ജനനി​ബി​ഡ​മായ ഹോ​ങ്കോ​ങ്ങിൽ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ ഒരു ദിനം

ഹോങ്കോങ്ങ്‌ ലോക​ത്തിൽ ഏററവും അധികം ജനവാ​സ​മുള്ള സ്ഥലങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്‌. അതിന്റെ 1,070 ചതുരശ്ര കിലോ​മീ​ററർ സ്ഥലത്ത്‌ 58 ലക്ഷം ആളുകൾ വസിക്കു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ അതിന്‌ ഒരു ചതുരശ്ര കിലോ​മീ​റ​റ​റിന്‌ 5,592 ആളുകൾ വീതം ഉണ്ട്‌. അത്‌ ഒരു ചതുരശ്ര കിലോ​മീ​ററർ താമസ​സ്ഥ​ലത്ത്‌ ശരാശരി 54,000-ത്തോളം പേരെ സൂചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു! എങ്കിലും തദ്ദേശീ​യ​രായ ആളുകൾ ഞെരു​ങ്ങിയ താമസ​സ്ഥ​ല​വും ശബ്ദകോ​ലാ​ഹ​ല​ങ്ങ​ളും മലിനീ​ക​ര​ണ​വും സഹിതം തിങ്ങി​ഞെ​രു​ങ്ങിയ ഒരു നഗരത്തി​ന്റെ തിക്കും തിരക്കു​മാ​യി പ്രശം​സ​നീ​യ​മാം​വി​ധം പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു തോന്നു​ന്നു.

ഞാൻ രാവിലെ 7:30-ന്‌ എന്റെ ക്ലോക്കി​ലെ തുളച്ചു​ക​യ​റുന്ന അലാറം കേട്ട്‌ ഉണർന്നു, എന്റെ കിടക്ക​യിൽനിന്ന്‌ എഴു​ന്നേ​ററ്‌ വേഗം ഉടു​ത്തൊ​രു​ങ്ങി. ഞാൻ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളോ​ടും മൂന്ന്‌ ഇളയ സഹോ​ദ​രി​മാ​രോ​ടും കൂടെ ഒരു ചെറിയ ഫ്‌ളാ​റ​റിൽ താമസി​ക്കു​ന്നു, എല്ലാവർക്കും ജോലി​യുണ്ട്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ കുളി​മു​റി​യു​ടെ ഉപയോ​ഗ​ത്തിന്‌ എപ്പോ​ഴും ക്യൂവാണ്‌, ഞങ്ങളുടെ സമയം പരിമി​ത​വു​മാണ്‌. പെട്ടെന്ന്‌ പ്രഭാ​ത​ഭ​ക്ഷണം കഴിച്ച്‌, ഞാൻ എന്റെ സൈക്കി​ളിൽ കയറി റെയിൽവേ സ്‌റേ​റ​ഷ​നി​ലേക്ക്‌ പായുന്നു. പ്രതി​ദി​ന​ക​ഷ്ട​പ്പാട്‌ തുടങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഞാൻ തിരക്കു​പി​ടിച്ച ഹോ​ങ്കോ​ങ്ങിൽ ജോലി​ക്കു​പോ​കുന്ന വലിയ ജനാവ​ലി​യിൽ ഒരാളാ​യി​ത്തീർന്നു.

ജനങ്ങൾ തിങ്ങി​പ്പാർക്കുന്ന അംബര​ചും​ബി​ക​ളെ​യും അടുത്ത​ടു​ത്തു പണിതി​രി​ക്കുന്ന വീടു​ക​ളെ​യും പിന്നിട്ട്‌ ട്രെയിൻ എന്നെയും വഹിച്ചു​കൊണ്ട്‌ പാഞ്ഞു​ചെന്ന്‌ നിൽക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ തുറമു​ഖം കുറുകെ കടക്കു​ന്ന​തി​നു ഞാൻ ഒരു ബസ്സി​ലേക്ക്‌ മാറി​ക്ക​യ​റു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ഒരു ടണലി​ലൂ​ടെ പോകു​ന്നു, തിരക്കു​പി​ടിച്ച വാഹന​ഗ​താ​ഗതം തന്നെ. ഹോ​ങ്കോങ്ങ്‌ ദ്വീപിൽ ചെന്നി​റ​ങ്ങി​യത്‌ എന്തൊരു ആശ്വാസം, അവിടെ കേന്ദ്ര സാമ്പത്തിക പ്രവി​ശ്യ​യി​ലാണ്‌ എന്റെ ഓഫീസ്‌. മുഴു​യാ​ത്ര​ക്കും കൂടെ ഒരു മണിക്കൂർ മുതൽ ഒന്നര മണിക്കൂർ വരെ എടത്തേ​ക്കാം, അതു ഗതാഗത തിരക്കി​നെ ആശ്രയി​ച്ചി​രി​ക്കും. ഒടുവിൽ സമയം 9:30 ആകുന്നു. എന്നാൽ അല്‌പ​മൊ​ന്നു വിശ്ര​മി​ക്കാൻ സമയമില്ല,—ഫോൺബെല്ല്‌ അടിക്കാൻ തുടങ്ങു​ന്നു. അന്നത്തെ എന്റെ ആദ്യ ഇടപാ​ടു​കാ​രൻ തന്നെ. എന്റെ ഒരോ ദിവസ​ത്തെ​യും വൃത്താന്തം അതായി​ത്തീ​രു​ന്നു—ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി ഫോൺവി​ളി, ഫോണിന്‌ വിശ്ര​മ​മില്ല. തുടർന്ന്‌ ഉച്ചഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നാ​യി ഒരു ഹ്രസ്വ ഇടവേള.

