കണ്ണുനീ​രോ​ടെ വിതെച്ച്‌, ആർപ്പോ​ടെ കൊയ്യു​ന്ന

“സ്‌പെ​യി​നി​ലെ അത്യന്തം നല്ല കാലാ​വ​സ്ഥ​യിൽ നിങ്ങളു​ടെ വിശ്ര​മ​ജീ​വി​തം ആസ്വദി​ക്കുക!” പ്രലോ​ഭ​നീ​യ​മായ ഈ വാഗ്‌ദാ​നം സ്വീക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ദശലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു യൂറോ​പ്യ​ന്മാർ അവി​ടേക്കു താമസം മാറ്റി​യി​ട്ടുണ്ട്‌. എനിക്ക്‌ 59 വയസ്സാ​യ​പ്പോൾ, ഞാനും എല്ലാം വിറ്റ്‌ ഇംഗ്ലണ്ടിൽനി​ന്നു സ്‌പെ​യി​നി​ലേക്കു മാറി​ത്താ​മ​സി​ക്കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. എന്നാൽ, ഞാൻ നല്ല കാലാ​വ​സ്ഥ​യെ​യും വിശ്ര​മ​ത്തെ​യും​കാൾ കവിഞ്ഞ ഒന്നിനു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു നോക്കി​പ്പാർത്തി​രു​ന്നത്‌.

നല്ല കാലാ​വ​സ്ഥ​യിൽ വിശ്ര​മി​ക്കുക എന്നതിൽനി​ന്നു വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി എന്റെ ലക്ഷ്യം ഒരു മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി സേവി​ക്കുക എന്നതാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ഞാൻ സാൻറി​യാ​ഗോ ദെ കമ്പോ​സ്റ്റ​ലാ​യി​ലേക്ക്‌—സ്‌പെ​യി​നിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ മഴയുള്ള നഗരങ്ങ​ളി​ലൊന്ന്‌—പോകാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഇരുപ​ത്തി​രണ്ടു വർഷങ്ങൾക്കു​മുമ്പ്‌, സ്‌പെ​യി​നി​ലെ എന്റെ സുവി​ശേഷ ശുശ്രൂഷ ഉപേക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നു സാഹച​ര്യ​ങ്ങൾ എന്നെ നിർബ​ന്ധി​ത​നാ​ക്കി. അവിടെ അത്തരം ശുശ്രൂ​ഷ​യു​ടെ ആവശ്യം കൂടു​ത​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ പോയത്‌. എന്നെങ്കി​ലും അവി​ടേക്കു മടങ്ങണ​മെ​ന്നത്‌ എല്ലായ്‌പോ​ഴും എന്റെ ആഗ്രഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ ഒടുവിൽ ഞാനതിൽ വിജയി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

പക്ഷേ പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​കൾ വരുത്തുക എന്നതു ഞാൻ വിചാ​രിച്ച അത്ര എളുപ്പ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യത്തെ മാസം തികച്ചും ഒരു പേടി​സ്വ​പ്‌ന​മാ​യി​രു​ന്നു! ജീവി​ത​ത്തി​ലൊ​രി​ക്ക​ലും എനിക്കി​ത്ര തളർച്ച അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നില്ല. ഞാൻ ലിഫ്‌റ്റി​ല്ലാത്ത ഒരു അപ്പാർട്ടു​മെൻറി​ലെ അഞ്ചാം നിലയി​ലാ​യി​രു​ന്നു താമസി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. എന്നും സാൻറി​യാ​ഗോ​യു​ടെ മലമ്പ്ര​ദേശ തെരു​വു​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യും എണ്ണമറ്റ പടി​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യും ആയാസ​പ്പെട്ടു കയറി​യി​റങ്ങി സാധ്യ​മാ​കു​ന്ന​ത്ര​യും ആളുക​ളോ​ടു സുവാർത്ത പ്രസം​ഗി​ക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. തളർത്തി​ക്കളഞ്ഞ ആ ആദ്യത്തെ മാസത്തി​നു ശേഷം, സംശയങ്ങൾ എനിക്കു സ്വൈ​ര്യം തന്നില്ല. ശരിയായ തീരു​മാ​ന​മാ​ണോ ഞാൻ എടുത്തത്‌? എനിക്ക്‌ ഇത്തരം പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​നുള്ള പ്രായം കടന്നു​പോ​യോ?

