ບົດທີ 20
ວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອບັນເທົາທຸກ
1, 2. (ກ) ຄລິດສະຕຽນໃນແຂວງຢູເດປະສົບກັບບັນຫາອັນໃດ? (ຂ) ຄລິດສະຕຽນໃນແຂວງຢູເດຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງໃຈໃນເລື່ອງຫຍັງ?
ປະມານປີ ຄ.ສ. 46 ໃນແຂວງຢູເດໄດ້ເກີດການຂາດແຄນອາຫານຢ່າງໜັກ. ອາຫານມີໜ້ອຍແລະລາຄາກໍແພງຫຼາຍຈົນລູກສິດຂອງພະຄລິດທີ່ເປັນຊາວຢິວໃນແຂວງນີ້ບໍ່ມີເງິນທີ່ຈະຊື້. ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຫິວແລະຕ້ອງທົນກັບຄວາມອຶດຢາກ ແຕ່ແລ້ວພະເຢໂຫວາກໍຍື່ນມືເຂົ້າມາຊ່ວຍເຫຼືອແລະປົກປ້ອງເຂົາເຈົ້າໃນແບບທີ່ລູກສິດຄົນອື່ນໆບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບມາກ່ອນ. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນໃນຕອນນັ້ນ.
2 ເມື່ອຮູ້ວ່າຄລິດສະຕຽນຊາວຢິວໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມແລະໃນແຂວງຢູເດກຳລັງເດືອດຮ້ອນຢ່າງໜັກ ຄລິດສະຕຽນທັງຊາວຢິວແລະຊາວຕ່າງຊາດໃນເມືອງອັນຕີອົກ ແຂວງຊີລີໄດ້ລວບລວມເງິນເພື່ອຊ່ວຍເພື່ອນຄລິດສະຕຽນ. ຈາກນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າກໍເລືອກພີ່ນ້ອງທີ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບສອງຄົນຄື ບານາບາແລະໂຊໂລ ໃຫ້ເອົາສິ່ງຂອງບັນເທົາທຸກໄປມອບໃຫ້ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ຂອງປະຊາຄົມໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມ. (ອ່ານກິດຈະການ 11:27-30; 12:25) ລອງນຶກພາບເບິ່ງວ່າ ພີ່ນ້ອງໃນແຂວງຢູເດຈະຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງໃຈສ່ຳໃດເມື່ອເຫັນພີ່ນ້ອງໃນອັນຕີອົກເຮັດສິ່ງທີ່ສະທ້ອນເຖິງຄວາມຮັກຈາກໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ!
3. (ກ) ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໃນສະໄໝປັດຈຸບັນຍັງເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງຄລິດສະຕຽນຮຸ່ນທຳອິດໃນເມືອງອັນຕີອົກແນວໃດ? (ເບິ່ງຂອບ “ວຽກບັນເທົາທຸກຄັ້ງໃຫຍ່ຄັ້ງທຳອິດທີ່ເຮົາເຮັດໃນສະໄໝປັດຈຸບັນ”) (ຂ) ມີຄຳຖາມຫຍັງທີ່ເຮົາຈະພິຈາລະນານຳກັນໃນບົດນີ້?
3 ເມື່ອຫວນກັບໄປໃນສະຕະວັດທຳອິດ ນີ້ເປັນເຫດການທຳອິດທີ່ມີບັນທຶກໄວ້ໃນຄຳພີໄບເບິນກ່ຽວກັບການສົ່ງເຄື່ອງບັນເທົາທຸກໄປຊ່ວຍເພື່ອນຄລິດສະຕຽນທີ່ຢູ່ຕ່າງແດນ. ພວກເຮົາໃນທຸກມື້ນີ້ກໍເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພີ່ນ້ອງໃນເມືອງອັນຕີອົກຄືກັນ ເມື່ອເຮົາຮູ້ວ່າພີ່ນ້ອງໃນບ່ອນອື່ນໆປະສົບໄພພິບັດຫຼືປະເຊີນກັບການທົດລອງທາງດ້ານຄວາມເຊື່ອ ເຮົາກໍພ້ອມທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ.a ເພື່ອຈະເຂົ້າໃຈວ່າວຽກບັນເທົາທຸກກ່ຽວຂ້ອງກັບວຽກຮັບໃຊ້ແບບອື່ນໆແນວໃດ ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງຄຳຖາມ 3 ຂໍ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບວຽກນີ້ຄື: ເປັນຫຍັງເຮົາເບິ່ງວ່າວຽກບັນເທົາທຸກເປັນວຽກຮັບໃຊ້ອີກຢ່າງໜຶ່ງ? ຈຸດປະສົງຂອງວຽກບັນເທົາທຸກແມ່ນຫຍັງ? ເຮົາເອງຈະໄດ້ຮັບປະໂຫຍດແນວໃດຈາກວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອບັນເທົາທຸກ?
