Mijdar

Xwerastkirin ev tê hesabê ku em rabûn-rûniştina xwe û fikirên xwe kontrol dikin. Em gerekê xwe hînî vê yekê bikin, wekî xwe rast kin. Çaxê dê-bav timê bi sebir zarên xweyî biçûk “bi şîret û hînkirina Xudan” mezin dikin, bi vê yekê alî zarên xwe dikin, ku hîn bin xwe rast kin û serwaxt bin (Efes. 6:4). Ev prînsîp usa jî bona wan e, yên ku îda mezin in çaxê têne ser riya rast. Rast e feresetê wan ku xwe rast kin heye, lê ewana ruhanîda hê gihîştî nînin. Lê çaxê ewana hîn dibin “merivê nû li ser xwe wergirin” û çev didine Îsa, îda ruhanîda gihîştî dibin (Efes. 4:23, 24). Belê, xwerastkirin û hînkirin gelek ferz e. w18.03 29 ¶3-4

Yehowa û teşkîleta wî me teglîfî civatê dikin. Û em hemû mêvana qebûl dikin yên ku têne civatê (Rom. 15:7). Çaxê yên teze têne ser civatê, em gerekê wana bi dil û can qebûl kin, çimkî ewana jî mê—vanên Xwedê ne. Besa xeberê, çaxê mêvan tê civatê, firqî tune ew ça xwekirî ye yan jî xemilandî ye, em gerekê nêzîkî wî bin û bi dil û eşq wî silav kin (Aqûb 2:1-4). Hergê ew mêvan tenê hatiye, hûn dikarin wî teglîf kin kêleka we rûnê. Ew wê şa be hergê hûn alî wî bikin, wekî ew bernama civatê fem ke, yan jî rêza bivîne kîjan ser civatê têne xwendinê. Ew mecaleke gelek baş e, wekî em “pey mêvanhiziyê bin”. Çaxê gotarvanên teglîfkirî têne civata me, yan berpirsiyarên mihalê, yan jî çaxê wekîlên fîlîalê teseliya civata me dikin, ew yek mecalê didin me seva em mêvanhiziyê nîşan kin hindava wan (3 Yûhn. 5-8). Besa xeberê, em dikarin wana teglîfî mala xwe kin ser şîrinayî yan jî ser nanxwarinê. w18.03 15 ¶5, 7

Dîna xwe bidin mesela merivekî Cihû, kîjanî ku Mesîhî dizêrandin. Miletê Cihû bi temamî tesmîlî Xwedê bibû, lê paşê wana heleqetiya xwe tevî Yehowa unda kirin. Û ewî merivî tirê miletê wî dîsa jî rast Xwedê dihebîne. Lê carekê Îsa Mesîh, ku ji mirinê rabibû, ji ezmana tevî wî xeber da. Gelo ewî merivî xwe ça da kifşê? Ewî bi dil alîkariya Hananiya qebûl kir. Kitêba Pîroz derheqa wî merivî dibêje: “Rabû pê avê hate nixumandinê” (Kar. Şand. 9:17, 18; Galt. 1:14). Dibeke hûn îda serva çûn wekî ew meriv Pawlosê şandî bû. Lê dîsa jî bifikirin, gava ewî fem kir çi ye rola Îsa qirara Xwedêda û rastî qîmet kir, hingê ew derbêra hate nixumandinê (Kar. Şand. 22:12-16). Îro jî ewên ku Kitêba Pîroz hîn dibin, firqî tune cahil, yan jî emirda mezin, usa dikin. w18.03 5-6 ¶9-11

Emirê Aqûb nehêsa bû. Birê wîyî helal Esaw, kîjan ku merivekî bi hiş-aqilê neruhanî bû, dixwest wî bikuşta. Xêncî vê yekê, xezûrê Aqûb jî jêra heyf nîbû û timê bona kara xwe wî dida xebatê. Lê yeke Aqûb nav ewan merivên neruhanîda, ruhaniya xwe xwey kir (1 Korn. 2:14-16). Ewî bawer dikir ev sozê ku Xwedê da Birahîm. Aqûb zanibû ku ev soz malbeta wîva jî girêdayî ye, lema ew timê miqatî neferên xwe dibû (Destp. 28:10-15). Pê xeberdan û kirên Aqûb dihate kifşê, wekî prînsîp û sozên Xwedê timê bîra wîda bûn. Besa xeberê çaxê Aqûb tirsiya çimkî birê wî dixwest wî bikuşta, ewî duada ji Yehowa hîvî kir: “Kerema xwe, min . . . xilaz ke . . . Ne te gotîye: ‘Ezê eseyî qencîyê li te bikim û zureta te bikime weke qûma berê’” (Destp. 32:6-12). Belê, eşkere ye ku Aqûb sozên Xwedê qayîm bawer dikir û li gora qirara Xwedê dijît. w18.02 20 ¶9-10