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, രണ്ടാമത്തെ മാസം എന്റെ ബലം തിരി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​താ​യി ഞാൻ കണ്ടെത്തി. ഒരു ദീർഘ​ദൂര ഓട്ടക്കാ​രന്റെ വീണ്ടെ​ടുത്ത ഊർജം പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ, എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ ഏറ്റവും സന്തോ​ഷ​ഭ​രി​ത​മായ ഒരു ഘട്ടത്തിൽ ഞാൻ പ്രവേ​ശി​ച്ചു. അനേക​വർഷം കണ്ണുനീ​രോ​ടെ വിതച്ച​തി​നു ശേഷം, ഞാൻ കൊയ്‌ത്തി​ന്റെ സന്തോഷം അനുഭ​വി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. (സങ്കീർത്തനം 126:5) ഞാനതു വിശദീ​ക​രി​ക്കാം.

സന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കാലം

1961-ൽ ഞാനും ഭാര്യ പാറ്റും സ്‌പെ​യി​നി​ലേക്കു താമസം​മാ​റ്റി. അക്കാലത്ത്‌, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ശുശ്രൂ​ഷാ പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങൾക്ക്‌ അവിടെ ഔദ്യോ​ഗിക അംഗീ​കാ​രം ലഭിച്ചി​രു​ന്നില്ല. എന്നിട്ടും, ഞങ്ങൾക്കു സെവിൽ എന്ന ചൂടുള്ള പട്ടണത്തി​ലേക്കു പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യ്‌ക്കുള്ള നിയമനം ലഭിച്ചു. അവിടെ സുവി​ശേ​ഷ​വേ​ല​യിൽ 25 പേർ മാത്രമേ പങ്കുപ​റ്റി​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

ഞങ്ങളുടെ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കി​ട​യിൽ ഒരുനാൾ, ഒരു വീടിനു പെയിൻറ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ഒരു ഫ്രഞ്ചു​കാ​ര​നോ​ടു ഞാൻ സംസാ​രി​ച്ചു. അതിന​ടുത്ത ദിവസം ഒരു സ്‌ത്രീ ഭാര്യ​യെ​യും എന്നെയും സമീപിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ തലേ ദിവസം ഒരു പെയിൻറ​റോ​ടു സംസാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു​വോ എന്നു ചോദി​ച്ചു. അദ്ദേഹം തന്റെ ഭർത്താ​വായ ഫ്രാൻതി​സ്‌കോ ആണെന്ന്‌ അവൾ പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം അവൾക്കു ഞങ്ങളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ വളരെ നല്ല ഒരു വിവരണം കൊടു​ത്തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അവൾക്കു ഞങ്ങളെ വളരെ വേഗം തിരി​ച്ച​റി​യാൻ കഴിഞ്ഞു. “നിങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ സന്ദർശി​ക്കാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ വീട്ടി​ലുണ്ട്‌” എന്ന്‌ അവൾ ഞങ്ങളെ അറിയി​ച്ചു.

ആ ക്ഷണം സ്വീക​രി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ ഒട്ടും അമാന്തി​ച്ചില്ല, ഏറെത്താ​മ​സി​യാ​തെ മുഴു കുടും​ബ​വും ഞങ്ങളോ​ടൊ​ത്തു ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ചു കാലം കഴിഞ്ഞ്‌, ഫ്രാൻതി​സ്‌കോ സാമ്പത്തിക കാരണ​ങ്ങ​ളാൽ ഫ്രാൻസി​ലേക്കു മടങ്ങി. ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​തോ​ന്നി. അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ സാക്ഷി​ക​ളു​മാ​യുള്ള ബന്ധം നഷ്ടപ്പെ​ടു​മോ? എന്നിരു​ന്നാ​ലും, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ വേർപാ​ടി​നു ശേഷം അധികം താമസി​യാ​തെ, ഞങ്ങൾക്ക്‌ ആശ്വാസം പകർന്ന ഒരു കത്ത്‌ അദ്ദേഹ​ത്തിൽനി​ന്നു ലഭിച്ചു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പുതിയ തൊഴി​ലു​ടമ സ്‌പെ​യി​നിൽ എത്ര മതങ്ങൾ ഉണ്ട്‌ എന്ന്‌ ചോദി​ച്ചു എന്ന്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“രണ്ടെണ്ണ​മുണ്ട്‌. കത്തോ​ലി​ക്കാ​മ​ത​വും പ്രൊ​ട്ട​സ്റ്റൻറു​മ​ത​വും,” ഫ്രാൻതി​സ്‌കോ കരുത​ലോ​ടെ മറുപടി പറഞ്ഞു. നമ്മുടെ വേലയ്‌ക്ക്‌ അപ്പോ​ഴും നിയമാം​ഗീ​കാ​രം ഇല്ലാതി​രു​ന്ന​തി​നാൽ കൂടു​ത​ലെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും പറയു​ന്നതു വിഡ്‌ഢി​ത്ത​മാ​കും എന്ന്‌ അദ്ദേഹം കരുതി.

“നിങ്ങൾക്ക്‌ ഉറപ്പു​ണ്ടോ?” അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ തൊഴി​ലു​ടമ ചോദി​ച്ചു.

“വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ മൂന്നെ​ണ്ണ​മുണ്ട്‌,” ഫ്രാൻതി​സ്‌കോ മറുപടി പറഞ്ഞു, “ഞാനതിൽ മൂന്നാ​മ​ത്തേ​തി​ലുൾപ്പെ​ടു​ന്നു—അതു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളാണ്‌.”

“അതേതാ​യാ​ലും നന്നായി,” അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ തൊഴി​ലു​ടമ പ്രതി​ക​രി​ച്ചു. “ഞാൻ നിങ്ങളു​ടെ സഭയിലെ ഒരു ദാസനാണ്‌!” അന്നു വൈകു​ന്നേരം ഫ്രാൻതി​സ്‌കോ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ സഭാ​യോ​ഗ​ത്തി​നു ഹാജരാ​യി.

1963-ൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ സെവി​ലിൽനിന്ന്‌ വാലൻഷ്യ​യി​ലേ​ക്കും, ഏതാനും നാളു​കൾക്കു​ശേഷം ബാർസി​ലോ​ണ​യി​ലേ​ക്കും സ്ഥലംമാ​റ്റം കിട്ടി. അവി​ടെ​വെച്ച്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു സഞ്ചാര​ശു​ശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പരിശീ​ലനം ലഭിച്ചു. അതിനു​ശേഷം, വാലൻഷ്യ​യിൽ സഞ്ചാര​ശു​ശ്രൂഷ നടത്തു​ന്ന​തി​നാ​യി ഞങ്ങളെ അവി​ടേക്കു മടക്കി അയച്ചു. ഈ ആനന്ദക​ര​മായ വേലയിൽ ഏതാനും വർഷം സേവി​ച്ച​ശേഷം പാറ്റിനു ശരീര​സ​മ​നില നഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ, അവൾക്കു നടക്കു​ന്നതു ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​ത്തീർന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ‘കണ്ണുനീ​രോ​ടെ വിതെച്ച’ ഒരു കാലം ആരംഭി​ച്ചു.—സങ്കീർത്തനം 126:5.

കണ്ണുനീ​രി​ന്റെ കാലം

മനസ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ, ഞങ്ങൾ ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ വൈദ്യ​ചി​കി​ത്സ​യ്‌ക്കാ​യി സ്‌പെ​യിൻ വിട്ടു. പാറ്റി​യു​ടെ രോഗ​ല​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാരണം എന്തായി​രു​ന്നു? മൾട്ടി​പ്പിൾ സ്‌ക്ലീ​റോ​സിസ്‌. അനുദി​നം വഷളാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന, ക്രമേണ ഒരു വ്യക്തിയെ തളർത്തി​ക്ക​ള​യുന്ന ഒരു രോഗം. കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ, മരുന്നു​ക​ളു​ടെ പാർശ്വ​ഫ​ല​ങ്ങ​ളും ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റു പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളും നിമിത്തം മരണം പോലും സംഭവി​ച്ചേ​ക്കാം.

ഈ രോഗ​വു​മാ​യി പൊരു​തു​ന്ന​തും ആ യാഥാർഥ്യം അംഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തും വളരെ പ്രയാ​സ​ക​ര​മായ ഒന്നായി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഞങ്ങൾ സങ്കീർത്ത​ന​ക്കാ​രന്റെ വാക്കു​ക​ളു​ടെ സത്യം മനസ്സി​ലാ​ക്കി: “യഹോവ അവനെ [എളിയ​വ​നോ​ടു പരിഗ​ണ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടെ പെരു​മാ​റുന്ന ഏതൊ​രു​വ​നെ​യും] രോഗ​ശ​യ്യ​യിൽ താങ്ങും.”—സങ്കീർത്തനം 41:3.

ഏകദേശം പത്തു വർഷ​ത്തോ​ളം, ഞങ്ങൾ ഓരോ വീടു​ക​ളിൽ മാറി​മാ​റി താമസി​ച്ചു. ഉച്ചത്തി​ലുള്ള ബഹളങ്ങൾ കേട്ടാൽ പാറ്റ്‌ വളരെ അസ്വസ്ഥ​യാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, ഞങ്ങൾ അവൾക്കു ജീവി​ക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു വീടു കണ്ടുപി​ടി​ക്കാ​നുള്ള ശ്രമത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു—അതസാ​ധ്യ​മാ​ണെന്ന്‌ ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. പാറ്റിന്‌ ഒരു വീൽച്ചെയർ ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ പരിശീ​ലി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. അവൾക്കു പാചകം ചെയ്യാ​നും മറ്റനേകം ജോലി​കൾ നിർവ​ഹി​ക്കാ​നും സാധി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, തന്റെ ചലന​ശേഷി നഷ്ടപ്പെ​ട്ട​തിൽ അവൾ വളരെ വിഷാ​ദ​മ​ഗ്ന​യാ​യി​രു​ന്നു. വളരെ ഊർജ​സ്വ​ല​യായ ഒരു വ്യക്തി​യാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ഈ ശാരീ​രിക വൈക​ല്യം​മൂ​ലം നിരന്ത​ര​മായ മനഃ​ക്ലേശം ഉണ്ടാകു​ന്ന​താ​യി അവൾ കണ്ടെത്തി.