ഇപ്പോൾ പ്രദേ​ശ​ത്തുള്ള നിരവധി റെസ്‌റെ​റാ​റൻറു​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ ഒരു ഇരിപ്പി​ടം കണ്ടെത്തു​ന്ന​താണ്‌ പ്രശ്‌നം. എല്ലാവ​രും ഒരേ സമയത്ത്‌ ഒരേ സ്ഥലത്ത്‌ മിക്ക​പ്പോ​ഴും ഒരേ മേശയിൽ ഭക്ഷിക്കാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോന്നു​ന്നു! ഒരിക്കൽകൂ​ടെ ഞാൻ തീർത്തും അപരി​ചി​ത​രോ​ടു​കൂ​ടെ​യി​രു​ന്നു ഭക്ഷണം കഴിക്കു​ന്നു. അതാണു ജനനി​ബി​ഡ​മായ ഹോ​ങ്കോ​ങ്ങി​ലെ ജീവിതം. പെട്ടെന്ന്‌ ചൈനീസ്‌ പുഷ്ട​ഭോ​ജനം കഴിച്ച​ശേഷം ഞാൻ ഓഫീ​സി​ലേക്ക്‌ തിരി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു.

എന്റെ ജോലി​സ​മയം 5:30-ന്‌ തീരേ​ണ്ട​താണ്‌, എന്നാൽ വിരള​മാ​യേ അതു സംഭവി​ക്കാ​റു​ള്ളു. പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, എന്റെ ജോലി തീർന്ന്‌ ക്ലോക്കിൽ നോക്കി​യ​പ്പോൾ സമയം 6:15. ചില ദിവസ​ങ്ങ​ളിൽ എനിക്ക്‌ പോകാൻ കഴിയു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും മണി ഏഴു കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കും. അതിനു​ശേഷം വീട്ടി​ലേ​ക്കുള്ള ദീർഘ​യാ​ത്ര​യാണ്‌.

ആദ്യം ബസ്‌, പിന്നെ ട്രെയിൻ. ഒടുവിൽ അത്‌ എന്റെ സ്‌റേ​റ​ഷ​നിൽ ചെന്നു നിൽക്കു​ന്നു, ഞാൻ എന്റെ സൈക്കി​ളി​ന​ടു​ത്തേക്ക്‌ മുന്നോ​ട്ടു നീങ്ങുന്നു. ഞാൻ വീട്ടി​ലേക്ക്‌ സൈക്കി​ളോ​ടി​ച്ചു​പോ​കു​മ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ കൊച്ചു പട്ടണം തിങ്ങി​നി​റഞ്ഞ ശബ്ദമു​ഖ​രി​ത​മായ ഒരു ആധുനിക നഗരമാ​യി വളർന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെന്ന്‌ ഞാൻ ഓർമ്മി​ക്കു​ന്നു. ചെറിയ ഗ്രാമ്യ​ഭ​വ​നങ്ങൾ മാററി 29-ഉം 30-ഉം നിലക​ളുള്ള ഉയർന്ന കെട്ടി​ടങ്ങൾ തൽസ്ഥാ​നത്തു വന്നിരി​ക്കു​ന്നു. വലി​യൊ​രു ഭൂപ്ര​ദേശം വലുതും വിശാ​ല​വു​മായ റോഡു​കൾ കൈയ​ട​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു, ബൃഹത്തായ ഫ്‌​ളൈ​ഓ​വ​റു​കൾ ശബ്ദമു​ഖ​രി​ത​മായ വാഹന​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രവാ​ഹ​ത്താൽ നിറഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. പഴയ സാവകാശ ജീവി​ത​രീ​തി എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി പോയ്‌പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഭവനം തീരെ ചെറു​താണ്‌—ഞങ്ങൾ ആറു പേർക്കാ​യി 28 ചതുര​ശ്ര​മീ​റ​റ​റിൽ താഴെ, എനിക്ക്‌ ഒരു സ്വകാ​ര്യ​മു​റി​യി​ല്ല​താ​നും. അതു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ ഞാൻ പൊതു വിശ്ര​മ​മു​റി​യി​ലെ ഒരു കട്ടിലിൽ ഉറങ്ങു​ന്നത്‌. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കെ​ങ്കി​ലും ഒരു മുറി സ്വന്തമാ​യി​ട്ടുണ്ട്‌, എന്റെ മൂന്നു സഹോ​ദ​രി​മാ​രും അവരുടെ ഇടുങ്ങിയ മുറി​യി​ലെ തട്ടുക​ളിൽ കിടന്നു​റ​ങ്ങു​ന്നു. സ്വകാ​ര്യ​മു​റി ഞങ്ങൾക്കൊ​രു ആഡംബ​ര​മാണ്‌.

