Շուտով՝ այլեւս ո՛չ հիւանդութիւն կամ ոչ մահ պիտի ըլլայ

Ո՛Չ ՄԷԿԸ հաճոյք կ’առնէ հիւանդանալէ, ոչ ալ ոեւէ մէկը կ’ուզէ մեռնիլ։ Բժշկական ընկերաբանութեան ուսուցչապետ մը կը հաստատէ. «Աւելի երկար կեանքի համար եղած փնտռտուքը գրեթէ տիեզերական է, ամբողջ պատմութեան տեւողութեան եւ շատ մը ընկերութիւններու մէջ։ Անիկա առնչուած է անձնապահպանման հիմնական պարտադրանքին հետ։ ... Փոնս տը Լէոնը երկարակեցութիւն փնտռող մարդոց երկար շարքերուն ամենէն հռչակաւորն է։ Բժշկական գիտութեան մեծամասնութիւնը նուիրուած է ախտի եւ մահուան դէմ պայքարելով աւելի երկար կեանք պահպանելու շուրջ»։

Մահը այնքան կը վիրաւորէ մեր ներքին բնոյթը որ երբ անիկա բարեկամները եւ ընտանիքի անդամները նուաճէ, գրեթէ բնականաբար կը ջանանք անոր պատճառած ցնցումը նուազեցնել։ Համայն Աշխարհի Յուղարկաւորական Սովորութիւնները [Անգլ.] գիրքը դիտել կու տայ. «Որքան ալ շատ նախնական կամ զարգացած ըլլան, չկայ մարդկային խմբակցութիւն մը, որ ինքնաբերաբար եւ իր միջոցներով իր անդամներուն մարմինները արարողութեամբ չթաղէ։ ... Անիկա համաշխարհային պահանջք մը կը գոհացնէ։ Զայն շալկել տանիլը ‘շիտակ’ կը թուի, իսկ զայն չտանիլը ‘սխալ’, անբնական զանցառում, չքմեղանք յայտնելիք կամ ամչնալիք բան մը կը նկատուէր, մասնաւորաբար անոնց կողմէ, որոնք ընտանեկան, զգացական, կենակցական, փորձառական եւ ուրիշ կապեր ունեցած են։ ... [Մարդ արարածը] իր մեռելը արարողութեամբ թաղող մըն է»։

Հիւանդութեան եւ Մահուան Ծագումը

Արդ, այն գաղափարը թէ օր մը հիւանդութիւնը եւ մահը պիտի չգոյացուին, շատ հրապուրիչ է, սակայն այսպիսի բանի մը հաւատալը հիմ մը ունի՞։ Անշո՛ւշտ եւ անիկա տրամաբանական, վստահելի եւ անվրէպ է։ Այդ հիմը, մեր Ստեղծիչին ներշնչեալ Խօսքը՝ Սուրբ Աստուածաշունչն է։

Այդ գիրքը յստակօրէն կը բացատրէ մարդկային թշուառութեան ծագումը։ Ան մեզի կ’ըսէ թէ առաջին մարդը՝ Ադամ՝ Աստուծոյ կողմէ ստեղծուած եւ Միջին Արեւելքի մէջ դրախտանման վայրի մը մէջ զետեղուած էր։ Ադամ կատարեալ ստեղծուած էր. հիւանդութիւնը եւ մահը անծանօթ էին իրեն։ Անոր շուտով միացաւ նմանապէս կատարեալ կին մը եւ միասնաբար երկրի վրայ յաւիտենական կեանքի ակնկալութիւնը կը վայելէին։—Ծննդոց 2։15–17, 21–24

Այս հրապուրիչ վիճակը երկար չտեւեց։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ Ադամ անձնասիրաբար Աստուծմէ անկախ ապրելակերպ մը ընտրեց, որու արդիւնքը եղաւ տքնաջան աշխատանք, ցաւ, հիւանդութիւն եւ վերջապէս մահ։ (Ծննդոց 3։17–19) Իր սերունդը ժառանգեց Ադամի ընտրած տխուր կեանքը։ Հռովմայեցիս 5։12–ը կը բացատրէ. «Մարդէ մը մեղքը աշխարհ մտաւ եւ այն մեղքէն՝ մահը, այնպէս բոլոր մարդոց վրայ տարածուեցաւ մահը, քանզի ամէնքն ալ մեղանչեցին»։ Իսկ Հռովմայեցիս 8։22–ը կ’աւելցնէ. «Գիտենք թէ բոլոր ստեղծուածները մինչեւ հիմա մէկտեղ կը հառաչեն ու ծնանելու ցաւ կը քաշեն»։

Երկրի՞ Վրայ թէ Երկնքի մէջ

Այսուամենայնիւ, Աստուածաշունչը կը վստահեցնէ մեզ թէ շուտով Աստուած հնազանդ մարդկութեան վերստին պիտի տայ Ադամի եւ Եւայի կորսնցուցած ուրախ վիճակը։ Յայտնութիւն 21։3, 4–ը կ’ըսէ. «Աստուած ինք անոնց հետ պիտի ըլլայ իբրեւ անոնց Աստուածը եւ ինք անոնց աչքերէն բոլոր արցունքները պիտի սրբէ եւ ա՛լ մահ պիտի չըլլայ։ Ո՛չ սուգ եւ ո՛չ աղաղակ եւ ո՛չ ցաւ պիտի ըլլայ ասկէ յետոյ, վասնզի առաջուան բաները անցան»։ Երբեմնի մարգարէ մըն ալ նախատեսեց այն ժամանակը երբ «հոն բնակողը պիտի չըսէ. ‘Հիւանդ եմ’»։—Եսայեայ 33։24

