യഹോവ, യൗവനം​മു​തൽ എന്റെ ശരണം

ബേസിൽ സെയ്‌റേ​റാസ്‌ പറഞ്ഞ പ്രകാരം

വർഷം 1920; സ്ഥലം, ഗ്രീസി​ലെ മനോ​ജ്ഞ​മായ പെലെ​പ​നി​സ​സി​ലുള്ള ആർക്കെ​ഡി​യാ കുന്നുകൾ. ലോക​ത്തിൽ വീശി​യ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ഭയാന​ക​മായ സ്‌പാ​നീഷ്‌ ഇൻഫ്‌ളൂ​വൻസാ​യാൽ ഞാൻ കടുത്ത രോഗം ബാധിച്ചു കിടപ്പി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

പള്ളിമണി മുഴങ്ങുന്ന ഓരോ പ്രാവ​ശ്യ​വും അതു മറെറാ​രു ഇരയുടെ മരണം അറിയി​ക്കു​ന്നു എന്നു ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. അടുത്തതു ഞാനാ​യി​രി​ക്കു​മോ? ദൈവാ​ധീ​ന​ത്താൽ ഞാൻ രോഗ​വി​മു​ക്ത​നാ​യി, എന്നാൽ ലക്ഷങ്ങൾ വിമു​ക്ത​രാ​യില്ല. എനിക്കന്ന്‌ എട്ടു വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ​വെ​ങ്കി​ലും ഈ ഭയാന​ക​മായ അനുഭവം എന്റെ ഓർമ​യിൽ ഇപ്പോ​ഴും സജീവ​മാ​യി തങ്ങിനിൽക്കു​ന്നു.

ആദ്യകാല ആത്മീയ ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​കൾ

കുറച്ചു കാലത്തി​നു​ശേഷം വല്യപ്പൻ മരിച്ചു. ശവസം​സ്‌കാ​ര​ത്തി​നു​ശേഷം അമ്മ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ ബാൽക്ക​ണി​യിൽവെച്ച്‌ എന്റെ അനുജ​ത്തി​യു​ടെ​യും എന്റെയും അടുക്ക​ലേക്കു വന്നതു ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ ദഃഖത്തെ മയപ്പെ​ടു​ത്താ​നാണ്‌ അവർ ശാന്തമാ​യി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞത്‌ എന്നതിൽ സംശയ​മില്ല: “കുട്ടി​കളേ, നാമെ​ല്ലാം പ്രായ​മാ​കു​ക​യും മരിക്കു​ക​യും വേണം.”

അമ്മ തന്റെ വാക്കുകൾ അതീവ സൗമ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണു പറഞ്ഞ​തെ​ങ്കി​ലും അവ എന്നെ അസ്വസ്ഥ​നാ​ക്കി. ‘എത്ര ദുഃഖ​കരം! എത്ര അന്യായം!’ എന്നു ഞാൻ ചിന്തി​ച്ചു​പോ​യി. “എന്നിരു​ന്നാ​ലും കർത്താവു വീണ്ടും വരു​മ്പോൾ അവിടു​ന്നു മരിച്ച​വരെ ഉയിർപ്പി​ക്കും, നാം പിന്നെ മരിക്കു​കയേ ഇല്ല!” എന്ന്‌ അമ്മ കൂട്ടി​ച്ചേർത്ത​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഇരുവ​രും പ്രസന്ന​രാ​യി. ഹാ, അത്‌ ആശ്വാ​സ​ദാ​യ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു!

അന്നുമു​തൽ ആ സന്തോ​ഷ​ക​രായ സമയം എപ്പോൾ വന്നെത്തി​യേ​ക്കാ​മെന്നു കണ്ടെത്താൻ ഞാൻ അതീവ തത്‌പ​ര​നാ​യി​ത്തീർന്നു. ഞാൻ പലരോ​ടും ചോദി​ച്ചു, എന്നാൽ ആർക്കും അത്‌ എന്നോടു പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, തന്നെയു​മല്ല, അക്കാര്യം ചർച്ച​ചെ​യ്യാൻ ആർക്കെ​ങ്കി​ലും താത്‌പ​ര്യ​മു​ള്ള​താ​യി​പ്പോ​ലും കണ്ടില്ല.

