Հողէն շինուած ըլլալով հանդերձ, առաջ ընթանանք

«Ան գիտէ մեր կազմուածքը, կը յիշէ թէ մենք հող ենք»։—ՍԱՂՄՈՍ 103։14

1. Աստուածաշունչը գիտականօրէն ճշգրի՞տ է, երբ կ’ըսէ թէ մարդիկ հողէն շինուած են։ Բացատրեցէք։

ՖԻԶԻՔԱԿԱՆ առումով, մենք հող ենք։ «Տէր Աստուած գետնին հողէն շինեց մարդը եւ անոր ռնգունքներէն կենդանութեան շունչ փչեց ու մարդը կենդանի հոգի եղաւ»։ (Ծննդոց 2։7) Մարդուն ստեղծագործութեան այս պարզ նկարագրութիւնը ներդաշնակ է գիտական ճշմարտութեան հետ։ Աւելի քան 90 տարրերը որոնցմէ բաղկացած է մարդկային մարմինը, բոլորն ալ «գետնին հող»ին մէջ կը գտնուին։ Քիմիագէտ մը անգամ մը ըսաւ որ չափահասի մը մարմնին 65 տոկոսը թթուածին, 18 տոկոսը բնածուխ, 10 տոկոսը ջրածին, 3 տոկոսը բորակածին, 1.5 տոկոսը կրածին եւ 1 տոկոսը լուսածին է, իսկ մնացածը ուրիշ տարրերէ կը բաղկանայ։ Կարեւոր չէ թէ այս նախահաշիւները բոլորովին ճշգրի՛տ են կամ ոչ։ Իրողութիւնը չի փոխուիր. «Մենք հող ենք»։

2. Մարդիկը ստեղծելու Աստուծոյ կերպը ի՞նչ ընդառաջում յառաջ կը բերէ ձեր մէջ, եւ ինչո՞ւ։

² Եհովայէ զատ, ո՞վ կրնար այսպիսի բարդ արարածներ պարզ հողէն ստեղծել։ Աստուծոյ գործերը կատարեալ ու անարատ են, հետեւաբար մարդը այս կերպով ստեղծելու իր նախընտրութիւնը վստահաբար գանգատելու պատճառ մը չէ։ Արդարեւ, մարդը երկրի հողէն այսքան ահաւոր ու զարմանալի կերպով ստեղծելու Մեծ Ստեղծիչին կարողութիւնը [Ըստ Սաղմոս 139։14–ին։] Իր անսահման զօրութեան, ճարտարութեան ու գործնական իմաստութեան հանդէպ մեր գնահատանքը կ’աւելցնէ։—Բ. Օրինաց 32։4, ՆԱ, ստորանշում. Սաղմոս 139։14

Պարագաներու Փոփոխութիւն

3, 4. (ա) Մարդը հողէն ստեղծելով, Աստուած ի՞նչ բան չէր մտադրած։ (բ) Սաղմոս 103։14–ին մէջ Դաւիթ ի՞նչ բանի կ’ակնարկէր, եւ ընդհանուր բովանդակութիւնը ինչպէ՞ս կ’օգնէ մեզի որ այս եզրակացութեան յանգինք։

³ Հողէն շինուած արարածները սահմանափակումներ ունին։ Սակայն, Աստուած բնաւ չէր մտադրած որ ասոնք բեռ մը կամ չափազանց կաշկանդիչ ըլլային։ Այդ սահմանափակումները վհատութիւն կամ ապերջանկութիւն յառաջ բերելու համար չէին եղած։ Այսուհանդերձ, ինչպէս Սաղմոս 103։14–ին մէջ Դաւիթի խօսքերուն ընդհանուր բովանդակութիւնը ցոյց կու տայ, այս սահմանափակումները, որոնց ենթարկայ են մարդիկ, կրնան վհատութիւն պատճառել ու ապերջանկութիւն յառաջ բերել։ Ինչո՞ւ։ Երբ Աստուծոյ անհնազանդ գտնուեցան, Ադամն ու Եւան փոխուած վիճակ մը մէջտեղ բերին իրենց ապագայ ընտանիքին համար։ Այն ատեն, հողէն շինուած ըլլալը նոր նշանակութիւններ ստացաւ։a

