Благодарна за цврстото христијанско наследство

РАСКАЖАЛА ГВЕН ГУЧ

В училиште пеев една химна со зборовите: ‚Големиот Јехова востоличен во својата слава‘. Честопати се прашував: ‚Кој ли е овој Јехова?‘

ДЕДО МИ и баба ми беа богобојазливи. На почетокот од овој век, тие се дружеа со Библиските студенти, како што тогаш беа познати Јеховините сведоци. На татко ми добро му одеше бизнисот, но отпрвин на своите три деца не им го остави христијанското наследство што му беше понудено.

Дури кога тате ни ги даде џебните брошури со наслов His Works и Who Is God? на брат ми Даглас, на сестра ми Ен и на мене, дознав дека Јехова е името на вистинитиот Бог (Осија 12:5). Бев восхитена! Но, што го разгоре интересот на тате?

Во 1938, кога виде како нациите се спремаат за војна, тате сфати дека ќе биде потребно повеќе од човечки напори за да се поправат проблемите на светот. Баба ми му ја даде книгата Enemies, издадена од Јеховините сведоци. Читајќи ја, тој дозна дека вистинскиот непријател на човештвото е Сатана Ѓаволот и дека само Божјето Царство може да донесе светски мирa (Даниил 2:44; 2. Коринтјаните 4:4).

Додека се приближуваше војната, нашето семејство почна да присуствува на состаноците во Салата на Царството на Јеховините сведоци во Вуд Грин (Северен Лондон). Во јуни 1939 отидовме во блиската палата Александра за да го чуеме јавното предавање „Влада и мир“, изнесено од Џозеф Ф. Ратерфорд, тогашниот претседател на Watch Tower Society. Говорот на Ратерфорд во њујоршкиот Медисон Сквер Гарден беше пренесуван преку радио до Лондон и до други поголеми градови. Говорот можевме да го чуеме толку јасно што, кога некоја толпа силеџии во Њујорк ќе предизвикаше вознемирување, јас гледав наоколу за да видам дали тоа се случуваше во нашиот аудиториум!

Ревноста на тате за библиската вистина

Тате инсистираше секоја сабота навечер целото наше семејство заедно да учествува во една библиска студија. Нашата студија се сосредоточуваше на библиската тема во Стражарска кула, планирана за дискусија за наредниот ден. Како илустрација за учинокот што го имаа овие студии, извештајот за Исус Навин и за опсадата на градот Аи, дискутирани во Стражарска кула од 1 мај 1939, и ден-денес е жив во моите мисли. Бев толку заинтригирана од тој извештај што ги проверив сите референци за тоа во мојата сопствена Библија. Таквото истражување го сметав за фасцинантно — и сѐ уште го сметам.

Споделувањето со другите на она што го учевме, ми ги врежа библиските учења во срцето. Еден ден тате ми даде фонограф со снимена библиска проповед, една џебна брошура што ја користевме за библиска студија и адресата на една остарена госпоѓа. Потоа ме замоли да ја посетам.

„Што да речам, и што да правам?“ — се распрашував.

„Сѐ е тука“ — одговори тате. „Само пушти ја плочата, прочитај ги прашањата, станарката нека ги прочита одговорите, и потоа прочитај ги стиховите.“

Сторив како што ми рече и на овој начин научив да водам библиска студија. Со вакво користење на Писмото во мојата служба, постепено го разбирав подобро.

Предизвикот на воените години

Во 1939 избувна II светска војна, а следната година јас се крстив во симбол на моето предание да му служам на Јехова. Имав само 13 години. Тогаш одлучив да станам пионерка, како што се нарекуваат полновремените министри. Училиштето го напуштив во 1941 и на конгресот во Лестер му се придружив на Даглас во полновремената проповедничка активност.

Следната година, тате беше затворен поради приговорот на совеста спрема војната. Ние децата се насобравме околу нашата мајка, помагајќи ѝ во грижата за нашиот дом во текот на тоа тешко воено време. Потоа, веднаш штом тате беше пуштен од затвор, Даглас беше повикан во војска. Еден локален новински наслов гласеше: „Зошто синот избра затвор како татка си?“ Произлезе едно добро сведоштво, бидејќи се создаде прилика да се објасни зошто вистинските христијани не учествуваат во убивањето на своите солуѓе (Јован 13:35; 1. Јованово 3:10—12).

Во текот на тие воени години, многу Сведоци во полновремената служба беа редовни посетители на нашиот дом, и нивните изградувачки разговори темелени на Библијата оставија траен впечаток. Меѓу овие верни христијански браќа беа Џон Бар и Алберт Шродер, кои сега се членови на Водечкото тело на Јеховините сведоци. Моите родители беа вистински гостољубиви и нѐ поучуваа и ние да бидеме исти (Евреите 13:2).

