ബൈബി​ളി​ന്റെ വീക്ഷണം

നാം കഷ്ടപ്പെ​ടു​ന്നതു കാണു​ന്നതു ദൈവ​ത്തി​നു പ്രസാ​ദ​മാ​ണോ?

ഒരു വലിയ മരക്കു​രി​ശേന്തി അതിന്റെ ഭാരത്തിൽ ഞെളി​പി​രി​കൊ​ള്ളുന്ന ഒരു മനുഷ്യൻ തലയിലെ മുൾക്കി​രീ​ട​ത്തിൽനി​ന്നു രക്തം ഇററി​റ​റു​വീ​ഴവേ ജനക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ ഇടയി​ലൂ​ടെ ഇടറി നടക്കുന്നു. “വധ”സ്ഥലത്ത്‌ എത്തിക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാളെ കുരി​ശിൻമേൽ കിടത്തു​ന്നു; അയാളു​ടെ കൈക​ളിൽ വലിയ ആണികൾ അടിച്ചു​ക​യ​റ​റു​ന്നു. ആണികൾ മാംസ​ത്തി​ലൂ​ടെ തുളച്ചു​ക​യ​റു​മ്പോൾ അയാൾ വേദന​കൊ​ണ്ടു പുളയു​ന്നു. കുരിശ്‌ നേരെ മേൽപ്പോ​ട്ടു നാട്ടി​നിർത്തു​മ്പോൾ, വേദന അസഹനീ​യ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഒരു ഫിലി​പ്പീൻ മാസി​ക​യായ പാനരമ പറയു​ന്ന​പ്ര​കാ​രം, ഫിലി​പ്പൈൻസിൽ വിശു​ദ്ധ​വാര ആഘോ​ഷ​ക്കാ​ലത്ത്‌ അത്തരം വേദനാ​ജ​ന​ക​മായ കർമാ​നു​ഷ്‌ഠാ​നങ്ങൾ ക്രമമാ​യി വിശേ​ഷ​വൽക്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ഇപ്പോൾ വർണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടതു യേശു​വി​ന്റെ കഷ്ടപ്പാ​ടു​ക​ളു​ടെ ഒരു ആധുനി​ക​കാല വ്യാഖ്യാ​ന​മാണ്‌. എന്നാൽ ഈ മനുഷ്യൻ ഒരു നാടക രംഗം കേവലം അഭിന​യി​ക്കു​കയല്ല. ആണികൾ, രക്തം, വേദന—എല്ലാം വളരെ യഥാർഥം​തന്നെ.

മററു ചില സ്ഥലങ്ങളിൽ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ കഷ്ടപ്പാ​ടു​കൾ അനുഭ​വി​ക്കാ​നുള്ള ആഗ്രഹ​ത്തിൽ റോമൻക​ത്തോ​ലി​ക്കാ ഭക്തൻമാർ പരസ്യ​മാ​യി തങ്ങളെ​ത്തന്നെ പ്രഹരി​ക്കു​ന്നതു കാണാം. എന്തു​കൊണ്ട്‌? ചിലർ ഇതു ചെയ്യു​ന്നതു തങ്ങളുടെ കഷ്ടപ്പാ​ടു​കൾ രോഗി​ക​ളായ തങ്ങളുടെ പ്രിയ​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ രോഗ​ശാ​ന്തി​പോ​ലെ അത്ഭുതങ്ങൾ ഉളവാ​ക്കു​മെ​ന്നുള്ള വിശ്വാ​സ​ത്തി​ലാണ്‌. മററു ചിലർ തങ്ങളുടെ സ്വന്തം രക്തം ചൊരി​ഞ്ഞ​ല്ലാ​തെ പാപങ്ങൾക്കു മോച​ന​മില്ല എന്ന ഭയത്താൽ പാപ പരിഹാ​ര​ത്തി​നാ​യി അതു ചെയ്യുന്നു. ദി ഫിലി​പ്പീ​നോസ്‌ എന്ന പുസ്‌തകം ഇങ്ങനെ വിശദീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു: “വേദന മനസ്സി​ന്റെ​യും ദേഹി​യു​ടെ​യും ഒരു നല്ല ശോധ​ക​മാണ്‌. . . . പാപി പാപങ്ങൾ ശുദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെട്ടു ഭാരങ്ങ​ളൊ​ഴി​ഞ്ഞു പുറത്തു​വ​രു​മെന്നു സങ്കൽപ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു.”

