ഭൂമി നമുക്കുള്ള ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സമ്മാനം

“ആദിയിൽ ദൈവം ആകാശ​വും ഭൂമി​യും സൃഷ്ടിച്ചു.” ഭൂമി “വളരെ നല്ലതു” എന്നും അവൻ പറഞ്ഞു. (ഉല്‌പത്തി 1:1, 31) ഉപയോ​ഗ​ശൂ​ന്യ​മായ പാഴ്‌വ​സ്‌തു​ക്ക​ളു​ടെ കൂമ്പാ​രങ്ങൾ അതിനെ വിരൂ​പ​മാ​ക്കി​യില്ല; ചവറ്റു​കൂ​നകൾ അതിനെ മലിന​മാ​ക്കി​യില്ല. മനുഷ്യ​വർഗ​ത്തിന്‌ ഒരു സുന്ദര സമ്മാനം കൈമാ​റ്റം ചെയ്യ​പ്പെട്ടു: “സ്വർഗ്ഗം യഹോ​വ​യു​ടെ സ്വർഗ്ഗ​മാ​കു​ന്നു; ഭൂമിയെ അവൻ മനുഷ്യർക്കു കൊടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.”—സങ്കീർത്തനം 115:16.

ഭൂമിയെ സംബന്ധിച്ച തന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​മെ​ന്തെന്നു യെശയ്യാ​വു 45:18-ൽ അവൻ പറയുന്നു: “ആകാശത്തെ സൃഷ്ടിച്ച യഹോവ ഇപ്രകാ​രം അരുളി​ച്ചെ​യ്യു​ന്നു—അവൻതന്നേ ദൈവം; അവൻ ഭൂമിയെ നിർമ്മി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കി; അവൻ അതിനെ ഉറപ്പിച്ചു; വ്യർത്ഥ​മാ​യി​ട്ടല്ല അവൻ അതിനെ സൃഷ്ടി​ച്ചതു; പാർപ്പി​ന്ന​ത്രേ അതിനെ നിർമ്മി​ച്ചതു:—ഞാൻ തന്നേ യഹോവ; വേറൊ​രു​ത്ത​നും ഇല്ല.”

ഭൂമിയെ സംബന്ധിച്ച മനുഷ്യ​ന്റെ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​മെ​ന്താ​ണെന്ന്‌ അവൻ വളരെ വ്യക്തമാ​യി പറയുന്നു—“വേല ചെയ്‌വാ​നും അതിനെ കാപ്പാ​നും.”—ഉല്‌പത്തി 2:15.

യഹോവ മാതൃക വയ്‌ക്കു​ന്നു. അവൻ ഭൂമിയെ പരിപാ​ലി​ക്കു​ന്നു. ഭൂമി​യി​ലെ സകല ജീവജാ​ല​ങ്ങ​ളും ആശ്രയി​ക്കുന്ന, പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട വസ്‌തു​ക്കളെ, പുനഃ​സം​സ്‌ക​രി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌ അതിനുള്ള ഒരു മാർഗം. സയൻറി​ഫിക്‌ അമേരി​ക്കന്റെ ഒരു പ്രത്യേക പതിപ്പിൽ ഈ പരിവൃ​ത്തി​ക​ളിൽ പലതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും ലേഖന​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഭൂമി​യി​ലെ ഊർജ​പ​രി​വൃ​ത്തി, ജൈവ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ ഊർജ​പ​രി​വൃ​ത്തി, ജലപരി​വൃ​ത്തി, ഓക്‌സി​ജൻപ​രി​വൃ​ത്തി, കാർബൺപ​രി​വൃ​ത്തി, നൈ​ട്ര​ജൻപ​രി​വൃ​ത്തി, ധാതു​പ​രി​വൃ​ത്തി എന്നിവ അതിൽപ്പെ​ട്ട​വ​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഭൂമി—അത്ഭുത​ക​ര​വും മനോ​ഹ​ര​വും

