Давање до бесвест

„МОЖЕТЕ да ме наречете просјак; не ми е гајле. Јас просам за Исус.“ Овие зборови на еден протестантски свештеник откриваат многу и ја нагласуваат контроверзијата што го обвиткува религиозното финансирање. Изгледа дека организираната религија може да преживее само со значителна финансиска поддршка. Треба да се исплатат плати, да се изградат и да се одржуваат храмови, да се финансираат евангелизаторски кампањи. Како да се дојде до потребните пари?

За многу цркви одговор е десетокот.a „Давањето десеток е Божји начин на финансирање на Неговото Царство на Земјата“, тврди евангелистот Норман Робертсон. „Тоа е Негов економски систем што овозможува да се проповеда Евангелието.“ Не колебајќи се да ги потсети своите следбеници на нивната одговорност да даваат, тој нагласува: „Давањето десеток не е нешто што го правиш затоа што можеш да си го дозволиш. Тоа е чин на послушност. Недавањето десеток е очигледно кршење на Божјите заповеди. Тоа е проневера“ (Tithing—God’s Financial Plan, [Давање десеток — Божјиот финансиски план]).

Најверојатно се согласуваш дека давањето треба да биде дел од христијанското обожавање. Меѓутоа, дали сметаш дека упорното барање пари е вознемирувачко, можеби дури и навредливо? Бразилскиот теолог Инасио Стридер ги обвинува црквите што го користат давањето десеток за да ги „решат своите институционални проблеми“, и таквите практики ги означува како „незаконско, навредливо и теолошко застранување“. Резултатот, забележува тој, е тоа што „невработените луѓе, вдовиците, жителите на сиромашните населби и оние што не се способни логично да размислуваат, заклучуваат дека Бог ги напуштил и дека тие се обврзани да му даваат на ‚проповедникот‘ толку многу што нивните семејства ќе гладуваат“.

Можеби се прашуваш: ‚Дали црквите што наметнуваат давање десеток исправно го применуваат Писмото? Или, дали можеби некои религии се повикуваат на стравот од Бог за да ги одерат овците? Навистина, дали Бог очекува од нас да даваме до бесвест, како што велат некои?

[Фуснота]