ഇന്ത്യയി​ലെ കൊയ്‌ത്തിൽ ആനന്ദം​കൊ​ള്ളു​ന്നു

എഫ്‌. ഇ. സ്‌കിന്നർ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അത്‌ വിശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​വു​ന്ന​തി​ല​പ്പു​റ​മാ​യി​രു​ന്നു—പത്തു ഭാഷക​ളി​ലാ​യി 21 കൺ​വെൻ​ഷ​നു​കൾ, ദിവ്യ​നീ​തി​യു​ടെ അർത്ഥം ഗ്രഹി​ക്കാൻ 15,000 പേരുടെ ഹാജർ, നീതി​യു​ടെ മഹാ​ദൈ​വ​മായ യഹോ​വ​യോ​ടുള്ള തങ്ങളുടെ സ്‌നേഹം ലക്ഷ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ 545 പേരുടെ സ്‌നാ​പനം! ഇന്ത്യയി​ലെ 9,000 യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കൾക്ക്‌ ഈ സംഗതി 1989ലെ മുഖ്യ സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അത്‌ ആനന്ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ഒരു കാരണ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്തു​കൊണ്ട്‌? എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ 1926 ജൂ​ലൈ​യിൽ ഞാൻ ആദ്യമാ​യി ഇന്ത്യൻ മണ്ണിൽ കാലു​കു​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഇത്ര​ത്തോ​ളം മഹാസം​ഭ​വങ്ങൾ അന്നെനിക്ക്‌ സങ്കൽപ്പി​ക്കു​വാ​നേ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. അന്ന്‌ ഈ രാജ്യ​ത്താ​ക​മാ​നം രാജ്യ​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ പ്രസാ​ധ​ക​രാ​യി 70ൽ താഴെ ആളുകളെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു. എത്ര വലിയ ഒരു നിയോ​ഗ​മാണ്‌ 64 വർഷങ്ങൾക്ക്‌ മുമ്പ്‌ എനിക്കും എന്റെ പങ്കാളി​ക്കും ലഭിച്ചത്‌!

ഞാൻ ഇന്ത്യയിൽ വന്നത്‌

ആയിര​ത്തി​തൊ​ള്ളാ​യി​രത്തി ഇരുപ​ത്തി​യാറ്‌ മെയ്‌ മാസത്തിൽ ലണ്ടനിലെ ഒരു വലിയ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ ഞാൻ പങ്കെടു​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അതിനെ തുടർന്ന്‌ ഞാൻ ഷെഫീൽഡി​ലുള്ള എന്റെ വീട്ടി​ലേക്ക്‌ മടങ്ങു​ക​യും ചെയ്‌തു. രണ്ടു ദിവസ​ത്തി​നു​ശേഷം, വയൽസേ​വനം കഴിഞ്ഞു മടങ്ങി വന്ന എന്നെയും കാത്ത്‌ ഒരു ടെല​ഗ്രാം കിടക്കു​ന്നത്‌ കണ്ടു. അതിൽ ഇങ്ങനെ എഴുതി​യി​രി​ക്കു​ന്നു: “ജഡ്‌ജ്‌ റതർഫോർഡിന്‌ നിങ്ങളെ കാണണം.”

വാച്ച്‌റ​റ​വർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ രണ്ടാമത്തെ പ്രസി​ഡൻറാ​യി​രുന്ന റതർഫോർഡ്‌ സഹോ​ദരൻ ആ കൺ​വെൻ​ഷ​നു​വേണ്ടി ന്യൂ​യോർക്കിൽ നിന്ന്‌ വന്നതാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹം ലണ്ടനിൽ തന്നെയു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പിറെറ ദിവസം രാവിലെ തിരിച്ചു ലണ്ടനി​ലേ​ക്കുള്ള ട്രെയി​നിൽ ഇരുന്നു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ആശ്ചര്യ​പ്പെട്ടു, ‘എന്താണി​തി​ന്റെ അർത്ഥം?’ ബ്രാ​ഞ്ചോ​ഫീ​സിൽ വെച്ച്‌ എന്നെ റതർഫോർഡ്‌ സഹോ​ദ​രന്റെ അരികി​ലേക്ക്‌ കൊണ്ടു​പോ​യി, അദ്ദേഹം എന്നോട്‌ ഇങ്ങനെ ചോദി​ച്ചു: “ലോക​ത്തി​ന്റെ ഏതു ഭാഗത്തു വേല ചെയ്യുന്നു എന്നുള്ളത്‌ നിങ്ങൾ കാര്യ​മാ​യി എടുക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?

“ഇല്ല,” ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.

“ഇന്ത്യയി​ലേക്ക്‌ പോകു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എന്ത്‌ തോന്നു​ന്നു?”