സുപ്ര​സിദ്ധ ജീവശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നായ ലൂയിസ്‌ തോമസ്‌ ഡിസ്‌കവർ എന്ന ശാസ്‌ത്ര മാസി​ക​യിൽ ഭൂമിയെ മുക്തക​ണ്‌ഠം പ്രശം​സി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഇങ്ങനെ​യെ​ഴു​തി:

“മുഴു​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലും നാമി​ന്നോ​ളം അറിഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തിൽവ​ച്ചേ​റ്റ​വും വിചി​ത്ര​മായ ഘടന, വികാ​ര​ഭ​രി​ത​മാ​ക്കുന്ന അത്ഭുതം, മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​നുള്ള നമ്മുടെ സകല ശ്രമങ്ങ​ളെ​യും മറിക​ട​ക്കുന്ന, പ്രപഞ്ച​ത്തി​ലെ ഏറ്റവും വലിയ ശാസ്‌ത്ര​പ്ര​ഹേ​ളിക—അതാണു ഭൂമി. സ്വയം ഓക്‌സി​ജൻ നിർമി​ക്കു​ക​യും ശ്വസി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്ന, തനിക്കാ​വ​ശ്യ​മുള്ള നൈ​ട്ര​ജനെ വായു​വിൽനി​ന്നു സ്വന്തം മണ്ണി​ലേക്കു സ്വീക​രി​ക്കുന്ന, സ്വന്തം ഉപരി​ത​ല​ത്തി​ലുള്ള മഴവന​ങ്ങ​ളിൽ തന്റേതായ കാലാവസ്ഥ സൃഷ്ടി​ക്കുന്ന, ചുണ്ണാമ്പു പാറകൾ, പവിഴ​പ്പു​റ്റു​കൾ, പുതിയ ജൈവ​പാ​ളി​ക​ളു​ടെ അടിയി​ലാ​യി കിടക്കുന്ന മുൻ​ജൈ​വ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഫോസി​ലു​കൾ എന്നിങ്ങ​നെ​യുള്ള ജീവാം​ശ​ങ്ങളെ ഗോള​ത്തി​നു ചുറ്റു​മാ​യി പരസ്‌പരം ബന്ധിപ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു സ്വന്തം പുറ​ന്തോ​ടു​ണ്ടാ​ക്കുന്ന, സ്വന്തം അന്തരീ​ക്ഷ​മാ​കുന്ന നീലക്കു​മി​ള​യാൽ കവചി​ത​മാ​യി സൂര്യനു ചുറ്റും ഒഴുകി​നീ​ങ്ങുന്ന അതിമ​നോ​ഹ​ര​മായ ഈ വസ്‌തു എത്ര വിചി​ത്ര​വും മനോ​ഹ​ര​വും നമ്മെ അത്ഭുത​സ്‌ത​ബ്ധ​രാ​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ണെന്നു നാം മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ.”

മനുഷ്യ​നും അസംഖ്യം കോടി മറ്റു ജീവി​കൾക്കും​വേണ്ടി എന്നേക്കും നിലനിൽക്കാ​നാ​യി സൃഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കുന്ന ഒരു ഭവനമാ​കുന്ന ഭൂമി മനുഷ്യ​വർഗ​ത്തിന്‌ ഒരു മനോഹര സമ്മാന​മാ​യി തുടരാൻ യഹോവ ചെയ്‌തി​രി​ക്കുന്ന കരുത​ലു​ക​ളിൽ ഏതാനും ചിലതു മാത്ര​മാണ്‌ ഇവ. സങ്കീർത്തനം 104:5 പറയുന്നു: “അവൻ ഭൂമിയെ അതൊ​രി​ക്ക​ലും ഇളകി​പ്പോ​കാ​ത​വണ്ണം അതിന്റെ അടിസ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്മേൽ സ്ഥാപി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.” ഭൂമി​യു​ടെ സ്ഥിരത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു മറ്റൊരു നിശ്വസ്‌ത സാക്ഷി പറഞ്ഞത്‌, “ഒരു തലമുറ പോകു​ന്നു; മറ്റൊരു തലമുറ വരുന്നു; ഭൂമി​യോ എന്നേക്കും നില്‌ക്കു​ന്നു” എന്നാണ്‌.—സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 1:4.

