«Գերիշխան Տեր Եհովան ուղարկել է ինձ և իր ոգին» (ԵՍ. 48։16)։
1, 2. Հավատ դրսևորելու համար ի՞նչ է հարկավոր, և վաղեմի հավատարիմ մարդկանց օրինակը ի՞նչ անելու կմղի մեզ։
ԴԵՌԵՎՍ Աբելի օրերից ակնհայտ է եղել, որ «բոլորը չէ, որ հավատ ունեն» (2 Թեսաղ. 3։2)։ Ինչո՞վ է պայմանավորված հավատ ունենալը, և ի՞նչն է օգնում անհատին հավատարիմ մնալու։ Ընդհանուր առմամբ հավատը գալիս է Աստծու Խոսքը լսելուց (Հռոմ. 10։17)։ Այն Աստծու սուրբ ոգու պտղի երեսակներից է (Գաղ. 5։22, 23)։ Ուստի հավատ դրսևորելու համար պետք ունենանք սուրբ ոգին։
2 Սխալ կլինի եզրակացնել, որ հավատ ունեցող տղամարդիկ ու կանայք այդպես են ծնվում, որ ի ծնե մարդ հավատ ունի։ Այն օրինակելի ծառաները, որոնց մասին կարդում ենք Աստվածաշնչում, «այնպիսի զգացմունքներ ունեին, ինչպիսիք որ մենք ունենք» (Հակ. 5։17)։ Նրանք ունեին կասկածներ, անվստահության զգացում, թուլություններ, սակայն Աստծու ոգու շնորհիվ «զորավոր դարձան», որ կարողանան հաղթահարել դժվարությունները (Եբր. 11։34)։ Քննելով, թե ինչպես էր Եհովայի ոգին գործում նրանց վրա՝ մենք կքաջալերվենք շարունակել մեր հավատարիմ ընթացքը՝ ապրելով այս ժամանակներում, երբ մեր հավատը հարձակման է ենթարկվում։
Աստծու ոգին զորացրեց Մովսեսին
3-5. ա) Որտեղի՞ց գիտենք, որ Մովսեսը սուրբ ոգու օգնությամբ էր գործում։ բ) Մովսեսի օրինակը ի՞նչ է սովորեցնում մեզ այն բանի վերաբերյալ, թե ինչպես է Եհովան տալիս իր ոգին։
3 Մ.թ.ա. 1513-ին ապրող բոլոր մարդկանց մեջ Մովսեսը «ամենահեզն էր» (Թվեր 12։3)։ Այդ խոնարհ ծառային հսկայական պատասխանատվություն էր վստահվել Իսրայել ազգում։ Աստծու ոգին զորություն էր տալիս նրան մարգարեանալու, դատելու, գրելու, առաջնորդելու և հրաշքներ գործելու (կարդա՛ Եսայիա 63։11–14)։ Սակայն եկավ մի պահ, երբ Մովսեսը հառաչեց՝ ասելով, թե իր բեռը չափազանց ծանր է (Թվեր 11։14, 15)։ Այդ ժամանակ Եհովան նրա վրա «եղող ոգուց վերցրեց» ու դրեց 70 մարդկանց վրա, որ օգնեն նրան կրելու այդ բեռը (Թվեր 11։16, 17)։ Թեև թվում էր՝ Մովսեսի բեռը չափազանց ծանր էր, իրականում, նա մենակ չէր կրում այն, և ոչ էլ նրան օգնելու համար նշանակված 70 մարդիկ էին մենակ կրելու այդ բեռը։
4 Մովսեսին բավականաչափ սուրբ ոգի էր տրվել, որ կատարի իր առաջադրանքը։ Փոփոխությունից հետո էլ նա ուներ այնքան սուրբ ոգի, որքան անհրաժեշտ էր իրեն։ Մովսեսի ունեցած ոգին քիչ չէր, և 70 երեցներն էլ չափից ավել չունեին։ Եհովան տալիս է իր ոգին այնքան, որքան ունենք դրա կարիքը և որքան անհրաժեշտ է մեր հանգամանքներում։ «Աստված իր ոգին խնայելով չի տալիս», այլ «առատորեն» է տալիս (Հովհ. 1։16; 3։34)։
