ബൈബി​ളി​ന്റെ വീക്ഷണം

പരസ്‌പരം കോർത്തി​ണ​ക്കുന്ന സ്‌നേഹം

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തെ​ഴു​പ​ത്തെ​ട്ടിൽ നോർത്ത്‌ അറ്റ്‌ലാൻറി​ക്കി​ലെ ഒരു വലിയ കൊടു​ങ്കാറ്റ്‌ ആർഭാട നൗകയായ ക്വീൻ എലിസ​ബെത്ത്‌ 2-ൽ വന്നലച്ചു. പത്തുനില കെട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ അത്രയും ഉയരമുള്ള തിരമാ​ലകൾ കപ്പലിനെ ഒരു കോർക്കു​പോ​ലെ അങ്ങോ​ട്ടും ഇങ്ങോ​ട്ടും ഉലച്ചു​കൊണ്ട്‌ അതിനെ പ്രഹരി​ച്ചു. യാനപാ​ത്രം വന്യമാ​യി ആന്ദോ​ളനം ചെയ്യവേ ഫർണി​ച്ച​റും യാത്ര​ക്കാ​രും വലി​ച്ചെ​റി​യ​പ്പെട്ടു. അതിൽ 1,200 യാത്ര​ക്കാ​രാണ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌. അതിശ​യ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, അവർക്കു നിസ്സാ​ര​മായ പരിക്കു​കളെ പറ്റിയു​ള്ളൂ. മെച്ചമായ എഞ്ചിനി​യ​റിങ്‌, നിർമാ​ണ​വ​സ്‌തു​ക്കൾ, നിർമാ​ണം എന്നിവ കപ്പലിനെ തകർന്നു​ത​രി​പ്പ​ണ​മാ​കു​ന്ന​തിൽനി​ന്നു സംരക്ഷി​ച്ചു.

നൂറ്റാ​ണ്ടു​കൾക്കു മുമ്പു മറ്റൊരു കപ്പൽ ഉഗ്രമായ കൊടു​ങ്കാ​റ്റിൽ അകപ്പെട്ടു. അപ്പോ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലോ​സും വേറെ 275 പേരും കപ്പലി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. രൂക്ഷമായ കൊടു​ങ്കാ​റ്റിൽ കപ്പൽ തകർന്നു​ത​രി​പ്പ​ണ​മാ​കും എന്നു ഭയപ്പെട്ട്‌, പ്രത്യ​ക്ഷ​ത്തിൽ നാവികർ കപ്പലിന്റെ പള്ള നിർമി​ച്ചി​രുന്ന പലകകളെ ഒരുമി​ച്ചു നിർത്തു​ന്ന​തി​നു കപ്പലിന്റെ അടിയി​ലൂ​ടെ ഒരു വശത്തു​നി​ന്നു മറ്റേവ​ശ​ത്തേക്കു ചങ്ങലക​ളോ വടങ്ങളോ ഇറക്കി​ക്കൊണ്ട്‌ “കപ്പൽ ചുറ്റി​ക്കെട്ടി.” കപ്പൽ തകർന്നു​പോ​യെ​ങ്കി​ലും അതിലെ എല്ലാ യാത്ര​ക്കാ​രും രക്ഷപ്പെട്ടു.—പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 27-ാം അധ്യായം.

ജീവി​ത​ത്തി​ലെ പരി​ശോ​ധ​നകൾ, പ്രക്ഷുബ്ധ സമു​ദ്ര​ത്തി​ലെ ഒരു കപ്പലിൽ നാം ആയിരി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നമുക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെ​ടാൻ ചില​പ്പോൾ ഇടയാ​ക്കി​യേ​ക്കാം. ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​യു​ടെ​യും നിരാ​ശ​യു​ടെ​യും വിഷാ​ദ​ത്തി​ന്റെ​യും തിരമാ​ലകൾ നമ്മുടെ സ്‌നേ​ഹത്തെ അതിന്റെ നെല്ലി​പ്പ​ല​ക​വരെ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നമ്മു​ടെ​മേൽ വീശി​യ​ടി​ച്ചേ​ക്കാ​വു​ന്ന​താണ്‌. അത്തരം കൊടു​ങ്കാ​റ്റു​കളെ വിജയ​ക​ര​മാ​യി അതിജീ​വിച്ച്‌ തകർച്ച ഒഴിവാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു നമുക്കും ചില സഹായങ്ങൾ ആവശ്യ​മാണ്‌.