കണ്ണുനീ​രി​നൊ​പ്പം ബലം

പാറ്റിനെ, എഴു​ന്നേ​റ്റി​രി​ക്കാ​നും വസ്‌ത്രം മാറാ​നും കുളി​ക്കാ​നും കിടക്കാ​നും എഴു​ന്നേൽക്കാ​നും എല്ലാം സഹായി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെന്നു ഞാൻ പഠിച്ചു. ക്രമമാ​യി ക്രിസ്‌തീയ യോഗ​ങ്ങൾക്കു ഹാജരാ​കുക എന്നത്‌ ഒരു യഥാർഥ വെല്ലു​വി​ളി​യാ​യി​രു​ന്നു. പോകാൻ ഒരുങ്ങു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു നല്ല ശ്രമം​തന്നെ ആവശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, ഞങ്ങളെ ആത്മീയ​മാ​യി ശക്തരാക്കി നിലനിർത്തു​ന്ന​തി​നുള്ള ഒരേ​യൊ​രു മാർഗം ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രു​മാ​യുള്ള സഹവാ​സ​മാ​ണെന്നു ഞങ്ങൾക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

11 വർഷം പകൽസ​മ​യത്ത്‌ ഒരു പ്ലാൻവ​ര​കാ​ര​നാ​യി ജോലി​ചെ​യ്‌തു​കൊണ്ട്‌, ഞാൻ പാറ്റിനെ വീട്ടിൽവെച്ചു പരിര​ക്ഷി​ച്ചു. അവസാനം, അവളുടെ ആരോ​ഗ്യം കുറഞ്ഞതു നിമിത്തം, എനിക്കു പ്രദാനം ചെയ്യാ​നാ​കാത്ത സവി​ശേ​ഷ​മായ പരിച​രണം അവൾക്കാ​വ​ശ്യ​മാ​യി വന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, അവൾ വാരം മുഴുവൻ ഒരു ആശുപ​ത്രി​യിൽ ചെലവ​ഴി​ച്ചു, വാരാ​ന്ത​ത്തിൽ വീട്ടിൽവെച്ചു ഞാനവൾക്കു പരിച​രണം നൽകി.

ഓരോ ഞായറാ​ഴ്‌ച​യും ഉച്ചഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നു​ശേഷം, ഞാൻ പാറ്റിനെ, പരസ്യ​യോ​ഗ​ത്തി​നും വീക്ഷാ​ഗോ​പുര അധ്യയ​ന​ത്തി​നും കൊണ്ടു​പോ​യി. ആ സമയമാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അവൾക്ക്‌ ആകെപ്പാ​ടെ സംബന്ധി​ക്കാൻ സാധി​ച്ചി​രുന്ന യോഗങ്ങൾ അവ മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അതിനു​ശേഷം, ഞാൻ അവളെ തിരിച്ച്‌ ആശുപ​ത്രി​യിൽ കൊണ്ടു​പോ​യാ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ പതിവ്‌ എന്നെ വളരെ​യേറെ തളർത്തി​ക്ക​ള​യു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു​വെങ്കി​ലും, അതു തികച്ചും മൂല്യ​വ​ത്താ​യി​രു​ന്നു. കാരണം അതു പാറ്റിനെ ആത്മീയ​മാ​യി ബലിഷ്‌ഠ​യാ​ക്കി നിർത്തി. ചില​പ്പോൾ എനി​ക്കെ​ത്ര​ത്തോ​ളം സഹിച്ചു​നിൽക്കാൻ കഴിയും എന്നു ഞാൻ അത്ഭുത​പ്പെട്ടു, പക്ഷേ യഹോവ തുടരാ​നുള്ള ശക്തി എനിക്കു നൽകി. ശനിയാഴ്‌ച രാവിലെ ഞാൻ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യ്‌ക്കാ​യി ഒരു കൂട്ടത്തെ നയിക്കും. അതിനു​ശേഷം പാറ്റിനെ ആശുപ​ത്രി​യിൽനി​ന്നു കൂട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. കടുത്ത വൈകാ​രിക സമ്മർദ​ത്തി​ന്റെ ഈ സമയത്ത്‌, എന്റെ ക്രിസ്‌തീയ ദിനചര്യ പിടി​ച്ചു​നിൽക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്നു എന്നു ഞാൻ കണ്ടെത്തി.