⁴ Դաւիթ կը խօսէր, ոչ թէ բնական սահմանափակումներուն մասին զորս նոյնիսկ հողէն շինուած կատարեալ մարդիկ ունեցած պիտի ըլլային, այլ՝ ժառանգուած անկատարութեան պատճառած մարդկային տկարութիւններուն մասին։ Այլապէս ան Եհովայի մասին ըսած պիտի չըլլար. «Որ կը քաւէ բոլոր անօրէնութիւններդ ու կը բժշկէ քու բոլոր հիւանդութիւններդ, որ կը փրկէ քու կեանքդ ապականութենէ [գուբէն (ՆԱ)], [որ] մեր մեղքերուն համեմատ չըրաւ մեզի ու մեր անօրէնութիւններուն համեմատ հատուցում չըրաւ մեզի»։ (Սաղմոս 103։2-4, 10) Հողէն շինուած ըլլալով հանդերձ, եթէ կատարեալ մարդիկ հաւատարիմ մնացած ըլլային, անոնք բնաւ անօրէնութիւն գործած, մեղանչած պիտի չըլլային, այնպէս որ քաւութեան կարիքը ունենային. ո՛չ ալ անոնք բուժում պահանջող հիւանդութիւններ ունեցած պիտի ըլլային։ Մանաւանդ, անոնք բնաւ մահուան գուբը իջնելու կարիքը ունեցած պիտի չըլլային, որմէ կրնային փրկուիլ միայն յարութեան մը շնորհիւ։

5. Ինչո՞ւ Դաւիթի խօսքերը հասկնալը մեզի համար դժուար չէ։

⁵ Անկատար ըլլալով, բոլորս ալ Դաւիթին խօսած բաներուն փորձառութիւնը ունեցած ենք։ Յարատեւաբար կը գիտակցինք անկատարութենէ առթած մեր սահմանափակումներուն։ Կը տրտմինք, երբ անոնք երբեմն կը տկարացնեն Եհովայի կամ մեր Քրիստոնեայ եղբայրներուն հետ մեր յարաբերութիւնը։ Կը ցաւինք որ մեր անկատարութիւնները եւ Սատանայի աշխարհին ճնշումները երբեմն յուսահատութեան կը մատնեն մեզ։ Քանի որ Սատանայի իշխանութիւնը իր վախճանին կ’արտօրայ, անոր աշխարհը աւելի մեծ ճնշում կը բանեցնէ բոլոր մարդոց, մասնաւորաբար Քրիստոնեաներուն, վրայ։—Յայտնութիւն 12։12

6. Կարգ մը Քրիստոնեաներ ինչո՞ւ կրնան վհատիլ, եւ Սատանան ինչպէ՞ս կրնայ այս զգացումը օգտագործել։

⁶ Կը զգա՞ք որ Քրիստոնէական կեանք մը վարելը երթալով կը դժուարանայ։ Կարգ մը Քրիստոնեաներ արտայայտուած են թէ ո՛րքան երկար ատենէ ճշմարտութեան մէջ ըլլան ա՛յնքան աւելի անկատարութիւնը կը զգան։ Սակայն, շատ հաւանական է որ անոնք պարզապէս իրենց անկատարութիւններուն եւ իրենց փափաքած կերպով Եհովայի կատարեալ չափանիշներուն համակերպելու իրենց անկարողութեան երթալով աւելի գիտակից կ’ըլլան։ Իրականութեան մէջ, ասիկա հաւանաբար յարատեւաբար Եհովայի արդար պահանջներուն գիտութեան ու գնահատանքին մէջ աճելուն հետեւանքն է։ Կենսական է բնաւ թոյլ չտալ որ այսպիսի գիտակցութիւն մը այն աստիճան վհատեցնէ մեզ որ մենք Բանսարկուին ձեռքը խաղալիք դառնանք։ Դարեր շարունակ, ան կրկին անգամ փորձած է վհատութիւնը օգտագործել Եհովայի ծառաները ճշմարիտ պաշտամունքէն հեռացնելու համար։ Այսուհանդերձ, Աստուծոյ հանդէպ անկեղծ սէրը, իսկ Բանսարկուին հանդէպ «կատարեալ ատելութիւն»ը, անոնց մեծամասնութիւնը ետ պահած է այդպէս վարուելէ։—Սաղմոս 139։21, 22. Առակաց 27։11