എനിക്കു 12 വയസ്സാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഒരു ദിവസം എന്റെ പിതാ​വി​നു ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ താമസി​ക്കുന്ന അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ജ്യേഷ്‌ഠ​നിൽനിന്ന്‌ ഒരു പുസ്‌തകം ലഭിച്ചു. അതു വാച്ച്‌ ടവർ ബൈബിൾ ആൻറ്‌ ട്രാക്ട്‌ സൊ​സൈ​ററി പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രിച്ച ദൈവ​ത്തി​ന്റെ കിന്നരം (The Harp of God) എന്ന ശീർഷ​ക​ത്തി​ലുള്ള പുസ്‌ത​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ അതിന്റെ ഉള്ളടക്ക​ത്തി​ന്റെ പട്ടിക നോക്കി, “നമ്മുടെ കർത്താ​വി​ന്റെ തിരി​ച്ചു​വ​രവ്‌” എന്ന അധ്യായം കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾ പ്രകാ​ശ​മാ​ന​മാ​യി. വലിയ താത്‌പ​ര്യ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ അതു വായിച്ചു, എന്നാൽ തിരി​ച്ചു​വ​ര​വി​ന്റെ വർഷം നൽകാ​തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഞാൻ നിരാ​ശ​നാ​യി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും അതു വിദൂ​ര​മ​ല്ലെന്നു പുസ്‌തകം സൂചി​പ്പി​ച്ചു.

അതിനു​ശേ​ഷം ഞാൻ ഹൈസ്‌കൂ​ളിൽ പോകാൻ തുടങ്ങു​ക​യും പഠനത്തിൽ ആമഗ്നനാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അമേരി​ക്ക​യി​ലുള്ള എന്റെ അമ്മാവൻ കാലാ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ പ്രതികൾ അയച്ചു​തന്നു. അതിന്റെ വായന ഞാൻ ആസ്വദി​ച്ചു. കൂടാതെ, ഓരോ ഞായറാ​ഴ്‌ച​യും ഞാൻ സൺഡേ​സ്‌കൂ​ളിൽ പോയി. അവിടെ കൂടെ​ക്കൂ​ടെ ബിഷപ്പ്‌ വരിക​യും ഞങ്ങളോ​ടു സംസാ​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു പ്രത്യേക ഞായറാഴ്‌ച ബിഷപ്പ്‌ വളരെ ക്ഷുഭി​ത​നാ​യി പറഞ്ഞു: “സന്ദർശകർ നമ്മുടെ നഗരത്തെ പാഷാ​ണ്ഡോ​പ​ദേശം നിറഞ്ഞ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾകൊ​ണ്ടു നിറക്കു​ക​യാണ്‌.” എന്നിട്ട്‌ അദ്ദേഹം വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്രതി ഉയർത്തി​പ്പി​ടിച്ച്‌ ഇങ്ങനെ അലറി: “നിങ്ങൾ ആരെങ്കി​ലും വീട്ടിൽ ഇതു​പോ​ലുള്ള പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ കണ്ടാൽ, അവ പള്ളിയി​ലെ​ത്തി​ക്കണം, ഞാനതു കത്തിച്ചു​ക​ള​യും.”

അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദം എന്നെ വിഷമി​പ്പി​ച്ചു, അതിൽക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യി അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രതി​കാ​ത്മാ​വു എന്നെ വിഷമി​പ്പി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ അപേക്ഷ ഞാൻ അനുസ​രി​ച്ചില്ല. പക്ഷേ, മേലാൽ വാച്ച്‌ ടവർ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ അയക്കരു​തെന്നു ഞാൻ അമ്മാവന്‌ എഴുതി. എന്നുവ​രി​കി​ലും ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ തിരി​ച്ചു​വ​രവ്‌ എന്ന വിഷയ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഞാൻ തുടർന്നും ആഴമായി ചിന്തിച്ചു.

ആത്മീയ വിശപ്പു വർധി​ക്കു​ന്നു

വേനൽ അവധി വന്നപ്പോൾ എന്റെ വസ്‌ത്രങ്ങൾ അടുക്കി​വെ​ക്കാൻ എന്റെ സ്യൂട്ട്‌കേസ്‌ ഞാൻ പുറ​ത്തെ​ടു​ത്തു. അതിന്റെ അടിയിൽ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​ററി അച്ചടിച്ച മൂന്നു ചെറു​പു​സ്‌ത​കങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എന്തോ, ഞാൻ അതിനു​മുമ്പ്‌ അതു ശ്രദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. ഒന്നിന്റെ പേർ മരിച്ചവർ എവിടെ? (Where are the Dead?) എന്നായി​രു​ന്നു.