Emirê xweda Îbo rastî tengasiyên gelek giran hat. Pêşiya wan tengasiya, ew “ji hemûya lawên Rojhilatê . . . yê herî mezin bû” (Îb. 1:3). Ew dewletî, navdar, û gelek xweyîqedir bû (Îb. 29:7-16). Lê yeke ew tu car qure nebû û pişta xwe neda Xwedê. Yehowa wî nav kir xizmetkarê “min”. Şeytan pey hev bela dianî serê Îbo. Ewî usa anî serê wî, wekî Îbo bifikire yançi ew kul-derd ji Xwedê bûn (Îb. 1:13-21). Paşê, sê hevalên qelp hatin cem Îbo, wekî yançi ber dilê wîda bên, lê bi rastiyê wana bi giliyên xwe dilê Îbo dêşandin. Ji giliyên wan derdiket, wekî Xwedê usa serê wî kir, çimkî wî ceza dike (Îb. 2:11; 22:1, 5-10). Lê hingê jî Îbo aminiya xwe xwey kir. Çaxê tengasiyên Îbo xilaz bûn, Yehowa du cara zêdetir wî kerem kir, û hin jî 140 sala emirê wî dirêj kir (Aqûb 5:11). Û paşî vê yekê jî, Îbo berdewam dikir Yehowara amin bimîne. w18.02 6 ¶16; 7 ¶18

Merivên wî cûreyî dixwazin wekî gişk wana bilind kin û payê wan bidin. Zandarekî derheqa merivê qure nivîsî: “Dilê wîda qurbangeheke biçûk heye, kîderê ku ew serê xwe ber xwe datîne”. Hine meriv dibêjin ku qurebûn xeyseteke usa mirdar e, wekî hela hê merivên kubar jî hiz nakin çaxê nav merivên mayînda qurebûnê divînin. Kubarî, dêmek qurebûn ber çevê Yehowa reş e. Kitêba Pîroz dibêje wekî ew “çevêd kubar” nefret dike (Metlk. 6:16, 17). Bi rastiyê kubarî meriva ji Xwedê dûr dixe (Zeb. 10:4). Ew xeysetekî Mîrê-cina ye (1 Tîmt. 3:6). Yazix, lê hela hê hine xizmetkarên amin jî bûne qure. Mesele, Padşa Ûzîya, gelek sala Yehowara amin bû. Lê Kitêba Pîroz dibêje ku çaxê ew “qewatê dît, dilê wî qure bû, û bi vê yekê bela anî ser serê xwe. Ewî hindava Yehowa Xwedêyê xwe neaminî da kifşê, û kete paristgeha Yehowa seva bixûrê bişewitîne”. Wedekî Hizqiya Padşa jî bû yekî qure, lê paşê ew poşman bû û xwe nimiz kir (2 Dîr. 26:16, DT; 32:25, 26). w18.01 28 ¶4-5

Ji Kitêba Pîroz em pêdihesin ku seva şixulê Xwedê, cimeta Yehowa tiştên xweye qîmet qurban dikir (Derk. 35:5; 2 Padş. 12:4, 5; 1 Dîr. 29:5-9). Qirna yekêda, Mesîhî bihîstin ku Cihûstanêda xelayî destpêdibû û xûşk-birara alîkarî lazim e. Lema jî wana xwera qirar kir, ku “ji destê kêva çiqas tê alîkariyê bona bawermendêd Cihûstanê bişînin” (Kar. Şand. 11:27-30). Belê, cûrê qurbankirinê ku xizmetkarên berê dikirin, ji hev cude dibûn. Qirna yekêda, hine Mesîhî hebûka xwe difirotin, mesele erdê xwe yan jî malên xwe, û ew pere didane şandiya. Şandî jî ew pere didane xebatê bona xûşk-birên ku hewce bûn (Kar. Şand. 4:34, 35). Lê yên din pere başqe dikirin û timê qurban dikirin seva piştgiriya şixulê Xwedê bikin. Wî cûreyî hemû meriv, hin merivên dewletî hin jî yên kesîb aliyê xweda dikaribûn qurbana bikin (Lûqa 21:1-4). w18.01 18 ¶7; 19 ¶9