5 Փորձությունների մե՞ջ ես։ Զգում ես, որ պարտականություններդ շատանո՞ւմ են, և ժամանակդ չի՞ բավականացնում դրանք կատարելու համար։ Գուցե ամեն ինչ անում ես, որ բավարարես ընտանիքիդ հոգևոր ու ֆիզիկական կարիքները, բայց ծախսերդ գնալով շատանում են, և գուցե ինքդ էլ առողջական խնդիրներ ունես։ Ժողովում մեծ պարտականություննե՞ր ունես։ Վստահ եղիր, որ իր ոգու միջոցով Աստված քեզ կարող է անհրաժեշտ զորությունը տալ, որ կարողանաս տոկալ ցանկացած իրավիճակում (Հռոմ. 15։13)։
Սուրբ ոգին Բեսելիելին համապատասխան դարձրեց
6-8. ա) Աստծու ոգին ի՞նչ անելու օգնեց Բեսելիելին ու Օհոլիաբին։ բ) Ի՞նչն է ցույց տալիս, որ Բեսելիելն ու Օհոլիաբը առաջնորդվում էին Աստծու ոգով։ գ) Ինչո՞ւ է հատկապես քաջալերական Բեսելիելի օրինակը։
6 Մովսեսի ժամանակակից Բեսելիելի օրինակը շատ բան է բացահայտում այն մասին, թե ինչպես է գործում Աստծու ոգին (կարդա՛ Ելք 35։30–35)։ Բեսելիելը նշանակվել էր գլխավորելու խորանի անհրաժեշտ իրերը պատրաստելու աշխատանքները։ Արդյոք նա որևէ արհեստ ունե՞ր մինչ այս հսկայածավալ նախագիծը սկսելը։ Գուցե, բայց շատ հավանական է, որ նրա կատարած վերջին աշխատանքը եղել էր եգիպտացիների համար աղյուս պատրաստելը (Ելք 1։13, 14)։ Այդ դեպքում ինչպե՞ս էր Բեսելիելը կատարելու այդ բարդ առաջադրանքը։ Եհովան «լցրեց նրան [իր] ոգով, որպեսզի նա իմաստություն, հասկացողություն ու գիտելիք ունենա և հմուտ լինի ամեն տեսակ արհեստում՝ նախագծեր իրագործելու համար.... որպեսզի հմտորեն շինված ամեն տեսակ իրեր պատրաստեն»։ Ինչ ընդունակություններ էլ որ ունենար Բեսելիելը, սուրբ ոգու շնորհիվ դրանք կատարելագործվեցին։ Նույնը եղավ Օհոլիաբի պարագայում։ Բեսելիելն ու Օհոլիաբը հավանաբար լավ էին սովորել իրենց գործը, քանի որ ոչ միայն կատարում էին իրենց պարտականությունները, այլև ուրիշներին էին սովորեցնում։ Այո՛, սովորեցնելը Աստված նրանց սրտում էր դրել։
7 Մեկ այլ ապացույց, որը ցույց է տալիս, որ Բեսելիելն ու Օհոլիաբը առաջնորդվում էին Աստծու ոգով, նրանց աշխատանքի բարձր որակն էր։ Այն ամենը, ինչ պատրաստել էին նրանք, մոտ 500 տարի անց մարդիկ դեռ շարունակում էին օգտագործել (2 Տար. 1։2–6)։ Ի տարբերություն ժամանակակից արտադրողների՝ Բեսելիելն ու Օհոլիաբը իրենց նշանը չէին դնում պատրաստած իրերի վրա։ Կատարված աշխատանքի համար ողջ փառքը տրվում էր Եհովային (Ելք 36։1, 2)։