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, സ്വയം വരുത്തി​ക്കൂ​ട്ടുന്ന വേദന ഒരു പ്രകാ​ര​ത്തി​ലും ഫിലി​പ്പൈൻസി​ലെ കത്തോ​ലി​ക്ക​രിൽ പരിമി​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നില്ല. സ്വയം വരുത്തുന്ന കഷ്ടപ്പാ​ടു​കൾക്കു ദൈവ​മു​മ്പാ​കെ കുറെ മൂല്യ​മു​ണ്ടെന്നു വിവിധ മതസ്ഥരും വ്യത്യസ്‌ത ദേശക്കാ​രും വിശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.

ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ബുദ്ധൻ, സിദ്ധാർത്ഥ ഗൗതമൻ, തന്റെ സത്യാ​ന്വേ​ഷ​ണ​ത്തിൽ ഭാര്യ​യെ​യും പുത്ര​നെ​യും ഉപേക്ഷി​ച്ചു വിജന​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തേക്കു പലായനം ചെയ്‌തു. അവിടെ ആറുവർഷം അദ്ദേഹം സന്യാ​സി​യാ​യി ജീവിച്ചു. അദ്ദേഹം മണിക്കൂ​റു​ക​ളോ​ളം വേദനാ​ജ​ക​മായ വികൃ​ത​നി​ല​ക​ളിൽ നിൽക്കു​ക​യും പിന്നീടു ദിവസേന ഒരു മണി അരിമാ​ത്രം കഴിച്ചു നീണ്ട കാലഘ​ട്ടങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു​കൂ​ടി​യ​താ​യി അവകാ​ശ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. “എന്റെ വയറിന്റെ ത്വക്ക്‌ എന്റെ നട്ടെല്ലി​നോ​ടു പററി​ച്ചേർന്നു”വെന്ന്‌ അദ്ദേഹം പറയത്ത​ക്ക​വണ്ണം വളരെ ശോഷി​ച്ചു​പോ​യി. എന്നാൽ സ്വയം ഏല്‌പിച്ച യാതൊ​രു ദണ്ഡനത്തി​നും അദ്ദേഹം തേടിയ പ്രകാ​ശനം കൈവ​രു​ത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ, ഇൻഡ്യ​യി​ലെ ഹൈന്ദ​വ​സ​ന്യാ​സി​മാർ ചില​പ്പോൾ അങ്ങേയ​ററം കഠിന​മായ വിവിധ കായി​ക​ദ​ണ്ഡ​ന​ങ്ങൾക്കു സ്വയം വിധേ​യ​രാ​യി—അഗ്നികു​ണ്ഡ​ങ്ങ​ളു​ടെ മദ്ധ്യേ കിടക്കുക, അന്ധരാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തു​വരെ സൂര്യനെ തുറി​ച്ചു​നോ​ക്കുക, ദീർഘ​നേരം ഒററക്കാ​ലി​ലോ മററു വികൃത നിലക​ളി​ലോ നിൽക്കുക എന്നിങ്ങനെ. ചില യോഗി​ക​ളു​ടെ പുണ്യം വളരെ ഉയർന്ന​താ​യ​തി​നാൽ അതിന്‌ ഒരു നഗരത്തെ ശത്രു​വി​ന്റെ ആക്രമ​ണ​ത്തിൽനി​ന്നു രക്ഷിക്കാൻ കഴിയു​മെന്നു വിചാ​രി​ക്ക​പ്പെട്ടു.

അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ, തങ്ങളുടെ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ശ്രദ്ധ കിട്ടാൻ വ്യർഥ​മാ​യി “പതിവു​പോ​ലെ രക്തം ഒഴുകു​വോ​ളം വാൾകൊ​ണ്ടും കുന്തം​കൊ​ണ്ടും തങ്ങളേ​ത്തന്നെ മുറി​വേ​ല്‌പി”ച്ച ബാലാ​രാ​ധ​കരെ ക്കുറിച്ചു ബൈബിൾ പറയുന്നു.—1 രാജാ​ക്കൻമാർ 18:28.

“നിങ്ങൾ ആത്മതപനം ചെയ്യേണം”

“നിങ്ങൾ ആത്മതപനം ചെയ്യേണം” എന്നു തന്റെ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെട്ട ജനത​യോ​ടു യഹോവ കല്‌പി​ച്ചു​വെ​ന്നതു സത്യമാ​ണെ​ന്നി​രി​ക്കെ, ഇത്‌ ഉപവാ​സത്തെ അർഥമാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി പൊതു​വെ മനസ്സി​ലാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. (ലേവ്യ​പു​സ്‌തകം 16:31) അങ്ങനെ​യുള്ള ഉപവാസം ദുഃഖ​ത്തി​ന്റെ​യും പാപങ്ങൾ സംബന്ധിച്ച അനുതാ​പ​ത്തി​ന്റെ​യും അല്ലെങ്കിൽ ദുഃഖ​ക​ര​മായ അവസ്ഥക​ളിൻകീ​ഴി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ​യും ഒരു പ്രകട​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ ഉപവാസം സ്വയം വരുത്തി​ക്കൂ​ട്ടിയ ഒരു ശിക്ഷാ​രൂ​പ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, പിന്നെ​യോ ദൈവ​മു​മ്പാ​കെ ഒരുവൻ സ്വയം താഴ്‌ത്തു​ന്ന​തി​നെ അതു ചിത്രീ​ക​രി​ച്ചു.—എസ്രാ 8:21.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും ദേഹിയെ ദണ്ഡിപ്പി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കുന്ന അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത​ക്കു​തന്നെ പുണ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നും എന്തെങ്കി​ലും പ്രതി​ഫലം നൽകാൻ അതു ദൈവ​ത്തി​നു കടപ്പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും തെററാ​യി വിചാ​രിച്ച ചില യഹൂദൻമാർ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ​യുള്ള പ്രതി​ഫലം ലഭിക്കാ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തങ്ങൾക്ക്‌ അർഹത​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന കൂലി​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവർ ധിക്കാ​ര​പൂർവം ദൈവ​ത്തോ​ടു ചോദി​ച്ചു: “ഞങ്ങൾ നോമ്പു നോൽക്കു​ന്നതു നീ നോക്കാ​തെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തെന്തു? ഞങ്ങൾ ആത്മതപനം ചെയ്യു​ന്നതു നീ അറിയാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തെന്തു?”—യെശയ്യാ​വു 58:3.

എന്നാൽ അവർക്കു തെററി​പ്പോ​യി​രു​ന്നു. ദേഹ​വേ​ദ​ന​ക്കോ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത​ക്കോ അതിൽത്തന്നെ എന്തെങ്കി​ലും പുണ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, ഉചിത​മായ മത ഉപവാ​സ​ത്തിൽ വിശപ്പി​നാൽ ശരീരത്തെ പീഡി​പ്പി​ക്കുന്ന ആത്മപരി​വ്ര​ജ്യത ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നില്ല. ശക്തമായ വികാരം അവരുടെ വിശപ്പു കുറച്ചി​രി​ക്കാം. മനസ്സ്‌ അടിയ​ന്തി​ര​പ്ര​ശ്‌ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പിടി​യി​ല​മർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ശരീരം ആഹാര​ത്തി​നു​വേണ്ടി കാംക്ഷി​ക്കാ​തി​രു​ന്നേ​ക്കാം. ഇതു ദൈവ​ത്തിന്‌ ഉപവസി​ക്കുന്ന ഒരാളു​ടെ തീവ്ര​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ സൂചന കൊടു​ക്കു​ന്നു.