Hergê jî gelek feresetên me hene, yeke hene tiştên usa ku em pê qewata xwe nikarin bikin, çimkî sînorên me hene. Em gerekê evê yekê timê bîra xweda xwey kin. Rast e Pawlosê şandî gelek tişt dikaribû bikira, lê yeke sînorên wî hebûn û lema qewata wî nedigihîştê ku her tiştî bike çi ewî dixwest. Çaxê ewî Xwedêra xemên xwe gilî kir, Xwedê jêra got: “Qewata min sistiyada miyaser dibe”. Pawlos fem kir ku bi wan giliya Xwedê çi dixwest jêra bigota, lema ewî got: “Gava ez sist dibim, hingê qewat dibim” (2 Korn. 12:7-10). Gelo ew gilî çi dihatin hesabê? Pawlos fem dikir wekî ew nikare hemû tiştî pê qewata xwe bike. Jêra alîkariya yê Herî zor lazim bû, dêmek alîkariya Xwedê. Ruhê Xwedêyî pîroz dikaribû qewatê bida wî, çaxê ew sist bû. Xêncî vê yekê, ruhê pîroz dikaribû Pawlos qewat kira, seva şixulên usa bike ku ewî pê qewata xwe tu car wê nikaribûya bikira. Qewata Xwedê dikare bona me jî usa bike. Gava Yehowa ruhê xweyî pîroz dide me, em bi rastiyê qewî dibin! w18.01 9 ¶8-9

Çaxê zara we wera dibêje ku dixwaze bê nixumandinê, wê baş be hûn bidine xebatê wan haceta, kîjan ku teşkîleta Xwedê dide bona dê-bava. Usa hûnê zara xwe bidine femkirinê, ku rast e tesmîlbûyîn borcdariya mezin e, lê yeke gelek kerema jî tîne. Ça dê û bav, borcdariya weye mezin heye û qedirekî mezin, ku zarên xwe “bi şîret û hînkirina Xudan mezin kin” (Efes. 6:4). Dê-bav gerekê ne ku tenê zarên xwe hîn kin ku Kitêba Pîrozda çi tê gotinê, lê usa jî alî wan bikin, ku baweriya xwe wan tişta bînin, çi ku ewana hîn dibin. Belê, wanra baweriya qewî lazim e, kîjan ku wê wana hêlan ke emirê xwe tesmîlî Yehowa kin, û bi dil û can jêra xizmet kin. Bira Xebera Yehowa, ruhê wîyî pîroz, û cefê we dê-bavno, alî zarên we bikin ku “serwaxt” bin bona “xilazbûnê”. w17.12 22 ¶17, 19

Daniyêl weke 100 salî bû, îda berbi mirinê diçû. Gelo Daniyêl wê axiriyêda ji mirinê rabe? Belê! Xilaziya kitêba Daniyêlda em derheqa sozê Xwedê dixûnin: “Tu, heta ku bibe dawîn here; ji ber ku tuyê bigihîjî rihetiyê”. Daniyêlê emirda mezin, zanibû ku mirî rihetiyêda nin, çimkî warê miriyada “raman, zanîn û zaniyarî” tune. Daniyêl fem dikir ku zûtirekê ewê here wêderê (Waîz 9:10). Lê bona wî ew yek xilazî nîbû, çimkî Yehowa jêra soz da derheqa axiriyê. Milyaketê Yehowa gote Daniyêl giliyên ji vê rêza rojê. Ewî nizanibû ew roj wê kengê bê. Daniyêl îda ber mirinê bû û diçû rihetiyê. Lê ewî fem dikir, ku axiriyêda ewê ji mirinê rabe, çimkî jêra hate gotinê, wekî ew wê bona “sitandina miraza xwe hişyar” be. Ew yek paşî mirina wî gerekê biqewimiya “dawiya rojanda”, dêmek rojên xilaziyêda. w17.12 7 ¶17-18

Yehowa temî da rûspiyên Îsraêlî ku çev bidine heqiya wîye mezin. Pêşiyê rûspî gerekê derheqa mêrkuj hemû înformasiya û îzbatkirin pêbihesiyana. Paşê wana gerekê kûr têderxistana nêt û fikirên wî, û usa jî kirên wîyî berê, û paşê safî kirana hela remtiyê hindava wî nîşan kin yan na. Rûspiya usa jî gerekê têderxistana hela ewî merivî “ji neyartiyê” û “qesta” kiriye yan na. Bi wî cûreyî wana wê bi heqiya Xwedê dîwana wî bikirana (Jimar 35:20-24). Hergê 2 şede hebûna û bigotana ku ew yek rastî jî usa bû, hingê ew mêrkuj gerekê bihata kuştinê. Çaxê rûspî her tişt pêbihesiyana ku çi ça bû, paşê wana gerekê dîna xwe bida ser wî kesî, ne ku tenê ser kirê wî. Wana gerekê kûr fem kirana ev yek çi ku nedihate kifşê û pêbihesiyana ku çi bû menî wekî ew yek qewimî. Ya lape ferz ew bû, ku rûspiyara lazim bû ruhê Yehowayî pîroz, çimkî bi saya vê yekê wana wê bîlanî, rem û heqiya wî bidana kifşê (Derk. 34:6, 7). w17.11 16 ¶13-14