അതേസ​മ​യം, പാറ്റ്‌ സുവി​ശേ​ഷ​ഘോ​ഷ​ണ​ത്തിൽ തന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ചെയ്യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആശുപ​ത്രി​യിൽവെച്ച്‌ അവൾക്കു തന്നെ ശുശ്രൂ​ഷിച്ച രണ്ടു നേഴ്‌സു​മാ​രു​മാ​യി ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം ആരംഭി​ക്കു​ന്ന​തി​നു സാധിച്ചു. ഹേസൽ എന്നു പേരുള്ള ഒരുവൾ, യഹോ​വ​യ്‌ക്കു സമർപ്പി​ക്കുന്ന പടി​യോ​ളം പുരോ​ഗ​മി​ച്ചു. ദുഃഖ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, പാറ്റിന്‌ ഹേസലി​ന്റെ സ്‌നാ​പ​ന​ച്ച​ട​ങ്ങിൽ പങ്കുപ​റ്റാൻ സാധി​ച്ചില്ല. കാരണം അവൾ അതിനു കുറച്ചു മുമ്പ്‌, അതായത്‌ 1987 ജൂലൈ 8-നു മരിച്ചു.

പാറ്റിന്റെ മരണം, ഒരേ സമയം ആശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ​യും ദുഃഖ​ത്തി​ന്റെ​യും സമയമാ​യി​രു​ന്നു. അവളുടെ ദുരി​ത​ത്തി​നൊ​ര​വ​സാ​നം വന്നു കാണു​ന്നത്‌ ആശ്വാ​സ​പ്ര​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു, പക്ഷേ എന്റെ സഖിയെ നഷ്ടപ്പെ​ട്ടത്‌ എന്നിൽ താങ്ങാ​നാ​കാത്ത ദുഃഖം ഉളവാക്കി. അവളുടെ മരണം ഒരു വലിയ വിടവ്‌ അവശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചു.

പുതു സന്തോഷം

വിചി​ത്ര​മാ​യി തോന്നി​യേ​ക്കാം, പക്ഷേ പാറ്റും ഞാനും അടുത്ത​താ​യി ഞാൻ ചെയ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്താ​ണെന്നു തീരു​മാ​നി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അവളുടെ ജീവിതം അവസാ​ന​ത്തോ​ട​ടു​ത്തു എന്നു ഞങ്ങളി​രു​വർക്കും അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, അവളുടെ മരണത്തി​നു​ശേഷം എനിക്ക്‌ എങ്ങനെ യഹോ​വയെ ഏറ്റവും മെച്ചമാ​യി സേവി​ക്കാ​മെ​ന്ന​തി​നെ​പ്പറ്റി ഞങ്ങൾ സംസാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞാൻ സ്‌പെ​യി​നി​ലേക്കു മടങ്ങണ​മെ​ന്നും, ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഉപേക്ഷി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്ന ആ നിയമനം വീണ്ടും ഏറ്റെടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടായ തീരു​മാ​നം.

പാറ്റ്‌ മരിച്ച്‌ മൂന്നു മാസത്തി​നു​ശേഷം, ഞാൻ എവിടെ സേവി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌ ഏറ്റവും നന്ന്‌ എന്നറി​യു​ന്ന​തി​നാ​യി യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ സ്‌പെ​യി​നി​ലുള്ള ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സിൽ ഞാൻ ചെന്നു. ധാരാളം മഴയുള്ള പട്ടണമായ സാൻറി​യാ​ഗോ ദെ കമ്പോ​സ്റ്റ​ലാ​യി​ലേക്ക്‌ ഒരു പ്രത്യേക പയനിയർ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി എനിക്കു നിയമനം ലഭിച്ചു.

