Задржи чувство на итност!
1 Исус знаел дека времето што го имал додека бил на Земјата за да го заврши делото на својот Татко било ограничено (Јован 9:4). Затоа, ја извршувал својата служба со чувство на итност, а ги обучил и своите ученици да го прават истото (Лука 4:42—44; 8:1; 10:2—4). Материјалната удобност не му била најважното нешто (Мат. 8:20). Затоа можел да го заврши делото што Јехова му го дал (Јован 17:4).
2 Времето е ограничено: Времето во кое добрата вест треба да се проповеда по „целата населена земја“ исто така е ограничено (Мат. 24:14). Библиските пророштва откриваат дека живееме длабоко во времето на крајот. Наскоро „оние кои не го познаваат Бог и . . . оние кои не се послушни на добрата вест за нашиот Господ Исус . . . ќе претрпат судска казна на вечно уништување“ (2. Сол. 1:6—9). Тој суд ќе дојде потполно неочекувано (Лука 21:34, 35; 1. Сол. 5:2, 3). Луѓето треба да се освестат и да сфатат во каква опасна ситуација се наоѓаат. Ние сме одговорни да им помогнеме да ја бараат Јеховината милост додека сѐ уште има време (Соф. 2:2, 3).
3 Да правиме сѐ што можеме: Бидејќи сфаќаат дека „преостанатото време е скратено“, Божјите слуги го ставаат проповедањето пред сѐ друго (1. Кор. 7:29—31; Мат. 6:33). Некои се одрекле од економски погодности или други лични цели за да го зголемат учеството во службата (Мар. 10:29, 30). Други, пак, и покрај постојани искушенија, остануваат и понатаму „обилно вработени во делото Господово“ (1. Кор. 15:58). Мнозина без колебање јавно ја објавуваат добрата вест со децении (Евр. 10:23). Јехова многу ги цени сите такви жртви што се прават заради интересите на Царството (Евр. 6:10).
4 Тоа што нашиот живот го сосредоточуваме на обожавањето на Јехова, во кое спаѓа и проповедањето, ни помага да го задржиме Јеховиниот ден цврсто во мислите. Нѐ чува да не ни биде одвлечено вниманието од Сатановиот свет и ја зацврстува нашата решеност да задржиме свето однесување (2. Петр. 3:11—14). Навистина, ако ја вршиме службата со чувство на итност ќе можат да се спасат животи — и нашиот и на оние што нѐ слушаат (1. Тим. 4:16).