7. Ի՞նչ բանի մէջ երբեմն կրնանք Յոբին նման ըլլալ։

⁷ Սակայն տակաւին, Եհովայի ծառաները կրնան երբեմն վհատիլ։ Մեր անձնական իրագործումներուն նկատմամբ դժգոհութիւնն ալ կրնայ ասոր նպաստել։ Ֆիզիքական ազդակներ կամ ընտանիքի անդամներու, ընկերներու կամ գործակիցներու հետ լարուած յարաբերութիւններ կրնան պատճառ հանդիսանալ ասոր։ Հաւատարիմ Յոբ ա՛յնքան վհատուեցաւ, որ Աստուծոյ աղաչեց. «Երանի՜ թէ մինչեւ քու բարկութեանդ անցնիլը՝ գերեզմանին մէջ ծածկէիր ու պահէիր զիս։ Ինծի ժամանակ մը որոշէիր ու ետքը զիս միտքդ բերէիր»։ Արդ, եթէ դժուար պարագաներ կրցան մղել Յոբին՝ «կատարեալ եւ արդար, աստուածավախ ու չարութենէ ետ քաշուող մարդ»ուն՝ որ վհատութեան ատեններ ունենայ, պէտք չէ զարմանանք որ նոյն բանը կրնայ մեզի ալ պատահիլ։—Յոբայ 1։8, 13-19. 2։7-9, 11-13. Յոբայ 14։13

8. Պատահական վհատութիւնը ինչո՞ւ կրնայ դրական նշան մը ըլլալ։

⁸ Որքա՜ն սփոփիչ է գիտնալ թէ Եհովա սրտերուն կը նայի եւ լաւ շարժառիթները չ’անտեսեր։ Ան բնաւ պիտի չմերժէ անոնք որոնք ամենայն անկեղծութեամբ կը մաքառին զինք հաճեցնելու համար։ Պատահական վհատութիւնը, իրականութեան մէջ, կրնայ դրական նշան մը ըլլալ, ցոյց տալով որ Եհովայի մատուցած մեր ծառայութիւնը թեթեւի չենք առներ։ Այս տեսանկիւնէն դիտուած, վհատութեան դէմ բնաւ չպայքարող անհատը կրնայ հոգեւոր գետնի վրայ իր տկարութիւններուն ա՛յնքան գիտակից չըլլալ որքան ուրիշները։ Չմոռնանք. «Ան որ կը սեպէ թէ հաստատուն կեցած է, թող զգուշանայ որ չըլլայ թէ իյնայ»։—Ա. Կորնթացիս 10։12. Ա. Թագաւորաց 16։7. Գ. Թագաւորաց 8։39. Ա. Մնացորդաց 28։9

Անոնք Ալ Հողէն Շինուած Էին

9, 10. (ա) Քրիստոնեաները որո՞ւ հաւատքը պէտք է ընդօրինակեն։ (բ) Մովսէս իր նշանակումին ինչպէ՞ս հակազդեց։

⁹ Եբրայեցիս 11–րդ գլուխը կը ցուցակագրէ նախա–Քրիստոնէական շրջանի Եհովայի վկաներու երկար շարքը, որոնք զօրաւոր հաւատք ցուցաբերեցին։ Առաջին դարու եւ արդի ժամանակներու Քրիստոնեաներն ալ նոյնը ըրած են։ Անոնցմէ առնուելիք դասերը անգին են։ (Բաղդատել Եբրայեցիս 13։7։) Օրինակի համար, Քրիստոնեաները որո՞ւ հաւատքը կրնային աւելի լաւ ընդօրինակել, քան՝ Մովսէսինը։ Ան նշանակուեցաւ իր ժամանակուան աշխարհի ամենահզօր կառավարիչին՝ Եգիպտոսի Փարաւոնին՝ դատաստանի պատգամներ յայտարարելու համար։ Այսօր, Եհովայի Վկաները նոյնանման դատաստանի պատգամներ պէտք է յայտարարեն սուտ կրօնքի եւ ուրիշ կազմակերպութիւններու դէմ, որոնք հակառակ են Քրիստոսի հաստատուած Թագաւորութեան։—Յայտնութիւն 16։1-15