ເປັນຫຍັງວຽກບັນເທົາທຸກຈຶ່ງຖືວ່າເປັນ “ການຮັບໃຊ້ທີ່ສັກສິດ”
4. ໂປໂລບອກຫຍັງກັບພີ່ນ້ອງໃນເມືອງໂກລິນໂທກ່ຽວກັບວຽກຮັບໃຊ້ຂອງຄລິດສະຕຽນ?
4 ໃນຈົດໝາຍສະບັບທີ 2 ທີ່ໂປໂລຂຽນເຖິງປະຊາຄົມໂກລິນໂທ ລາວອະທິບາຍວ່າຄລິດສະຕຽນມີວຽກຮັບໃຊ້ສອງຢ່າງ. ເຖິງວ່າໂປໂລຈະຂຽນເຖິງຄລິດສະຕຽນຜູ້ຖືກເຈີມໂດຍກົງ ແຕ່ຄຳແນະນຳຂອງລາວກໍໃຊ້ກັບ “ແກະອື່ນ” ຂອງພະຄລິດໃນສະໄໝນີ້ໄດ້ຄືກັນ. (ໂຢ. 10:16) ວຽກຮັບໃຊ້ຢ່າງໜຶ່ງຂອງເຮົາຄື: “ວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ຄືນດີກັບພະອົງ [ພະເຢໂຫວາ], ລ.ມ.” ເຊິ່ງກໍຄື ວຽກປະກາດແລະວຽກສອນ. (2 ໂກ. 5:18-20; 1 ຕີໂມ. 2:3-6) ສ່ວນວຽກຮັບໃຊ້ອີກຢ່າງໜຶ່ງທີ່ໂປໂລເວົ້າເຖິງກໍກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດເພື່ອພີ່ນ້ອງ ໂດຍສະເພາະແມ່ນ “ຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກພວກຜູ້ບໍລິສຸດ” ຫຼືວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອບັນເທົາທຸກ. (2 ໂກ. 8:4, ລ.ມ.) ໃນວະລີທີ່ວ່າ: ‘ວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ຄືນດີກັບພະເຢໂຫວາ’ ແລະ “ຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກພວກຜູ້ບໍລິສຸດ” ໃນຄຳວ່າ: “ວຽກຮັບໃຊ້” ແລະ “ຊ່ວຍເຫຼືອ” ແມ່ນແປມາຈາກຄຳວ່າດີອາໂຄນີອາໃນພາສາເກັຣກ. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງວ່າເປັນຫຍັງເລື່ອງນີ້ສຳຄັນ?
5. ເປັນຫຍັງໂປໂລຖືວ່າວຽກບັນເທົາທຸກເປັນວຽກຮັບໃຊ້ທີ່ສຳຄັນ?
5 ການໃຊ້ຄຳພາສາເກັຣກຄຳດຽວກັນສຳລັບວຽກຮັບໃຊ້ທັງສອງຢ່າງນີ້ ເທົ່າກັບວ່າໂປໂລໄດ້ລວມວຽກບັນເທົາທຸກໄວ້ກັບວຽກຮັບໃຊ້ແບບອື່ນໆໃນປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນ. ໂປໂລໄດ້ກ່າວໃນຕອນທຳອິດວ່າ: ‘ງານຮັບໃຊ້ມີຫຼາຍແບບ ແຕ່ເຮັດເພື່ອນາຍຜູ້ດຽວກັນ ການງານມີຫຼາຍຢ່າງ . . . ແຕ່ຄວາມສາມາດທັງໝົດນີ້ເກີດຈາກພະລັງດຽວກັນ.’ (1 ໂກ. 12:4-6, 11, ລ.ມ.) ທີ່ຈິງ ໂປໂລເວົ້າເຖິງວຽກຮັບໃຊ້ຕ່າງໆໃນປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນວ່າເປັນ “ການຮັບໃຊ້ທີ່ສັກສິດ, ລ.ມ.”b (ໂລມ 12:1, 6-8) ບໍ່ແປກທີ່ໂປໂລຮູ້ສຶກວ່າການໃຊ້ເວລາສ່ວນໜຶ່ງເພື່ອ “ຊ່ອຍບົວລະບັດພວກຄົນບໍລິສຸດ” ເປັນສິ່ງທີ່ຄວນເຮັດ!—ໂລມ 15:25, 26
6. (ກ) ຕາມທີ່ໂປໂລອະທິບາຍ ເປັນຫຍັງວຽກບັນເທົາທຸກຈຶ່ງຖືວ່າເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການນະມັດ ສະການພະເຈົ້າ? (ຂ) ວຽກບັນເທົາທຸກທີ່ເຮົາເຮັດຢູ່ທົ່ວໂລກໃນສະໄໝນີ້ເປັນແນວໃດ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ (ເບິ່ງຂອບ “ເມື່ອເກີດໄພພິບັດ!” ໜ້າ 214)