8 Այսօր գուցե մեզ այնպիսի բարդ գործեր հանձնարարվեն, որոնք հատուկ հմտություններ են պահանջում։ Գուցե մեր առաջադրանքը կապված լինի շինարարության, տպագրության, համաժողովներ կազմակերպելու, աղետներից տուժածներին օգնություն ցույց տալու կամ բժիշկների ու հիվանդանոցի անձնակազմի հետ արյան գործածության վերաբերյալ աստվածաշնչյան մեր դիրքորոշումը բացատրելու հետ։ Երբեմն այսպիսի աշխատանքները կատարում են փորձառու անհատներ, սակայն ավելի հաճախ՝ կամավորները, որոնք տվյալ բնագավառում չունեն հատուկ կրթություն։ Աստծու ոգու շնորհիվ նրանց ջանքերը հաջողությամբ են պսակվում։ Երբևէ հրաժարվե՞լ ես ծառայության մեջ առաջադրանք ստանալուց՝ մտածելով, որ ուրիշները ավելի լավ կանեն այն։ Հիշիր՝ Եհովայի ոգու շնորհիվ կարող ես շատացնել գիտելիքներդ, բարելավել ընդունակություններդ և կատարել ցանկացած առաջադրանք, որ կստանաս։
Հեսուն Աստծու ոգու օգնությամբ հաջողության հասավ
9. Ինչպիսի՞ իրավիճակում հայտնվեցին իսրայելացիները Եգիպտոսից դուրս գալուց հետո, և ի՞նչ հարց բարձրացավ։
9 Աստծու ոգին առաջնորդեց նաև Մովսեսի ու Բեսելիելի ժամանակակիցներից մեկին։ Եգիպտոսից դուրս գալուց կարճ ժամանակ անց ամաղեկացիները, առանց որևէ պատճառի, հարձակվեցին Աստծու ժողովրդի վրա, և իսրայելացիները պետք է հետ մղեին թշնամուն։ Որպես ազատագրված ժողովուրդ՝ նրանք առաջին անգամ պետք է պատերազմեին, թեև ընդհանրապես սովոր չէին կռվելու (Ելք 13։17; 17։8)։ Հարկավոր էր, որ ինչ-որ մեկը առաջնորդեր պատերազմողներին։ Բայց ո՞վ կաներ դա։
10. Ինչո՞ւ Հեսուի առաջնորդությամբ իսրայելացիները հաղթեցին պատերազմում։
10 Ընտրվեց Հեսուն։ Բայց նա ի՞նչ կպատասխաներ, եթե իրեն հարցնեին իր ունեցած փորձի մասին. որ ստրո՞ւկ է եղել, հարդ պատրաստո՞ղ, մանանա հավաքո՞ղ։ Հեսուի պապը՝ Ելիսաման, Եփրեմի ցեղի տոհմապետն էր և, ակներևաբար, առաջնորդում էր Իսրայելի եռցեղ ստորաբաժանումներից մեկին՝ 108100 մարդու (Թվեր 2։18, 24; 1 Տար. 7։26, 27)։ Սակայն Եհովան Մովսեսի միջոցով ասաց, որ ո՛չ Ելիսաման էր առաջնորդելու զորքին, ո՛չ էլ նրա որդի Նավեն, այլ Հեսուն էր առաջնորդելու ռազմիկներին ու հաղթելու թշնամուն։ Իսրայելը օրվա մեծ մասը կռվի մեջ անցկացրեց և հաղթեց շնորհիվ այն բանի, որ Հեսուն լիակատար հնազանդություն դրսևորեց ու խորապես գնահատեց Աստծու սուրբ ոգու առաջնորդությունը (Ելք 17։9–13)։
11. Սուրբ ծառայություն կատարելիս ինչպե՞ս կարող ենք Հեսուի պես հաջողության հասնել։
11 Հեսուն, որը «լի էր իմաստության ոգով», հետագայում դարձավ Մովսեսի հետնորդը (2 Օրենք 34։9)։ Ճիշտ է, սուրբ ոգին մարգարեանալու կամ հրաշքներ գործելու կարողություն չտվեց նրան, ինչպես որ տվել էր Մովսեսին, սակայն օգնեց առաջնորդելու իսրայելացիներին պատերազմներում, և արդյունքում նրանք գրավեցին Քանանը։ Այսօր գուցե մտածենք, որ անփորձ ենք կամ ընդունակ չենք կատարելու որոշ առաջադրանքներ մեր սուրբ ծառայության մեջ։ Սակայն ինչպես որ Հեսուի պարագայում էր, մեզ էլ է հավաստիացում տրվում, որ հաջողության կհասնենք, եթե սերտորեն հետևենք Աստծու տված հրահանգներին (Հեսու 1։7–9)։
