Кога детството е изгубено

„Детството е најосновно човеково право на децата“ (The Hurried Child — Скратено детство).

ВЕРОЈАТНО ќе се согласите дека сите деца треба да уживаат во релативно безгрижно и невино детство. Сепак, жалосен факт во животот е тоа што таквото детство е нешто недостижно за многу млади момчиња и девојчиња. Само помислете на илјадниците, можеби и милиони соништа од детството што се срушиле кога децата станале жртви на војната. Помислете и на сите оние деца чии животи се уништени поради ропството или затоа што биле злоупотребувани.

На повеќето од нас им е тешко да замислат како се чувствува едно дете кога е присилено да живее на улица затоа што се чувствува побезбедно таму отколку дома. Токму тогаш кога им треба најголема можна љубов и заштита, таквите деца мораат да научат добро да се снаоѓаат во уличниот живот за да се одбранат од „грабливците“ што се желни да ги искористат. Секогаш одново, самото детство е жртва на овие проблематични времиња во кои живееме.

„Би сакала пак да бидам дете“

Кармен, која има 22 години, имала тешко детство.a Таа и сестра ѝ биле присилени да живеат на улица за да избегаат од злоупотребата на татко им и од запоставувањето на мајка им. И покрај тоа што таквиот живот бил опасен, двете девојчиња успеале да избегнат некои стапици во кои се фаќаат многу млади што бегаат од дома.

Сепак, на Кармен ѝ е многу тешко за нејзиното детство, бидејќи таа, всушност, не може да се сети дека го имала. „Од бебе директно преминав на 22-годишна возраст, а во меѓувреме немав детство“, жали таа. „Сега сум во брак и имам свое дете, но копнеам да го правам она што го прават малите девојчиња, на пример, да си играм со кукли. Сакам да ја имам љубовта и прегратките на моите родители. Би сакала пак да сум дете“.

Има многу деца што страдаат како Кармен и нејзината сестра. Тие живеат на улица, всушност, лишени се од детство. Многу од нив се впуштаат во криминал за да преживеат. Вестите и статистичките податоци покажуваат дека децата почнуваат со криминал на алармантно рана возраст. Тој проблем е влошен со уште еден: Многу девојки стануваат мајки додека се сѐ уште во своите тинејџерски години — всушност, додека и самите се деца.

Скриена општествена криза

Не изненадува тоа што сѐ поголем број деца завршуваат кај старател. Во воведната статија во Weekend Australian било известено: „Без да бидеме свесни за тоа, настана криза во поглед на старателството. Сѐ повеќе деца од распаднати семејства страдаат како жртви“. Во истиот весник било забележано и следново: „Некои деца за кои се грижи старател немаат никаков контакт со социјалниот работник со месеци, па дури и со години, додека други се селат од старател кај старател, без никогаш да најдат постојан дом“.

Во еден случај за кој се известило станувало збор за едно 13-годишно девојче што престојувало во домот на 97 старатели во период од три години — на некои места било само по една ноќ. Сега си спомнува за силните чувства на отфрленост и несигурност што ја измачувале. За многу деца како неа детството е изгубено.

Затоа, не зачудува тоа што стручњаците денес зборуваат за сѐ поголемата трагедија на изгубено детство. Ако сте родител, можеби ќе ги погледнете овие мрачни факти и ќе се сметате за среќни што можете да им обезбедите на своите деца дом и сѐ што е потребно за живот. Но, постои една друга опасност. Во денешниов свет детството не е секогаш потполно изгубено. Понекогаш е само скратено. Во која смисла, и со какви последици?

[Фуснота]