“ഞാൻ എപ്പോ​ഴാണ്‌ പോ​കേ​ണ്ടത്‌?” ഒരു മടിയും കൂടാതെ ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ മൂന്നാ​ഴ്‌ച​കൾക്ക്‌ ശേഷം ഞാനും ജോർജ്‌ റൈറ​റും ഇന്ത്യയി​ലേ​ക്കുള്ള കപ്പലിൽ കയറി. എനിക്ക്‌ 31 വയസ്സാ​യി​രു​ന്നു. ജീവിതം സംബന്ധിച്ച്‌ എന്തു ചെയ്യണ​മെ​ന്നുള്ള കാര്യ​ത്തിൽ എന്റെ മനസ്സി​ലും ഹൃദയ​ത്തി​ലും യാതൊ​രു സന്ദേഹ​വു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു ജീവി​ത​ഗതി സംബന്ധിച്ച്‌ തീരു​മാ​നം ചെയ്യുന്നു

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​പ​തി​നെ​ട്ടാ​യ​പ്പോൾ ഒന്നാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം അവസാ​നി​ക്കു​ക​യും ഞാൻ ബ്രിട്ടീഷ്‌ സൈന്യ​ത്തിൽ നാലു വർഷം പൂർത്തി​യാ​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. എനിക്ക്‌ ഫോ​ട്ടോ​ഗ്രാ​ഫി​യി​ലും റേഡി​യോ പ്രക്ഷേ​പ​ണ​ത്തി​ലും താൽപ്പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതിനാൽ നല്ല ബിസി​നസ്സ്‌ സാദ്ധ്യ​ത​ക​ളും എനിക്ക്‌ തുറന്ന്‌ കിടപ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മാത്രമല്ല, ഞാൻ വിവാ​ഹത്തെ കുറിച്ച്‌ ആലോ​ചി​ച്ചു വരിക​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, അതേ സമയം​തന്നെ, എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ മുഴു കേന്ദ്രീ​ക​ര​ണ​ത്തെ​യും മാററി​മ​റി​ക്കുന്ന കാര്യ​ങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച ഒരു ഗ്രാഹ്യ​ത്തി​ലേക്ക്‌ വരിക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ.

എന്റെ പിതാ​വിന്‌ തിരു​വെ​ഴു​ത്തി​ലെ പാഠങ്ങൾ എന്ന ഗ്രൻഥ​ത്തി​ന്റെ ഒരു സെററ്‌ ലഭിച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു കോൾപോർട്ടർ (പയനി​യർമാർ അന്ന്‌ അങ്ങനെ​യാണ്‌ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌) ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊത്ത്‌ ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ ആരംഭി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ആ സ്‌ത്രീ ഒരു സ്‌കൂൾ അദ്ധ്യാ​പി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കാലാ​ന്ത​ര​ത്തിൽ, എന്റെ പ്രായ​ത്തി​ലുള്ള ഒരു കൂട്ടം ചെറു​പ്പ​ക്കാർ എല്ലാ ശനിയാ​ഴ്‌ച​യും ഒരു കപ്പ്‌ ചായ കുടി​ക്കു​ന്ന​തി​നും ബൈബിൾ അദ്ധ്യയ​ന​ത്തി​നു​മാ​യി അവളുടെ വീട്ടിൽ പോകുക പതിവാ​യി​ത്തീർന്നു. യഹോ​വക്ക്‌ ഞങ്ങളെ​തന്നെ ലഭ്യമാ​ക്കാൻ അവൾ ആവർത്തിച്ച്‌ ഞങ്ങളോട്‌ പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു: “ഒരു നിയോ​ഗത്തെ ഒരിക്ക​ലും തിരസ്‌ക​രി​ക്ക​രുത്‌.” ഏകാകി​യാ​യി നില​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തി​നും അവൾ എന്നെ പ്രോൽസാ​ഹി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു.