സ്വയം വരുത്തി​ക്കൂ​ട്ടുന്ന വേദന​യിൽ ദൈവം പ്രസാ​ദി​ക്കു​ന്നു​വോ?

ആളുകൾ തങ്ങളേ​ത്തന്നെ ദണ്ഡിപ്പി​ക്കു​ന്നതു നിരീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തിൽനി​ന്നു സ്‌നേ​ഹ​വാ​നായ സ്രഷ്ടാ​വിന്‌ എന്തെങ്കി​ലും സന്തോഷം ലഭിക്കു​ന്നു​വോ? ചില സമയങ്ങ​ളിൽ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കൾ “ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ കഷ്ടങ്ങൾക്കു പങ്കുള്ള​വരാ”കാൻ നിർബ​ന്ധി​ത​രാ​യേ​ക്കാ​മെ​ന്നതു സത്യമാ​ണെ​ന്നി​രി​ക്കെ, ഇതിന്‌ അവർ ഉപദ്ര​വ​മോ രക്തസാ​ക്ഷി​യു​ടെ പദവി​യോ അന്വേ​ഷി​ച്ചു​ന​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ അർഥമില്ല.—1 പത്രൊസ്‌ 4:13.

തീർച്ച​യാ​യും, യേശു ഒരു സന്യാ​സി​യേ ആയിരു​ന്നില്ല. അവന്റെ ശിഷ്യൻമാർ ഉപവസി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു മതനേ​താ​ക്കൻമാർ പരാതി​പ​റഞ്ഞു. അവൻ “തിന്നി​യും കുടി​യ​നു​മായ മനുഷ്യൻ” ആയിരി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കുററ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു. (മത്തായി 9:14; 11:19) യേശു എല്ലാറ​റി​ലും മിതത്വം പ്രകട​മാ​ക്കു​ക​യും ന്യായ​മാ​യ​തിൽ കൂടുതൽ തന്നിൽനി​ന്നോ മററു​ള്ള​വ​രിൽനി​ന്നോ ആവശ്യ​പ്പെ​ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.—മർക്കൊസ്‌ 6:31; യോഹ​ന്നാൻ 4:6.

ജീവി​താ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളോ സുഖങ്ങൾപോ​ലു​മോ സ്വയം നിഷേ​ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ദൈവ​മു​മ്പാ​കെ പുണ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നുള്ള മട്ടിലുള്ള പരി​വ്ര​ജ്യ​തക്ക്‌ നാം തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​ക​ളിൽ ഒരിട​ത്തും യാതൊ​രു അടിസ്ഥാ​ന​വും കാണു​ന്നില്ല. അങ്ങനെ​യുള്ള വേദനാ​ജ​ന​ക​മായ നടപടി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള അപ്പോ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലോ​സി​ന്റെ വാക്കുകൾ ശ്രദ്ധി​ക്കുക. “അതു ഒക്കെയും സ്വേച്ഛാ​രാ​ധ​ന​യി​ലും താഴ്‌മ​യി​ലും ശരീര​ത്തി​ന്റെ ഉപേക്ഷ​യി​ലും രസിക്കു​ന്ന​വർക്കു ജ്ഞാനത്തി​ന്റെ പേരു മാത്ര​മു​ള്ളതു; ജഡാഭി​ലാ​ഷം അടക്കു​വാ​നോ പ്രയോ​ജ​ന​മു​ള്ളതല്ല.”—കൊ​ലൊ​സ്സ്യർ 2:23.

