Յիսուսին փակման աղօթքը վերնատան մէջ

Յիսուս իր առաքեալներուն հանդէպ խոր սէրէ մղուած՝ զանոնք կը պատրաստէր որ մօտ օրէն պիտի մեկնի։ Ան իր աչքերը դէպի երկինք կը բարձրացնէ եւ իր Հօր կ’աղօթէ՝ ըսելով. «Փառաւորէ՛ քու Որդիդ, որպէս զի քու որդիդ ալ քեզ փառաւորէ. ինչպէս իրեն իշխանութիւն տուիր ամէն մարմնի վրայ, որ յաւիտենական կեանք տայ այն ամենուն զոր իրեն տուիր» (Յովհաննէս 17։1, 2)։

Յիսուս յստակօրէն գիտէ, որ ամէնէն կարեւոր բանն է՝ Աստուած փառաւորել։ Բայց ան մխիթարական բան մըն ալ կը նշէ՝ յաւիտենական կեանք ստանալու հեռանկարը։ Քանի՛ որ ան «իշխանութիւն» ունի «ամէն մարմնի վրայ», կրնայ մարդոց առջեւ առիթ բանալ, որ իր զոհէն օգուտներ քաղեն։ Բայց ոչ բոլոր մարդիկը այդ օրհնութիւնը պիտի վայելեն։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ Յիսուսի փրկանքէն պիտի օգտուին միայն անոնք՝ որոնք կը վարուին Յիսուսի յաջորդ խօսքին համաձայն. «Այս է յաւիտենական կեանքը, որ ճանչնան քեզ միմիայն ճշմարիտ Աստուածդ ու Յիսուս Քրիստոսը, որ դուն ղրկեցիր» (Յովհաննէս 17։3)։

Անհատ մը պէտք է թէ՛ Հայրը եւ թէ Որդին լաւ ճանչնայ եւ անոնց հետ մտերիմ փոխյարաբերութիւն ունենայ։ Ան պէտք է անոնց տեսակէտը ունենայ տարբեր նիւթերու նկատմամբ եւ ջանք թափէ որ ուրիշներու հետ իր փոխյարաբերութիւններուն մէջ դրսեւորէ Հօր ու Որդիին իւրայատուկ յատկութիւնները։ Ասկէ զատ, անհատը պէտք է հասկնայ որ Աստուած փառաւորելը աւելի կարեւոր է քան յաւիտենական կեանք ստանալը։ Յիսուս կը շարունակէ ասոր մասին աղօթել.

«Ես քեզ երկրի վրայ փառաւորեցի, այն գործը որ ինծի տուիր ընելու՝ լմնցուցի։ Եւ հիմա, ո՛վ Հայր, փառաւորէ՛ զիս քու քովդ այն փառքովը որ աշխարհի ըլլալէն առաջ քովդ ունէի» (Յովհաննէս 17։4, 5)։ Այս խօսքերով, Յիսուս իր Հօրմէն կը խնդրէ, որ յարութեան միջոցաւ ետ ձեռք ձգէ իր երկնային փառքը։

Յիսուս նաեւ կը յիշէ այն ինչ որ իր ծառայութեամբ իրագործած է, երբ իր աղօթքին մէջ կ’ըսէ. «Քու անունդ յայտնի ըրի այն մարդոց, որոնք աշխարհէն ինծի տուիր։ Քուկդ էին ու ինծի տուիր զանոնք եւ անոնք քու խօսքդ պահեցին» (Յովհաննէս 17։6)։ Յիսուս իր ծառայութեան մէջ Աստուծոյ անունը գործածելէն աւելի՛ն ըրաւ։ Ան իր առաքեալներուն օգնեց որ ճանչնան Եհովան, անոր յատկութիւնները եւ մարդոց հետ անոր սիրալիր ու ազնիւ գործառնութիւնները։

Առաքեալները ճանչցած են Եհովան, գիտցած են թէ Յիսուս ի՛նչ նպատակով երկիր եկաւ եւ լսած են իր սորվեցուցածները։ Հիմա ան իր աղօթքին մէջ խոնարհաբար կ’ըսէ. «Այն խօսքերը որոնք ինծի տուիր, ես անոնց տուի, անոնք ալ ընդունեցին եւ ճշմարտութեամբ իմացան թէ ես քեզմէ ելայ ու հաւատացին թէ դուն ղրկեցիր զիս» (Յովհաննէս 17։8)։

