“അതു സത്യമാ​യി​രി​ക്കാ​വു​ന്നതല്ല!”

“മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു ദിവസ​മാ​യി​രു​ന്നു 1982, മെയ്‌ 31. സൂര്യൻ പ്രകാ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു, ആകാശം നീലയാ​യി​രു​ന്നു. മുറ്റം വൃത്തി​യാ​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ഇതു തികച്ചും ഉചിത​മായ സമയമാ​ണെന്ന്‌ ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. പഴയ ചൈനീസ്‌ തണൽച്ചെടി ഞങ്ങൾ അടുത്ത കാലത്ത്‌ വെട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. പുൽത്ത​കി​ടി​യിൽ പിന്നെ​യും കുറെ ചുള്ളി​ക​ളും കമ്പുക​ളും കിടപ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, ജോലി കൂടുതൽ അനായാ​സ​മാ​ക്കി​ത്തീർക്കുന്ന ഒരു മൽഷർ ഞങ്ങളുടെ സുഹൃ​ത്തായ ജോർജ്ജി​നു​ണ്ടെന്ന്‌ ഞാൻ ഓർത്തു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ അയാളെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു.

“ജോർജ്ജ്‌ പരിച​യ​സ​മ്പ​ന്ന​നായ ഒരു പയലറ്റ്‌ ആയിരു​ന്നു. അയാൾക്ക്‌ പറക്കൽ ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു. തന്നിമി​ത്തം താൻ കുറെ സ്‌നേ​ഹി​തരെ വിമാ​ന​ത്തിൽ കയറ്റാൻ പോകു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ പറഞ്ഞ​പ്പോ​ഴും ഞങ്ങൾ ഒരു സവാരി ഇഷ്ടപ്പെ​ടു​ന്നു​വോ​യെന്ന്‌ ചോദി​ച്ച​പ്പോ​ഴും ആശ്ചര്യ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. മുറ്റം വൃത്തി​യാ​ക്കിയ ശേഷം അത്‌ ഒരു വിനോ​ദം ആയിരി​ക്കു​മെന്ന്‌ എന്റെ ഭാര്യ ഡയാന​യും ഞാനും തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ മൂന്നു വയസ്സു​കാ​രി പുത്രി​യെ​യും കൊണ്ടു​പോ​യി. ഇരുണ്ടു തവിട്ടു​നി​റ​മാർന്ന മുടി​യുള്ള സുന്ദരി​യും മിടു​ക്കി​യു​മായ മേരിയാ എന്ന പെൺകു​ട്ടി തികച്ചും ആവേശ​ഭ​രി​ത​യാ​യി.

“ഞങ്ങൾ വിമാ​ന​ത്താ​വ​ള​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മറ്റൊ​രു സുഹൃത്ത്‌ സവാരി​ക്കാ​യി തന്റെ ഊഴം കാത്ത്‌ ഇരിക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങളെ​ല്ലാം നാലു പേർക്കി​രി​ക്കാ​വുന്ന ആ വിമാ​ന​ത്തിൽ കയറി​ക്കൂ​ടി. ഞങ്ങൾ തടാക​ത്തിൻമീ​തെ പറന്ന്‌ പർവ്വതത്തെ ലക്ഷ്യം​വെച്ചു നീങ്ങി. അതു മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ പുറ​ത്തേക്കു നോക്കി ദേശത്തെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ കണ്ടു. ചിലർ ഒരു കുന്നിൽ പിക്ക്‌നി​ക്കിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മേരിയാ രോമാ​ഞ്ച​മ​ണി​ഞ്ഞു. പിന്നീട്‌ ഞങ്ങൾ കുന്നിൻ ശിഖര​ത്തിൻമീ​തെ പൊയ്‌ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ വിമാനം പെട്ടെന്ന്‌ കീഴ്‌പ്പോ​ട്ടുള്ള ഒരു ശക്തമായ കാറ്റിൽ അകപ്പെട്ടു. എൻജിൻ നിലച്ചു. വിമാനം ആകാശ​ത്തു​നി​ന്നു വീണു!