‘അതു രസാവ​ഹ​മാ​യി തോന്നു​ന്ന​ല്ലോ’ എന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. ബിഷപ്പി​ന്റെ മുന്നറി​യി​പ്പു ഓർക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലു​ണ്ടാ​കു​മെന്നു ഞാൻ വിചാ​രിച്ച തെററു​കൾ കണ്ടെത്താൻ അവ ശ്രദ്ധാ​പൂർവം വായി​ക്കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഒരു പെൻസിൽ എടുത്തു​കൊ​ണ്ടു ശ്രദ്ധാ​പൂർവം ഞാൻ എന്റെ അന്വേ​ഷണം ആരംഭി​ച്ചു. ഞാൻ അതിശ​യി​ച്ചു​പോ​കു​മാറ്‌, പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ലു​ള്ള​തെ​ല്ലാം ന്യായ​യു​ക്ത​മാ​യി കാണ​പ്പെട്ടു, വായന​ക്കാ​രനു ബൈബിൾ പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ കഴി​യേ​ണ്ട​തിന്‌ ഓരോ പ്രസ്‌താ​വ​ന​യോ​ടു​മൊ​പ്പം തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ഉദ്ധരി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഞങ്ങളുടെ കൈവശം ഒരു ബൈബിൾ ഇല്ലാതി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഉദ്ധരി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ എഴുത്തു​കാ​രു​ടെ ഉദ്ദേശ്യ​ത്തി​നു ചേർച്ച​യിൽ തെററാ​യി പ്രയോ​ഗി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മോ എന്നു ഞാൻ സംശയി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു സമ്പൂർണ ബൈബി​ളി​ന്റെ ഒരു കോപ്പി എനിക്ക​യച്ചു തരാൻ ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ അമ്മാവന്‌ എഴുതി. അദ്ദേഹം ഉടൻതന്നെ ഒരു ബൈബിൾ അയച്ചു​തന്നു. ഞാൻ ബൈബിൾ ആദി​യോ​ടന്തം രണ്ടു പ്രാവ​ശ്യം വായിച്ചു, എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴിയാഞ്ഞ പലകാ​ര്യ​ങ്ങൾ അതിലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ദാനീ​യേൽ, വെളി​പ്പാ​ടു എന്നീ പുസ്‌ത​കങ്ങൾ എന്റെ താത്‌പ​ര്യ​ത്തെ ഉണർത്തി. അവ മുൻകൂ​ട്ടി​പ്പറഞ്ഞ സംഗതി​കൾ മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു, പക്ഷേ എന്നെ സഹായി​ക്കാൻ കഴിയുന്ന ആരും അവിടെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല.

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​രു​പ​ത്തൊ​മ്പ​തിൽ ഞാൻ സ്‌കൂൾ വിട്ടു, താമസി​യാ​തെ അമേരി​ക്ക​യി​ലുള്ള എന്റെ അമ്മാവൻ വീണ്ടും വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ പ്രതികൾ എനിക്ക​യ​ച്ചു​തന്നു. ഞാൻ അവ കൂടു​തൽക്കൂ​ടു​തൽ ആസ്വദി​ക്കാൻ തുടങ്ങു​ക​യും അദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ അവ മുടങ്ങാ​തെ അയച്ചു​ത​രാൻ ആവശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. മാസി​ക​ക​ളിൽനി​ന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കിയ ഭാവി​പ്ര​ത്യാ​ശ​യെ​പ്പ​ററി ഞാൻ മററു​ള്ള​വ​രോ​ടു സംസാ​രി​ക്കാ​നും തുടങ്ങി. എന്നാൽ അതോടെ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​നു നാടകീ​യ​മായ മാററം സംഭവി​ച്ചു.

ബർമയിൽവെച്ച്‌ ആത്മീയ പുരോ​ഗ​തി

എന്റെ അമ്മയുടെ സഹോ​ദ​രൻമാർ ബർമയി​ലേക്കു (ഇപ്പോൾ മ്യാൻമാർ) കുടി​യേ​റി​പാർത്തി​രു​ന്നു. ഞാൻ അവരോ​ടൊ​പ്പം ചേർന്നാൽ എന്റെ അനുഭ​വ​പ​രി​ചയം വിശാ​ല​മാ​കു​മെ​ന്നും ഒരുപക്ഷേ എനിക്കു ബിസി​നസ്‌ അവസരങ്ങൾ തുറന്നു​കി​ട്ടു​മെ​ന്നും ആ കുടും​ബം തീരു​മാ​നി​ച്ചു. പൗരസ്‌ത്യ​ദേശം എന്നും എന്നെ ആകർഷി​ച്ചി​രു​ന്നു, അതിനാൽ അങ്ങോട്ടു പോകു​ന്ന​തി​ന്റെ പ്രതീ​ക്ഷ​യിൽ ഞാൻ ആവേശ​ഭ​രി​ത​നാ​യി. ബർമയിൽ എന്റെ അമ്മാവ​നിൽനി​ന്നു വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം എനിക്കു തുടർന്നും ലഭിച്ചു​പോ​ന്നു. എന്നാൽ അന്നു ബൈബിൾവി​ദ്യാർഥി​കൾ എന്നറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽപ്പെട്ട ഒരാ​ളെ​യും എനിക്കു വ്യക്തി​പ​ര​മാ​യി കണ്ടുമു​ട്ടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