¹⁰ Այս յանձնարարութիւնը կատարելը դիւրին նշանակութիւն մը չէ, ինչպէս Մովսէս ցոյց տուաւ։ «Ես ո՞վ եմ, որ Փարաւոնին երթամ ու Իսրայէլին որդիները Եգիպտոսէն հանեմ», հարցուց ան։ Կրնանք հասկնալ անոր անատակութեան զգացումը։ Ան նաեւ մտահոգուեցաւ թէ իր ազգակիցները ի՛նչպէս պիտի հակազդէին։ Ուստի ան ըսաւ. «Անոնք ինծի պիտի չհաւատան, ոչ ալ իմ ձայնիս մտիկ պիտի ընեն»։ Այն ատեն Եհովա իրեն բացատրեց թէ ի՛նչպէս ան կրնար իրեն տրուած լիազօրութիւնը ապացուցանել. բայց Մովսէս ուրիշ խնդիր մըն ալ ունէր։ Ան ըսաւ. «Ո՜հ, Տէ՛ր իմ, ես ճարտարախօս չեմ ո՛չ երէկ, ո՛չ միւս օր եւ ո՛չ ալ ծառայիդ հետ խօսելէդ յետոյ, հապա ես ծանրախօս ու ծանրալեզու եմ»։—Ելից 3։11. 4։1, 10

11. Մովսէսին նման, մենք ալ աստուածպետական պարտականութիւններուն հանդէպ ի՞նչ հակազդեցութիւն կրնանք ունենալ, բայց հաւատք ի գործ դնելով, ի՞նչ բանէ կրնանք վստահ ըլլալ։

¹¹ Մենք ալ երբեմն կրնանք Մովսէսի զգացումը բաժնել։ Մեր աստուածպետական պարտականութիւններուն գիտակցելով հանդերձ, թերեւս հարց կու տանք թէ ի՛նչպէս պիտի կարենայինք զանոնք գլուխ հանել։ ‘Ես ո՞վ եմ որ մօտենամ մարդոց՝ ոմանք ընկերային, տնտեսական կամ ուսման աւելի բարձր մակարդակ ունենալով եւ համարձակիմ անոնց Աստուծոյ ճամբաները սորվեցնել։ Հոգեւոր եղբայրներս ինչպէ՞ս պիտի հակազդեն, երբ Քրիստոնէական ժողովներու ընթացքին բացատրութիւններ տամ կամ Աստուածպետական Ծառայութեան Դպրոցին մէջ ամպիոնէն բաժիններ ներկայացնեմ։ Անոնք պիտի չնկատե՞ն անատակ ըլլալս’։ Բայց չմոռնանք որ Եհովա Մովսէսին հետ էր եւ զայն զինեց իր նշանակումին համար, քանի որ Մովսէս հաւատք ի գործ դրաւ։ (Ելից 3։12. 4։2-5, 11, 12) Եթէ Մովսէսի հաւատքը ընդօրինակենք, Եհովա մեզի հետ ալ պիտի ըլլայ եւ մեզ ալ պիտի զինէ մեր գործին համար։

12. Երբ մեղքերու կամ թերութիւններու պատճառաւ վհատուած զգանք, Դաւիթի հաւատքը ինչպէ՞ս կրնայ մեզ քաջալերել։

¹² Ոեւէ անհատ, որ մեղքերու կամ թերութիւններու պատճառաւ շփոթած կամ վհատուած կը զգայ, վստահաբար կրնայ Դաւիթին միանալ, երբ ըսաւ. «Ես կը ճանչնամ իմ յանցանքներս ու իմ մեղքս միշտ իմ առջեւս է»։ Եհովայի աղաչելով, Դաւիթ նաեւ ըսաւ. «Իմ մեղքերէս երեսդ ծածկէ՛ ու բոլոր անօրէնութիւններս ջնջէ՛»։ Սակայն, ան երբեք թոյլ չտուաւ որ վհատութիւնը Եհովայի ծառայելու իր փափաքը խլէ իրմէ։ «Զիս երեսէդ մի՛ ձգեր ու քու սուրբ հոգիդ ինծմէ մի՛ առներ»։ Բացայայտօրէն, Դաւիթ «հող» էր, բայց Եհովա չհեռացաւ իրմէ, որովհետեւ Դաւիթ «կոտրած ու խոնարհ սիրտը» չանարգելու Եհովայի խոստումին հաւատք ընծայեց։—Սաղմոս 38։1-9. Սաղմոս 51։3, 9, 11, 17