«Եհովայի ոգին պարուրեց Գեդեոնին»
12-14. ա) Ի՞նչ է բացահայտում այն, որ 300 մարդիկ կարողացան ջախջախել մադիանացիների մեծ զորքին։ բ) Ինչպե՞ս Եհովան վստահեցրեց Գեդեոնին իր աջակցության մեջ։ գ) Ի՞նչ վստահեցում է տրվում մեզ այսօր։
12 Հեսուի մահից հետո Եհովան շարունակեց ցույց տալ, թե ինչպես իր ուժը կարող է զորացնել հավատարիմ մարդկանց։ «Դատավորներ» գիրքը լի է այն անհատների օրինակներով, որոնք թեև «թույլ էին, զորավոր դարձան» (Եբր. 11։34)։ Սուրբ ոգով Եհովան մղեց Գեդեոնին մարտնչելու իր ժողովրդի թշնամիների դեմ (Դատ. 6։34)։ Երբ զորքը հավաքվեց, պարզվեց, որ մադիանացի զինվորների թիվը գերազանցում էր իսրայելացիների թիվը 4-ը 1-ի հարաբերությամբ։ Այդուհանդերձ, Եհովայի աչքում նույնիսկ այդ փոքր զորքը չափազանց մեծ էր երևում։ Երկու անգամ նա հրամայեց, որ Գեդեոնը պակասեցնի զորքը, մինչև որ մադիանացիների թիվը գերազանցեց իսրայելացիների թիվը 450-ը 1-ի հարաբերությամբ (Դատ. 7։2–8; 8։10)։ Ուժերի այս անհավասարությունը Եհովայի կամքով էր։ Ցնցող հաղթանակի դեպքում ո՞վ կարող էր պարծենալ, թե այն մարդկային ջանքերի կամ իմաստության արդյունք էր։
13 Գեդեոնն ու իր զորքը համարյա պատրաստ էին։ Եթե այդ փոքր խմբի մեջ լինեիր, քեզ ապահով կզգայի՞ր՝ իմանալով, որ վախկոտ ու ոչ շրջահայաց զինվորները տուն են ուղարկվել։ Թե՞ սիրտդ դող կընկներ՝ մտածելով, թե ինչ կլինի վերջում։ Չարժե ենթադրություններ անել այն մասին, թե ինչ էր զգում Գեդեոնը։ Նա արեց այն, ինչ իրեն ասվել էր (կարդա՛ Դատավորներ 7։9–14)։ Եհովան չհանդիմանեց դատավորին, երբ նա նշան խնդրեց իրենից՝ հավաստիանալու, որ իր կողքին կլինի (Դատ. 6։36–40)։ Ընդհակառակը՝ Եհովան զորացրեց Գեդեոնի հավատը։
14 Եհովայի փրկելու զորությունը անսպառ է։ Ցանկացած դժվար իրավիճակից նա կարող է ազատել իր ժողովրդին նույնիսկ այն անհատների միջոցով, ովքեր թույլ կամ անօգնական են թվում։ Երբեմն մեզ կարող է թվալ, որ մեր դեմ եղողները թվով մեզնից շատ են կամ որ անելանելի իրավիճակում ենք։ Մենք չենք ակնկալում, որ Գեդեոնի պես հրաշքով կստանանք Աստծու աջակցությունն ունենալու հավաստիացումը, սակայն Աստծու Խոսքից ու նրա ոգով առաջնորդվող կազմակերպությունից կարող ենք առաջնորդություն ու վստահեցում ստանալ (Հռոմ. 8։31, 32)։ Եհովայի խոստումները զորացնում են մեր հավատը և վստահեցնում, որ նա իսկապես մեր Օգնականն է։