അതു ചെറു​താ​ണെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ മുമ്പ്‌ ഒരു സർക്കാർവക പാർപ്പി​ട​ത്തിൽ ഒററമു​റി​യിൽ താമസി​ച്ച​പ്പോ​ഴ​ത്തേ​തി​നേ​ക്കാൾ വമ്പിച്ച പുരോ​ഗ​മ​ന​മാണ്‌. എന്നാൽ അതു​പോ​ലും മോൺ ഗോക്‌ പ്രവി​ശ്യ​യിൽ “ഗുഹാ മുറികൾ” വാടക​ക്കെ​ടു​ത്തു താമസി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടേ​തു​മാ​യി താരത​മ്യം ചെയ്യു​മ്പോൾ എത്ര മെച്ചമാണ്‌, മൂന്നു തട്ടും 1.8 മീററർ നീളവും .8 മീററർ ആഴവും .8 മീററർ ഉയരവും ഉള്ളതു​തന്നെ. അവർക്ക്‌ ഒരു പായ വിരി​ക്കാ​നും ഏതാനും സ്വകാര്യ വസ്‌തു​വ​ക​കൾക്കു​മുള്ള സ്ഥലമേ​യു​ള്ളു. വീട്ടു​സാ​മാ​ന​ങ്ങൾക്ക്‌ ഇടമില്ല.

ഒമ്പതു മണിയാ​കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും എല്ലാവ​രും വീട്ടിൽ വന്നു​ചേ​രു​ന്നു, ഞങ്ങൾ അത്താഴ​ത്തിന്‌ ഇരിക്കു​ന്നു. അത്താഴ​ശേഷം ആരെങ്കി​ലും ടിവി ഓൺചെ​യ്യും. അത്‌ സ്വസ്ഥമാ​യി​രു​ന്നു കുറച്ചു വായി​ക്കാ​നും പഠിക്കാ​നു​മുള്ള എന്റെ പ്രതീ​ക്ഷയെ നശിപ്പി​ക്കു​ന്നു. പതി​നൊ​ന്നു മണിക്ക്‌ എല്ലാവ​രും ഉറങ്ങാൻ പോകു​ന്ന​തു​വരെ ഞാൻ കാത്തി​രി​ക്കു​ന്നു, അപ്പോൾ മുറി എനിക്ക്‌ സ്വന്തമാ​യി കിട്ടി, കൂടെ ഏകാ​ഗ്ര​ത​ക്കുള്ള കുറെ സമാധാ​ന​വും ശാന്തത​യും. അർദ്ധരാ​ത്രി​യാ​കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞാനും ഉറങ്ങാൻ തയ്യാറാ​യി.

ഏതാണ്ട്‌ 12 വർഷം മുമ്പ്‌ സ്‌കൂൾ വിട്ട​ശേഷം ഞാൻ ജോലി​ചെ​യ്യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു നാളിൽ വിവാഹം കഴിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു, എന്നാൽ ഒരു സ്‌ത്രീ​യെ നന്നായി പരിച​യ​പ്പെ​ടാൻപോ​ലും സമയമി​ല്ലാ​ത​വണ്ണം ജീവി​ക്കാൻവേണ്ടി എനിക്ക്‌ കഠിനാ​ദ്ധ്വാ​നം ചെയ്യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കൂടാതെ താമസി​ക്കാൻ ഒരു സ്ഥലം കണ്ടെത്തു​ന്നത്‌ ഞങ്ങൾ പറയാ​റു​ള്ള​തു​പോ​ലെ സ്വർഗ്ഗ​ത്തിൽ കയറു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ വിഷമ​മാണ്‌. തരണം​ചെ​യ്യാൻ ഞങ്ങൾ പഠിച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു​വെ​ങ്കി​ലും ഇത്തരത്തി​ലുള്ള ഉദ്വേഗം നിറഞ്ഞ നഗരജീ​വി​തം സ്വാഭാ​വി​ക​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നു​ന്നില്ല. എന്നാൽ മാന്യ​മായ ഭവനങ്ങ​ളോ വൈദ്യു​തി​യോ ജലവി​ത​ര​ണ​മോ വേണ്ടത്ര ആരോ​ഗ്യ​ര​ക്ഷ​യോ ഇല്ലാതെ ജീവി​ക്കുന്ന ദശലക്ഷ​ങ്ങ​ളേ​ക്കാ​ളും ഒരുപക്ഷേ ലോക​ത്തി​ലെ ശതകോ​ടി​ക​ളേ​ക്കാ​ളും വളരെ മെച്ചപ്പെട്ട അവസ്ഥയി​ലാണ്‌ ഞാനെന്ന്‌ തിരി​ച്ച​റി​യു​ന്നു. തീർച്ച​യാ​യും നമുക്ക്‌ ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട വ്യവസ്ഥി​തി, ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട ലോകം, ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട ജീവിതം ആവശ്യ​മാണ്‌.—കിൻ കൂൺ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം. (g91 11/8)