അധികം താമസി​യാ​തെ, എനിക്കു ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സിൽനി​ന്നും മാക്‌സി​മി​നോ എന്നു പേരുള്ള ഒരു താത്‌പ​ര്യ​ക്കാ​രന്റെ മേൽവി​ലാ​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു കുറിപ്പു ലഭിച്ചു. മൂന്നാ​ഴ്‌ചത്തെ ശ്രമത്തി​നു​ശേഷം ഒടുവിൽ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ വീട്ടിൽ കണ്ടെത്തി. ഒരു പ്രാ​ദേ​ശിക ആശുപ​ത്രി​യി​ലെ ചുമട്ടു​തൊ​ഴി​ലാ​ളി​യാ​യി​രുന്ന മാക്‌സി​മി​നോ​യ്‌ക്ക്‌ സമാധാ​ന​പൂർണ​മായ ഒരു പുതിയ ലോക​ത്തി​ലെ ജീവിതം എന്ന ലഘുലേഖ ലഭിച്ചി​രു​ന്നു. അതിനു​ശേഷം അദ്ദേഹം നിങ്ങൾക്കു ഭൂമി​യി​ലെ പറുദീ​സ​യിൽ എന്നേക്കും ജീവി​ക്കാൻ കഴിയും എന്ന പുസ്‌തകം ആവശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു.a ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ, അദ്ദേഹം ആ പുസ്‌തകം അതി​നോ​ട​കം​തന്നെ മൂന്നു​തവണ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു. ബൈബിൾ ഏറെ​യൊ​ന്നും വായി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തിൽ—‘പഴയ ഭാഗം’ ഒരിക്കൽ മാത്ര​വും ‘പുതിയ ഭാഗം’ രണ്ടുത​വ​ണ​യും മാത്രം വായി​ച്ചി​രു​ന്നു—അദ്ദേഹം ക്ഷമാപണം നടത്തി. ഇതെല്ലാം അദ്ദേഹം ചെയ്‌തത്‌ ആരെങ്കി​ലും തന്നെ സന്ദർശി​ക്കാൻ വേണ്ടി കാത്തി​രുന്ന സമയം​കൊ​ണ്ടാണ്‌.

നമ്മുടെ യോഗ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നിൽ പങ്കുപ​റ്റുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യ​ത്തോ​ടെ താൻ രാജ്യ​ഹാ​ളിൽ പോകു​ക​യും ചെയ്‌തു എന്ന്‌ അദ്ദേഹം എന്നോടു പറഞ്ഞു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, വളരെ ലജ്ജാലു​വാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ യോഗ​സ്ഥ​ല​ത്തേക്ക്‌ അദ്ദേഹം പ്രവേ​ശി​ച്ചില്ല. ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ഒരു ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം ആരംഭി​ച്ചു, അതേ ആഴ്‌ച​തന്നെ അദ്ദേഹം യോഗ​ങ്ങൾക്കു ഹാജരാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അദ്ദേഹം അത്യു​ത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടെ സത്യം ഉൾക്കൊ​ണ്ടു, പക്ഷേ പുകയില ആസക്തി​യോ​ടു പൊരു​തുക എന്നത്‌ അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ ശരിക്കും ഒരു പ്രശ്‌ന​മാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​ത്തോ​ടെ, ഒടുവിൽ അദ്ദേഹം പുകവലി ശീലം ഉപേക്ഷി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ അദ്ദേഹം സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാണ്‌.

ഏറെ സന്തോഷം, ഏറെ കണ്ണുനീർ

സ്‌പെ​യി​നി​ലേക്കു മടങ്ങി ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞ്‌, ഒരു സഞ്ചാര ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി സേവി​ക്കാൻ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. എന്നാൽ, ആ നിയമനം സ്വീക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തൊട്ടു​മുമ്പ്‌, എന്റെ ജീവിതം ഒരു അവിചാ​രി​ത​മായ വഴിത്തി​രി​വി​ലെ​ത്തി​ച്ചേർന്നു. സാൻറി​യാ​ഗോ​യ്‌ക്ക​ടു​ത്തു സേവി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന പാക്ക്വീ​റ്റാ എന്നു പേരുള്ള ഒരു പയനി​യറെ ഞാൻ കണ്ടുമു​ട്ടി. അവൾ അനേക വർഷങ്ങ​ളാ​യി മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യി​ലാ​യി​രുന്ന ഒരു വിധവ​യാ​യി​രു​ന്നു. വളരെ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞങ്ങൾക്കു സമാന​മാ​യി പല സംഗതി​ക​ളു​മു​ണ്ടെന്നു ഞങ്ങൾ കണ്ടെത്തി. 1990-ൽ, ഞാൻ സഞ്ചാര​വേല ആരംഭിച്ച്‌ വെറും ആറു മാസം കഴിഞ്ഞ്‌, ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി—വീണ്ടും സന്തോഷം.