“മേരി​യയെ മടിയി​ലി​രു​ത്തി​യി​രുന്ന എന്റെ ഭാര്യ​ക്കും മുൻപി​ലത്തെ സീറ്റി​നു​മി​ട​യിൽ കടക്കാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മാ​ത്രമേ എനിക്കു ചിന്തി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു​ള്ളു. എനിക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും അതു സാധി​ച്ചില്ല—വിമാനം പർവ്വത​ത്തി​ന്റെ വശത്തി​ടി​ച്ചു.

“ഞാൻ എഴു​ന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽ അനങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. സഹായ​ത്തി​നാ​യി ഡയാന നിലവി​ളി​ക്കു​ന്നത്‌ എനിക്കു കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. എന്നാൽ എനിക്കു യാതൊ​ന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. സഹായ​ത്തി​നാ​യി മുറവി​ളി​ക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു​ള്ളു.

“ഒടുവിൽ ഞങ്ങളെ പർവ്വത​ത്തിൽനി​ന്നി​റ​ക്കാൻ അടിയ​ന്തി​ര​മെ​ഡി​ക്കൽ റ്റീമു​കൾ എത്തി. ഞങ്ങൾ പാഠപ്പു​സ്‌തകം വീഴു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണു വീണ​തെ​ങ്കി​ലും ജോർജ്ജും സുഹൃ​ത്തും മരണമ​ടഞ്ഞു. ശേഷിച്ച ഞങ്ങൾക്ക്‌ പരു​ക്കേ​റ്റു. മേരി​യാ​യിക്ക്‌ തലയി​ലും അകത്തും പരു​ക്കേ​റ്റു. എന്റെ ആശുപ​ത്രി​ക്കി​ട​ക്ക​യ്‌ക്ക​രി​കിൽ വന്ന്‌ അവൾ മരിച്ചു​പോ​യെന്ന്‌ എന്നോടു പറയുന്ന വേദനാ​ക​ര​മായ ജോലി എന്റെ അമ്മായി​യ​പ്പ​ന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു—എന്റെ ഹൃദയ​ത്തി​നേറ്റ ഒരു ക്ഷതമാ​യി​രു​ന്നു ആ വാർത്ത. ‘എന്തു​കൊണ്ട്‌ അവൾ? അതു ഞാൻ ആയിരി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തെ​ന്തു​കൊണ്ട്‌? അവളെ​പ്പോ​ലെ​യുള്ള ഒരു പെൺകുഞ്ഞ്‌ മരിക്കു​ന്നത്‌ ഉചിതമല്ല’ എന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. ഞാൻ ആ സവാരി​ക്കു സമ്മതി​ക്കാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ . . .

“ഡയാന നടു​വൊ​ടിഞ്ഞ്‌ വളരെ ഗുരു​ത​ര​മായ ഒരു അവസ്ഥയി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അപകട​ത്തി​നു​ശേഷം മൂന്നാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞ്‌ അവളും മരിച്ചു. കുന്നിൽചെ​രു​വി​ലേ​ക്കുള്ള ഒരു വീഴ്‌ച​യിൽ എനിക്ക്‌ എന്റെ കുഞ്ഞും എന്റെ ഭാര്യ​യും നഷ്‌ട​പ്പെട്ടു. എനിക്കു സകലവും നഷ്ടപ്പെ​ട്ടു​വെന്ന്‌ ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. ഞാൻ എങ്ങനെ അതിജീ​വി​ക്കും?”—ജസ്‌ റോമ​റോ, ന്യൂ മെക്‌സി​ക്കോ, യൂ. എസ്‌. എ. പറഞ്ഞത്‌.