എന്താണ്‌ ചെയ്യേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തെന്ന്‌ സംബന്ധിച്ച്‌ കുറച്ചു​കാ​ലം ഞാൻ ചിന്താ​കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ മത്തായി 19:21-ലെ ധനിക​നായ യുവഭ​ര​ണാ​ധി​കാ​രി​യോ​ടുള്ള യേശു​വി​ന്റെ പിൻവ​രുന്ന വാക്കുകൾ എന്നെ സഹായി​ച്ചു: “നീ പൂർണ്ണ​നാ​കാൻ ഇച്ഛിക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ പോയി നിന്റെ വസ്‌തു​വ​കകൾ ദരി​ദ്രർക്കു വില്‌ക്കുക, അപ്പോൾ നിനക്കു സ്വർഗ്ഗ​ത്തിൽ നിക്ഷേ​പ​മു​ണ്ടാ​കും. എന്നിട്ട്‌ വന്നെന്റെ അനുഗാ​മി​യാ​യി​ത്തീ​രു​വിൻ.” ഞാൻ ജോലി ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന സ്ഥാപന​ത്തിൽ നിന്നും രാജി​വെ​ക്കു​ക​യും മൂന്നു​മാ​സ​ത്തി​നകം ഒരു കോൾപോർട്ടർ ആയിത്തീ​രു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഈ സംഗതി​യി​ലും, ഏകാകി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള എന്റെ തീരു​മാ​ന​വും ഏതാണ്ട്‌ നാലു വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം ഇന്ത്യയി​ലേ​ക്കുള്ള ആ അമൂല്യ നിയോ​ഗം സ്വീക​രി​ക്കാൻ എന്നെ യോഗ്യ​നാ​ക്കി​ത്തീർത്തു.

ഒരു ബൃഹത്തായ പുതിയ വയൽ

എനിക്കും ജോർജ്‌ റൈറ​റി​നും ഇന്ത്യയിൽ മാത്രമല്ല ബർമ്മയി​ലും (ഇപ്പോൾ മ്യാൻമാർ) സിലോ​ണി​ലും (ഇപ്പോൾ ശ്രീലങ്ക) രാജ്യ​പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ന്റെ മേൽനോ​ട്ടം നിർവ്വ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള നിയോ​ഗം ലഭിച്ചു. പിന്നീട്‌ പേർഷ്യ​യും (ഇപ്പോൾ ഇറാൻ) അഫ്‌ഗാ​നി​സ്ഥാ​നും കൂടെ ചേർക്ക​പ്പെട്ടു. ഇന്ത്യയു​ടെ വിസ്‌തൃ​തി ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളു​ടേ​തി​നെ​ക്കാ​ളും ഏതാണ്ട്‌ കുറവാ​യി​രു​ന്നു, പക്ഷേ ജനസംഖ്യ അനവധി മടങ്ങ്‌ അധിക​മാ​യി​രു​ന്നു. അത്‌ വ്യത്യ​സ്‌ത​മായ ആഹാര​രീ​തി​ക​ളോ​ടും ആചാര​ങ്ങ​ളോ​ടും ഭാഷക​ളോ​ടും കൂടിയ ഒരു പ്രദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവിടു​ത്തെ ജനങ്ങൾ വിവിധ മതവി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളോട്‌ കൂടി​യ​വ​രാ​യി​രു​ന്നു—ഹിന്ദുക്കൾ, മുസ്ലീങ്ങൾ, പാഴ്‌സി​കൾ, ജൈന​മ​ത​ക്കാർ, സിക്കു​കാർ, ബുദ്ധമ​ത​ക്കാർ, കൂടാതെ കത്തോ​ലി​ക്ക​രും പ്രോ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറു​കാ​രും.

ഇന്ത്യയിൽ 1905ൽ പ്രസം​ഗ​വേല ആരംഭി​ച്ചി​രു​ന്നു. 1912ൽ വാച്ച്‌റ​റവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ ആദ്യ പ്രസി​ഡണ്ട്‌ ആയിരുന്ന ചാൾസ്‌ ററി. റസ്സലിന്റെ സന്ദർശ​ന​ത്തോ​ടെ അതിന്റെ ആക്കം വർദ്ധിച്ചു. തീക്ഷ്‌ണ​ത​യുള്ള ഒരു ബൈബിൾ വിദ്യാർത്ഥി​യായ എ. ജെ. ജോസ​ഫു​മാ​യുള്ള റസ്സലിന്റെ കൂടി​ക്കാഴ്‌ച തുടർന്നുള്ള പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തി​നാ​യി ഒരു സ്ഥിരമായ ക്രമീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലേക്ക്‌ നയിച്ചു. ജോസഫ്‌ ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ തന്റെ മാതൃ​ഭാ​ഷ​യായ മലയാ​ള​ത്തി​ലേക്ക്‌ പരിഭാ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും വ്യാപ​ക​മാ​യി, വിശേ​ഷി​ച്ചും ദക്ഷി​ണേ​ന്ത്യ​യിൽ യാത്ര ചെയ്യു​ക​യും പ്രസം​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു​പോ​ന്നു. ഇന്ന്‌, ഇന്ത്യയി​ലെ പ്രസാ​ധ​ക​രിൽ പകുതി​യോ​ളം മലയാളം സംസാ​രി​ക്കുന്ന ഈ പ്രദേ​ശ​ത്താണ്‌ ജീവി​ക്കു​ന്നത്‌, ഇന്ത്യൻ ജനസം​ഖ്യ​യു​ടെ ഏകദേശം 3 ശതമാ​ന​ത്തോ​ളം മാത്രമേ ഇവിടെ ഉള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും. മുമ്പ്‌ തിരു​വി​താം​കൂ​റും കൊച്ചി​യും ആയിരുന്ന ഈ പ്രദേശം 1956ൽ കേരള സംസ്ഥാ​ന​മാ​യി രൂപം പ്രാപി​ച്ചു.