6 ໂປໂລຊ່ວຍພີ່ນ້ອງໃນເມືອງໂກລິນໂທໃຫ້ເຫັນວ່າເປັນຫຍັງວຽກບັນເທົາທຸກຈຶ່ງຖືວ່າເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງວຽກຮັບໃຊ້ແລະເປັນການນະມັດສະການພະເຢໂຫວາ. ລາວໃຫ້ເຫດຜົນວ່າ ທີ່ຄລິດສະຕຽນຊ່ວຍບັນເທົາທຸກເພາະເຂົາເຈົ້າ “ເຮັດຕາມຂ່າວດີເລື່ອງພະຄລິດ.” (2 ໂກ. 9:13, ລ.ມ.) ຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະເຮັດຕາມຄຳສອນຂອງພະຄລິດຈຶ່ງເປັນແຮງກະຕຸ້ນໃຫ້ຄລິດສະຕຽນຊ່ວຍເຫຼືອກັນ. ໂປໂລບອກວ່າຄວາມກະລຸນາທີ່ພີ່ນ້ອງສະແດງຕໍ່ກັນ ແທ້ໆແລ້ວກໍເປັນການສະແດງ ‘ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຢ່າງເຫຼືອລົ້ນຂອງພະເຈົ້າ, ລ.ມ.’ (2 ໂກ. 9:14; 1 ເປ. 4:10) ເມື່ອເວົ້າເຖິງການຮັບໃຊ້ພີ່ນ້ອງທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງລວມເຖິງວຽກບັນເທົາທຸກ ຫໍສັງເກດການ 1 ທັນວາ 1975 ບອກວ່າ: “ເຮົາຄວນເຊື່ອໝັ້ນວ່າພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າແລະພະເຍຊູຄລິດຈະໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບວຽກຮັບໃຊ້ແບບນີ້ແທ້ໆ.” ແມ່ນແລ້ວວຽກບັນເທົາທຸກຍັງເປັນວຽກຮັບໃຊ້ສັກສິດອີກແບບໜຶ່ງ.—ໂລມ 12:1, 7; 2 ໂກ. 8:7; ເຫບ. 13:16
ວຽກບັນເທົາທຸກທີ່ມີຈຸດປະສົງຊັດເຈນ
7, 8. ຈຸດປະສົງຂໍ້ທຳອິດຂອງວຽກບັນເທົາທຸກແມ່ນຫຍັງ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ.
7 ວຽກບັນເທົາທຸກຂອງເຮົາມີຈຸດປະສົງຫຍັງ? ໂປໂລເວົ້າເຖິງຄຳຖາມນີ້ໃນຈົດໝາຍສະບັບທີ 2 ທີ່ລາວຂຽນໄປເຖິງພີ່ນ້ອງໃນເມືອງໂກລິນໂທ. (ອ່ານ 2 ໂກລິນໂທ 9:11-15) ໃນຂໍ້ພະຄຳພີນີ້ ໂປໂລເນັ້ນວ່າການມີສ່ວນຮ່ວມໃນ ‘ການຮັບໃຊ້ການບົວລະບັດ’ ເຊິ່ງໝາຍເຖິງວຽກບັນເທົາທຸກ ເຮັດໃຫ້ເຮົາບັນລຸຈຸດປະສົງຫຼັກ 3 ຂໍ້. ຕອນນີ້ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງວ່າຈຸດປະສົງເຫຼົ່ານັ້ນມີຫຍັງແດ່.
8 ຂໍ້ໜຶ່ງ ເມື່ອເຮົາເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອບັນເທົາທຸກ ພະເຢໂຫວາກໍໄດ້ຮັບຄຳສັນລະເສີນ. ສັງເກດວ່າໃນ 2 ໂກລິນໂທ ບົດ 9 ໂປໂລຊວນພີ່ນ້ອງໃຫ້ຄິດເຖິງພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຫຼາຍສ່ຳໃດ. ອັກຄະສາວົກຄົນນີ້ເວົ້າເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການ “ຂອບຄຸນພະເຈົ້າ, ລ.ມ.” ແລະການ “ຂອບຄຸນພະເຈົ້າຢ່າງມາກມາຍ, ລ.ມ.” (ຂໍ້ 11, 12) ໂປໂລຍັງເວົ້າວ່າວຽກບັນເທົາທຸກຂອງຄລິດສະຕຽນເປັນການ “ສັນລະເສີນພະເຈົ້າ, ລ.ມ.” ແລະເປັນການຍົກຍ້ອງ “ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ລ.ມ.” ຢ່າງເຫຼືອລົ້ນຂອງພະເຈົ້າ. (ຂໍ້ 13, 14) ເມື່ອໂປໂລເວົ້າເລື່ອງວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອບັນເທົາທຸກຈົບແລ້ວ ລາວກໍປິດທ້າຍດ້ວຍການ “ຂອບຄຸນພະເຈົ້າ, ລ.ມ.”—ຂໍ້ 15; 1 ເປ. 4:11