Çaxê me pêşiyê destpêkir Kitêba Pîroz hîn bin, em rastiyên gelek qîmet pêhesiyan. Mesele, em pêhesiyan ku Yehowa Efirandarê me ye û usa jî derheqa qirara wî hindava însanetê. Em usa jî pêhesiyan wekî Xwedê ji hizkirinê Kurê xwe qurban kir, seva ku em ji gune û mirinê xilaz bin. Usa jî em pêhesiyan wekî Padşatiya Xwedê wê hemû kul-derda bide hildanê û paşê emê bikaribin edilayêda û bextewariyêda bijîn (Yûhn. 3:16; Eyan. 4:11; 21:3, 4). Cara, femkirina me hindava pêxembertiya yan jî rêzên ji Kitêba Pîroz dikare bê guhastinê. Gava em ewan guhastina distînin, hingê lazim e em evê înformasyayê kûr lêkolîn bikin û ser bifikirin (Kar. Şand. 17:11). Em gerekê zelal fem bikin ku çi firqî heye orta femkirina berê û ya tezeda, hin tiştên mezinda, hin jî tiştên hûrda. Wî cûreyî emê xizna xwe pê rastiyên nû zêde kin. w17.06 12-13 ¶15-16

Em gerekê haş ji xwe hebin û gelek fesal bin gava dikevine derecên usa, kîjanada em dikarin prînsîpên Yehowa derheqa namûsiyê biteribînin. Mesele, wê aqilayî be hergê Mesîhiyên ku hevra dibine nas seva hev bistînin, ji destpêka hevnaskirinê îda sînora daynin derheqa eyankirina nazikayê, paçkirinê, û çaxê tenê ne (Metlk. 22:3). Aliyê namûsiyêda Mesîhî usa jî dikare bê cêribandinê kengê bona xebatê diçe ciyê dûr, yan jî çaxê gede û qîz gerekê tevayî bixebitin (Metlk. 2:10-12, 16). Usa jî gelek xof e çaxê em dêprêsiyêda nin û dilşkestî ne. Ji diltengiyê em dikarin bikevine halekî usa, ku kê jî mera dilgermiyê û nazikayê nîşan ke, em wî hiz kin. Hergê tu bikevî dereca usa, derbêra alîkariyê ji Yehowa û cimeta wî bixwaze (Zeb. 34:18; Metlk. 13:20). w17.11 26 ¶4-5

Yehowa sivik nanihêre ser xûnrêtinê. Wedê berê, hergê Îsraêlî kesek bikuşta, merivê yê mirî gerekê wî bikuşta. Ew gerekê mêr bûya, û ser wî digotin “yê ku heyfa xûnê” hildide (Jimar 35:19). Usa mêrkuj heqê xwe distand, çimkî emirê merivê bêsûc sitandibû. Hergê ew mêrkuj nehata cezakirinê, Erdê Sozdayî heram dibû, dêmek îda pîroz nîbû, çimkî Yehowa temî da Îsraêliya: “Erdê ku hûn li ser dijîn, neherimînin, çimkî xûn [xûnrêtina meriva] erdê diherimîne” (Jimar 35:33, 34). Lê çi diqewimî tevî wî merivî, yê ku bê hemdê xwe xûna kesekî birêta? Rast e ewî nedixwest mirina wî merivî, lê ew dîsa jî neheq bû ku xûna merivê bêsûc hate rêtinê (Destp. 9:5). Vê derecêda, ewê ku bê hemdê xwe kuşt, dikaribû bireviya bajarekî sitarbûnê, seva ku xwe ji destê wî xilaz kira, yê ku gerekê heyfa xûnê hilda. Wêderê ew xweykirî bû. Ew gerekê wî şeherê sitarbûnêda bima, heta mirina serekkahîn (Jimar 35:15, 28). w17.11 9 ¶3-5

Xûşkeke me ji Avstralyayê gilî dike: “Xezûrê min gelek miqabilî rastiyê bû. Min tevî mêrê xwe pêşiya ku jêra têlêxista û bipirsiya ew ça ne, Yehowara dua dikir seva alî me bike, ku em bi nermî caba wî bidin çaxê ew hêrs dikeve. Hin jî seva xeberdana me dirêj nekişîne û derheqa baweriyê kêm dew-doz pêşda bên, me safî kir kêm tevî wî xeberdin”. Dibeke cara hûn xwe neheq dikin çaxê dew-doz pêşda tên, çimkî hûn wana hiz dikin û naxwazin dilê wan bêşînin. Hingê her tiştî bikin ku aminiya we hindava Yehowa ciyê pêşin bigire, ne ku hizkirin hindava malbeta we. Usa ewana wê fem kin ku gelek ferz e Yehowara xizmet kin û ku emirê meriva vê yekêva girêdayî ye. Çi jî hebe, bîr nekin ku hûn nikarin zorê wan bikin wekî rastiyê qebûl kin. Aliyê xweda hûn wanra nîşan kin ku çiqas kar e çaxê meriv riya Yehowada diçe. Xwedêyê bi hizkirin ça mera usa jî wanra mecalê dide, seva bijbêrin xizmet kin jêra yan na (Îşa. 48:17, 18). w17.10 15-16 ¶15-16