ബോംബെ ഓഫീസ്‌ കാര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ മേൽനോ​ട്ട​വും വിസ്‌തൃ​ത​മായ പ്രസം​ഗ​പ​ര്യ​ട​ന​ങ്ങ​ളും, ഞാനും ജോർജ്ജ്‌ റൈറ​റും മാറി​മാ​റി ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഇന്ത്യയി​ലെ റെയിൽ റോഡു​ക​ളേ​യും, കുതി​ര​ക​ളേ​യും കാളവ​ണ്ടി​ക​ളെ​യും ഞങ്ങൾ പൂർണ്ണ​മാ​യി ഉപയോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി. പിന്നീട്‌ ഞങ്ങൾ ഒരു കാറ്‌ ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. കേവലം സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ കൊടു​ത്തി​ട്ടു പോരു​ക​യും ഒരു കൂട്ടഅ​ദ്ധ്യ​യ​ന​ത്തി​നാ​യി ഒരു യോഗ​സ്ഥ​ല​ത്തേക്കു വരാൻ ആളുകളെ ക്ഷണിക്കു​ക​യും ചെയ്യുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു അന്നത്തെ രീതി. ഞങ്ങൾ നാമമാ​ത്ര​മാ​യി ഉണ്ടായി​രുന്ന ഇംഗ്ലീഷ്‌ സംസാ​രി​ക്കുന്ന ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ച്ചു.

പ്രാരം​ഭ​ത്തിൽ, സകല വാച്ച്‌റ​റവർ വരിക്കാ​രു​ടെ​യും പേരും മേൽവി​ലാ​സ​വും എനിക്ക്‌ നൽക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഇവരിൽ മിക്കവ​രും റെയിൽവേ അല്ലെങ്കിൽ ടെല​ഗ്രാഫ്‌ ജീവന​ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു. യഥാർത്ഥ താൽപ്പ​ര്യ​മു​ള്ള​വരെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു കണ്ടെത്താൻ ഞാൻ ഇവരെ​യെ​ല്ലാ​വ​രെ​യും തന്നെ സന്ദർശി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അനേക വർഷക്കാ​ലം ജനുവ​രി​യിൽ ഞാൻ ഉത്തരേ​ന്ത്യ​യി​ലുള്ള പഞ്ചാബി​ലേക്ക്‌ പോകു​ക​യും ലാഹോർ മുതൽ കറാച്ചി വരെ പര്യടനം നടത്തു​ക​യും ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ജനങ്ങൾ ബൈബി​ളി​നോട്‌ എതിർപ്പു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ നാമമാ​ത്ര ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഗ്രാമങ്ങൾ വളരെ കുറവും പരസ്‌പരം അകലത്തി​ലു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു സഹോ​ദരൻ വ്യാഖ്യാ​നി​യാ​യി എന്നോ​ടൊത്ത്‌ സഞ്ചരി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ജനങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം ഭക്ഷണം കഴിക്കു​ക​യും അവരോ​ടൊത്ത്‌ ജീവി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. മണ്ണു​കൊണ്ട്‌ നിർമ്മി​ച്ച​തും പലകയ​ടി​ച്ച​തോ മേഞ്ഞതോ ആയ മേൽക്കൂ​ര​യോട്‌ കൂടി​യ​തു​മായ വീടു​ക​ളി​ലാണ്‌ അവിടു​ത്തെ ഗ്രാമീ​ണർ താമസി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. കയറ്‌ കെട്ടിയ നാലു​കാ​ലുള്ള ചെറു തടിക്ക​ട്ടി​ലു​ക​ളി​ലാണ്‌ അവർ കിടന്നി​രു​ന്നത്‌. പലപ്പോ​ഴും അവിടു​ത്തെ കർഷകർ കൈയിൽ ബൈബി​ളു​മാ​യി രണ്ടു മൂന്നടി നീളമുള്ള ഒരു പൈപ്പും പുകച്ച്‌, ഞങ്ങൾ ദൈവിക സത്യം അവർക്ക്‌ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു കൊടു​ക്കു​മ്പോൾ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ഒന്നൊ​ന്നാ​യി മറിച്ചു നോക്കി​ക്കൊണ്ട്‌ തങ്ങളുടെ കയററ്‌ക​ട്ടി​ലു​ക​ളിൽ അങ്ങനെ ഇരിക്കും. വർഷത്തി​ന്റെ അധിക​സ​മ​യ​വും മഴയി​ല്ലാ​ത്ത​താ​യ​തി​നാൽ വാതിൽപ്പു​റ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു കൂടുതൽ ഉത്തമ​മെന്ന്‌ തെളി​ഞ്ഞത്‌. യൂറോ​പ്പ്യൻമാർ അധിക​പ​ങ്കും അത്തരം യോഗ​ങ്ങൾക്ക്‌ ഹാജരാ​കാ​ത​വണ്ണം ഡംഭി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഇന്ത്യക്കാർ എവി​ടെ​യും കൂടി​വ​രാൻ മനസ്സു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു.