9. ວຽກບັນເທົາທຸກອາດເຮັດໃຫ້ບາງຄົນປ່ຽນຄວາມຄິດແນວໃດ? ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
9 ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າໃນທຸກມື້ນີ້ກໍຄິດແບບດຽວກັບໂປໂລ ເຂົາເຈົ້າຄິດວ່າການເຮັດວຽກບັນເທົາທຸກເປັນໂອກາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບຄຳສັນລະເສີນແລະເຮັດໃຫ້ຄຳສອນຂອງພະອົງສວຍງາມ. (1 ໂກ. 10:31; ຕິໂຕ 2:10) ທີ່ຈິງ ວຽກນີ້ຈະມີສ່ວນຊ່ວຍແກ້ໄຂຄວາມຄິດຜິດໆທີ່ບາງຄົນມີຕໍ່ພະເຢໂຫວາແລະພະຍານຂອງພະອົງເຊັ່ນ: ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງຢູ່ໃນເຂດທີ່ຖືກພາຍຸເຮີຣິເຄນ (ພາຍຸໃຫຍ່) ຖະຫຼົ່ມ ເຄີຍຂຽນຂໍ້ຄວາມຕິດໄວ້ຢູ່ໜ້າປະຕູວ່າ: “ບ້ານນີ້ບໍ່ຕ້ອນຮັບພະຍານພະເຢໂຫວາ.” ແລ້ວມື້ໜຶ່ງລາວກໍເຫັນໜ່ວຍບັນເທົາທຸກມາຊ່ວຍສ້ອມແປງບ້ານຫຼັງໜຶ່ງທີ່ຢູ່ກົງກັນຂ້າມກັບບ້ານຂອງລາວ. ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ເຝົ້າສັງເກດເບິ່ງຢູ່ຫຼາຍມື້ ລາວເຫັນຄົນງານເຫຼົ່ານັ້ນເຮັດວຽກຢ່າງດຸໝັ່ນ ແລ້ວລາວກໍອົດໃຈບໍ່ໄດ້ຈົນຕ້ອງໄປຖາມໃຫ້ຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າແມ່ນໃຜ. ເມື່ອຮູ້ວ່າອາສາສະໝັກເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນພະຍານພະເຢໂຫວາ ລາວປະທັບໃຈຫຼາຍເຖິງກັບເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈພວກເຈົ້າຜິດແທ້ໆ.” ແລ້ວລາວກໍເອົາຂໍ້ຄວາມທີ່ຕິດຢູ່ປະຕູອອກ.
10, 11. (ກ) ມີຕົວຢ່າງອັນໃດແດ່ທີ່ສະແດງວ່າເຮົາບັນລຸຈຸດປະສົງຂໍ້ທີສອງຂອງວຽກບັນເທົາທຸກ? (ຂ) ຈຸນລະສານຫຍັງທີ່ເປັນເຄື່ອງມືຂອງຄົນທີ່ເຮັດວຽກບັນເທົາທຸກ? (ເບິ່ງຂອບ “ເຄື່ອງມືອີກຢ່າງໜຶ່ງສຳລັບວຽກບັນເທົາທຸກ”)
10 ຂໍ້ສອງ ເຮົາ “ຈັດຫາສິ່ງຂອງ . . . ທີ່ຂາດແຄນ, ລ.ມ.” ເພື່ອເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອ. (2 ໂກ. 9:12 ສ່ວນ ກ) ເຮົາຍິນດີແລະພ້ອມທີ່ຈະຊ່ວຍເຫຼືອພີ່ນ້ອງເພື່ອບັນເທົາຄວາມເດືອດຮ້ອນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຍ້ອນຫຍັງ? ຍ້ອນສະມາຊິກຂອງປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນກໍຄືອະໄວຍະວະຕ່າງໆຂອງ “ຮ່າງກາຍດຽວ” ແລະ “ຖ້າອະໄວຍະວະສ່ວນໜຶ່ງເຈັບ ອະໄວຍະວະສ່ວນອື່ນໆທັງໝົດກໍເຈັບດ້ວຍກັນ.” (1 ໂກ. 12:20, 26, ທ.