Loforð Jefta

Ísraelsmenn sneru aftur baki við Jehóva og fóru að tilbiðja falsguði. Þessir falsguðir hjálpuðu Ísraelsmönnunum ekki neitt þegar Ammónítar réðust á þá. Það var erfitt hjá Ísraelsmönnunum í mörg ár. Að lokum sögu þeir við Jehóva: ‚Við höfum syndgað. Viltu bjarga okkur frá óvinum okkar?‘ Ísraelsmennirnir eyðilögðu skurðgoðin sín og fóru að tilbiðja Jehóva aftur. Jehóva vorkenndi þeim og vildi hjálpa þeim.

Hermaður, sem hét Jefta, var valinn til að leiða þjóðina í bardaga gegn Ammónítum. Hann sagði við Jehóva: ‚Ef þú hjálpar okkur að vinna þennan bardaga lofa ég að gefa þér þann fyrsta sem kemur út úr húsi mínu til að taka á móti mér þegar ég kem heim.‘ Jehóva heyrði bæn Jefta og hjálpaði honum að vinna bardagann.

Þegar Jefta kom aftur heim var dóttir hans sú fyrsta sem kom út til að taka á móti honum. Hún var eina barnið hans. Hún dansaði og spilaði á tambúrínu. Hvað gerði Jefta þá? Hann mundi eftir loforðinu sem hann gaf og sagði: ‚Æ, dóttir mín! Nú gerirðu mig mjög leiðan. Ég gaf Jehóva loforð og til að standa við það þarf ég að senda þig til Síló til að þjóna í tjaldbúðinni.‘ En dóttir hans sagði við hann: ‚Pabbi, ef þú gafst Jehóva loforð verðurðu að standa við það. Má ég bara vera í tvo mánuði uppi í fjöllunum með vinkonum mínum? Svo skal ég fara.‘ Dóttir Jefta þjónaði trúföst í tjaldbúðinni það sem eftir var ævinnar. Vinkonur hennar heimsóttu hana í Síló á hverju ári.