സാധ്യ​മാ​കു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം ഭാഷക​ളിൽ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ ശ്രമിച്ചു. കാനറീസ്‌ ഭാഷയി​ലുള്ള ലോകാ​രി​ഷ്ടത എന്ന ചെറു​പു​സ്‌തകം സവിശേഷ വിജയം നേടി. ഇത്‌ ഒരു കാനറീസ്‌ മതമാ​സി​ക​യു​ടെ പത്രാ​ധി​പർ തന്റെ പത്രത്തി​ലേക്ക്‌ ലേഖനങ്ങൾ നൽകാൻ ഞങ്ങളെ ക്ഷണിക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യാ​ക്കി. അങ്ങനെ കുറച്ചു​കാ​ലം ഞങ്ങൾ വിമോ​ചനം പുസ്‌തകം ഒരു സീരി​യ​ലാ​യി പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു.

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​ഇ​രു​പ​ത്തി​യാ​റു മുതൽ 1938 വരെയുള്ള സംവൽസ​രങ്ങൾ ഊർജ്ജ​സ്വ​ല​രായ പയനി​യർമാ​രു​ടെ ബൃഹത്തായ അളവി​ലുള്ള പ്രസം​ഗ​വേല കാണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഞങ്ങൾ ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കിന്‌ മൈലു​കൾ സഞ്ചരിച്ചു, ഭീമമായ അളവിൽ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ സമർപ്പി​ച്ചു, പക്ഷേ വർദ്ധനവ്‌ പരിമി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. 1938 ആയപ്പോൾ ഇന്ത്യയിൽ ഒട്ടാകെ 24 സഭകളി​ലാ​യി വെറും 18 പയനി​യർമാ​രും 273 പ്രസാ​ധ​ക​രും മാത്രമെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു.

രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​കാ​ലത്ത്‌

ആയിര​ത്തി​തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​മു​പ്പ​ത്തി​യൊൻപ​തിൽ രണ്ടാം ലോക​യു​ദ്ധം പൊട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ പ്രസം​ഗ​വു​മാ​യി തുടർന്നു മുന്നോട്ട്‌ പോയി. യഥാർത്ഥ​ത്തിൽ, 1940ൽ തന്നെ തെരു​വു​സാ​ക്ഷീ​ക​ര​ണ​വേല ആരംഭി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഞങ്ങളുടെ ഇന്ത്യൻ സഹോ​ദ​രി​മാർപോ​ലും പങ്കെടു​ത്തു, പ്രാ​ദേ​ശിക ആചാരങ്ങൾ കണക്കി​ലെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ അതൊരു വൻകാ​ര്യം തന്നെയാ​യി​രു​ന്നു. വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം ഒരു ബൈബിൾ വിദ്യാർത്ഥി തെരുവ്‌ സാക്ഷീ​ക​ര​ണ​വേ​ലക്ക്‌ തന്നെ ക്ഷണിച്ച ഒരു സാക്ഷി​യോട്‌ ഇപ്രകാ​രം പറയു​ക​യു​ണ്ടാ​യി: “ഞാൻ ഒരു ഇന്ത്യൻ സ്‌ത്രീ​യാണ്‌. ഞാൻ തെരു​വിൽ ഒരു പുരു​ഷ​നു​മാ​യി സംസാ​രി​ക്കു​ന്നത്‌ ഒരിക്ക​ലും കാണ​പ്പെ​ടാൻ പാടില്ല. കാരണം, പരിസ​ര​വാ​സി​ക​ളു​ടെ​യെ​ല്ലാം മുമ്പിൽ എനിക്കത്‌ മാന​ക്കേട്‌ വരുത്തും. എനിക്ക്‌ തെരു​വിൽ ഒരു പുരു​ഷ​നോട്‌ അയാൾ എന്റെ ബന്ധുവാ​ണെ​ങ്കിൽകൂ​ടി​യും സംസാ​രി​ക്കാൻ പാടില്ല.” എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഇന്ത്യയി​ലുള്ള നമ്മുടെ ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രി​മാർ തീക്ഷ്‌ണ​ത​യുള്ള പരസ്യ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രാ​യി മാറി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ആ ആദ്യസം​വൽസ​ര​ങ്ങ​ളിൽ കൺ​വെൻ​ഷ​നു​ക​ളും ക്രമീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. രാവിലെ സമയം വയൽസേ​വ​ന​ത്തി​നാ​യി നീക്കി​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. അതില​ധി​ക​വും ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌ അനേകം മൈലു​കൾ നടന്നു​കൊണ്ട്‌ തദ്ദേശ​വാ​സി​ക​ളോ​ടും വഴി​പോ​ക്ക​രോ​ടും പരസ്യ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ പറയുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു. ഇവയി​ലൊ​ന്നിൽ 300 പേർ ഹാജരാ​കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. മുളയും പനയോ​ല​യും​കൊണ്ട്‌ ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു പന്തലിന്റെ തണലി​ലാ​യി​രു​ന്നു പരിപാ​ടി​കൾ നടത്തി​യത്‌. പക്ഷേ പരിപാ​ടി​കൾ തുടങ്ങാൻ ഒരു നിശ്ചി​ത​സ​മയം വെക്കാൻ കഴിയു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കാരണം ഒരു റൈറം​പീസ്‌ വളരെ​ക്കു​റ​ച്ചു​പേർക്കേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു. തങ്ങൾക്ക്‌ വരണ​മെന്ന്‌ തോന്നു​മ്പോൾ ആളുകൾ ഇങ്ങു​പോ​രും. ആവശ്യ​ത്തിന്‌ ആളായി​ക്ക​ഴി​യു​മ്പോൾ യോഗങ്ങൾ ആരംഭി​ക്കു​ക​യാ​യി. യോഗം പുരോ​ഗ​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ചുററി​ത്തി​രിഞ്ഞ്‌ ഓരോ​രു​ത്തർ വന്നു​ചേർന്നു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കും.