സൂര്യനു ചുറ്റു​മുള്ള ഭ്രമണ​പ​ഥ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒഴുകി​നീ​ങ്ങുന്ന നയനമ​നോ​ഹ​ര​മായ ഈ ലോല ഗോള​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അതിനെ വലംവ​ച്ചി​ട്ടുള്ള ബഹിരാ​കാശ സഞ്ചാരി​കൾ വളരെ വാചാ​ല​മാ​യി സംസാ​രി​ക്കു​ക​യും മനുഷ്യ​വർഗം അതിന്റെ മനോ​ഹാ​രി​തയെ വിലമ​തിച്ച്‌ അതിനെ സംരക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവശ്യ​ക​ത​യെ​പ്പറ്റി ഊന്നി​പ്പ​റ​യു​ക​യും ചെയ്‌തി​ട്ടുണ്ട്‌. ശൂന്യാ​കാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു ഭൂമിയെ ആദ്യമാ​യി ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ ബഹിരാ​കാ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രി​യായ എഡ്‌ഗാർ മിച്ചെൽ ഹൂസ്റ്റനി​ലേക്ക്‌ ഈ റേഡി​യോ സന്ദേശ​മ​യച്ചു: “അതു . . . നിഗൂ​ഢ​ത​യെന്ന കനത്തി​രുണ്ട സമു​ദ്ര​ത്തി​ലൊ​രു കൊച്ചു മുത്തു​പോ​ലെ, . . . സാവധാ​നം കറങ്ങുന്ന വെള്ള മൂടു​പ​ടം​കൊണ്ട്‌ ആവരണം ചെയ്‌തി​രി​ക്കുന്ന തിളങ്ങുന്ന ഒരു ശുഭ്ര​നീല രത്‌നം​പോ​ലുണ്ട്‌.” ബഹിരാ​കാ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രി​യായ ഫ്രാങ്ക്‌ ബോൺമേൻ പറഞ്ഞത്‌, “എത്ര സുന്ദര​മായ ഒരു ഗ്രഹത്തി​ലാ​ണു നാം ജീവി​ക്കു​ന്നത്‌. . . . നമുക്കു​ള്ളതു നമു​ക്കെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു വിലമ​തി​ക്കാൻ കഴിയാ​ത്തത്‌ എന്നതാണ്‌ ഒട്ടും പിടി​കി​ട്ടാത്ത സംഗതി” എന്നാണ്‌. ചന്ദ്രനി​ലേക്കു പറന്ന അപ്പോ​ളോ 8-ലെ ബഹിരാ​കാ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രി​ക​ളി​ലൊ​രാൾ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഞങ്ങൾ പ്രപഞ്ച​ത്തി​ലെ​ല്ലാം നോക്കി​യി​ട്ടും നിറത്തി​ന്റെ ഒരംശം കണ്ടതു ഭൂമി​യിൽ മാത്ര​മാണ്‌, മറ്റെവി​ടെ​യു​മില്ല. അവിടെ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ആഴിയു​ടെ പ്രൗഢ നീലി​മ​യും കരയുടെ തവിട്ടു​നി​റ​വും മേഘങ്ങ​ളു​ടെ വെളു​പ്പും കാണാ​മാ​യി​രു​ന്നു. . . . ആകാശ​ത്തെ​വി​ടെ​യും കണ്ണോ​ടി​ച്ചി​ട്ടു കണ്ട ഏറ്റവും മനോ​ഹ​ര​വ​സ്‌തു അതായി​രു​ന്നു. ഇവി​ടെ​യു​ള്ളവർ തങ്ങൾക്കു​ള്ളത്‌ എന്താ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നില്ല.”

ആ പ്രസ്‌താ​വന സത്യമാ​ണെന്നു വസ്‌തു​തകൾ കാണി​ക്കു​ന്നു—തങ്ങൾക്കുള്ള നിധി​യെ​ന്താ​ണെന്നു ജനം വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ തിരി​ച്ച​റി​യു​ന്നില്ല. ദൈവ​ത്തിൽനി​ന്നുള്ള ഈ സമ്മാനത്തെ സംരക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​പ​കരം മനുഷ്യർ അതിനെ മലിന​മാ​ക്കു​ക​യും നശിപ്പി​ക്കു​ക​യു​മാണ്‌. ബഹിരാ​കാ​ശ​സ​ഞ്ചാ​രി​കൾ ഇതും കാണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. മനുഷ്യൻ ഭൗമാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​നു വരുത്തി​യി​രി​ക്കുന്ന നാശം ശൂന്യാ​കാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു നോക്കു​മ്പോൾ “ഞെട്ടി​ക്കുന്ന”താണെന്നു പറഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ സ്‌പേസ്‌ ഷട്ടിൽ ചലെഞ്ച​റി​ന്റെ കന്നിപ്പ​റ​ക്ക​ലി​ലെ കമാൻഡ​റാ​യി​രുന്ന പോൾ വീറ്റ്‌സ്‌ തുടരു​ന്നു: “ഈ ലോകം അതി​വേഗം ചാരവർണ​ത്തി​ലുള്ള ഒരു ഗ്രഹമാ​യി മാറി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നതാണു വേദനാ​ക​ര​മായ സംഗതി. ഇതിൽ നമുക്കുള്ള സന്ദേശ​മെ​ന്താണ്‌? നാം സ്വന്തം കൂടു നശിപ്പി​ക്കു​ന്നു.” ഈ “അന്ത്യനാ​ളു​ക​ളിൽ” നശീക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ആക്കം വിപത്‌ക​ര​മാം​വി​ധം കൂടി​യി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌. ഭൂമിയെ നശിപ്പി​ക്കു​ന്ന​വർക്കെ​തി​രെ യഹോവ കൽപ്പി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന വിധി അവൻ “ഭൂമിയെ നശിപ്പി​ക്കു​ന്ന​വരെ നശിപ്പി”ക്കുമെ​ന്നാണ്‌.—വെളി​പ്പാ​ടു 11:18.

ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സമ്മാന​ത്തി​നർഹ​ര​ല്ലാത്ത ഒരു നന്ദികെട്ട സമുദാ​യം

ജഡത്തിന്റെ കടിഞ്ഞാൺ പൊട്ടി​ച്ചെ​റി​യാൻവേണ്ടി ആത്മീയ മൂല്യ​ങ്ങളെ ചവിട്ടി​മെ​തി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന ഒരു ഭൗതി​കത്വ സമുദാ​യ​മാ​ണിത്‌. നമ്മുടെ ഈ കാലഘ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ സ്വഭാ​വ​മാ​യി​ത്തീർന്നു​കൊണ്ട്‌ കൊടി​കു​ത്തി​വാ​ഴുന്ന ഞാൻ-ഒന്നാമൻ എന്ന സ്വാർഥ​താ​മ​നോ​ഭാ​വം സന്തുഷ്ട​വും സംതൃ​പ്‌തി​ക​ര​വു​മായ ജീവി​ത​ത്തി​നു​വേണ്ടി യഹോവ നൽകി​യി​രി​ക്കുന്ന പ്രാ​യോ​ഗിക മാർഗ​നിർദേ​ശ​ങ്ങളെ തള്ളിക്ക​ള​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌.