Կրնա՞ք երեւակայել աշխարհ մը առանց հիւանդանոցներու, մեռելատուներու եւ գերեզմաններու։ Կրնա՞ք երեւակայել անվերջ ապրիլ, առանց տառապանքի եւ մահուան սպառնալիքին։ Այո, Աստուծոյ խոստումը մեր խոր զգացումներուն կը դպչի։ Սակայն, ինչպէ՞ս կրնանք վստահ ըլլալ թէ այս հոյակապ ակնկալութիւնը ոչ թէ երկնքի՝ այլ մեր Երկիր մոլորակին համար է։ Վերոյիշեալ համարներուն բովանդակութիւնը նկատի առէք։ Յայտնութիւն 21–րդ գլուխին առաջին համարները կը խօսին ‘նոր երկինքի ու նոր երկրի մը’ մասին։ Յստակօրէն ըսուած է թէ Աստուած մարդոց հետ պիտի ըլլայ եւ անոնք իր ժողովուրդը պիտի ըլլան։ Իսկ ոեւէ մէկը հիւանդ չըլլալու մասին Եսայիի գրքին խոստումին կը յաջորդէ ակնարկութիւն մը, «հոն [երկրին մէջ] բնակող ժողովուրդին», որու «անօրէնութիւնը պիտի ներուի»։

Ուստի, այս քաջալերական խոստումները երկրային կեանքի կ’ակնարկեն, որոնք ներդաշնակ են իր Հօրը ուղղած Յիսուսի աղօթքին հետ. «Քու կամքդ ըլլայ ինչպէս երկինքը՝ նոյնպէս երկրի վրայ»։—Մատթէոս 6։10

Ինչո՞ւ Շուտով

Եհովայի Վկաները միլիոնաւոր անհատներու օգնած են գիտակցելու թէ այս խոստումները մօտ ապագային պիտի կատարուին։ Սակայն, ի՞նչ հիման վրայ անոնք այսքան վստահ են այս մասին։ Այն ջախջախիչ ապացոյցի հիման վրայ, թէ կ’ապրինք ներկայ դրութեան կամ երկրային կարգադրութիւններու «վերջին օրեր»ուն մէջ։ (Բ. Տիմոթէոս 3։1–5) Յիսուսի աշակերտները նշան ուզեցին, գիտնալու համար իրերու դրութեան վախճանին ժամանակը։ Առ ի պատասխան, Յիսուս մանրամասնօրէն նախագուշակեց 1914–ի Առաջին Աշխարհամարտէն ի վեր տեղի ունեցող համաշխարհային աչքառու դէպքերը։a Ապա ան աւելցուց. «Երբ այս բաները տեսնէք, գիտցէք թէ մօտ է դռներուն քով։ Ճշմարիտ կ’ըսեմ ձեզի թէ այս ազգը պիտի չանցնի մինչեւ այս ամէն բաները ըլլան»։—Մատթէոս 24։33, 34

Այդ ժամանակ, Եհովա Աստուած իր Որդւոյն՝ Յիսուս Քրիստոսի կը յանձնարարէ, որպէսզի գործի լծուի եւ այս գեղեցիկ Երկիր մոլորակին վրայէն սրբէ տառապանքի եւ թշուառութեան բոլոր պատճառները։ Աստուածաշունչը ամբարշտութեան բնաջնջումին մասին կը խօսի որպէս «Ամենակալ Աստուծոյ այն մեծ օրուանը պատերազմ»ը։—Յայտնութիւն 16։14, 16

Մեծ թիւով աստուածավախ անհատներ պիտի վերապրին այս ահաւոր փոփոխութենէն եւ պիտի ապրին տեսնելու Քրիստոս Յիսուսի իշխանութեան սկսիլը։ (Յայտնութիւն 7։9, 14. 20։4) Թէեւ իր իշխանութիւնը երկնքէն պիտի ըլլայ, սակայն անոր օգտակար արդիւնքները պիտի վայելեն երկրի վրայ բնակողները. թէ՛ Արմագեդոնէն վերապրողները եւ թէ միլիառաւոր անհատները որոնք յետագային պիտի յարուցուին։ Այն ատեն հետեւեալ խոստումը իրականութիւն մը պիտի ըլլայ. «Ան [Քրիստոս] պէտք է թագաւորէ մինչեւ բոլոր թշնամիները իր ոտքերուն տակ դնէ։ Վերջին թշնամին որ պիտի խափանուի՝ մահն է»։—Ա. Կորնթացիս 15։25, 26

Հետեւաբար վստահութեամբ կրնանք բացագանչել. «Շուտով այլեւս ո՛չ հիւանդութիւն եւ ոչ մահ պիտի ըլլայ»։ Ասիկա պարզապէս լաւ երազ մը չէ, ոչ ալ՝ փափաքելի խորհուրդ մը։ Այլ, «անսուտն» Եհովա Աստուծոյ վստահ խոստումն է։ Այս յոյսին պիտի վստահի՞ք։ Անիկա կրնայ յաւիտեան օգտակար ըլլալ ձեզի։—Տիտոս 1։2

[Ստորանիշ էջ 7]

[Նկար՝ էջ 7]

Շուտով հիւանդութեան եւ մահուան տեղը պիտի առնեն կատարեալ առողջութիւնը եւ յաւիտենական կեանքը