മാർട്ടിൻ ലൂഥർ ഒരു സന്യാ​സി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, തന്നേത്തന്നെ അക്ഷരീ​യ​മാ​യി ദണ്ഡിപ്പി​ച്ചു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും അദ്ദേഹം പിൽക്കാ​ലത്ത്‌ അത്തരം ആചാര​ങ്ങളെ ത്യജി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അവ ദൈവ​ത്തി​ങ്ക​ലേ​ക്കുള്ള ഉയർന്ന​തും താണതു​മായ രണ്ടു വഴികൾ എന്ന ആശയത്തെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു പറയു​ക​യു​ണ്ടാ​യി, അതേസ​മയം തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ഒരു രക്ഷാവഴി മാത്രമേ പഠിപ്പി​ച്ചു​ള്ളു—യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വി​ലും അവന്റെ പിതാ​വായ യഹോ​വ​യി​ലു​മുള്ള വിശ്വാ​സ​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ​യുള്ള രക്ഷാവഴി. (യോഹ​ന്നാൻ 17:3) മറിച്ച്‌, വേദനാ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളായ കർമാ​നു​ഷ്‌ഠാ​ന​ങ്ങളെ ചിലർ സ്വയര​ക്ഷ​യു​ടെ ഒരു രൂപമാ​യി വീക്ഷിച്ചു.

ലളിത​ഭാ​ഷ​യി​ലുള്ള സഭാച​രി​ത്രം (ഇംഗ്ലീഷ്‌) പരി​വ്ര​ജ്യ​ത​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഇങ്ങനെ പ്രസ്‌താ​വി​ക്കു​ന്നു: “സന്യാ​സ​ധർമത്തെ പിന്താ​ങ്ങു​ന്നതു മനുഷ്യ​നെ​സം​ബ​ന്ധിച്ച തെററായ ഒരു വീക്ഷണ​മാ​യി​രു​ന്നു. സന്യാ​സി​ക​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ, ദേഹി ശരീര​ത്തി​ന്റെ ഒരു തടവു​കാ​ര​നെന്ന നിലയിൽ ജഡത്തോ​ടു ബന്ധിക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. മനുഷ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ബൈബിൾവീ​ക്ഷണം അതല്ല.” അതേ, സ്വയം വരുത്തി​ക്കൂ​ട്ടുന്ന വേദനക്കു ദൈവത്തെ പ്രസാ​ദി​പ്പി​ക്കാൻ കഴിയും എന്ന ആശയം​തന്നെ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾക്ക്‌ അന്യമാണ്‌. ജഡത്തോ​ടു ബന്ധപ്പെട്ട സകലതും തിൻമ​യാ​ണെ​ന്നും ഒരുവനു രക്ഷ ലഭിക്കാൻ സാധ്യ​മാ​കു​ന്ന​ട​ത്തോ​ളം അതിനെ ഉപദ്ര​വി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മുള്ള ജ്ഞാനവാ​ദ​പ​ര​മായ വ്യാജ​ത്തി​ലാണ്‌ അതിന്‌ അടിസ്ഥാ​ന​മു​ള്ളത്‌.

നാം സന്തുഷ്ട​രാ​യി​രി​ക്കാൻ യഹോവ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ അങ്ങനെ​യുള്ള ഒരു ഉല്ലാസ​വാ​നായ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സേവനം ഒരു സന്യാ​സി​യാ​കുന്ന സംഗതി​യല്ല. (സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 7:16) അതു​കൊണ്ട്‌, അങ്ങനെ സ്വയം വരുത്തി​ക്കൂ​ട്ടുന്ന കഷ്‌ട​പ്പാ​ടു​ക​ളാ​ണു രക്ഷാവ​ഴി​യെന്നു തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​ക​ളിൽ ഒരിട​ത്തും നമ്മോടു പറയു​ന്നില്ല. മറിച്ച്‌, ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ രക്തവും ഒപ്പം അതിലുള്ള നമ്മുടെ വിശ്വാ​സ​വു​മാ​ണു നമ്മെ സകല പാപങ്ങ​ളിൽനി​ന്നും ശുദ്ധീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തെന്നു ദൈവ​വ​ചനം വ്യക്തമാ​ക്കു​ന്നു.—റോമർ 5:1; 1 യോഹ​ന്നാൻ 1:7.