കൊടു​ങ്കാറ്റ്‌ ഉയരു​മ്പോൾ

അപ്പോ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലോ​സി​ന്റെ വിശ്വാ​സ​വും സഹിഷ്‌ണു​ത​യും ബൈബി​ളിൽ നന്നായി വിവരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആദിമ ക്രിസ്‌തീയ സഭകൾക്കു​വേണ്ടി അവൻ അധ്വാ​നി​ച്ചു. (2 കൊരി​ന്ത്യർ 11:24-28) കർത്താ​വി​ന്റെ വേലയിൽ അവൻ നിറ​വേ​റ്റിയ കാര്യങ്ങൾ അയൽക്കാ​രോ​ടുള്ള അവന്റെ തീവ്ര​സ്‌നേ​ഹ​ത്തി​നും ദൈവ​വു​മാ​യുള്ള അവന്റെ ദൃഢമായ ബന്ധത്തി​നും വ്യക്തമായ തെളിവു നൽകുന്നു. പക്ഷേ, പൗലോ​സി​ന്റെ ജീവിതം എല്ലായ്‌പോ​ഴും ഒരു സുഖക​ര​മായ നാവി​ക​യാ​ത്ര ആയിരു​ന്നില്ല. അപ്പോ​സ്‌തലൻ അക്ഷരീ​യ​മാ​യും ആലങ്കാ​രി​ക​മാ​യും അനവധി കൊടു​ങ്കാ​റ്റു​കളെ അതിജീ​വി​ച്ചു.

പൗലോ​സി​ന്റെ നാളിൽ, കപ്പൽ ഒരു ഉഗ്രമായ കൊടു​ങ്കാ​റ്റി​നെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ, യാത്ര​ക്കാ​രു​ടെ​യും കപ്പലി​ന്റെ​യും അതിജീ​വനം നാവി​ക​രു​ടെ സാമർഥ്യ​ത്തി​ലും കപ്പലിന്റെ ദൃഢത​യി​ലും അധിഷ്‌ഠി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോ​സ്‌തലൻ ആലങ്കാ​രിക കൊടു​ങ്കാ​റ്റി​നെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ച്ച​പ്പോ​ഴും അതു സത്യമാ​യി​രു​ന്നു. പൗലോസ്‌ ഭൗതിക ഇല്ലായ്‌മ​യും തടവും ദണ്ഡനവും അനുഭ​വി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും, അവന്റെ ആത്മീയ​വും വൈകാ​രി​ക​വു​മായ കെട്ടു​റ​പ്പി​നെ​യും സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തുടരാ​നുള്ള അവന്റെ പ്രാപ്‌തി​യെ​യും വെല്ലു​വി​ളിച്ച ഏറ്റവും രൂക്ഷമായ കൊടു​ങ്കാ​റ്റു​കൾ ഉത്ഭവി​ച്ചതു ക്രിസ്‌തീയ സഭയ്‌ക്കു​ള്ളിൽനി​ന്നു​തന്നെ ആയിരു​ന്നു.

ദൃഷ്ടാ​ന്ത​ത്തിന്‌, കൊരി​ന്ത്യ നഗരത്തിൽ ഒരു സഭ സ്ഥാപി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പൗലോസ്‌ ഒന്നര വർഷം അക്ഷീണം അധ്വാ​നി​ച്ചു. കൊരി​ന്ത്യ​രു​മാ​യുള്ള അവന്റെ അനുഭ​വങ്ങൾ ആട്ടിൻകൂ​ട്ട​ത്തി​നു വേണ്ടി മൃദുല വികാ​രങ്ങൾ വളർത്തി​യെ​ടു​ക്കാൻ അവനെ പ്രേരി​പ്പി​ച്ചു. പൗലോസ്‌ തന്നെക്കു​റി​ച്ചു​തന്നെ അവർക്കൊ​രു പിതാ​വാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ സംസാ​രി​ക്കുക പോലും ചെയ്‌തു. (1 കൊരി​ന്ത്യർ 4:15) സഭയ്‌ക്കു വേണ്ടി​യുള്ള അവന്റെ സ്‌നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​യും കഠിനാ​ധ്വാ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും തെളിവ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നി​ട്ടു​കൂ​ടി കൊരി​ന്തി​ലെ ചിലർ പൗലോ​സി​നെ സംബന്ധി​ച്ചു നിന്ദാ​പ​ര​മാ​യി സംസാ​രി​ച്ചു. (2 കൊരി​ന്ത്യർ 10:10) ആത്മത്യാ​ഗ​പ​ര​മായ വിധത്തിൽ അവൻ ചെയ്‌ത കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കണക്കി​ലെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ അത്‌ എത്ര ദുഃഖ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കണം!