Hizkirina me gerekê ne ku tenê pê xeberên me bê kifşê, lê pê kirên me, îlahî çaxê kesekîra alîkarî lazim e. Besa xeberê, hergê em divînin ku civatêda kesek hewcê xwarinê yan kinca ye, giliyên şîrin wê kêm kêrî wî bên (Aqûb 2:15, 16). Usa jî, hergê em Yehowa û meriva hiz dikin, emê ne ku tenê ji Xwedê bixwazin ku xebatkara bişîne mizgîniyê bela kin, lê emê xwexa jî xîret bin wî şixulîda (Met. 9:38). Yûhennayê şandî got ku em gerekê “bi kira û rastiyê” hiz bikin. Belê, hizkirina me gerekê “hilekarî nîbe”, dêmek durû nîbe (Rom. 12:9; 2 Korn. 6:6). Ev tê hesabê ku hergê kesek xwe nîşan dike yançi hizkirina wî rast e û helal e, lê usa nîne, bi rastiyê usa dertê ku ew rûyê xwe vedişêre. Lê gelo hizkirina rastda durûtî heye? Na. Merivê ku hizkirina wî cûreyî dide kifşê, bi rastiyê hizkirina wî qelp û pûç e. w17.10 8 ¶5-6

Seva ku Xebera Xwedê ser me hukum ke, em gerekê çiqas dikarin her roj bixûnin. Şixulê me çiqas zef be jî û çi cabdariyên me jî hebin, yeke em gerekê wede bivînin seva ku Kitêba Pîroz bixûnin (Efes. 5:15, 16). Bona vê yekê em dikarin xwera wede kifş kin, mesele şebeqa, nîvro, yan jî êvarê. Em qayîl in tevî zebûrbêj kîjanî got: “Hînkirina Te çiqas ez hiz dikim! Temamîya rojê ez ser wê difikirim” (Zeb. 119:97). Lê tenê xwendina Kitêba Pîroz bes nîne, gelek ferz e em usa jî ser bifikirin (Zeb. 1:1-3). Hingê emê bikaribin şîretên Kitêba Pîroze bîlanî emirê xweda bidine xebatê. Firqî tune em Kitêba Pîroz ser kaxaza bixûnin yan bi hacetên elektronîk, lê nêta me gerekê ew be, wekî giliyên têda bigihîjne dilê me. w17.09 24 ¶4-5

Nelazim e wekî em her derecada dilşewat bin. Mesele, Şawûl Padşa gunê xwe Agag anî, dêmek dijminê cimeta Xwedê. Yançi dilê wî ser şewitî, lê bi rastî ewî temiya Xwedê neanî sêrî. Lema axiriyêda Yehowa padşatî ji Şawûl stand (1 Sam. 15:3, 9, 15). Yehowa Hakimê heq e. Ew dikare dilê meriva bixûne, û ew zane kengê nerast  e dilşewatiyê bide kifşê (Lûr. Yêrem. 2:17; Hezql. 5:11). Zûtirekê Yehowa wê dîwana wan meriva bike, yên ku naxwazin gura wî bikin (2 Têsln. 1:6-10). Hingê dilê Xwedê wê neşewite ser merivên xirab û zulm. Ew wê wana kuta ke, çimkî gunê xwe merivên rast bîne, kîjana wê xilaz ke. Belê, îzina me tune meriva sûcdar kin ku ewana hêjayî jîyînê ne yan na. Dewsê, em gerekê her tiştî bikin seva niha alî wan bikin. w17.09 10-11 ¶10-12

Xwegirtin hunurekî usa ye, kîjan ku bi alîkariya Yehowa em dikarin nav xweda pêşda bînin. Bal Yehowa kêmasiya xwegirtinê tune, çimkî ew Xwedêyê bêqisûr e. Lê em gunekar in, lema mera çetin e bi temamî evî hunurî bidine kifşê. Bi rastiyê dinyayêda gelek kul-derd û çetinayî hene, çimkî cem meriva kêmasiya xwegirtinê heye. Mesele, cara ji bo kêmasiya xwegirtinê meriv mektebêda xirab hîn dibe, yan jî xebata xwe paş dixe û rind naxebite. Kêmasiya xwegirtinê usa jî dibe meniya xeberdana necayîz, serxwaşbûnê, zorbetiyê, hevqetandinê, deynên nelazim, ketina kelê, bîntengiyê, nexweşiyên ku bi heleqetiya sêksûal derbaz dibin û dîsa tiştên din (Zeb. 34:11-14). Wede derbaz dibe û meriv hê kêm û kêm xwe digirin, û ev yek rabûn-rûniştina wanda tê kifşê. Lê em ecêbmayî namînin, çimkî Xebera Xwedê pêxembertî kir ku “rojên axiriyêda” meriv wê xwegirtî nîbin (2 Tîmt. 3:1-3). w17.09 3 ¶1-2