പരിപാ​ടി സാധാരണ രാത്രി പത്തുമ​ണി​വരെ തുടർന്നു പോകാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ അനേകർക്കും തിരികെ വീട്ടി​ലെ​ത്താൻ മൈലു​കൾ സഞ്ചരി​ക്കേണ്ടി വന്നു. നല്ല നിലാ​വു​ള്ള​പ്പോൾ വളരെ നന്നായി​രു​ന്നു; തണുത്ത ആസ്വാ​ദ്യ​ക​ര​മായ അന്തരീ​ക്ഷ​മാ​യി​രി​ക്കും. നിലാ​വി​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോൾ ആളുകൾ ചൂട്ടു പിരിച്ച്‌ ഒരു പന്തം കത്തിക്കും. ഈ പന്തം ചുവന്ന നിറത്തിൽ എരിഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. കൂടുതൽ വെളിച്ചം വേണ്ടി​വ​രു​മ്പോൾ പന്തം വായു​വിൽ ഒന്നു വീശും, അപ്പോൾ അത്‌ ആളിക്ക​ത്തും. ഇത്‌ ദുർഘ​ട​മായ സ്ഥലങ്ങളി​ലൂ​ടെ പോകു​മ്പോൾ വഴി കണ്ടുപി​ടി​ക്കാൻ ആവശ്യ​ത്തിന്‌ വെളിച്ചം നൽകി​യി​രു​ന്നു.

ഏതാണ്ട്‌ ഈ സമയത്ത്‌ ഇന്ത്യയി​ലേ​ക്കും സിലോ​ണി​ലേ​ക്കു​മുള്ള സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ സാഹി​ത്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇറക്കു​മ​തി​യിൻമേൽ ഗവൺമെൻറ്‌ നിരോ​ധനം ഏർപ്പെ​ടു​ത്തി. തിരു​വി​താം​കൂ​റി​ലുള്ള ഞങ്ങളുടെ ചെറിയ അച്ചടി​പ്രസ്സ്‌ കണ്ടു​കെട്ടി, അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ സാഹിത്യ അച്ചടി നിരോ​ധി​ക്ക​പ്പെട്ടു. പിന്നീട്‌, 1944ൽ വൈസ്‌റോ​യി​യു​ടെ കാബി​ന​റ​റിൽ ഒരു മന്ത്രി​യായ സർ ശ്രീവാ​സ്‌ത​വ​യു​ടെ മുമ്പാകെ ഈ നിരോ​ധ​ന​ത്തി​ന്റെ പ്രശ്‌നം അവതരി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അദ്ദേഹം അന്ന്‌ ഞങ്ങളുടെ ഒരു സഹോ​ദ​രന്റെ അടുക്കൽ ചികിൽസ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