ປ.) ຄວາມຮັກແລະຄວາມຫ່ວງໃຍຈຶ່ງເປັນແຮງກະຕຸ້ນໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຫຼາຍຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ຖິ້ມສິ່ງທີ່ຕົວເອງກຳລັງເຮັດຢູ່ທັນທີເມື່ອຮູ້ວ່າເກີດໄພພິບັດ ເກັບເຄື່ອງມືໃສ່ກະເປົ໋າ ແລ້ວມຸ່ງໜ້າໄປເຂດທີ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບເພື່ອຊ່ວຍພີ່ນ້ອງທີ່ກຳລັງເດືອດຮ້ອນ. (ຢໂກ. 2:15, 16) ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຫຼັງຈາກຊຶນາມິຖະຫຼົ່ມຍີ່ປຸ່ນໃນປີ 2011 ສຳນັກງານສາຂາໃນສະຫະລັດໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍຖາມຄະນະກຳມະການກໍ່ສ້າງພູມິພາກໃນສະຫະລັດວ່າ ພໍຈະມີ “ພີ່ນ້ອງທີ່ມີຄຸນສົມບັດບາງຄົນ” ທີ່ພ້ອມຈະໄປຊ່ວຍກໍ່ສ້າງແລະສ້ອມແປງຫໍປະຊຸມຢູ່ທີ່ນັ້ນບໍ? ຜົນເປັນແນວໃດ? ພາຍໃນບໍ່ເທົ່າໃດອາທິດກໍມີອາສາສະໝັກເກືອບ 600 ຄົນຂຽນໃບສະໝັກເພື່ອບິນໄປຊ່ວຍວຽກຢູ່ຍີ່ປຸ່ນໂດຍອອກຄ່າໃຊ້ຈ່າຍເອງ! ສຳນັກງານສາຂາໃນສະຫະລັດບອກວ່າ: “ເຮົາໄດ້ຮັບໃບສະໝັກຫຼາຍແທ້ໆ.” ເມື່ອພີ່ນ້ອງໃນຍີ່ປຸ່ນຖາມຄົນທີ່ບິນຂ້າມນ້ຳຂ້າມທະເລມາຊ່ວຍວຽກບັນເທົາທຸກວ່າເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງມາຊ່ວຍ ພີ່ນ້ອງຄົນນັ້ນຕອບວ່າ: “ພີ່ນ້ອງໃນຍີ່ປຸ່ນກໍເປັນອະໄວຍະວະໜຶ່ງໃນ ‘ຮ່າງກາຍຂອງເຮົາ’ ເມື່ອພີ່ນ້ອງເຈັບເຮົາກໍຮູ້ສຶກເຈັບນຳ.” ແລະຍ້ອນມີຄວາມຮັກແລະນ້ຳໃຈເສຍສະລະເປັນແຮງກະຕຸ້ນ ບາງຄັ້ງຄົນທີ່ໄປຊ່ວຍບັນເທົາທຸກເຖິງກັບຍອມສ່ຽງຊີວິດເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອ.c—1 ໂຢ. 3:16
11 ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາກໍເຫັນຄຸນຄ່າວຽກບັນເທົາທຸກຂອງເຮົາຄືກັນ ເຊັ່ນ: ໃນປີ 2013 ຫຼັງຈາກທີ່ມີໄພພິບັດເກີດຂຶ້ນທີ່ລັດອາແຄນຊໍ ສະຫະລັດອາເມຣິກາ ໜັງສືພິມສະບັບໜຶ່ງໄດ້ລາຍງານຂ່າວກ່ຽວກັບອາສາສະໝັກພະຍານພະເຢໂຫວາທີ່ໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຢ່າງໄວວາວ່າ: “ພະຍານພະເຢໂຫວາຈັດລະບົບວຽກບັນເທົາທຸກໄດ້ດີຫຼາຍເຖິງຂະໜາດທີ່ສາມາດສົ່ງອາສາສະໝັກໄປຊ່ວຍທັນທີທີ່ເກີດໄພພິບັດ.” ແທ້ໆແລ້ວກໍຄືກັບທີ່ໂປໂລບອກ ເຮົາ “ຈັດຫາສິ່ງຂອງ . . . ທີ່ຂາດແຄນ, ລ.ມ.” ເພື່ອຊ່ວຍບັນເທົາຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ພີ່ນ້ອງທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ.
12-14. (ກ) ເປັນຫຍັງການບັນລຸຈຸດປະສົງຂໍ້ທີສາມຂອງວຽກບັນເທົາທຸກຈຶ່ງສຳຄັນຫຼາຍແທ້ໆ? (ຂ) ຕົວຢ່າງຕ່າງໆທີ່ຍົກມານີ້ເນັ້ນວ່າການຮ່ວມກິດຈະກຳຂອງຄລິດສະຕຽນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງມີຄວາມສຳຄັນແນວໃດ?