Çaxê “edilayîya Xwedê” cem me heye, dil û hişê me rihet dimîne. Em zanin wekî çevê Yehowa ser me ye, û ku ew dixwaze em bextewar bin (1 Pet. 5:10). Çaxê em vê yekêda dudilî nînin, em çetinayada tu car gelek berxwe nakevin û bîna xwe teng nakin. Zûtirekê hemû însanet wê rastî tengasiya mezin bê, ku ser erdê tu car neqewimiye (Met. 24:21, 22). Em nizanin ev tengasî wê ser me her kesî ça hukum be. Lê em gerekê seva vê yekê gelek berxwe nekevin. Rast e em nizanin ku hingê Yehowa wê çi bike, lê em Xwedêyê xwe nas dikin. Em zanin ku ew hindava xizmetkarên xweye berê çawa bû. Em divînin ku çi jî biqewime, Yehowa wê timê qirara xwe bîne sêrî û dikare bona me jî tiştên usa bike çi ku em hîviyê nînin. Çi jî Yehowa bona me niha dike, mecalê dide me ku “edilayîya Xwedê” texmîn kin, kîjan ku “ji her hiş-aqilî derbaztir e”. w17.08 12 ¶16-17

Heta çi wextî?” Ew pirs pêxemberên amin Îşaya û Hebaqûq dan (Îşa. 6:11; Hebq. 1:2). Hela hê Îsa jî ew pirs da çaxê kete nav wan meriva baweriya kîjana tune bû (Met. 17:17). Lema ecêbmayî nîne wekî cara bal me jî ev pirs pêşda tê. Diqewime nerastiyê hindava meda bikin. Yan dibeke em emirda mezin in û nexweş dikevin. Yan jî dibeke em dikevine strêsê, çimkî “zemanêd” xirabda dijîn (2 Tîmt. 3:1). Yan diqewime nihêrandina xirab ya merivên dor berê me, me bînteng dikin û eciz dikin. Lê çi jî hebe, em gelek dilgerm dibin çaxê pêdihesin ku xizmetkarên Yehowayî berê jî ew pirs didan û Xwedê ewana sûcdar nedikirin seva wê yekê. Çi dikare alî me bike gava em rastî derecên çetin tên? Aqûb caba vê pirsê pê giliyên ji rêza îro dide. w17.08 3-4 ¶1-3

Îsa şagirtên xwe şîret kir wekî pê “hebûka nerast” li ezmana xwera hevala qazanc kin. Em aminiya xwe Xwedêra îzbat dikin, çaxê bona şixulê belakirina mizgîniyê, derheqa çi jî Îsa pêxembertî kir, qurbana dikin (Met. 24:14). Qîzikeke biçûk ji Hindistanê qutiya biçûkda xwera pere top dikir, û ewê hela hê lîstok jî xwera nedikirî. Gava ev qutî tije bû, ewê ev pere qurban kir seva şixulê belakirina mizgîniyê. Birakî me ji Hindistanê, karxana wîye gûzên hindê (kokos) heye. Û ewî gelek kokos qurban kir seva ofîsa welgerandinê ya Malayalamê. Ewî zanibû wekî yeke fîlîal gerekê kokosa bikire, û lema fikirî hê baş e kokosa bide, ne ku pera. Belê, ew aqilayî ye. Birak jî ji Yûnanistanê timê bizirê zeytûnê, penîr, û xwarinên din bona xûşk-birên Beytelêda qurban dike. w17.07 8 ¶7-8

Cihûyên ku dîltiya Babîlonêda bûn, serê wan stranara tune bû, çimkî dilê wan şkestî bû. Hingê wanra berdilî û dilgermî lazim bû. Lê xilaziya tengasiya wan hat, çimkî li gora pêxembertiya Xwedê, padşê Farisê Koreş wana aza kir. Û çaxê Koreş Babîlon alt kir, ewî elam kir: “Xudan . . . Orşelîma ku li Cihûdayê ye, ji bo ez xanîyekî jêra ava bikim, emir da min. Ji hemûya netewa wî her kî nav wêda hebe, bira Xwedayê wî Xudan bi wîra be û bira derkeve” (2 Dîr. 36:23). Belê, wî çaxî Îsraêlî wê çiqas dilgerm bûna! Yehowa ne ku tenê berdilî daye cimeta xwe bi temamî, lê daye her kesî başqe. Îro jî Yehowa bona me her kesî başqe xem dike. Xwedê “dilşkestîya qenc dike û birînêd wan dipêçe” (Zeb. 147:3). Belê, çaxê em nexweş in, dilteng in, yan dêprêsiyêda nin, Yehowa timê kêleka me ye. Ew ber dilê meda tê û birînên dilê me qenc dike (Zeb. 34:18; Îşa. 57:15). Hin jî, ew bîlanî û qewatê dide me, seva em bikaribin ber her çetinayîkê teyax kin (Aqûb 1:5). w17.07 18 ¶4-5