“എന്റെ മകൻ യോനാ​ഥാൻ സുഹൃ​ത്തു​ക്കളെ സന്ദർശി​ക്കാൻ ലോംഗ്‌ അയലണ്ടിൽ പോയി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ഭാര്യ വാലൻറീ​നാ​യിക്ക്‌ അവൻ അവിടെ പോകു​ന്നതു ഇഷ്ടമി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു വാഹന​ഗ​താ​ഗ​തത്തെ അവൾക്ക്‌ എപ്പോ​ഴും ഭയമാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവന്‌ ഇലക്‌​ട്രോ​ണി​ക്ക്‌സ്‌ ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു. അവന്റെ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾക്ക്‌ ഒരു വർക്ക്‌ഷോ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, അവിടെ അവന്‌ പ്രാ​യോ​ഗിക പരിശീ​ലനം നേടാൻ കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ വെസ്‌റ്റ്‌ മൻഹാ​ട്ട​നി​ലെ വീട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ഭാര്യ പ്യൂർട്ടോ​റി​ക്കോ​യി​ലെ അവളുടെ കുടും​ബത്തെ സന്ദർശി​ക്കാൻ പോയി.

ഞാൻ റ്റി.വി.യുടെ മുമ്പിൽ ഉറക്കം​തൂ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ‘യോനാ​ഥാൻ പെട്ടെന്നു തിരി​ച്ചെത്തു’മെന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വിചാരം. അപ്പോൾ ഡോർബെൽ അടിച്ചു. ‘തീർച്ച​യാ​യും അത്‌ അവനാ​യി​രി​ക്കും,’ പക്ഷേ അല്ലായി​രു​ന്നു. അതു പോലീ​സും പാരാ​മെ​ഡി​ക്ക്‌സും ആയിരു​ന്നു.

“‘നിങ്ങൾക്ക്‌ ഈ ഡ്രൈ​വർ​ലൈ​സൻസ്‌ തിരി​ച്ച​റി​യാൻ കഴിയു​മോ?’, പോലീസ്‌ ഓഫീസർ ചോദി​ച്ചു. ‘ഉവ്വ്‌ അത്‌ എന്റെ മകൻ യോനാ​ഥാ​ന്റേ​താണ്‌.’ ‘ഞങ്ങൾക്ക്‌ നിങ്ങൾക്കാ​യി ദുർവാർത്ത​യാ​ണു​ള്ളത്‌. ഒരു അപകടം സംഭവി​ച്ചു . . . നിങ്ങളു​ടെ പുത്രൻ, . . . നിങ്ങളു​ടെ പുത്രൻ കൊല്ല​പ്പെട്ടു.’ എന്റെ ആദ്യ പ്രതി​ക​രണം ‘നോ പ്യൂഡേ സർ! നോ പ്യൂഡേ സർ!’ എന്നായി​രു​ന്നു—അതു സത്യമാ​യി​രി​ക്കാ​വു​ന്നതല്ല!

“ആ ബോം​ബ്‌ഷെൽ ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയ​ത്തിൽ ഒരു മുറി​വു​ണ്ടാ​ക്കി, അത്‌ രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞ്‌ ഇപ്പോ​ഴും ഭേദമാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു.” അഗസ്‌റ്റിൻ കാരാ​ബ​ളോ​സോ ന്യൂ​യോർക്ക്‌, യു. എസ്‌. എ. പറഞ്ഞത്‌.

“അന്ന്‌ 1960-കളിൽ ഞങ്ങൾ ഒരു സന്തുഷ്ട കുടും​ബ​മാ​യി​രു​ന്നു. സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ മതപീ​ഡനം ഞങ്ങൾ ഗണ്യമാ​ക്കി​യില്ല. എന്റെ ഭാര്യ മേരി​യാ​യും 13-ഉം 11-ഉം 9-ഉം വയസ്സു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഞങ്ങളുടെ മൂന്നു മക്കളാ​യി​രുന്ന ഡേവി​ഡും പക്ക്വി​റ്റോ​യും ഇസബേ​ലും കൂടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“1963 മാർച്ച്‌ മാസത്തിൽ ഒരു ദിവസം പാക്ക്വി​റ്റോ കഠിന​മായ തലവേ​ദ​ന​യു​ണ്ടെന്നു പരാതി​പ്പെ​ട്ടു​കൊണ്ട്‌ വീട്ടിൽ വന്നു. കാരണ​മെ​ന്താ​യി​രി​ക്കു​മെന്നു ചിന്തിച്ചു ഞങ്ങൾ അന്ധാളി​ച്ചു—എന്നാൽ അധിക​നേ​ര​ത്തേ​ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. മൂന്നു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ്‌ അവൻ മരിച്ചു. ഒരു മസ്‌തി​ഷ്‌ക്ക​സ്രാ​വം അവന്റെ ജീവനെ ഹനിച്ചു.