ബൈബിൾ പുസ്‌ത​ക​മായ വെളി​പ്പാ​ടി​നെ വിശദീ​ക​രിച്ച പ്രകാശം (Light) എന്ന പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ന്റെ രണ്ടു വാല്യങ്ങൾ സംബന്ധി​ച്ചുള്ള ഒരു അറിയിപ്പ്‌ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തിൽ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ പുളകി​ത​നാ​യി. കൂടാതെ, ബർമയി​ലെ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ മേൽനോ​ട്ടം വഹിച്ചതു ബോം​ബെ​യിൽ സ്ഥിതി​ചെ​യ്‌തി​രുന്ന വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ ഇൻഡ്യാ ബ്രാഞ്ചാ​ണെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. പ്രകാശം പുസ്‌ത​ക​ങ്ങൾക്കു​വേണ്ടി അപേക്ഷി​ക്കാ​നും ഇൻഡ്യ​യി​ലെ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​കളെ ബർമയിൽ പ്രസം​ഗി​ക്കാൻ അയക്കണ​മെന്ന്‌ അഭ്യർഥി​ക്കാ​നും ഞാൻ ഉടനെ എഴുതി.

സത്വരം തപാലിൽ പുസ്‌ത​കങ്ങൾ എത്തി​ച്ചേർന്നു, ഒരാഴ്‌ച​യോ മറേറാ കഴിഞ്ഞ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും പ്രാ​ദേ​ശിക ബർമക്കാ​രായ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​കൾ എന്നെ സന്ദർശി​ച്ചു. ബർമയു​ടെ തലസ്ഥാ​ന​മായ റംഗൂ​ണിൽ (ഇപ്പോൾ യാങൻ) ഞാൻ താമസി​ച്ചി​രുന്ന സ്ഥലത്ത്‌ അവരുടെ ഒരു ചെറിയ കൂട്ടം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ എനിക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി. അവരുടെ സാധാരണ ബൈബിൾ പഠന ക്ലാസിൽ സംബന്ധി​ക്കാ​നും വീടു​തോ​റു​മുള്ള പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ അവരോ​ടൊ​പ്പം പങ്കു​കൊ​ള്ളാ​നും അവർ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. ആദ്യം എനിക്ക്‌ അൽപ്പം വൈമ​ന​സ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ താമസി​യാ​തെ ഞാൻ നാമമാ​ത്ര ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കളെ കൂടാതെ ബുദ്ധമ​ത​ക്കാർ, ഹിന്ദുക്കൾ, മുസ്ലീങ്ങൾ എന്നിവ​രു​മാ​യി ബൈബിൾ പരിജ്ഞാ​നം പങ്കു​വെ​ക്കു​ന്നത്‌ ആസ്വദി​ക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഇൻഡ്യാ ബ്രാഞ്ച്‌ അന്നു റംഗൂ​ണി​ലേക്കു (പയനി​യർമാർ എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന) രണ്ടു മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രായ യുവാർട്ട്‌ ഫ്രാൻസി​സി​നെ​യും റാൻറൽ ഹോപ്‌ളി​യെ​യും അയച്ചു. അവർ വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ഇംഗ്ലണ്ടിൽനി​ന്നു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ അവർ പല വർഷങ്ങ​ളാ​യി ഇൻഡ്യ​യിൽ സേവി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവർ എന്നെ നന്നായി പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു, യഹോ​വ​ക്കുള്ള എന്റെ സമർപ്പ​ണ​ത്തി​ന്റെ പ്രതീ​ക​മാ​യി 1934-ൽ ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേ​ററു.