Nava temamiya gerdûnêda, Yehowa Kesê lapî dewlemend e (1 Dîr. 29:11, 12). Ew Bavekî destvekirî ye, û bi merdanî xiznên ruhanî dide wan hemûya, yên ku ewan xizna qîmet dikin. Em çiqas ji Yehowa razî ne, wekî xiznên ruhanî daye me, mesele, 1) Padşatiya Xwedê, 2) xizmetî, 3) û rastiyên ji Xebera wî. Lê hergê em miqatî xwe nebin, dikare usa be ku em wan xizna neşêkirînin û axiriyêda unda kin jî. Seva ew yek neqewime, lazim e em timê bînin bîra xwe ku qîmetê wan çiqas mezin e, û hizkirina xwe hê qewî kin. Seva ku bibine bajarvanên Padşatiya Xwedê, geleka ji me jîyîna xwe lapte guhastine (Rom. 12:2). Lê paşî vê yekê jî em gerekê nesekinin. Em gerekê nehêlin wekî hizkirina me hindava Padşatiyê sist be, mesele ji bo hebûkê yan jî ji bo xwestinên bênamûsî (Metlk. 4:23; Met. 5:27-29). w17.06 9 ¶1; 10 ¶7

Tu cîkî nenivîsar e wekî Xwedê Îbora meniya kul-derdên wî dibêje. Hin jî nêta Yehowa ew nîbû ku xwe heq derxe û Îbora şiroveke ku çira ew diçerçire. Dewsê Xwedê alî wî kir, wekî ew fem ke ku ber Xwedê ew çiqas biçûk e û ku tiştên diha ferz hene ne ku problêmên wî (Îb. 38:18-20). Giliyên Xwedê alî Îbo kirin wekî nihêrandina xwe rast ke. Gelo em dikarin bêjin, wekî şîretkirina Yehowa sert bû, çimkî Îbo haqas derd dît? Na, Xwedê qe sert nîbû û ne jî Îbo usa fikirî. Rast e ewî kul-derdên giran dît, lê axiriyêda ewî razîbûna xwe da kifşê Xwedêra. Ewî hela hê jî got: “Ez xwe biçûk divînim û di xwelî û tozêda tobe kirinêda me!” (Îb. 42:1-6). Belê, şîretkirina Yehowa baş hukum bû ser Îbo. Ewî şîretên Yehowa qebûl kir, û Yehowa dît ku Îbo fikirên xwe guhast. Paşî vê yekê, Yehowa merivên dinra got ku ew Îbo qebûl dike, çimkî ew wedê kul-derda Xwedêra amin ma (Îb. 42:7, 8). w17.06 24-25 ¶11-12

Seva ku têderxin hela em rast dinihêrin ser xebata xwe yan na, pirseke usa bidine xwe: “Gelo dibe ku xebat bona min hê hewas e û hê min xweş tê, lê xizmetiya min Xwedêra bona min bargiranî ye?” Çaxê em kûr bifikirin ser vê pirsê, emê têderxin ku em çi hê zef hiz dikin. Îsa mera ders hîşt ku jîyîna meda ciyê pêşin gerekê çi bigire. Carekê, Îsa çû mala Meryemê û Mertayê. Merta xwarinêda ketibû, lê Meryem ber nigê Îsa rûniştibû, seva guh bide wî. Gava Mertayê ser Meryemê kire kote-kot wekî ew alî wê nake, Îsa gote Mertayê giliyên rêza vê rojê (Lûqa 10:38-42). Belê, Îsa derseke qîmet da Mertayê û ew ders bona me ye jî. Seva ku em nekevine heyra xemên xwe û Îsara îzbat kin ku em wî hiz dikin, em gerekê timê “para qenc” bijbêrin. Usa heleqetiya me tevî Xwedê wê ciyê pêşin bigire. w17.05 24 ¶9-10