«Եհովայի ոգին իջավ Հեփթայեի վրա»
15, 16. Ինչո՞ւ Հեփթայեի աղջիկը ճիշտ տրամադրվածություն ուներ, և ինչո՞ւ է նրա օրինակը քաջալերական ծնողների համար։
15 Քննենք մեկ այլ օրինակ։ Երբ իսրայելացիները պետք է պատերազմեին ամմոնացիների դեմ, «Եհովայի ոգին իջավ Հեփթայեի վրա»։ Փափագելով հաղթանակ տանել, որպեսզի Եհովայի անունը փառաբանվի՝ Հեփթայեն երդում տվեց, որը շատ թանկ նստեց իր վրա։ Նա երդվեց, որ եթե Աստված ամմոնացիներին իր ձեռքը մատնի, ապա երբ վերադառնա տուն, նա, ով առաջինը իր տան դռներից իրեն ընդառաջ դուրս գա, Եհովային կպատկանի։ Երբ Հեփթայեն հաղթանակած վերադարձավ, նրա մինուճար աղջիկը վազելով դուրս եկավ նրան ընդառաջ (Դատ. 11։29–31, 34)։ Արդյոք դատավորը հանկարծակիի՞ եկավ։ Հավանաբար ոչ, քանի որ երբ երդում էր տալիս, գիտեր, որ հնարավոր է՝ իր դուստրը դուրս գա իրեն դիմավորելու։ Այդուհանդերձ, նա կատարեց իր երդումը. իր աղջկան տվեց՝ Սելովում առանձնահատուկ ծառայություն կատարելու։ Լինելով Եհովայի նվիրված երկրպագու՝ Հեփթայեի աղջիկը պատրաստ էր կատարելու իր հոր երդումը (կարդա՛ Դատավորներ 11։36)։ Եհովայի ոգին երկուսին էլ տվեց անհրաժեշտ զորությունը։
16 Ինչպե՞ս էր Հեփթայեի աղջիկը անձնազոհ ոգի զարգացրել։ Անկասկած, նրա հավատը կերտվում էր, երբ տեսնում էր իր հոր նախանձախնդրությունն ու նվիրվածությունը։ Ծնողնե՛ր, ձեր երեխաները ուշադրություն են դարձնում ձեր օրինակին։ Ձեր որոշումները ցույց են տալիս, որ դուք ապրում եք ձեր սովորեցրածի համաձայն։ Երեխաները լսում են ձեր ջերմեռանդ աղոթքները, ուշադրություն են դարձնում ձեր արդյունավետ ուսուցմանը և տեսնում են այն ջանքերը, որ թափում եք Եհովային ամբողջ սրտով ծառայելու համար։ Տեսնելով ձեր օրինակը՝ նրանց մեջ էլ մեծ ցանկություն կառաջանա ծառայելու Եհովային, իսկ դա ուրախանալու պատճառ է։
«Եհովայի ոգին սկսեց գործել» Սամսոնի վրա
17. Ի՞նչ արեց Սամսոնը Աստծու ոգու շնորհիվ։
17 Նկատի առնենք ևս մեկ օրինակ։ Իսրայելացիները փղշտացիների ձեռքն էին մատնվել, և որոշ ժամանակ անց «Եհովայի ոգին սկսեց գործել» Սամսոնի վրա, որ ազատի նրանց (Դատ. 13։24, 25)։ Սամսոնը այնպիսի գործեր արեց, որոնց համար անասելի հսկայական զորություն էր անհրաժեշտ։ Երբ փղշտացիները համոզեցին իսրայելացիներին, որ բռնեն նրան, «Եհովայի ոգին սկսեց գործել Սամսոնի մեջ, և նրա բազուկների պարանները այրված վուշե թելի պես դարձան, այնպես որ կապանքներն ընկան նրա բազուկներից» (Դատ. 15։14)։ Նույնիսկ երբ իր սխալ որոշման պատճառով Սամսոնը ֆիզիկապես թույլ վիճակում էր, զորավոր դարձավ «հավատով» (Եբր. 11։32–34; Դատ. 16։18–21, 28–30)։ Եհովայի ոգին գործեց Սամսոնի վրա առանձնահատուկ կերպով, քանի որ նա ոչ սովորական իրավիճակում էր գտնվում։ Թեև Եհովան նման զորությամբ չի օժտում մեզ, սակայն պատմական այս իրադարձությունները քաջալերանքի մեծ աղբյուր են մեզ համար։ Ինչո՞ւ ենք այդպես ասում։