Ետքը մասնաւորաբար իր աշակերտներուն համար կ’աղօթէ՝ ըսելով. «Ես անոնց համար կ’աղաչեմ. ոչ թէ՝ աշխարհին համար, այլ անոնց համար՝ որ դուն ինծի տուիր, վասն զի քուկդ են անոնք։ . . .Ո՛վ Սուրբ Հայր, քու անունովդ պահէ զանոնք, որ դուն ինծի տուիր, որպէս զի մէկ ըլլան, ինչպէս մենք մէկ ենք։ . . .Անոնք որ դուն ինծի տուիր, ես պահեցի եւ անոնցմէ մէ՛կը չկորսուեցաւ, միայն թէ այն կորստեան որդին», այսինքն՝ Յուդա Իսկարիովտացին, որ Յիսուսը պիտի մատնէ (Յովհաննէս 17։9-12)։

«Աշխարհ զանոնք ատեց», Յիսուս կը շարունակէ աղօթել։ «Չեմ աղաչեր որ զանոնք աշխարհէն վերցնես, հապա որ զանոնք չարէն պահես։ Անոնք աշխարհէն չեն, ինչպէս ես աշխարհէն չեմ» (Յովհաննէս 17։14-16)։ Առաքեալները եւ միւս աշակերտները աշխարհի մէջ են,– այսինքն՝ Սատանային կառավարած մարդկային ընկերութեան մէջ,– բայց պէտք է աշխարհէն եւ ատոր մէջի չարութենէն անջատ մնան։ Ինչպէ՞ս։

Անոնք պէտք է իրենք զիրենք սուրբ պահեն, այսինքն՝ Աստուծոյ ծառայելով զբաղած մնան, գործադրելով Եբրայերէն Գրութիւններուն մէջի ճշմարտութիւնները եւ Յիսուսին սորվեցուցած ճշմարտութիւնները։ Յիսուս կ’աղօթէ. «Սրբէ՛ զանոնք քու ճշմարտութիւնովդ։ Քու խօսքդ ճշմարտութիւն է» (Յովհաննէս 17։17)։ Ժամանակի ընթացքին, առաքեալներէն ոմանք պիտի գրեն Աստուծմէ ներշնչուած գիրքեր, որոնք «ճշմարտութեան» մէկ մասը պիտի դառնան եւ մարդոց օգնեն սուրբ ըլլալու։

Առաքեալներէն զատ, ուրիշներ ալ ժամանակի ընթացքին պիտի ընդունին «ճշմարտութիւն»ը։ Անոր համար Յիսուս կ’ըսէ. «Միայն անոնց համար [իրեն հետ եղողներուն համար] չեմ աղաչեր, այլ բոլոր անոնց համար ալ, որոնք անոնց խօսքով ինծի պիտի հաւատան»։ Իսկ ի՞նչ կը խնդրէ բոլորին համար։ Ան կ’ըսէ. «Որպէս զի ամէնքն ալ մէկ ըլլան, ինչպէս դո՛ւն, ո՛վ Հայր, իմ մէջս՝ ու ես քու մէջդ, որպէս զի անոնք ալ մեր մէջ մէկ ըլլան» (Յովհաննէս 17։20, 21)։ Յիսուսն ու իր Հայրը մէկ են այն իմաստով, որ մէկ կարծիք ունին բոլոր հարցերուն մէջ։ Ան կ’աղօթէ որ իր հետեւորդները այդ տեսակ միութիւն ունենան։

Քիչ առաջ, Յիսուս Պետրոսին եւ միւսներուն ըսած էր, որ ինք կ’երթայ որ իրենց տեղ պատրաստէ ‘իր Հօր տան’ մէջ, այսինքն՝ երկինքը (Յովհաննէս 14։2, 3)։ Յիսուս հիմա նոյն կէտը կը նշէ իր աղօթքին մէջ, երբ կ’ըսէ. «Ո՛վ Հայր, զանոնք որ դուն ինծի տուիր, կ’ուզեմ որ ուր որ ես ըլլամ, անոնք ալ ինծի հետ ըլլան, որպէս զի տեսնեն իմ փառքս, որ ինծի տուիր. վասն զի դուն զիս սիրեցիր աշխարհի սկիզբէն առաջ» (Յովհաննէս 17։24)։ Այս խօսքերով, ան ցոյց կու տայ որ Աստուած երկար ժամանակ առաջ, Ադամն ու Եւան զաւակներ ունենալէ առաջ, արդէն կը սիրէր իր միածին Որդին, որ յետագային դարձաւ Յիսուս Քրիստոսը։

Իր աղօթքը եզրափակելով, Յիսուս նորէն կը խօսի իր Հօր անուան մասին, ինչպէս նաեւ կը շեշտէ, թէ Աստուած կը սիրէ առաքեալները եւ անոնք՝ որոնք յետագային պիտի ընդունին «ճշմարտութիւն»ը։ Ան կ’ըսէ. «Քու անունդ անոնց ճանչցուցի ու պիտի ճանչցնեմ, որպէս զի այն սէրը, որով դուն զիս սիրեցիր, անոնց մէջ ըլլայ ու ես ալ անոնց մէջ» (Յովհաննէս 17։26)։