എന്നെ​പ്പോ​ലെ, പാക്ക്വീ​റ്റാ​യും ‘കണ്ണുനീ​രോ​ടെ വിതയ്‌ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.’ അവളുടെ ആദ്യത്തെ പയനിയർ നിയമനം ഒരു ദുരന്ത​ത്തോ​ടെ​യാണ്‌ ആരംഭി​ച്ചത്‌. ഓറെൻസി​ലെ തങ്ങളുടെ പുതിയ ഭവനത്തി​ലേക്കു വീട്ടു​സാ​മാ​നങ്ങൾ കൊണ്ടു​പോ​കവേ അവളുടെ ഭർത്താവ്‌ ഒരു കാർ അപകട​ത്തിൽ കൊല്ല​പ്പെട്ടു—അദ്ദേഹം പോയി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന വഴിയി​ലേക്ക്‌ ഒരു ട്രക്ക്‌ ലൈൻ മുറിച്ചു പാഞ്ഞു​വന്ന്‌ ഇടിക്കു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യത്‌. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ മരണവാർത്ത അറിയു​മ്പോൾ പാക്ക്വീ​റ്റാ​യും അവളുടെ പത്തുവ​യ​സ്സു​കാ​രി മകളും ഓറെൻസി​ലെ​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അതിദാ​രു​ണ​മായ ഈ നഷ്ടമു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​പോ​ലും ശവസം​സ്‌കാ​ര​ച്ച​ടങ്ങു കഴിഞ്ഞു രണ്ടു ദിവസ​ത്തി​നു ശേഷം, പാക്ക്വീ​റ്റാ ആസൂ​ത്രണം ചെയ്‌ത​തു​പോ​ലെ​തന്നെ തന്റെ പുതിയ നിയമനം ആരംഭി​ച്ചു.

വർഷങ്ങൾ കടന്നു പോകവേ, പാക്ക്വീ​റ്റാ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ തുടർന്നു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, ദുരന്ത​ത്തി​ന്റെ പ്രഹരം വീണ്ടും. മറ്റൊരു കാറപ​കടം അപ്പോൾ 23 വയസ്സു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന അവളുടെ മകളുടെ ജീവന​പ​ഹ​രി​ച്ചു. വ്യഥ വലിയ​താ​യി​രു​ന്നു, ദുഃഖം ഏറെക്കാ​ലം നീണ്ടു​നി​ന്നു. മുമ്പ​ത്തേ​പ്പോ​ലെ​തന്നെ, ക്രിസ്‌തീയ ദിനച​ര്യ​യും സഹക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​ക​ളിൽനി​ന്നു ലഭിച്ച പിന്തു​ണ​യും അവൾ പൂർവ​സ്ഥി​തി പ്രാപി​ക്കു​ന്ന​തിൽ നിർണാ​യക പങ്കുവ​ഹി​ച്ചു. ഞാൻ പാക്ക്വീ​റ്റാ​യു​മാ​യി പരിച​യ​ത്തി​ലാ​യത്‌ 1989-ലായി​രു​ന്നു. അവളുടെ മകൾ മരിച്ചു രണ്ടു വർഷത്തി​നു​ശേഷം.

1990-ലെ ഞങ്ങളുടെ വിവാ​ഹ​ത്തി​നു ശേഷം, ഞങ്ങൾ സ്‌പെ​യി​നിൽ സഞ്ചാര​വേ​ല​യിൽ സേവി​ക്കു​ന്നു. കടന്നു​പോയ ഏതാനും വർഷങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ ഏറ്റവും സംതൃ​പ്‌തി​ദാ​യ​ക​മായ ഘട്ടമാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, പ്രയാ​സങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ജീവി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളു​ടേത്‌. എങ്കിലും അതിൽ ഞങ്ങൾക്കു ദുഃഖ​മില്ല. അവ ഞങ്ങളെ ഒരു ക്രിയാ​ത്മ​ക​മായ വിധത്തിൽ കരുപ്പി​ടി​പ്പി​ച്ചു എന്നു ഞങ്ങൾക്കു​റ​പ്പുണ്ട്‌.—യാക്കോബ്‌ 1:2-4.

ഞാൻ പഠിച്ച പാഠങ്ങൾ

ഏറ്റവും കഠിന പരീക്ഷ​കൾക്കു​പോ​ലും ക്രിയാ​ത്മക വശങ്ങളു​ണ്ടെന്നു ഞാൻ വിശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു, കാരണം അവ നമ്മെ കുറെ പാഠങ്ങൾ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്നു. സർവോ​പരി, പരി​ശോ​ധ​നകൾ ഒരു ക്രിസ്‌തീയ മേൽവി​ചാ​ര​കന്‌ അത്യന്താ​പേ​ക്ഷി​ത​മായ ഒരു ഗുണമായ സമാനു​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ പ്രാധാ​ന്യം എന്നെ പഠിപ്പി​ച്ചു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, കുറച്ചു​കാ​ലം മുമ്പ്‌, ഞാൻ വികലാം​ഗ​നായ മകനുള്ള ഒരു ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​ര​നു​മാ​യി സംസാ​രി​ച്ചു. ഓരോ ആഴ്‌ച​യും തന്റെ മകനെ എല്ലാ യോഗ​ങ്ങൾക്കും കൊണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തിന്‌ അദ്ദേഹം നടത്തുന്ന വലിയ ശ്രമ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എനിക്കു പൂർണ​മാ​യും മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു സാധിച്ചു. സംഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ശേഷം, അദ്ദേഹം എന്നോടു നന്ദി പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു. താനും തന്റെ ഭാര്യ​യും അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കുന്ന ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​കൾ യഥാർഥ​ത്തിൽ ഒരുവൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നത്‌ ഇതാദ്യ​മാ​ണെന്ന്‌ അദ്ദേഹം പറയു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഞാൻ പഠിച്ച മറ്റൊരു സുപ്ര​ധാന പാഠം യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കുക എന്നതാണ്‌. എല്ലാം സുകര​മാ​യി പോകു​മ്പോൾ നാം നമ്മുടെ സ്വന്തം ശക്തിയി​ലും കഴിവി​ലും ആശ്രയി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ചായ്‌വു കാണി​ച്ചേ​ക്കാം. എന്നാൽ കഠിന​മായ ഒരു പരീക്ഷ നമ്മെ വർഷങ്ങ​ളാ​യി പിന്തു​ട​രു​മ്പോൾ, സ്വന്തം ശക്തിയാൽ അതി​നോ​ടു പൊരു​തുക അസാധ്യ​മാ​കു​ന്നു, നാം യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കാൻ പഠിക്കു​ക​യും ചെയ്യും. (സങ്കീർത്തനം 55:22) ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സഹായ​ക​മായ കൈ എന്നെ മുന്നോ​ട്ടു പോകാൻ സഹായി​ച്ചു.