13, 14. (ա) Ինչո՞ւ մարդոց հետեւորդներ պէտք չէ ըլլանք։ (բ) Պօղոսի ու Պետրոսի օրինակները ինչպէ՞ս ցոյց կու տան թէ նոյնիսկ անոնք հողէն շինուած էին։

¹³ Սակայն, թէեւ կը նկատենք որ «այսչափ վկաներու բազմութիւն»ը «մեր առջեւ դրուած ասպարէզի ընթացք»ին մէջ ‘համբերութիւնով կը վազէ’ որպէս քաջալերութիւն, սակայն մեզի չէ ըսուած որ անոնց հետեւորդները ըլլանք։ Մեզի ըսուած է որ «մեր հաւատքին առաջնորդին ու կատարողին»՝ Յիսուսին՝ քայլերուն հետեւինք, ոչ թէ՝ անկատար մարդոց—ոչ իսկ առաջին դարու հաւատարիմ առաքեալներուն։—Եբրայեցիս 12։1, 2. Ա. Պետրոս 2։21

¹⁴ Պօղոս ու Պետրոս առաքեալները, որոնք Քրիստոնէական ժողովքին մէջ սիւներ էին, երբեմն գայթակղեցան։ «Ո՛չ թէ բարին որ կ’ուզեմ, զայն կ’ընեմ, հապա չարը՝ որ չեմ ուզեր, զայն կ’ընեմ», գրեց Պօղոս։ «Ի՜նչ խղճալի մարդ եմ ես»։ (Հռովմայեցիս 7։19, 24) Իսկ Պետրոս չափազանց ինքնավստահ պահու մը մէջ, Յիսուսին ըսաւ. «Թէպէտ ամէնքն ալ քու վրայովդ գայթակղին, ես բնա՛ւ պիտի չգայթակղիմ»։ Երբ Յիսուս Պետրոսին ըսաւ որ զինք երեք անգամ պիտի ուրանար, Պետրոս յանդգնօրէն իր Տիրոջ հակասեց, պարծենալով. «Թէեւ քեզի հետ մեռնելու ալ ըլլամ, բնաւ քեզ պիտի չուրանամ»։ Այսուհանդերձ, ան Յիսուսը ուրացաւ, սխալ մը որու համար ան դառնապէս լացաւ։ Այո, Պօղոս ու Պետրոս հողէն շինուած էին։—Մատթէոս 26։33-35

15. Հողէն շինուած ըլլալով հանդերձ, առաջ ընթանալու ի՞նչ դրդապատճառ ունինք։

¹⁵ Սակայն, հակառակ իրենց տկարութիւններուն, Մովսէս, Դաւիթ, Պօղոս, Պետրոս եւ անոնց նման ուրիշներ յաղթական դուրս եկան։ Ինչո՞ւ։ Որովհետեւ անոնք Եհովայի հանդէպ զօրաւոր հաւատք ունէին, անվերապահօրէն անոր կը վստահէին ու սերտօրէն կը կառչէին, հակառակ սայթաքումներու։ Անոնք անոր ապաւինեցան, որ ‘բնականէն վեր եղող զօրութիւնը (ՆԱ)’ հայթայթէ։ Եհովա տուաւ այդ ոյժը, բնաւ թոյլ չտալով որ անոնք անբուժելի աստիճան իյնան։ Եթէ շարունակենք հաւատք ի գործ դնել, կրնանք վստահ ըլլալ որ, երբ դատուինք, մեր պարագային ալ պիտի կիրարկուի սա խօսքերը. «Աստուած անիրաւ չէ, որ ձեր գործը մոռնայ ու այն սէրը զոր իր անուանը համար ցուցուցիք»։ Ասիկա ի՜նչ դրդապատճառ մը կու տայ մեզի որ հողէն շինուած ըլլալով հանդերձ, առաջ ընթանանք։—Բ. Կորնթացիս 4։7. Եբրայեցիս 6։10

Անհատապէս՝ Հողէն Շինուած Ըլլալը Ի՞նչ կը Նշանակէ

16, 17. Դատելու պարագային, Եհովա ինչպէ՞ս կը կիրարկէ Գաղատացիս 6։4–ին մէջ բացատրուած սկզբունքը։

¹⁶ Շատ մը ծնողներ եւ ուսուցիչներ փորձառաբար սորված են որ իմաստութիւն է երախաները կամ աշակերտները դատել անհատական կարողութեան համաձայն, ոչ թէ միւս զաւակներուն կամ դասընկերներուն հետ բաղդատութիւններ ընելով։ Ասիկա ներդաշնակ է սուրբ գրային այն սկզբունքին հետ, որու պէտք է հետեւին Քրիստոնեաները. «Ամէն մարդ իր գործը թող կշռէ ու ետքը միայն իր անձին վրայ թող պարծենայ, ո՛չ թէ ուրիշին վրայ»։—Գաղատացիս 6։4

¹⁷ Այս սկզբունքին հետ համաձայն ըլլալով, թէեւ Եհովա իր ծառաներուն հետ գործառնութիւն կ’ունենայ որպէս կազմակերպուած խումբ մը, սակայն ան անհատապէս կը դատէ զանոնք։ Հռովմայեցիս 14։12–ը կ’ըսէ. «Մեզմէ ամէն մէկը Աստուծոյ հաշիւ պիտի տայ իր անձին համար»։ Եհովա լաւ գիտէ իր իւրաքանչիւր ծառային ժառանգական կազմուածքը, անոր կարողութիւնները, անոր ժառանգած զօրութիւններն ու տկարութիւնները, անոր ունեցած կարելիութիւնները. ան գիտէ նաեւ թէ իր ծառաները ո՛ր աստիճան այս կարելիութիւնները կ’օգտագործեն Քրիստոնէական պտուղներ յառաջ բերելու համար։ Տաճարին գանձանակին մէջ երկու լումայ ձգած որբեւարիին մասին Յիսուսի մեկնաբանութիւնները եւ աղէկ հողի մէջ ցանուած սերմին մասին անոր առակը քաջալերական օրինակներ են այն Քրիստոնեաներուն համար, որոնք կրնան յուսալքուած զգալ անմիտ կերպով իրենց անձը ուրիշներու հետ բաղդատելուն պատճառաւ։—Մարկոս 4։20. 12։42-44

18. (ա) Ինչո՞ւ պէտք է որոշենք թէ անհատապէս հող ըլլալը ի՛նչ կը նշանակէ։ (բ) Անկեղծ ինքնաքննութիւն մը ինչո՞ւ յուսահատելու պատճառ պէտք չէ ըլլայ։

¹⁸ Կենսական է որ որոշենք թէ հող ըլլալը ի՛նչ կը նշանակէ մեր անհատական պարագային, որպէսզի կարենանք մեր ամբողջ կարողութիւններով ծառայել։ (Առակաց 10։4. 12։24. 18։9. Հռովմայեցիս 12։1) Միմիայն երբ մեր անձնական թերութիւններուն եւ տկարութիւններուն իրապէս գիտակցինք, այն ատեն է որ կրնանք բարելաւումներ ընելու կարիքին ու կարելիութիւններուն նկատմամբ գերուշադիր ըլլալ։ Ինքնաքննութիւն կատարելու ատեն, բնաւ չանտեսենք բարելաւումներ ընելու մէջ մեզի օգնող սուրբ հոգիին զօրութիւնը։ Անոր միջոցաւ, տիեզերքը ստեղծուեցաւ, Աստուածաշունչը գրուեցաւ եւ մահամերձ աշխարհի մը մէջ նոր աշխարհի խաղաղ ընկերութիւն մը մէջտեղ բերուեցաւ։ Ուստի, Աստուծոյ սուրբ հոգին վստահաբար բաւական զօրեղ է որ հարկ եղած իմաստութիւնն ու ոյժը տայ անոնց որոնք իրենց ուղղամտութիւնը պահելու համար կը խնդրեն զայն։—Միքիա 3։8. Հռովմայեցիս 15։13. Եփեսացիս 3։16