Seva zara rastiyê hîn kin, Yehowa cabdarî daye dê-bava, ne ku kalik-pîrika yan jî kesekî din. Û ew rastî jî qedirekî mezin e seva dê-bava (Metlk. 31:10, 27, 28). Dê-bav yên ku nizanin zimanê wî cîyî kîderê ewana dijîn, lê zarên wan vî zimanî zanin, dikarin alîkariyê bixwazin. Lê ew nayê hesabê ku ewana naxwazin cabdariya xwe bînin sêrî lema alîkariyê dixwazin. Bi vê yekê jî ewana dikarin “bi şîret û hînkirina Xudan” zarên xwe mezin kin (Efes. 6:4). Mesele, dê-bav dikarin ji rûspiya şîreta hildin ku çawa qulixkirina tevî malbetê derbaz kin û çawa seva zarên xwe hevalên baş bijbêrin. Ewana cara usa jî dikarin malbetên din jî teglîf kin ser qulixkirina malbetê. Xêncî vê yekê, cahil wê karê bistînin, hergê hevaltiyê bikin tevî xûşk-birên cêribandî, besa xeberê tevî wan herin xizmetiyê û tevî wan wede derbaz kin (Metlk. 27:17). w17.05 11-12 ¶17-18

Yehowa bi milyaketê xwe pêşda gote Ûsiv, wekî Hêrodes Padşa dixwaze Îsa bikuje. Lema jî Îsa û malbeta wî revîne Misirê û ketine xerîbiyê. Ewana li wêderê man heta mirina Hêrodes (Met. 2:14, 19-21). Paşî gelek sala, şagirtên Îsa dihatine zêrandinê û ewana “belayî topraxêd Cihûstanê û Sameryayê bûn” (Kar. Şand. 8:1). Îsa zanibû wekî gelek şagirtên wî wê mecbûr bin malên xwe bihêlin, lema jî ewî got: “Gava nav vî bajarîda we bizêrînin, birevine bajarekî din” (Met. 10:23). Bi hezara Şedên Yehowa jî rastî wan dereca hatine. Gelek ji wana merivên xweyî nêzîk unda kirine û em dikarin bêjin hemû mal-halê xwe jî unda kirine. Belê, firqî tune ji bo çi jî meriv mala xwe bihêle bireve, yeke ew zef çetin e. Çaxê revî ji welat direvin, bona wan hin rêva dikare xof be, hin jî kampada. Wêderê gelek meriv îçke vedixwarin, xumar dilîstin, dizî û bênamûsî dikirin. Lê yeke wana şabûna xwe unda nedikir, çimkî zanibûn wekî jîyîna wane kampada wedelû ye, çawa ku jîyîna Îsraêliya beriyêda wedelû bû (2 Korn. 4:18). w17.05 3-4 ¶2-5

Hezara carekê diqewime ku hûn yan kesekî din texmîn kin ku civatêda neheqî hate kirinê. Lema jî miqatî xwe bin ku nelikumin û ji riya Xwedê dernekevin. Bi aminî Xwedêra xizmet kin, jêra dua bikin û hewara xwe wî bînin. Hin jî, bi milûktî bînin ser xwe wekî diqewime hûn derheqa vê çetinayê, ne hemû tiştî zanin. Em gunekar in û ser tişta bi cûrekî mayîn dinihêrin, lema jî cara mera dikare bê xanê ku neheqiyê me dikin, lê ew yek usa nîne. Wê nebaş be hergê em gevestiyê bikin, çimkî ew yek dikare çetinayê hê mezin ke. Tu car çetinayê bi hiş-aqilê xwe safî nekin, lê timê amin bimînin û bi sebir hîviya Yehowa bin ku ew dereca we rast ke. Hergê em usa bikin, Yehowa wê ji me razî be û wê me kerem ke. Qe dudilî nebin ku “hakimê temamîya dinyayê” timê tiştên rast dike, çimkî “hemû rîyêd wî heqî ne” (Destp. 18:25; Qan. Dcr. 32:4). w17.04 22 ¶17

Çi wê bibe tevî wan meriva, yên ku naxwazin bêne guhastinê û heta destpêbûna tengasiya mezin dîsa jî piştgiriya vê dinyayê bikin? Yehowa soz da wekî wê qira merivên xirab bîne (Zeb. 37:10). Ew merivên xirab dibeke bifikirin wekî ji dîwana Xwedê wê xilaz bin. Vê dinyayêda ewana hîn bûne kirên xwe veşêrin, û ceza xwe nastînin (Îb. 21:7, 9). Lê Kitêba Pîroz mera dibêje: “Çevên [Xwedê] li ser rêyên zilam in û hemû gavên wî divîne. Terî nîne û siya mirinê nîne ku, . . . yên xirabiyê kiribin xwe li wir veşêrin” (Îb. 34:21, 22). Belê, tu kes nikare xwe ji Yehowa Xwedê veşêre. Tu merivê hilekar nikare wî bixapîne. Tu cîkî usa tune ku çevê Xwedê nevînin çi diqewime. Paşî Harmegedonê, dibeke em bigerin ka merivên xirab kîderê ne, lê emê wana nevînin. Ewana wê heta-hetayê unda bin herin (Zeb. 37:12-15). w17.04 10 ¶5