ഒരു ധീര സാക്ഷി

കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ ഇൻഡ്യാ ബ്രാഞ്ച്‌ കൂടുതൽ പയനി​യർമാ​രെ ബർമയി​ലേ​ക്ക​യച്ചു. അവരിൽ രണ്ടു​പേ​രായ ക്ലോഡ്‌ ഗുഡ്‌മാ​നും റോൺ ടിപ്പി​നും ഒരു റയിൽവേ സ്‌റേ​റഷൻ സന്ദർശി​ച്ചു സ്‌റേ​റഷൻ മാസ്‌റ​റ​റായ സിഡ്‌നി കുട്ടി​നോ​ടു സംസാ​രി​ച്ചു. അദ്ദേഹം പുസ്‌ത​കങ്ങൾ സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യും അവ മുഴുവൻ വായി​ക്കു​ക​യും മാണ്ട​ലെ​യി​ലുള്ള അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ വിവാ​ഹി​ത​യായ സഹോ​ദരി ഡെയ്‌സി ഡിസൂ​സ​യ്‌ക്ക്‌ എഴുതു​ക​യും ചെയ്‌തു. അവരും പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ തത്‌പ​ര​യാ​യി, കൂടുതൽ പുസ്‌തകം ആവശ്യ​പ്പെട്ടു.

കത്തോ​ലി​ക്കാ മതം ആചരി​ച്ചി​രുന്ന ഡെയ്‌സി അസാമാ​ന്യ ധൈര്യ​മുള്ള ഒരു വ്യക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവർ അയൽക്കാ​രെ സന്ദർശി​ച്ചു താൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കിയ കാര്യങ്ങൾ പറയാൻ തുടങ്ങി. ഇടവക പുരോ​ഹി​തൻ അവരെ സന്ദർശി​ച്ചു പള്ളിയിൽ വരവു നിർത്തി​യത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെന്ന്‌ അന്വേ​ഷി​ച്ച​പ്പോൾ, അദ്ദേഹം പഠിപ്പി​ച്ചി​രുന്ന, കത്തുന്ന ഒരു നരകം​പോ​ലുള്ള സംഗതി​കളെ ബൈബിൾ പിന്താ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ലെന്ന്‌ അവർ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു.

അവസാനം അദ്ദേഹം അവരോ​ടു ചോദി​ച്ചു: “ഇക്കാല​മ​ത്ര​യും കത്തുന്ന ഒരു നരക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറഞ്ഞ​ശേഷം ഇപ്പോൾ അത്തര​മൊ​രു സ്ഥലമി​ല്ലെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അവരോട്‌ എങ്ങനെ​യാ​ണു പറയാൻ കഴിയുക? പിന്നെ ആരും പള്ളിയി​ലേക്കു വരാൻ ആഗ്രഹി​ക്ക​യില്ല.”

“നിങ്ങൾ സത്യസ​ന്ധ​ത​യുള്ള ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഭവിഷ്യ​ത്തു​കൾ നോക്കാ​തെ അവരെ സത്യം പഠിപ്പി​ക്കു”മെന്നു ഡെയ്‌സി മറുപടി പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾ അതു ചെയ്യു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ചെയ്യും” എന്നുകൂ​ടി അവർ പറഞ്ഞു. അവർ അതു ചെയ്യു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഡിക്കും ഡേയ്‌സി​യും അവരുടെ മൂത്ത രണ്ടു പെൺമ​ക്ക​ളും റംഗൂ​ണിൽവെച്ചു ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേററ സമയത്തു​തന്നെ സ്‌നാ​പ​ന​മേ​ററു. മൂന്നു​വർഷ​ത്തി​നു​ശേഷം 1937-ൽ ഞാൻ അവരുടെ രണ്ടാമത്തെ പുത്രി​യായ ഫിലി​സി​നെ വിവാഹം ചെയ്‌തു.

ഇൻഡ്യ​യി​ലേ​ക്കുള്ള രക്ഷപെടൽ

രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​ത്തി​നി​ട​യ്‌ക്കു ജപ്പാൻ സൈന്യം ബർമയെ ആക്രമി​ച്ചു, 1942 മാർച്ച്‌ 8-നു റംഗൂൺ കീഴടങ്ങി. വിദേ​ശ​പൗ​രൻമാർ ധൃതി​പി​ടിച്ച്‌ ഇൻഡ്യ​യി​ലേക്കു കടക്കാൻ നിർബ​ന്ധി​ത​രാ​യി. നൂറു​ക​ണ​ക്കി​നാ​ളു​കൾ കാട്ടി​ലൂ​ടെ കടന്നു​പോ​കാൻ ശ്രമിച്ചു, എന്നാൽ അനേക​രും വഴിയിൽവെച്ചു മൃതി​യ​ടഞ്ഞു. ഒഴിച്ചു​മാ​റ​റ​ലി​ന്റെ ചുമത​ല​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഓഫീ​സറെ എനിക്കു വ്യക്തി​പ​ര​മാ​യി പരിച​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ റംഗൂ​ണിൽനി​ന്നു കൽക്കട്ട​യി​ലേക്കു വിട്ട അവസാ​നത്തെ ചരക്കു​ബോ​ട്ടു​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ ടിക്കററു നേടാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. ഇത്ര ധൃതി​യിൽ ഞങ്ങളുടെ വീടും വസ്‌തു​വ​ക​ക​ളി​ല​ധി​ക​വും വിട്ടേ​ച്ചു​പോ​രു​ന്നതു ഞങ്ങൾക്കെ​ല്ലാ​വർക്കും സങ്കടക​ര​മായ ഒരു നിമി​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. ജപ്പാൻകാർ ബർമയെ 1942 മുതൽ 1945 വരെ അധീന​ത്തിൽ വെച്ചു.