തീർച്ച​യാ​യും, പ്രശ്‌നങ്ങൾ കൈകാ​ര്യം ചെയ്യുക എല്ലായ്‌പോ​ഴും വളരെ​യെ​ളു​പ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്ന്‌ ഇതിനർഥ​മില്ല. എന്റെ ആദ്യഭാ​ര്യ​യു​ടെ അസുഖ​ത്തി​ന്റെ സമയത്ത്‌, ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഞാൻ കോപി​ഷ്‌ഠ​നാ​കു​ക​യും എന്റെ അവസ്ഥയിൽ വളരെ​യേറെ ഇച്ഛാഭം​ഗ​മ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​ട്ടുണ്ട്‌, പ്രത്യേ​കി​ച്ചും ഞാൻ ക്ഷീണി​ത​നാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ. പിന്നീട്‌, എന്റെ വികാ​രങ്ങൾ സംബന്ധിച്ച്‌ എനിക്കു കുറ്റ​ബോ​ധം തോന്നു​മാ​യി​രു​ന്നു. ദീർഘ​കാ​ല​മാ​യി രോഗ​ങ്ങ​ളു​ള്ള​വരെ ചികി​ത്സി​ച്ചു പരിച​യ​മുള്ള, സഹാനു​ഭൂ​തി​യുള്ള ഒരു മൂപ്പ​നോട്‌ ഞാൻ ഇതേപ്പറ്റി സംസാ​രി​ച്ചു. എന്റെ സാഹച​ര്യ​ങ്ങൾക്ക​നു​സ​രി​ച്ചു ഞാൻ ആ അവസ്ഥ നന്നായി കൈകാ​ര്യം ചെയ്യു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും അപൂർണ മനുഷ്യർ ദീർഘ​കാ​ലം നിലനിൽക്കുന്ന വൈകാ​രിക സമ്മർദം അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ വിധത്തിൽ തെറ്റു സംഭവി​ക്കു​ന്നതു സ്വാഭാ​വി​കം മാത്ര​മാ​ണെ​ന്നും പറഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ അദ്ദേഹം എന്നെ ആശ്വസി​പ്പി​ച്ചു.

പാക്ക്വീ​റ്റാ​യും ഞാനും ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂഷ അങ്ങേയറ്റം ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ച അനു​ഗ്ര​ഹങ്ങൾ എന്നെങ്കി​ലും നിസ്സാ​ര​മാ​യെ​ടു​ക്കു​മെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നു​ന്നില്ല. യഹോവ ഞങ്ങളെ അനേക വിധങ്ങ​ളിൽ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ക​യും ഞങ്ങൾക്കു സംതൃ​പ്‌തി​ദാ​യ​ക​മായ, ഒത്തൊ​രു​മി​ച്ചു ചെയ്യാ​വുന്ന ഒരു വേല നൽകു​ക​യും ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു. കടന്നു​പോയ വർഷങ്ങ​ളിൽ ഞങ്ങളി​രു​വ​രും കണ്ണുനീ​രോ​ടെ വിതച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു, എന്നാലി​പ്പോൾ, യഹോ​വ​യു​ടെ അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്താൽ ഞങ്ങൾ ആർപ്പോ​ടെ കൊയ്യു​ക​യാണ്‌.—റേമണ്ട്‌ കർക്കപ്പ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[21-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

പാക്ക്വീറ്റായും ഞാനും ഒത്തൊ​രു​മി​ച്ചു ശുശ്രൂഷ ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു