Բարի սամարացիին առակը

10։25-37

Յիսուս այս առակը տուաւ, երբ մարդ մը իրեն հարցուց. ‘Իմ ընկերս ո՞վ է’ (Ղուկ. 10։25-29)։ Յիսուս գիտէր որ քրիստոնէական ժողովքը վերջ ի վերջոյ պիտի բաղկանար ‘ամէն տեսակ մարդոցմէ’,– մէջը ըլլալով սամարացիները եւ ոչ–հրեաները (Յովհ. 12։32, ՆԱ)։ Այս առակով ան իր հետեւորդներուն սորվեցուց, որ պէտք է մասնաւոր ջանք թափեն, որ ուրիշներուն սէր ցոյց տան. նոյնիսկ եթէ անոնք իրենցմէ շատ տարբեր են։

ԴՈՒՆ ՔԵԶԻ ՀԱՐՑՈՒՐ.

• ‘Ինչպէ՞ս կը զգամ տարբեր մշակոյթի պատկանող եղբայրներու եւ քոյրերու հանդէպ’։

• ‘Արդեօք ժամանակիս մեծ մասը կ’անցընեմ միայն անհատներու հետ, որոնց հետ նոյն հետաքրքրութիւննե՞րը կը բաժնեմ’։

• ‘Կրնա՞մ սիրտս լայն բանալ աւելի մօտէն ծանօթանալով հաւատակիցներու, որոնք տարբեր ենթահողերէ են’ (Բ. Կոր. 6։13)։

Որո՞ւն կ’ուզեմ ըսել որ. . .

• հետս ծառայէ

• տունս ճաշի գայ

• մեր յաջորդ ընտանեկան պաշտամունքին միանայ