“നിങ്ങൾ ഒന്നു​കൊ​ണ്ടും വിഷമി​ക്കേണ്ട,” സർ ശ്രീവാ​സ്‌തവ സഹോ​ദ​ര​നോട്‌ പറഞ്ഞു. മി. ജെങ്കിൻസ്‌ (ഞങ്ങളുടെ വേല​യോട്‌ എതിർപ്പു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഒരു മന്ത്രി) താമസി​യാ​തെ വിരമി​ക്കു​മെ​ന്നും സർ ശ്രീവാ​സ്‌ത​വ​യു​ടെ ഒരു നല്ല സുഹൃത്ത്‌ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു പകരം വരു​മെ​ന്നും അദ്ദേഹം സഹോ​ദ​ര​നോട്‌ പറഞ്ഞു. “മി. സ്‌കി​ന്ന​റി​നോട്‌ വരാൻ പറയൂ, ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ സർ ഫ്രാൻസിസ്‌ മൂഡിക്ക്‌ (ജെൻകിൻസിന്‌ പകരമു​ള്ള​യാൾ) പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്താം. അങ്ങനെ എന്നെ വിളി​ക്കു​ക​യും, ഞാൻ മൂഡി​യു​മാ​യി സംസാ​രി​ക്ക​യും ചെയ്‌തു. 1944 ഡിസംബർ 9ന്‌ നിരോ​ധനം ഔദ്യോ​ഗി​ക​മാ​യി നീക്കം ചെയ്യ​പ്പെട്ടു.

ആനന്ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള കാരണങ്ങൾ

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​നാൽപ്പ​ത്തി​യേ​ഴിൽ ആദ്യത്തെ ഗിലയാദ്‌-പരിശീ​ലിത മിഷന​റി​മാർ ഇന്ത്യയിൽ വന്നത്‌ വർദ്ധിച്ച സന്തോ​ഷ​ത്തി​നുള്ള കാരണ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവരുടെ ആഗമനം ഇന്ത്യൻ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലെ ഒരു നിർണ്ണാ​യക സമയ​ത്തോട്‌ ബന്ധപ്പെ​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതായത്‌ ആ വർഷം തന്നെ ഓഗസ്‌ററ്‌ 15-ാം തീയതി ബ്രിട്ടീഷ്‌ വാഴ്‌ച​യിൽ നിന്നും ഇന്ത്യ സ്വാത​ന്ത്ര്യം നേടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. രാഷ്‌ട്രം ഹിന്ദു ഇന്ത്യയും മുസ്ലീം പാകി​സ്ഥാ​നു​മാ​യി വിഭജി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ രക്തരൂ​ക്ഷി​ത​മായ നരഹത്യ അരങ്ങേറി. എന്നിട്ടും, ഓഗസ്‌ററ്‌ 14ന്‌ ഒരു സ്വത​ന്ത്ര​രാ​ഷ്‌ട്ര​മാ​യി​ത്തീർന്ന പാകി​സ്ഥാ​നി​ലേക്ക്‌ രണ്ട്‌ ഗിലയാദ്‌ ബിരു​ദ​ധാ​രി​കൾ അയക്ക​പ്പെട്ടു. താമസി​യാ​തെ ഇന്ത്യയിൽതന്നെ പത്ത്‌ മിഷന​റി​മാർ കൂടെ പ്രവർത്തി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. പിൻവന്ന വർഷങ്ങ​ളിൽ കൂടു​ത​ലാ​യി അനേകർ സഹായ​ത്തി​നാ​യി എത്തി​ച്ചേർന്നു.

സംഘട​നാ​പ​ര​മാ​യ ക്രമീ​ക​ര​ണങ്ങൾ സ്ഥാപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ എന്റെ ഉള്ളത്തിന്‌ അത്‌ ഏറെ ആനന്ദം കൈവ​രു​ത്തി. ആദ്യത്തെ സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി ഒരു ഗിലയാദ്‌ ബിരു​ദ​ധാ​രി​യായ ഡിക്‌ കോ​ട്ടെ​റിൽ സഹോ​ദരൻ നിയമി​ത​നാ​യ​തോ​ടെ 1955ൽ സർക്കിട്ട്‌ പ്രവർത്തനം ആരംഭി​ച്ചു. 1988ലെ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ മരണം​വരെ വിശ്വ​സ്‌ത​മാ​യി അദ്ദേഹം സേവിച്ചു. പിന്നെ 1960ൽ ഞങ്ങളുടെ ആദ്യത്തെ ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​കന്റെ ക്രമീ​ക​രണം നിലവിൽ വന്നു. അത്‌ സർക്കി​ട്ടു​കളെ വളരെ സഹായി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. 1966നുശേഷം കൂടുതൽ വിദേശ മിഷന​റി​മാ​രെ രാജ്യ​ത്തി​ന​ക​ത്തേക്ക്‌ അനുവ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. എന്നാൽ പെട്ടെന്ന്‌ തന്നെ പ്രത്യേ​ക​പ​യ​നി​യർ വേല ആരംഭി​ക്കു​ക​യും യോഗ്യ​രായ ഇന്ത്യൻ പയനി​യർമാർ ഇന്ത്യയു​ടെ പലഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലേക്ക്‌ അയക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഇന്ന്‌ ഈ വേലയിൽ ഏകദേശം 300 പേരുണ്ട്‌.