പൗലോ​സി​ന്റെ നിർലോഭ സ്‌നേഹം അനുഭ​വി​ച്ച​വർക്ക്‌ എങ്ങനെ അത്ര ക്രൂര​രും ആക്ഷേപ​ക​രും ആയിരി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു? കൊടു​ങ്കാ​റ്റിൽ അകപ്പെട്ട കപ്പൽപോ​ലെ തകർന്നു​പോ​കു​ന്ന​താ​യി പൗലോ​സി​നു തോന്നി​യി​രി​ക്കണം. പിൻമാ​റു​ക​യോ തന്റെ പൂർവ​കാല പ്രവർത്ത​നങ്ങൾ എല്ലാം നിഷ്‌ഫ​ല​മാ​യെന്നു ചിന്തി​ക്കു​ക​യോ നീരസം തോന്നു​ക​യോ ചെയ്യു​ന്നത്‌ അവന്‌ എത്ര എളുപ്പ​മാ​യി​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു! പൗലോ​സി​നെ ശാന്തനാ​യി നിലനിർത്തി​യത്‌ എന്താണ്‌? നിരാ​ശ​യാൽ തകർന്നു​പോ​കു​ന്ന​തിൽനിന്ന്‌ അവനെ തടഞ്ഞ​തെ​ന്താണ്‌?

നമ്മെ ഒരുമി​ച്ചു​നിർത്തുന്ന സ്‌നേഹം

തന്റെ ശക്തിയു​ടെ​യും പ്രചോ​ദ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും അക്ഷയ​സ്രോ​തസ്സു സംബന്ധിച്ച്‌ വായന​ക്കാ​രു​ടെ മനസ്സിൽ പൗലോസ്‌ യാതൊ​രു സംശയ​വും ശേഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടില്ല. അവൻ എഴുതി: “ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേഹം ഞങ്ങളെ നിർബ്ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്നു.” (2 കൊരി​ന്ത്യർ 5:14) ശക്തിയു​ടെ​യും പ്രചോ​ദ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും ഏറ്റവും മുഖ്യ​മായ പ്രഭവ​സ്ഥാ​ന​ത്തേക്കു പൗലോസ്‌ വിരൽ ചൂണ്ടി. നിർബ​ന്ധി​ക്കുന്ന ശക്തി “ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേഹ”മാണ്‌. ഈ തിരു​വെ​ഴു​ത്തി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഒരു ബൈബിൾ പണ്ഡിതൻ പിൻവ​രുന്ന അഭി​പ്രാ​യം പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു: “ക്രിസ്‌തു​വി​നോ​ടുള്ള നമ്മുടെ സ്‌നേ​ഹ​മാണ്‌ നമ്മെ ശുശ്രൂ​ഷ​യോ​ടു ദൃഢമാ​യി അടുപ്പി​ച്ചു​നിർത്തു​ന്നത്‌ എന്നു പൗലോസ്‌ പറയു​ന്നില്ല . . . അത്‌ അതിന്റെ ഒരു ഭാഗം മാത്ര​മാണ്‌. ക്രിസ്‌തു​വി​നോ​ടുള്ള നമ്മുടെ സ്‌നേഹം അവനു നമ്മോ​ടുള്ള സ്‌നേ​ഹ​ത്താൽ പ്രകാ​ശി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്യുന്നു.”—ചെരി​ച്ചെ​ഴു​ത്തു ഞങ്ങളു​ടേത്‌.

വിശ്വാ​സ​മു​ള്ള മുഴു മനുഷ്യ​വർഗ​ത്തെ​യും രക്ഷിക്കു​ന്ന​തി​നു തന്റെ പൂർണ​ത​യുള്ള മാനുഷ ജീവൻ ഒരു മറുവി​ല​യാ​യി നൽകി​ക്കൊ​ണ്ടു ക്രിസ്‌തു ഒരു ദണ്ഡനസ്‌തം​ഭ​ത്തി​ലെ വേദനാ​ജ​ന​ക​മായ മരണത്തി​നു സ്വയം അർപ്പി​ച്ച​തി​ലൂ​ടെ പ്രകടി​പ്പിച്ച സ്‌നേഹം, ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ​യും സഹോ​ദ​ര​വർഗ​ത്തി​ന്റെ​യും താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങളെ സേവി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തുടരാൻ പൗലോ​സി​നെ പ്രചോ​ദി​പ്പി​ക്കു​ക​യും നിർബ​ന്ധി​ക്കു​ക​യും പ്രേരി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അങ്ങനെ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേഹം പൗലോ​സി​നെ സ്വാർഥ​ത​യിൽനി​ന്നു തടഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ അവനെ നിയ​ന്ത്രി​ക്കു​ക​യും അവന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളെ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ​യും സഹമനു​ഷ്യ​രു​ടെ​യും സേവന​ത്തിൽ പരിമി​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​യു​ടെ വിശ്വ​സ്‌ത​മായ ജീവിത ഗതിയു​ടെ പിന്നിലെ പ്രചോ​ദ​ന​ത്തി​ന്റെ പ്രഭവ​സ്ഥാ​നം നിശ്ചയ​മാ​യും ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേ​ഹ​മാണ്‌. നമ്മെ ശാരീ​രി​ക​വും വൈകാ​രി​ക​വും ആത്മീയ​വു​മാ​യി ക്ഷീണി​പ്പി​ച്ചേ​ക്കാ​വുന്ന, പരി​ശോ​ധ​ന​കളെ നാം അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ, ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നിർബന്ധം ചെലു​ത്തുന്ന ശക്തി, നാമമാ​ത്ര​മാ​യി പ്രചോ​ദി​പ്പി​ക്ക​പ്പെട്ട ഒരുവൻ പിൻവാ​ങ്ങി​യേ​ക്കാ​വുന്ന ഘട്ടവും പിന്നിട്ടു മുമ്പോ​ട്ടു​പോ​കാൻ നമ്മെ പ്രാപ്‌ത​രാ​ക്കു​ന്നു. അതു നമുക്കു സഹിച്ചു​നിൽക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ശക്തി നൽകുന്നു.