പാക്ക്വി​റ്റോ​യു​ടെ മരണം സംഭവി​ച്ചത്‌ 24 വർഷം മുൻപാ​യി​രു​ന്നു. എന്നിട്ടും ആ നഷ്ടത്തിന്റെ അഗാധ വേദന ഇന്നോളം ഞങ്ങളോ​ടു​കൂ​ടെ തങ്ങിനിൽക്കു​ക​യാണ്‌. മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്ക്‌ ഒരു കുട്ടി നഷ്ടപ്പെ​ട്ടിട്ട്‌ തങ്ങളു​ടെ​തന്നെ ഒരു ഭാഗം നഷ്ടപ്പെ​ട്ടു​വെന്നു വിചാ​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ മാർഗ്ഗ​മില്ല—എത്ര കാലം കടന്നു​പോ​യാ​ലും അല്ലെങ്കിൽ അവർക്ക്‌ എത്ര കുട്ടി​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നാ​ലും അങ്ങനെ​തന്നെ.—റാമോൻ സെറാ​നോ ബാർസെ​ലോ​ണാ, സ്‌പെ​യിൻ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

ലോക​ത്തെ​മ്പാ​ടു​മുള്ള കുടും​ബ​ങ്ങ​ളിൽ പ്രഹരി​ക്കുന്ന ദശലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു ദുരന്ത​ങ്ങ​ളിൽ ചുരുക്കം ചിലതു മാത്ര​മാ​ണിവ. ദുഃഖി​ത​രായ മിക്ക മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളും സാക്ഷീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ മരണം ഒരു കുട്ടിയെ പിടി​കൂ​ടു​മ്പോൾ അതു യഥാർത്ഥ​ത്തിൽ ഒരു ശത്രു​വാണ്‌.—1 കൊരി​ന്ത്യർ 15:25, 26.

ഇപ്പോൾ ഉദ്ധരിച്ച കേസു​ക​ളിൽ ദുഃഖാർത്ത​രായ ഈ ആളുകൾ എങ്ങനെ പ്രശ്‌നത്തെ കൈകാ​ര്യം​ചെ​യ്‌തു? അങ്ങനെ​യുള്ള ഒരു നഷ്ടത്തി​നു​ശേഷം ഒരു സാധാ​ര​ണ​ഗ​തി​യി​ലുള്ള ജീവിതം എന്നെങ്കി​ലും സാദ്ധ്യ​മാ​ണോ? നഷ്ടപ്പെട്ട നമ്മുടെ പ്രിയ​പ്പെ​ട്ട​വരെ വീണ്ടും എന്നെങ്കി​ലും കാണാ​മെ​ന്നുള്ള എന്തെങ്കി​ലും പ്രത്യാ​ശ​യു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെങ്കിൽ എവിടെ, എങ്ങനെ? തുടർന്നു​വ​രുന്ന ലേഖന​ങ്ങ​ളിൽ ഇവയും മറ്റു ബന്ധപ്പെട്ട ചോദ്യ​ങ്ങ​ളും പരിചി​ന്തി​ക്ക​പ്പെ​ടും. (g87 8/8)

[3-ാം പേജിലെ ചിത്ര​ത്തിന്‌ കടപ്പാട്‌]

The Daily Herald, Provo, Utah