19. Մեր հողէն շինուած ըլլալը ի՞նչ բանի համար չքմեղանք մը չէ։

¹⁹ Որքա՜ն սփոփիչ է գիտնալ թէ Եհովա կը յիշէ որ մենք հող ենք։ Սակայն, երբեք պէտք չէ խորհինք որ ասիկա արդարացի չքմեղանք մըն է մեր ձեռքերը թուլցնելու կամ թերեւս սխալներ գործելու համար։ Բնա՛ւ երբեք։ Երբ Եհովա կը յիշէ թէ մենք հող ենք, անիկա իր անարժան ողորմութեան մէկ արտայայտութիւնն է։ Բայց չենք ուզեր ըլլալ «ամբարիշտներ, որոնք մեր Աստուծոյն շնորհքը անառակութեան [կը դարձնեն] եւ միակ Իշխանը ու մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսը [կ’ուրանան]»։ (Յուդա 4) Հողէն շինուած ըլլալը ամբարիշտ ըլլալու չքմեղանք մը չէ։ Քրիստոնեայ մը կը ջանայ սխալ հակումներուն դէմ պայքարիլ իր մարմինը ճնշելով ու զայն նուաճելով, որպէսզի խուսափի ‘Աստուծոյ սուրբ հոգին տրտմեցնելէ’։—Եփեսացիս 4։30. Ա. Կորնթացիս 9։27

20. (ա) Ո՞ր երկու երեսակներու մէջ կրնանք շատ ընելիք ունենալ ‘Տէրոջը գործին մէջ’։ (բ) Ինչո՞ւ լաւատես ըլլալու պատճառ ունինք։

²⁰ Արդ, Սատանայի համաշխարհային դրութեան եզրափակիչ տարիներու ընթացքին, դանդաղելու ժամանակը չէ—ոչ Թագաւորութիւնը քարոզելու եւ ոչ ալ Աստուծոյ հոգիին պտուղները աւելի լման կերպով զարգացնելու մէջ։ Այս երկու մարզերուն մէջ ալ շատ ընելիք ունինք։ Հիմա է ժամանակը առաջ ընթանալու, գիտնալով որ մեր «աշխատութիւնը պարապ չէ Տէրոջմով»։ (Ա. Կորնթացիս 15։58) Եհովա մեզի նեցուկ պիտի կանգնի, քանի որ Դաւիթ Իր մասին ըսաւ. «Անիկա արդարը երբեք պիտի չսասանեցնէ»։ (Սաղմոս 55։22) Ի՜նչ ուրախութիւն է գիտնալ թէ Եհովա թոյլ կու տայ որ մենք, հողէն շինուած ըլլալով հանդերձ, անձամբ բաժին բերենք անկատար մարդկային արարածներու նշանակուած այս մեծագոյն գործունէութեան մէջ։

[Ստորանիշ էջ 8]

Կրնա՞ք Բացատրել

◻ Ծննդոց 2։7–ն եւ Սաղմոս 103։14–ը ինչպէ՞ս տարբեր կերպերով մարդոց կ’ակնարկեն որպէս հողէն շինուած արարածներ։

◻ Եբրայեցիս 11–րդ գլուխը ինչո՞ւ քաջալերութեան աղբիւր մըն է ներկայ Քրիստոնեաներուն համար։

◻ Ինչո՞ւ իմաստութիւն է Գաղատացիս 6։4–ին մէջ արձանագրուած սկզբունքը կիրարկել։

◻ Եբրայեցիս 6։10–ն եւ Ա. Կորնթացիս 15։58–ն ինչպէ՞ս կրնան օգնել մեզի որ վհատութիւնը ետ մղենք։

[Նկարներ՝ էջ 10]

Քրիստոնեաները ընկերակից երկրպագուներուն հաւատքը կ’ընդօրինակեն, բայց իրենց հաւատքի Կատարողին՝ Յիսուսին՝ կը հետեւին