നമ്മെ പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​നും പ്രചോ​ദി​പ്പി​ക്കാ​നു​മാ​യി നമ്മുടെ അപൂർണ വികാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ ആശ്രയി​ക്കു​വാൻ നമുക്കാ​വില്ല. നിരാ​ശ​യു​ടെ​യോ ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​യു​ടെ​യോ ഫലമായി പരി​ശോ​ധ​നകൾ ഉണ്ടാകു​മ്പോൾ ഇതു വിശേ​ഷാൽ സത്യമാണ്‌. നേരേ​മ​റിച്ച്‌ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേ​ഹ​ത്തിന്‌, വ്യക്തി​പ​ര​മായ പരി​ശോ​ധ​നകൾ ഗണ്യമാ​ക്കാ​തെ നമ്മെ നമ്മുടെ ശുശ്രൂ​ഷ​യോട്‌ അടുപ്പി​ച്ചു നിർത്താ​നും നമ്മെ പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ക​യും പ്രചോ​ദി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യാ​നു​മുള്ള ശക്തിയുണ്ട്‌. മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ പ്രതീ​ക്ഷ​കൾക്ക്‌ അപ്പുറം മാത്രമല്ല, ഒരുപക്ഷേ സ്വന്തം പ്രതീ​ക്ഷ​കൾക്കും അപ്പുറം പോലും സഹിച്ചു​നിൽക്കാൻ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേഹം ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​യെ പ്രാപ്‌ത​നാ​ക്കു​ന്നു.

കൂടു​ത​ലാ​യി, ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേഹം നിലനിൽക്കു​ന്ന​താ​ക​യാൽ അതിന്റെ ഫലം ഒരിക്ക​ലും അവസാ​നി​ക്കു​ന്നില്ല. അത്‌ ഉലയു​ക​യോ ക്ഷയിക്കു​ക​യോ ചെയ്യു​ക​യി​ല്ലാത്ത ഒരു പ്രേരക ശക്തിയാണ്‌. “സ്‌നേഹം ഒരുനാ​ളും ഉതിർന്നു​പോ​ക​യില്ല.” (1 കൊരി​ന്ത്യർ 13:8) എന്തു സംഭവി​ച്ചാ​ലും അവനെ വിശ്വ​സ്‌ത​മാ​യി പിന്തു​ടർന്നു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കാൻ അതു നമ്മെ പ്രാപ്‌ത​രാ​ക്കു​ന്നു.

വൈകാ​രി​ക പരി​ശോ​ധ​നകൾ നമ്മെ പിച്ചി​ച്ചീ​ന്താ​വുന്ന ഒരു ശക്തി ചെലു​ത്തു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, ക്രിസ്‌തു നമുക്കു​വേണ്ടി കാണിച്ച സ്‌നേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ധ്യാനി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്ര ജീവത്‌പ്ര​ധാ​ന​മാണ്‌. ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേഹം നമ്മെ ഒരുമി​ച്ചു പിടി​ച്ചു​നിർത്തും. അവന്റെ സ്‌നേഹം നമ്മുടെ വിശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ കപ്പൽച്ചേതം ഒഴിവാ​ക്കുക സാധ്യ​മാ​ക്കു​ന്നു. (1 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 1:14-19) കൂടു​ത​ലാ​യി, ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേ​ഹ​പ്ര​ക​ടനം സാധ്യ​മാ​ക്കി​യ​വനെ, യഹോ​വ​യാം ദൈവത്തെ, മഹത്ത്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു നമുക്കു ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന സകലതും ചെയ്യു​ന്ന​തി​നു ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ സ്‌നേഹം നമ്മെ നിർബ​ന്ധി​ക്കു​ന്നു.—റോമർ 5:6-8.