നാം ജീവി​ക്കുന്ന വിനാ​ശ​ക​ര​മായ കാലത്തെ കൃത്യ​മാ​യി വർണി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു 2 തിമോ​ത്തി 3:1-5 [NW]. അവിടെ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “അന്ത്യനാ​ളു​ക​ളിൽ ഇടപെ​ടാൻ പ്രയാ​സ​മേ​റിയ ദുർഘട സമയങ്ങൾ ഇവിടെ ഉണ്ടായി​രി​ക്കും എന്നറി​യുക. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ മനുഷ്യർ സ്വസ്‌നേ​ഹി​ക​ളും പണസ്‌നേ​ഹി​ക​ളും പൊങ്ങ​ച്ച​ക്കാ​രും അഹങ്കാ​രി​ക​ളും ദൂഷക​ന്മാ​രും മാതാ​പി​താ​ക്കളെ അനുസ​രി​ക്കാ​ത്ത​വ​രും നന്ദിയി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും അവിശ്വ​സ്‌ത​രും സ്വാഭാ​വി​ക​പ്രി​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും യോജി​പ്പി​ലെ​ത്താൻ മനസ്സി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും ഏഷണി​ക്കാ​രും ആത്മനി​യ​ന്ത്ര​ണ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും ഉഗ്രന്മാ​രും നന്മപ്രി​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും ദ്രോ​ഹി​ക​ളും വഴങ്ങാ​ത്ത​വ​രും നിഗള​ത്താൽ ചീർത്ത​വ​രും ദൈവ​പ്രി​യ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ ഉല്ലാസ​പ്രി​യ​രും ദൈവി​ക​ഭ​ക്തി​യു​ടെ ഒരു രൂപം മാത്ര​മു​ള്ള​വ​രും അതിന്റെ ശക്തിയി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും ആയിരി​ക്കും. അങ്ങനെ​യു​ള്ള​വ​രിൽനിന്ന്‌ ഒഴിഞ്ഞു​നിൽക്കുക.”

വാണി​ജ്യ​വ്യ​വ​സ്ഥി​തി ഉപഭോ​ക്തൃ​താ​ത്‌പ​ര്യ​ങ്ങളെ ഊട്ടി​വ​ളർത്തു​ക​യാണ്‌, പരസ്യ​മാണ്‌ അതിന്റെ കളി​ത്തോ​ഴി. കൊള്ളാ​വുന്ന അനേകം പരസ്യ​ങ്ങ​ളുണ്ട്‌; എന്നാൽ കൊള്ളാ​ത്ത​വ​യു​മുണ്ട്‌ അനേകം. ഈ രണ്ടാമതു പറഞ്ഞവ എറിക്‌ ക്ലാർക്കി​ന്റെ ആവശ്യങ്ങൾ സൃഷ്ടി​ക്കു​ന്നവർ എന്ന പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ലെ നിരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തോ​ടു ചേരു​ന്ന​താണ്‌: “വഹിക്കാൻ കഴിയാ​ത്ത​വർക്കു വേണ്ടാത്ത സാധനങ്ങൾ വിൽക്കാൻ മാത്രമല്ല, അന്യാ​യ​മായ വില ഈടാ​ക്കാ​നും പരസ്യങ്ങൾ സഹായി​ക്കു​ന്നു.” വേൾഡ്‌ വാച്ച്‌ മാസി​ക​യിൽ അലൻ ഡോണിങ്‌ പറഞ്ഞത്‌, “പരസ്യ​ക്കാർ വിൽക്കു​ന്നത്‌ ഉത്‌പ​ന്ന​ങ്ങളല്ല, മറിച്ച്‌ തങ്ങളുടെ ഉത്‌പ​ന്ന​ങ്ങളെ മനസ്സിന്റെ അടങ്ങാത്ത മോഹ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി കോർത്തി​ണ​ക്കി​ക്കൊണ്ട്‌ ജീവി​ത​ശൈ​ലി​ക​ളും മനോ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളും സങ്കൽപ്പ​ങ്ങ​ളു​മാണ്‌” എന്നാണ്‌. നമുക്കു​ള്ള​തിൽ നാം അതൃപ്‌ത​രാ​വണം വേണ്ടാ​ത്ത​തി​നെ നാം ആഗ്രഹി​ക്കണം, ഇതാണു പരസ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ലക്ഷ്യം. അടക്കാ​നാ​വാത്ത ഒരു വിശപ്പ്‌ അതു സൃഷ്‌ടി​ക്കു​ന്നു; അതു ക്ഷയിപ്പി​ക്കു​ന്ന​തരം അമിത ഉപഭോ​ഗ​ത്തി​ലേക്കു നയിക്കു​ന്നു; അതു വ്യാപ​ക​മാ​യി ഭൂമിയെ മലിനീ​ക​രി​ക്കുന്ന അവശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂനകൾ സൃഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. അതിന്റെ വഞ്ചനാ​ത്മ​ക​മായ സ്വാധീ​നം കടുത്ത ദാരി​ദ്ര്യ​ത്തിൽ കഴിയു​ന്ന​വ​രു​ടെ ക്ഷീണിച്ച ഹൃദയ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു​പോ​ലും നുഴഞ്ഞു​ക​യ​റു​ന്നു. ആളുകളെ കൊല്ലു​ക​യോ രോഗി​ക​ളാ​ക്കു​ക​യോ ചെയ്യു​ന്ന​താ​യി അറിയാ​വുന്ന വസ്‌തു​ക്കൾ അനവധി പരസ്യ​ക്കാർ പ്രലോ​ഭി​പ്പി​ച്ചു വിപണനം നടത്തുന്നു.

പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട സംഗതി ദൈവ​വു​മാ​യുള്ള നമ്മുടെ നിലയാണ്‌, കാരണം സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 12:13 പറയു​ന്നത്‌ ഇതാണ്‌: “എല്ലാറ്റി​ന്റെ​യും സാരം കേൾക്കുക; ദൈവത്തെ ഭയപ്പെട്ടു അവന്റെ കല്‌പ​ന​കളെ പ്രമാ​ണി​ച്ചു​കൊൾക; അതു ആകുന്നു സകല മനുഷ്യർക്കും വേണ്ടു​ന്നതു.” അപ്രകാ​രം ചെയ്യു​ന്നവർ യഹോ​വ​യു​ടെ ശുദ്ധമായ പറുദീ​സ​യിൽ ജീവി​ക്കാൻ യോഗ്യത പ്രാപി​ക്കും! യേശു വാഗ്‌ദത്തം ചെയ്‌തു: “ഇതിങ്കൽ ആശ്ചര്യ​പ്പെ​ട​രു​തു; കല്ലറക​ളിൽ ഉള്ളവർ എല്ലാവ​രും അവന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു, നന്മ ചെയ്‌തവർ ജീവന്നാ​യും തിന്മ ചെയ്‌തവർ ന്യായ​വി​ധി​ക്കാ​യും പുനരു​ത്ഥാ​നം ചെയ്‌വാ​നുള്ള നാഴിക വരുന്നു.”—യോഹ​ന്നാൻ 5:28, 29.

ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സമ്മാനം വിലമ​തി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ

അത്‌ എത്ര അവിശ്വ​സ​നീ​യ​മാം​വി​ധം മഹനീ​യ​മായ ഒരു ഭൂമി​യാ​യി​രി​ക്കും! അതേക്കു​റി​ച്ചു യഹോവ നമുക്ക്‌ ഈ വിസ്‌മ​യ​ക​ര​മായ വിവരണം നൽകി​യി​രി​ക്കു​ന്നു: “ഞാൻ [യോഹ​ന്നാൻ] പുതിയ ആകാശ​വും പുതിയ ഭൂമി​യും കണ്ടു; ഒന്നാമത്തെ ആകാശ​വും ഒന്നാമത്തെ ഭൂമി​യും ഒഴിഞ്ഞു​പോ​യി; സമു​ദ്ര​വും ഇനി ഇല്ല. അവൻ [ദൈവം] അവരുടെ കണ്ണിൽനി​ന്നു കണ്ണുനീർ എല്ലാം തുടെ​ച്ചു​ക​ള​യും. ഇനി മരണം ഉണ്ടാക​യില്ല; ദുഃഖ​വും മുറവി​ളി​യും കഷ്ടതയും ഇനി ഉണ്ടാക​യില്ല; ഒന്നാമ​ത്തേതു [“പൂർവ​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ,” NW] കഴിഞ്ഞു​പോ​യി.”—വെളി​പ്പാ​ടു 21:1, 4.