18, 19. ա) Ինչո՞ւմ է վստահեցնում մեզ Սամսոնի օրինակը։ բ) Ի՞նչ օգուտներ ստացար՝ քննելով վաղեմի հավատարիմ մարդկանց օրինակը։
18 Երբ, օրինակ, կատարում ենք Հիսուսի տված պատվերը՝ «քարոզել ու հիմնովին վկայություն տալ», մենք ապավինում ենք այն նույն սուրբ ոգուն, որին ապավինում էր Սամսոնը (Գործ. 10։42)։ Այս առաջադրանքը այնպիսի հմտություններ է պահանջում, որոնք գուցե չունենք ի ծնե։ Որքա՜ն երախտապարտ ենք Եհովային, որ իր ոգու միջոցով զորացնում է մեզ՝ կատարելու այն բազմազան առաջադրանքները, որ վստահված են մեզ։ Այսպիսով՝ երբ կատարում ենք մեր հանձնարարությունները, Եսայիա մարգարեի պես՝ կարող ենք ասել. «Գերիշխան Տեր Եհովան ուղարկել է ինձ և իր ոգին» (Ես. 48։16)։ Այո՛, Աստված է ուղարկում մեզ՝ օգտագործելով իր ոգին։ Մենք մեր սիրտն ենք դնում մեր ծառայության մեջ՝ համոզված լինելով, որ Եհովան կբարելավի մեր ընդունակությունները, ինչպես որ արեց Մովսեսի, Բեսելիելի և Հեսուի պարագայում։ Մենք վերցնում ենք «ոգու սուրը, այսինքն՝ Աստծու խոսքը»՝ համոզված, որ նա կզորացնի մեզ, ինչպես որ զորացրեց Գեդեոնին, Հեփթայեին ու Սամսոնին (Եփես. 6։17, 18)։ Խնդիրները հաղթահարելիս Եհովային ապավինելով՝ հոգևորապես այնքան զորեղ կարող ենք դառնալ, որքան Սամսոնն էր ֆիզիկապես։
19 Պարզ է, որ Եհովան օրհնում է նրանց, ովքեր խիզախորեն դիրք են բռնում ճշմարիտ երկրպագության կողմը։ Երբ արձագանքում ենք Աստծու սուրբ ոգուն, մեր հավատը մեծանում է։ Հետաքրքիր կլինի քննել նաև Քրիստոնեական Հունարեն Գրություններում տեղ գտած ոգևորիչ դեպքերից մի քանիսը։ Դրանք կբացահայտեն, թե ինչպես է Եհովայի ոգին գործել առաջին դարում ապրող հավատարիմ անհատների վրա թե՛ 33թ. Պենտեկոստեից առաջ, թե՛ հետո։ Նրանց մասին կխոսվի հաջորդ հոդվածում։
Ինչո՞ւ ես քաջալերվում՝ իմանալով, թե ինչպես էր Աստծու ոգին գործում...
• Մովսեսի վրա։
• Բեսելիելի վրա։
• Հեսուի վրա։
• Գեդեոնի վրա։
• Հեփթայեի վրա։
• Սամսոնի վրա։
[մեջբերում 22-րդ էջի վրա]
Աստծու ոգու շնորհիվ հոգևորապես այնքան զորեղ կարող ենք դառնալ, որքան Սամսոնն էր ֆիզիկապես
[նկար 21-րդ էջի վրա]
Ծնողնե՛ր, նախանձախնդրության ձեր օրինակը մեծ ազդեցություն է թողնում երեխաների վրա