12 ຂໍ້ສາມ ເຮົາຊ່ວຍຄົນທີ່ປະສົບໄພໃຫ້ກັບມາເຮັດກິດຈະກຳຄລິດສະຕຽນໄດ້ຕາມປົກກະຕິ. ເປັນຫຍັງເລື່ອງນີ້ຈຶ່ງສຳຄັນ? ໂປໂລບອກວ່າ ເມື່ອຄົນທີ່ກຳລັງເດືອດຮ້ອນໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ລາວກໍຢາກ “ຂອບຄຸນພະເຈົ້າຢ່າງມາກມາຍ, ລ.ມ.” (2 ໂກ. 9:12 ສ່ວນ ຂ) ວິທີໃດແດ່ທີ່ຈະຂອບໃຈພະເຢໂຫວາໄດ້ດີທີ່ສຸດ? ກໍຄືການກັບມາເຮັດກິດຈະກຳຄລິດສະຕຽນໃຫ້ໄວທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້ຢ່າງທີ່ເຄີຍເຮັດເປັນປະຈຳ. (ຟີລິບ 1:10) ຫໍສັງເກດການ ປີ 1945 ກ່າວວ່າ: “ໂປໂລເຫັນດີກັບ . . . ການເກັບລວບລວມເງິນບໍລິຈາກ ເພາະນັ້ນເປັນການຊ່ວຍ . . . ພີ່ນ້ອງຄລິດສະຕຽນທີ່ຂັດສົນໃຫ້ມີສິ່ງຈຳເປັນເພື່ອບັນເທົາຄວາມເດືອດຮ້ອນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ຕ້ອງເປັນຫ່ວງຫຍັງຫຼາຍແລະມີແຮງຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມໃນວຽກປະກາດ.” ໃນທຸກມື້ນີ້ຈຸດປະສົງຂອງເຮົາກໍຍັງຄືເກົ່າ. ເມື່ອພີ່ນ້ອງສາມາດກັບມາປະກາດໄດ້ອີກຄັ້ງ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈເພື່ອນບ້ານທີ່ປະສົບໄພ ແຕ່ຕົວເອງກໍມີກຳລັງໃຈຂຶ້ນນຳອີກ.—ອ່ານ 2 ໂກລິນໂທ 1:3, 4
13 ລອງມາຟັງຄວາມເຫັນຂອງບາງຄົນທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກວຽກບັນເທົາທຸກ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈແລະສາມາດກັບມາປະກາດໄດ້ອີກ. ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ດີແທ້ໆທີ່ຄອບຄົວຂອງເຮົາໄດ້ອອກໄປປະກາດ ເພາະຕອນທີ່ເຮົາພະຍາຍາມປອບໂຍນຄົນອື່ນໆ ເຮົາກໍຢຸດກັງວົນເລື່ອງຊີວິດຄວາມເປັນຢູ່ຂອງຕົວເອງ.” ພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ເມື່ອຄິດເຖິງແຕ່ເລື່ອງວຽກຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ ຂ້ອຍກໍລືມໄປເລີຍວ່າມີຊາກອາຄານບ້ານເຮືອນຢູ່ອ້ອມໆຕົວຂ້ອຍ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໝັ້ນຄົງປອດໄພແທ້ໆ.” ພີ່ນ້ອງຍິງອີກຄົນໜຶ່ງບອກວ່າ: “ເຖິງວ່າມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ເຮົາຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້ ແຕ່ວຽກຮັບໃຊ້ຊ່ວຍຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ວ່າຈະມຸ່ງໜ້າໄປທາງໃດ. ເມື່ອເຮົາໄດ້ເວົ້າກັບຄົນອື່ນໆກ່ຽວກັບຄວາມຫວັງເລື່ອງໂລກໃໝ່ ເຮົາກໍໝັ້ນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນວ່າທຸກສິ່ງຈະຕ້ອງຖືກສ້າງຂຶ້ນໃໝ່.”
14 ພີ່ນ້ອງທີ່ປະສົບໄພຍັງຕ້ອງກັບມາເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມໃຫ້ໄວທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້ ເພາະນີ້ເປັນກິດຈະກຳທີ່ສຳຄັນອີກຢ່າງໜຶ່ງຂອງຄລິດສະຕຽນ. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບພີ່ນ້ອງຍິງອາຍຸ 60 ປີຄົນໜຶ່ງຊື່ຄິໂຢໂກະ. ຫຼັງຈາກຊັບສິນທຸກຢ່າງຖືກກວາດໄປພ້ອມກັບຊຶນາມິ ລາວກໍບໍ່ເຫຼືອຫຍັງເລີຍ ນອກຈາກເຄື່ອງຄາຄີງແລະເກີບແຕະທີ່ໃສ່ຢູ່. ລາວນຶກພາບບໍ່ອອກວ່າຈະມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປໄດ້ແນວໃດ ແລ້ວຜູ້ເຖົ້າແກ່ຄົນໜຶ່ງກໍເວົ້າກັບລາວວ່າ ຈະຈັດການປະຊຸມຄລິດສະຕຽນປະຈຳອາທິດໃນລົດຂອງລາວ. ຄິໂຢໂກະບອກວ່າ: “ໃນລົດຄັນນັ້ນມີຜູ້ເຖົ້າແກ່ ເມຍຂອງລາວ ພີ່ນ້ອງຍິງອີກຄົນໜຶ່ງ ແລະຂ້ອຍນັ່ງຢູ່ນຳກັນ. ການປະຊຸມເປັນແບບງ່າຍໆ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍລືມເລື່ອງຊຶນາມິໄປເລີຍ ແລ້ວໃຈຂ້ອຍກໍສະຫງົບແທ້ໆ. ການປະຊຸມນັ້ນຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນພະລັງຂອງການຄົບຫາສະມາຄົມແບບຄລິດສະຕຽນ.” ພີ່ນ້ອງຍິງອີກຄົນໜຶ່ງເວົ້າເຖິງການປະຊຸມຕ່າງໆທີ່ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຫຼັງຈາກເກີດໄພພິບັດຄັ້ງນັ້ນວ່າ: “ການປະຊຸມເຫຼົ່ານັ້ນເປັນຄືກັບເຊືອກຊູຊີບທີ່ຊ່ວຍຊີວິດຂອງຂ້ອຍ!”—ໂລມ 1:11, 12; 12:12
ຜົນປະໂຫຍດທີ່ຖາວອນຈາກວຽກບັນເທົາທຸກ
15, 16. (ກ) ຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງໂກລິນໂທແລະບ່ອນອື່ນໆໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫຍັງຈາກວຽກບັນເທົາທຸກ? (ຂ) ພວກເຮົາໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຄ້າຍໆກັນຈາກວຽກບັນເທົາທຸກໃນສະໄໝນີ້ແນວໃດ?