ചവറ്റു​കൂ​നകൾ, വിഷലിപ്‌ത പാഴ്‌വ​സ്‌തു​ക്കൾ, ഉപയോ​ഗ​ശൂ​ന്യ​മായ തങ്ങളുടെ വസ്‌തു​ക്കൾ മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ​മേൽ തള്ളിവി​ടു​ന്നവർ എന്നിങ്ങ​നെ​യുള്ള സകല പൂർവ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും പൊയ്‌പോ​യി​രി​ക്കും. അപ്പോൾ ഭൂമി​യിൽ ജീവ​നോ​ടെ​യി​രി​ക്കുന്ന ഏക ജനം തങ്ങളുടെ അയൽവാ​സി​കളെ തങ്ങളെ​പ്പോ​ലെ​തന്നെ സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രും, യഹോവ നൽകി​യി​രി​ക്കുന്ന ഭൂമി​യെന്ന സമ്മാനം നിമിത്തം അവനെ സ്‌തു​തി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ഭൂമിയെ പറുദീ​സാ​വ​സ്ഥ​യിൽ നിലനിർത്തി അതിനെ സംരക്ഷി​ക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രും ആയിരി​ക്കും.—മത്തായി 22:37, 38; 2 പത്രൊസ്‌ 3:13.

[11-ാം പേജിലെ ചതുരം]

ഭൗതികത്വത്തിലെ മിഥ്യ

“സകല ദ്രവ്യാ​ഗ്ര​ഹ​വും സൂക്ഷിച്ചു ഒഴിഞ്ഞു​കൊൾവിൻ; ഒരുത്തന്നു സമൃദ്ധി​യു​ണ്ടാ​യാ​ലും അവന്റെ വസ്‌തു​വ​കയല്ല അവന്റെ ജീവന്നു ആധാര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നതു” എന്ന മുന്നറി​യി​പ്പു മുഴക്കി​യ​പ്പോൾ യേശു ഒരു സത്യം വെട്ടി​ത്തു​റന്നു പറയു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. (ലൂക്കൊസ്‌ 12:15) നമുക്ക്‌ ഉള്ളതിലല്ല, നാം ആരാണ്‌ എന്നതി​ലാ​ണു പ്രസക്തി. ജീവി​താ​വേ​ശ​ത്തി​ന്റെ തിരത്ത​ള്ള​ലിൽ—പണം സമ്പാദി​ക്കൽ, വസ്‌തു​വ​കകൾ സ്വരു​ക്കൂ​ട്ടൽ, ജഡം അഭില​ഷി​ക്കുന്ന സകല സുഖങ്ങൾക്കും വേണ്ടി​യുള്ള പരക്കം​പാ​ച്ചിൽ എന്നിവ​യിൽ പെട്ട്‌ ജീവിതം നാം പരമാ​വധി ആസ്വദി​ക്കു​ക​യാണ്‌, ഒന്നും നഷ്ടപ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നില്ല എന്നു ചിന്തി​ക്കാൻ എളുപ്പ​മാണ്‌. എന്നാൽ അപ്പോൾ നമുക്കു നഷ്ടമാ​കു​ന്നതു ജീവി​ത​ത്തി​നു നൽകാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും നല്ല സംഗതി​യാ​യി​രി​ക്കും.