1958 ആയപ്പോ​ഴാണ്‌ ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ 1,000 രാജ്യ​പ്ര​സാ​ധകർ എന്നതി​ലേ​ക്കെ​ത്താൻ കഴിഞ്ഞത്‌. എന്നാൽ അതോടെ അതിന്‌ ആക്കം വർദ്ധി​ക്കു​ക​യും ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ 9,000ൽപരം ആകുക​യും ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു. കൂടാതെ, 1989ലെ 24,144പേരുടെ സ്‌മാ​ര​ക​ഹാ​ജർ സൂചി​പ്പി​ക്കു​ന്നത്‌ ഇനിയും അനേകം താല്‌പ​ര്യ​ക്കാർ സഹായം കാംക്ഷി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നാണ്‌. ശ്രീലങ്ക ഇന്നൊരു പ്രത്യേക ബ്രാഞ്ചാണ്‌. അവർ, തങ്ങളുടെ രാജ്യത്ത്‌ ഇപ്പോ​ഴും തുടർന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന കലാപ​ത്തിൻ മദ്ധ്യെ​യും 1944ലെ രണ്ട്‌ പ്രസാ​ധ​ക​രിൽ നിന്നും ഇന്നത്തെ 1,000ൽ പരമായി വർദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ കാണു​ന്നത്‌ എത്ര ആനന്ദക​ര​മാണ്‌.

പ്രസാ​ധ​ക​രി​ലു​ള്ള വളർച്ച ബ്രാഞ്ചി​ന്റെ വളർച്ച​യെ​യും അർത്ഥമാ​ക്കി. തിരക്കു​പി​ടിച്ച ബോം​ബെ​യി​ലെ 52 വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം 1978ൽ ഞങ്ങളുടെ ആസ്ഥാനം സമീപ​ന​ഗ​ര​മായ ലൊണാ​വ്‌ല​യി​ലേക്ക്‌ മാററു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. മെപ്‌സ്‌ കമ്പ്യൂ​ട്ട​റു​ക​ളും ഒരു വലിയ ദ്വിവർണ്ണ അച്ചടി യന്ത്രവും പോലുള്ള ആധുനിക സജ്ജീക​ര​ണങ്ങൾ വിവിധ ഇന്ത്യൻ ഭാഷക​ളിൽ സാഹി​ത്യം അച്ചടി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ലഭ്യമാ​കു​മെന്ന്‌ ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും സങ്കൽപ്പി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. ഇന്ന്‌ ഞങ്ങൾ ദ വാച്ച്‌റ​റവർ 9 ഭാഷക​ളി​ലും മററു സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ 20 ഭാഷക​ളി​ലും ഉൽപ്പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്നുണ്ട്‌.

ഞങ്ങളുടെ രണ്ടു-പേർ-ബ്രാഞ്ചി​ന്റെ കാലം എന്നേ കഴിഞ്ഞു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്ക്‌ 60ലധികം അംഗങ്ങ​ള​ട​ങ്ങുന്ന ഒരു ബെഥേൽ ഭവനമുണ്ട്‌! 95-ാം വയസ്സി​ലും ബ്രാഞ്ചാ​ഫീ​സിൽ മുഴു​സ​മ​യ​സേ​വ​ന​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും ഇന്ത്യയു​ടെ ബ്രാഞ്ച്‌ കമ്മിറ​റി​യി​ലെ ഒരു അംഗമാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും എനിക്ക്‌ സന്തോ​ഷ​മുണ്ട്‌. വിശേ​ഷി​ച്ചും ഈ അന്ത്യനാ​ളു​ക​ളി​ലെ കൊയ്‌ത്തു വേലക്ക്‌ സാക്ഷ്യം വഹിക്കു​ന്ന​തി​ലും ഞാൻ പുളകം കൊള്ളു​ന്നു. സത്യമാ​യും ഇത്‌ ആനന്ദം കൊള്ളു​ന്ന​തി​നുള്ള ഒരു സംഗതി​യാണ്‌. (w90 1/1)

[29-ാം പേജിലെ എഫ്‌. ഇ. സ്‌കി​ന്ന​റു​ടെ ചിത്രം]