15 ເມື່ອເວົ້າເຖິງວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອບັນເທົາທຸກ ໂປໂລຍັງອະທິບາຍກັບພີ່ນ້ອງໃນເມືອງໂກລິນໂທເຖິງປະໂຫຍດທີ່ເຂົາເຈົ້າແລະຄລິດສະຕຽນຄົນອື່ນໆຈະໄດ້ຮັບຈາກການມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກນີ້. ໂປໂລບອກວ່າ ຄລິດສະຕຽນຊາວຢິວໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈະ “ອະທິດຖານອ້ອນວອນເພື່ອພວກທ່ານດ້ວຍຄວາມຮັກແລະຄິດເຖິງ ເພາະພະເຈົ້າສະແດງຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຕໍ່ພວກທ່ານຢ່າງເຫຼືອລົ້ນ.” (2 ໂກ. 9:14, ລ.ມ.) ແມ່ນແລ້ວ ນ້ຳໃຈຂອງພີ່ນ້ອງໃນເມືອງໂກລິນໂທຈະກະຕຸ້ນຄລິດສະຕຽນຊາວຢິວໃຫ້ອະທິດຖານເພື່ອພີ່ນ້ອງໃນເມືອງໂກລິນໂທທີ່ເປັນຊາວຢິວແລະຊາວຕ່າງຊາດ ແລະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຮັກແລະຜູກພັນກັນຫຼາຍຂຶ້ນ.
16 ຫໍສັງເກດການ 1 ທັນວາ 1945 ໄດ້ເວົ້າເຖິງການເຮັດຕາມຄຳແນະນຳທີ່ເປັນປະໂຫຍດຂອງໂປໂລກ່ຽວກັບວຽກບັນເທົາທຸກໃນສະໄໝຂອງເຮົາວ່າ: “ເມື່ອປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າກຸ່ມໜຶ່ງຊ່ວຍເຫຼືອພີ່ນ້ອງອີກກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ກຳລັງເດືອດຮ້ອນ ລອງຄິດເບິ່ງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຮັກໄຄ່ກົມກຽວກັນສ່ຳໃດ!” ຄົນທີ່ເຮັດວຽກບັນເທົາທຸກໃນເວລານີ້ກໍຮູ້ສຶກແບບນັ້ນຄືກັນ. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງໄປຊ່ວຍວຽກນີ້ຕອນທີ່ມີນ້ຳຖ້ວມເລົ່າວ່າ: “ວຽກບັນເທົາທຸກຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ສະໜິດກັບພີ່ນ້ອງຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ.” ພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງໃຈເພາະໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອເວົ້າດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອບໃຈວ່າ: “ເຖິງວ່າຕອນນີ້ເຮົາຍັງບໍ່ມີອຸທິຍານຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ແຕ່ເຮົາກໍມີສັງຄົມພີ່ນ້ອງທີ່ທຽບກັບອຸທິຍານໄດ້.”—ອ່ານສຸພາສິດ 17:17
17. (ກ) ຄຳສັນຍາຂອງພະເຢໂຫວາໃນເອຊາອີ 41:13 ເປັນຈິງກັບວຽກບັນເທົາທຸກແນວໃດ? (ຂ) ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງວຽກບັນເທົາທຸກທີ່ເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບກຽດແລະເຮັດໃຫ້ພີ່ນ້ອງຮັກໄຄ່ກົມກຽວກັນຫຼາຍຂຶ້ນ. (ເບິ່ງຂອບ “ອາສາສະໝັກທົ່ວໂລກຊ່ວຍວຽກບັນເທົາທຸກ”)
17 ເມື່ອພີ່ນ້ອງທີ່ເຮັດວຽກບັນເທົາທຸກໄປຮອດເຂດທີ່ມີໄພພິບັດ ພີ່ນ້ອງທີ່ກຳລັງເດືອດຮ້ອນກໍໄດ້ເຫັນຄຳສັນຍາຂອງພະເຢໂຫວາເປັນຈິງທີ່ວ່າ: “ຝ່າຍເຮົາພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຂອງເຈົ້າ ເຮົາກຳມືຂວາຂອງເຈົ້າເຮົາກ່າວແກ່ເຈົ້າວ່າ ‘ຢ່າຊູ່ຢ້ານ. ຝ່າຍເຮົາເຮົາຈະຊ່ອຍເຈົ້າ.’” (ເອຊາ. 41:13) ພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ລອດຊີວິດຈາກໄພພິບັດເວົ້າວ່າ: “ຄວາມພິນາດຈິບຫາຍທີ່ເຫັນ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໝົດຫວັງ ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍຍື່ນມືເຂົ້າມາຊ່ວຍ. ນ້ຳໃຈທີ່ໄດ້ຮັບຈາກພີ່ນ້ອງແມ່ນຫຼາຍແທ້ໆ.” ຫຼັງຈາກເກີດໄພພິບັດຢ່າງຮຸນແຮງໃນເຂດໜຶ່ງ ຜູ້ເຖົ້າແກ່ 2 ຄົນໄດ້ຂຽນສິ່ງທີ່ແທນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມຕ່າງໆວ່າ: “ແຜ່ນດິນໄຫວເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາລຳບາກ ແຕ່ເຮົາກໍໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາທີ່ຜ່ານທາງພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາ. ເມື່ອກ່ອນເຮົາເຄີຍອ່ານກ່ຽວກັບວຽກບັນເທົາທຸກ ແຕ່ຕອນນີ້ເຮົາໄດ້ເຫັນກັບຕາຕົວເອງ.”