ജീവിതം വഴുതി​പ്പോ​കു​മ്പോൾ മാത്രമേ നമുക്കു നഷ്ടമാ​യ​തെ​ന്തെന്നു നാം മനസ്സി​ലാ​ക്കൂ. ജീവിതം വളരെ ഹ്രസ്വ​മാ​ണെന്നു—അപ്രത്യ​ക്ഷ​മാ​കുന്ന മഞ്ഞ്‌, അൽപ്പമായ പുക, ഒരു ഉച്ഛ്വാസം, നീങ്ങി​പ്പോ​കുന്ന ഒരു നിഴൽ, ഉണങ്ങി​പ്പോ​കുന്ന പച്ചപ്പുല്ല്‌, വാടി​പ്പോ​കുന്ന ഒരു പുഷ്‌പം എന്നിവ​പോ​ലെ​യാ​ണെന്നു—ബൈബിൾ പറയു​ന്ന​തി​ലെ സത്യം നാം മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. അത്‌ എവി​ടെ​പ്പോ​യി? നാമെന്തു ചെയ്‌തു? നാം ഇവിടെ ആയിരു​ന്നത്‌ എന്തിനാണ്‌? ഇത്രമാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളോ? വെറും മായയോ, കാറ്റിനു പിന്നാ​ലെ​യുള്ള ഒരോട്ടം മാത്ര​മോ?—ഇയ്യോബ്‌ 14:2; സങ്കീർത്തനം 102:3, 11; 103:15, 16; 144:4; യെശയ്യാ​വു 40:7; യാക്കോബ്‌ 4:14.

ആശുപ​ത്രി​യി​ലെ മരണക്കി​ട​ക്ക​യിൽ കിടന്ന്‌ ഒരാൾ ജനാല​യി​ലൂ​ടെ, വെയി​ലിൽ കുളി​ച്ചു​നിൽക്കുന്ന ഒരു മലയോ​രം, ഇടകലർന്നു​നിൽക്കുന്ന പുല്ലും കളയും, വിടർന്നു​വ​രുന്ന കുറച്ചു പുഷ്‌പങ്ങൾ, ഏതാനും വിത്തു​കൾക്കാ​യി ചികയുന്ന ഒരു കുരുവി എന്നിങ്ങ​നെ​യുള്ള അത്ര ശ്രദ്ധി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ലാത്ത ഒരു രംഗം വീക്ഷി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ മരിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന വ്യക്തിക്ക്‌ അതു സുന്ദര​മാണ്‌. വളരെ​യ​ധി​കം അർഥമാ​ക്കുന്ന എത്ര​യെത്ര കൊച്ചു കൊച്ചു സന്തോ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​ണു തനിക്കു നഷ്ടമാ​യത്‌ എന്നു ചിന്തി​ക്കാൻ ഒരു ദുഃഖാ​ഭി​ലാ​ഷം അയാളെ പ്രേരി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എല്ലാം മാത്ര​ക്കകം കടന്നു​പോ​യ​തു​പോ​ലെ!

ബൈബി​ളി​ലെ ഗ്രീക്കു തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ അതു വളരെ ലളിത​മാ​യി ഇങ്ങനെ അവതരി​പ്പി​ക്കു​ന്നു: “ഇഹലോ​ക​ത്തി​ലേക്കു നാം ഒന്നും കൊണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടില്ല; ഇവി​ടെ​നി​ന്നു യാതൊ​ന്നും കൊണ്ടു​പോ​കു​വാൻ കഴിയു​ന്ന​തു​മില്ല. ഉണ്മാനും ഉടുപ്പാ​നും ഉണ്ടെങ്കിൽ മതി എന്നു നാം വിചാ​രിക്ക.” (1 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 6:7, 8) എബ്രായ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ കുറേ​ക്കൂ​ടെ വെട്ടി​ത്തു​റന്നു പറയുന്നു: “അവൻ അമ്മയുടെ ഗർഭത്തിൽനി​ന്നു പുറ​പ്പെ​ട്ടു​വ​ന്ന​തു​പോ​ലെ നഗ്നനായി തന്നേ മടങ്ങി​പ്പോ​കും; തന്റെ പ്രയത്‌ന​ത്തി​ന്റെ ഫലമാ​യി​ട്ടു അവൻ കയ്യിൽ ഒരു വസ്‌തു​വും കൊണ്ടു​പോ​ക​യില്ല.”—സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 5:15.

[8-ാം പേജിലെ ചിത്ര​ത്തിന്‌ കടപ്പാട്‌]

NASA photo