Спремна да дадам одговор

Набргу откако почнав да пионерам, во службата од врата до врата ја сретнав Хилда. Таа луто изјави: „Мојот сопруг е таму за да се бори за таквите како вас! Зошто не правите нешто околу војната?“

„Колку знаете за она што јас го правам?“ — прашав. „Дали знаете зошто дојдов кај Вас?“

„Па“ — одговори таа — „подобро да влезете и да ми кажете.“

Бев во можност да објаснам дека им даваме вистинска надеж на луѓето кои страдаат поради ужасните дела што се прават — честопати во името на Бог. Хилда слушаше со ценење и стана мојот прв редовен библиски студент. Активен Сведок е повеќе од 55 години.

На крајот од војната, добив нова пионерска доделба во Дорчестер, град во југозападна Англија. Ова беше првпат да живеам далеку од дома. Нашето мало собрание се состануваше во еден ресторан, една зграда од 16 век, наречена „Старата чајџилница“. Моравме да ги преуредуваме масите и столиците за секој наш состанок. Беше многу поинаку од Салата на Царството на која бев навикната. Меѓутоа, постоеше истата духовна храна и дружење полно со љубов со христијанските браќа и сестри.

Моите родители во меѓувреме се преселија во Танбриџ Велс, јужно од Лондон. Се вратив дома, па така можевме тате, Ен и јас заедно да пионериме. Нашето собрание наскоро порасна од 12 на 70 Сведоци, така што нашето семејство беше замолено да се пресели во Брајтон на јужниот брег, каде што потребата од објавители на Царството беше поголема. Мнозина ревносно му се придружија на нашето пионерско семејство во проповедањето, и видовме како Јехова богато го благословува нашето дело. Од едно собрание набргу станаа три!

Неочекувана покана

Летото 1950, нашето семејство беше меѓу 850-те делегати од Британија кои присуствуваа на Меѓународниот конгрес Теократски пораст на њујоршкиот Јенки стадион. На многу пионери, кои дојдоа на тој конгрес од прекуморските земји, им беше испратена молба да присуствуваат во Библиската школа Гилеад на Watchtower, сместена близу Саут Ленсинг (Њујорк). Меѓу нив бевме Даглас, Ен и јас! Се сеќавам како размислував кога мојата пополнета молба ја пуштив во поштенското сандаче: ‚Сега навистина ја средив работата! Каков правец ли ќе добие мојот живот?‘ Сепак, мојата решеност беше: „Еве ме мене, испрати ме мене“ (Исаија 6:8). Бев восхитена кога добив покана да останам после конгресот за да присуствувам на 16-тиот клас на Гилеад, заедно со Даглас и Ен. Сите бевме сосема свесни дека би можеле да бидеме испратени како мисионери во кој и да е дел од светот.

Откако уживавме во конгресот заедно како семејство, дојде времето нашите родители да се вратат во Англија — сами. Ние, трите деца, им мавтавме додека тие испловуваа кон дома на Мавританија. Каква само емоционална разделба беше тоа!

Мисионерски доделби

16-тиот клас на Гилеад беше составен од 120 студенти од сите делови на светот, вклучувајќи и некои кои имаа страдано во нацистички концентрациони логори. Со оглед на тоа дека нашиот клас учеше шпански, очекувавме да бидеме доделени во некоја земја во Јужна Америка каде што се зборува шпански. Замислете си го само нашето изненадување кога на денот на промоцијата дознавме дека Даглас е доделен во Јапонија, а Ен и јас во Сирија. Така, ние девојките моравме да учиме арапски, а ова важеше и тогаш кога нашата доделба беше променета на Либан. Додека ги чекавме нашите визи, двапати седмично имавме часови по арапски од Џорџ Шакашири, словослагачот на Watch Tower Society за арапската Стражарска кула.

Колку само беше возбудливо да се оди во една библиска земја за која студиравме во класот! Кит и Џојс Чу, Една Стакхаус, Олив Тарнер, Дорин Ворбуртон и Дорис Вуд нѐ придружуваа до таму. Какво само среќно мисионерско семејство станавме! Еден локален Сведок го посетуваше нашиот мисионерски дом за да ни помага понатаму со јазикот. За време на нашиот секојдневен период на обука, вежбавме по една кратка презентација, после која излегувавме и ја користевме во нашето проповедничко дело.

Нашите први неколку години ги поминавме во Триполи, каде што имаше основано едно собрание. Џојс, Една, Олив, Дорин, Дорис, Ен и јас им помагавме на сопругите и на ќерките на локалните Сведоци да учествуваат на состаноците, како и во јавната служба. Сѐ дотогаш нашите христијански браќа и сестри, следејќи го локалниот обичај, не седеа заедно на состаноците, и овие христијански сестри ретко учествуваа во службата од куќа до куќа. Нам ни беше потребна нивната помош околу јазикот во нашето јавно проповедање, а ние, пак, ги охрабрувавме нив и самите да учествуваат во ова дело.