ເຈົ້າຈະມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກນີ້ໄດ້ແນວໃດ?
18. ເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່ຖ້າເຈົ້າຢາກຊ່ວຍວຽກບັນເທົາທຸກ? (ເບິ່ງຂອບ “ຈຸດປ່ຽນຊີວິດຂ້ອຍ”)
18 ເຈົ້າຢາກສຳຜັດລົດຊາດຂອງຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຈາກການເຮັດວຽກບັນເທົາທຸກບໍ? ສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວມີການເລືອກຄົນທີ່ຈະໄປຊ່ວຍວຽກນີ້ຈາກຄົນທີ່ເຄີຍຢູ່ໃນໂຄງການກໍ່ສ້າງຫໍປະຊຸມ. ຖ້າເຈົ້າຢາກໄປ ເຈົ້າກໍສາມາດບອກຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນປະຊາຄົມຂອງເຈົ້າ ແລະຂຽນໃບສະໝັກໄດ້. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຄົນໜຶ່ງທີ່ເຄີຍຊ່ວຍວຽກບັນເທົາທຸກມາຫຼາຍຄັ້ງໃຫ້ຂໍ້ຄິດໄວ້ວ່າ: “ເຈົ້າຈະເດີນທາງໄປຊ່ວຍວຽກບັນເທົາທຸກໄດ້ກໍຕໍ່ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ຮັບຈົດໝາຍເຊີນຈາກຄະນະກຳມະການບັນເທົາທຸກແລ້ວເທົ່ານັ້ນ.” ວິທີນີ້ເຮັດໃຫ້ວຽກບັນເທົາທຸກຂອງເຮົາເປັນໄປຢ່າງມີລະບຽບ.
19. ພີ່ນ້ອງທີ່ເຮັດວຽກບັນເທົາທຸກຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຮົາເປັນສາວົກແທ້ຂອງພະຄລິດ?
19 ວຽກບັນເທົາທຸກເປັນວິທີທີ່ໂດດເດັ່ນແທ້ໆ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາສາມາດເຮັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພະຄລິດທີ່ໃຫ້ເຮົາ “ຮັກກັນແລະກັນ.” ເມື່ອເຮົາສະແດງຄວາມຮັກແບບນີ້ ຜູ້ຄົນກໍເຫັນວ່າເຮົາເປັນສາວົກແທ້ຂອງພະຄລິດ. (ໂຢ. 13:34, 35) ພວກເຮົາໃນທຸກມື້ນີ້ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫຼາຍແທ້ໆທີ່ມີອາສາສະໝັກຫຼາຍຄົນມາຊ່ວຍວຽກບັນເທົາທຸກ ເຂົາເຈົ້າເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບກຽດເມື່ອໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ຈຳເປັນແກ່ຄົນທີ່ສະໜັບສະໜູນລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າຢ່າງສັດຊື່!
a ໃນບົດນີ້ ເຮົາຈະມາເບິ່ງເລື່ອງຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຕ່າງໆທີ່ເຮົາພະຍາຍາມເຮັດເພື່ອຊ່ວຍເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອ. ແຕ່ຫຼາຍຄັ້ງຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາກໍໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກວຽກບັນເທົາທຸກຂອງເຮົານຳ.—ຄລາ. 6:10
b ໂປໂລໃຊ້ຄຳດີອາໂຄໂນສ (ຜູ້ຮັບໃຊ້) ໃນຮູບການຂອງຄຳນາມບອກຈຳນວນຫຼາຍເພື່ອໝາຍເຖິງ “ຜູ້ຊ່ວຍງານຮັບໃຊ້.”—1 ຕີໂມ. 3:12
c ເບິ່ງບົດຄວາມ “ການສົງເຄາະຄອບຄົວແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາໃນປະເທດບອດສະນີ” ໃນຫໍສັງເກດການ 1 ພະຈິກ 1994 ໜ້າ 23-27 (ພາສາໄທ)