ഞങ്ങൾ ഇൻഡ്യ​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ പക്കൽ പണം കുറവാ​യി​രു​ന്നു. ജോലി കണ്ടെത്തു​ന്നത്‌ എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു​മില്ല. ഇതു വിശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു പരീക്ഷ​യിൽ കലാശി​ച്ചു. നല്ല വരുമാ​ന​മുള്ള, യുദ്ധം ചെയ്യേ​ണ്ട​തി​ല്ലാത്ത, ഒരു ജോലി എനിക്കു വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌ത ഒരു ബ്രിട്ടീഷ്‌ ഓഫീ​സറെ ഞാൻ കണ്ടുമു​ട്ടി, എന്നാൽ അതിൽ സൈനിക സ്ഥാപന​ത്തി​ന്റെ ഭാഗ​മെ​ന്ന​നി​ല​യി​ലുള്ള സേവനം ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​ത്താൽ ആ വാഗ്‌ദാ​നം തിരസ്‌ക​രി​ക്കാ​നും അങ്ങനെ ഒരു ശുദ്ധമായ ക്രിസ്‌തീയ മനസ്സാക്ഷി കാത്തു​സൂ​ക്ഷി​ക്കാ​നും എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. (യെശയ്യാ​വു 2:2-4) മററു​വി​ധ​ങ്ങ​ളി​ലും യഹോ​വ​യു​ടെ സ്‌നേ​ഹ​ഹ​സ്‌തം ഞങ്ങൾക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു.

ഞങ്ങൾ ഇൻഡ്യ​യു​ടെ തലസ്ഥാ​ന​മായ ന്യൂഡൽഹി​യിൽ താമസ​മാ​ക്കി, അവിടെ താമസ​സൗ​ക​ര്യം ലഭിക്കു​ന്നതു മിക്കവാ​റും അസാധ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, നഗരത്തി​ന്റെ കേന്ദ്ര​ഭാ​ഗ​ത്തു​തന്നെ വിശാ​ല​മായ ഒരു അപ്പാർട്ടു​മെൻറ്‌ ഞങ്ങൾ കണ്ടെത്തി. പ്രത്യേ​ക​മായ ഒരു പ്രവേ​ശ​ന​ക​വാ​ടം സഹിതം വിശാ​ല​മായ ഒരു പൊതു വിശ്ര​മ​മു​റി അതിന്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു, ഈ മുറി അടുത്ത ഏതാനും വർഷ​ത്തേക്കു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഡൽഹി സഭയുടെ രാജ്യ​ഹാ​ളാ​യി ഉതകി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഇൻഡ്യ​യിൽ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ടെ​മേൽ 1941-ൽ ഏർപ്പെ​ടു​ത്തിയ നിരോ​ധ​നം​മൂ​ലം ഞങ്ങൾക്കു ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ ലഭിച്ചി​രു​ന്നില്ല.

നിരോ​ധനം നീക്കപ്പെട്ട വിധം

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​നാൽപ്പ​ത്തി​മൂ​ന്നിൽ ഒരു ഞായറാഴ്‌ച ഡൽഹി​യി​ലുള്ള പള്ളിക​ളിൽ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ത്ത​വർക്കു വ്യത്യസ്‌ത സഭകളി​ലെ 13 പുരോ​ഹി​തർ ഒപ്പിട്ട ഒരു ലഘുലേഖ ലഭിച്ചു. അത്‌ ഇങ്ങനെ മുന്നറി​യി​പ്പു നൽകി: “ഡൽഹി​യി​ലെ പൗരൻമാർ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ സൂക്ഷി​ക്കണം.” രാഷ്‌ട്രീയ കാരണ​ങ്ങ​ളാൽ ഇൻഡ്യ​യിൽ നമ്മെ നിരോ​ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നതാ​യി​രു​ന്നു ആരോ​പണം.