Ен и јас потоа бевме доделени да ѝ помагаме на една мала група Сведоци во древниот град Сидон. Недолго по тоа, бевме замолени да се вратиме во главниот град, Бејрут. Меѓу тамошната заедница која зборуваше ерменски беше посеано семето на библиската вистина, па така го научивме и тој јазик за да им помагаме.

Промени во доделбата

Пред да заминам од Англија, се запознав со Вилфред Гуч. Тој беше еден ревносен, марлив брат кој имаше служено во лондонскиот Бетел. Вилф беше член на 15-тиот клас на Гилеад, кој дипломираше за време на конгресот на Јенки стадионот во 1950. Неговата мисионерска доделба беше канцеларијата на подружницата на Watch Tower Society во Нигерија, и некое време се допишувавме. Во 1955, двајцата присуствувавме на конгресот „Триумфално Царство“ во Лондон, а кратко потоа и се свршивме. Следната година се венчавме во Гана, и јас му се придружив на Вилф на неговата мисионерска доделба во Лагос (Нигерија).

Откако ја оставив Ен во Либан, таа се омажи за еден фин христијански брат кој библиската вистина ја беше дознал во Ерусалим. Моите родители не беа во состојба да присуствуваат на нашите свадби, бидејќи Даглас, Ен и јас се венчавме во различни делови од светот. Сепак, беа задоволни што знаат дека сите среќно му служиме на нашиот Бог, Јехова.

Делото во Нигерија

Во канцеларијата на подружницата во Лагос ми беше доделено да ги чистам собите на осумте членови на нашата фамилија на подружницата, да им ги подготвувам оброците и да им ја перам облеката. Ми се чинеше дека добив не само сопруг туку и инстант семејство!

Вилф и јас научивме куси презентации на јазикот јоруба, и бевме наградени за нашите напори. Еден млад студент со кој контактиравме, сега има син и ќерка кои служат во големата бетелска фамилија во Нигерија, составена од околу 400 членови.

Во 1963, Вилф доби покана да присуствува на еден десетмесечен курс за специјална обука во Бруклин (Њујорк). Откако го заврши, неочекувано беше доделен назад во Англија. Јас останав во Нигерија и ми беше дадено известување за само 14 дена да се сретнам со Вилф во Лондон. Заминав со измешани емоции, бидејќи Нигерија беше толку среќна доделба. Откако служев 14 години во странство, повторно беше потребно време за да се прилагодам на животот во Англија. Меѓутоа, бевме благодарни што повторно сме близу до нашите родители кои старееја и што бевме во состојба да помогнеме во грижата околу нив.

Одржани преку нашата надеж

Од 1980 имав предност да го придружувам Вилф додека тој патуваше во многу земји како зонски надгледник. Особено радосно ги исчекував нашите повторни посети во Нигерија. Подоцна, бевме испратени и во Скандинавија, Западноиндиските острови и на Средниот Исток — вклучувајќи го и Либан. Беше посебна возбуда да се оживеат среќните спомени и да се видат оние кои ги знаев уште од тинејџери, како служат како христијански старешини.

За жал, мојот драг сопруг умре во 1992. Имаше само 69 години. Тоа беше еден особено тежок удар, бидејќи се случи толку ненадејно. После 35 години брак, беше потребно време за да се прилагодам. Но, добив голема помош и љубов од моето христијанско семејство ширум светот. Имам доживеано толку многу среќни искуства за кои можам да размислувам.

Обата мои родитела дадоа прекрасен пример на христијански интегритет. Мама умре во 1981, а тате во 1986. Даглас и Ен и понатаму верно му служат на Јехова. Даглас и неговата сопруга, Кам, се вратени во Лондон, каде што останаа после грижата за тате. Ен и нејзиното семејство се во Соединетите Држави. Сите ние многу ја цениме нашата надеж и наследството дадени од Бог. Ние и понатаму покажуваме „став на чекање“, радосно исчекувајќи го времето кога живите, заедно со нивните воскреснати љубени, засекогаш ќе служат заедно како членови на Јеховиното земно семејство (Плач Јеремиин 3:24, NW).

[Фуснота]

[Слики на страница 23]

Во правец на стрелките од часовникот почнувајќи одозгора лево:

Гвен на 13 години, како демонстрира една пример-студија во Салата на Царството во Енфилд

Мисионерската фамилија во Триполи (Либан), 1951

Гвен со својот неодамна починат сопруг, Вилф