ബോ​ബെ​യി​ലെ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സി​ന്റെ അനുമ​തി​യോ​ടെ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞങ്ങൾ പുരോ​ഹി​തൻമാ​രെ തുറന്നു​കാ​ണിച്ച ഒരു ലഘുലേഖ അടിച്ചു വിതരണം ചെയ്‌തു. ഞാൻ അധ്യക്ഷ​മേൽവി​ചാ​രകൻ ആയിരു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ എന്റെ പേരും അഡ്രസ്സും കടുത്ത വാക്കു​ക​ള​ട​ങ്ങിയ ആ ലഘു​ലേ​ഖ​യു​ടെ അടിയിൽ അച്ചടി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതിനു​ശേഷം ഉടനെ ഞാനും മാഗ്രി​ററ്‌ ഹോഫ്‌മാ​നും ലഘു​ലേ​ഖ​യു​ടെ പ്രതികൾ വിതരണം ചെയ്യു​ന്ന​താ​യി പൊലീസ്‌ കണ്ടെത്തി​യ​പ്പോൾ ഞങ്ങളെ അറസ്‌ററു ചെയ്‌തു തടവി​ലാ​ക്കി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഉടനെ ഞങ്ങൾ ജാമ്യ​ത്തി​ലി​റങ്ങി.

പിന്നീട്‌, തന്റെ ശുശ്രൂ​ഷാ​വേ​ള​യിൽ മാർഗ്രി​ററ്‌ ഇൻഡ്യൻ വൈ​സ്രോ​യി​യു​ടെ മന്ത്രി​സ​ഭ​യി​ലെ ഒരു പ്രശസ്‌ത മന്ത്രി​യായ സർ ശ്രീവാ​സ്‌ത​വ​യു​ടെ ഭവനം സന്ദർശി​ച്ചു. സർ ശ്രീവാ​സ്‌തവ ആതിഥ്യ​പൂർവം അവരെ സ്വീക​രി​ച്ചു, സംഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഞങ്ങളുടെ സാഹി​ത്യം ഇൻഡ്യ​യിൽ അന്യാ​യ​മാ​യി നിരോ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണെന്ന്‌ അവർ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു പറഞ്ഞു. അതേ ദിവസം​തന്നെ മദ്രാ​സിൽനി​ന്നുള്ള ഒരു പാർല​മെൻറ്‌ അംഗ​ത്തെ​യും അവർ കാണാ​നി​ട​യാ​യി. പാർല​മെൻറ്‌ യോഗ​ത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കാൻ നഗരത്തിൽ എത്തിയ​താ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേഹം. നമ്മുടെ സാഹി​ത്യ​ത്തിൻമേൽ ഏർപ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടുള്ള നിരോ​ധ​ന​ത്തി​ന്റെ നീതി​കേട്‌ അവൾ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു സൂചി​പ്പി​ച്ചു, അടുത്ത യോഗ​ത്തിൽ ഈ പ്രശ്‌നം ഉന്നയി​ക്കാ​മെന്ന്‌ അദ്ദേഹം വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു.

ആ കാലത്ത്‌ ഒരു പ്രാ​ദേ​ശിക ആശുപ​ത്രി​യിൽ ഞാൻ ഫിസി​യോ​തെ​റാ​പ്പി​സ്‌റ​റാ​യി ജോലി ചെയ്യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, സർ ശ്രീവാ​സ്‌ത​വക്ക്‌ ഒരു പരു​ക്കേൽക്കാ​നി​ട​യാ​യി, ഫിസി​യോ​തെ​റാ​പ്പി അദ്ദേഹ​ത്തി​നു ഗുണം ചെയ്യു​മോ എന്നറി​യാൻ ആശുപ​ത്രി​യ​ധി​കൃ​തർ എന്നെ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ അടുക്ക​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. സർ ശ്രീവാ​സ്‌തവ സൗമ്യ​നാ​ണെന്നു ഞാൻ കണ്ടെത്തി, ഞങ്ങൾ സംഭാ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ മിസ്സ്‌ ഹോഫ്‌മാ​നും ഞാനും ജയിലിൽനി​ന്നു ജാമ്യ​ത്തിൽ ഇറങ്ങി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണെന്ന്‌ അനൗപ​ചാ​രി​ക​മാ​യി സൂചി​പ്പി​ച്ചു. പുരോ​ഹി​തൻമാ​രു​ടെ സമ്മർദം മൂലമാ​ണു ഞങ്ങളുടെ ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ രാഷ്‌ട്രീയ കാരണ​ങ്ങ​ളാൽ നിരോ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നും എന്നാൽ ഞങ്ങൾ അശേഷം രാഷ്‌ട്രീ​യ​ക്കാ​ര​ല്ലെ​ന്നും ഞാൻ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു. ഞങ്ങളുടെ ബ്രാഞ്ച്‌ പ്രതി​നി​ധി​യായ എഡ്വിൻ സ്‌കിന്നർ ഞങ്ങളുടെ നിലപാ​ടു വിശദീ​ക​രി​ക്കാൻ ഒരു അഭിമു​ഖ​ത്തി​നാ​യി അപേക്ഷി​ച്ചിട്ട്‌, അതു നിരാ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യത്‌ എന്നും ഞാൻ തുടർന്നു​പ​റഞ്ഞു.

രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞ്‌ സർ ശ്രീവാ​സ്‌തവ എന്നോ​ടി​ങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ശ്രീ. ജെങ്കിൻസ്‌ [ഞങ്ങളുടെ വേല​യോ​ടു അനുകൂ​ല​മി​ല്ലാ​തി​രുന്ന ഗവൺമെൻറ്‌ ഉദ്യോ​ഗസ്ഥൻ] ഏതാനും ദിവസ​ങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ ജോലി​യിൽനി​ന്നു വിരമി​ക്കും, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാനത്ത്‌ സർ ഫ്രാൻസിസ്‌ മൂഡി വരും. ശ്രീ. സ്‌കി​ന്ന​റോ​ടു വരാൻ പറയൂ, ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ സർ ഫ്രാൻസി​സി​നു പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്താം.”

സർ ശ്രീവാ​സ്‌തവ വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തി​രുന്ന പ്രകാരം കൂടി​വ​ര​വിന്‌ ഏർപ്പാടു ചെയ്‌തു. ആ സമയത്ത്‌, സർ. ഫ്രാൻസിസ്‌ മൂഡി, സ്‌കിന്നർ സഹോ​ദ​ര​നോട്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “താങ്ക​ളോട്‌ എനി​ക്കൊ​ന്നും വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല, എന്നാൽ ഞാൻ സംഗതി അന്വേ​ഷി​ക്കാം.” പാർല​മെൻറ്‌ ഏതാനും ദിവസ​ങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ ആരംഭി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു സ്‌കിന്നർ സഹോ​ദരൻ ഫലമറി​യാൻ അവിടെ തങ്ങി. തന്റെ വാക്കു പാലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു മദ്രാ​സിൽനി​ന്നുള്ള പാർല​മെൻറം​ഗം എഴു​ന്നേ​ററ്‌ ഇപ്രകാ​രം ചോദി​ച്ചു: “വാച്ച്‌ ടവർ ബൈബിൾ ആൻറ്‌ ട്രാക്ട്‌ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ രാഷ്‌ട്രീയ കാരണ​ങ്ങ​ളാൽ നിരോ​ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നതു സത്യമാ​ണോ?”

“അല്ല, നിരോ​ധനം ഏർപ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ ഒരു മുൻക​രു​തൽ എന്ന നിലയി​ലാണ്‌, എന്നാൽ നിരോ​ധനം റദ്ദാക്കാൻ ഗവൺമെൻറ്‌ ഇപ്പോൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാണ്‌” എന്നു സർ ഫ്രാൻസിസ്‌ മൂഡി മറുപടി പറഞ്ഞു.

ആ വാർത്ത കേട്ട​പ്പോൾ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അത്‌ എന്തൊരു പുളക​പ്ര​ദ​മായ നിമി​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു! ഒരാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞു നിരോ​ധ​ന​ത്തി​ന്റെ അന്ത്യം സ്ഥിരീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ബോംബെ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സി​നു ഒരു എഴുത്തു കിട്ടി.

യുദ്ധ​ക്കെ​ടു​തി​യി​ലായ ബർമയി​ലേക്കു വീണ്ടും

രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​ശേഷം ബർമയിൽ വീണ്ടും ബ്രിട്ടീ​ഷു​ഭ​രണം ഏർപ്പെ​ടു​ത്തി, ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു​ശേഷം സാക്ഷി​ക​ളായ ഞങ്ങളിൽ പത്തുപേർ റംഗൂ​ണി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​യി. അവിടെ ശേഷി​ച്ചി​രുന്ന കുറച്ചു പ്രാ​ദേ​ശിക സാക്ഷി​കളെ വീണ്ടും കണ്ടതിൽ ഞങ്ങൾ സന്തുഷ്ട​രാ​യി. രാജ്യം ഒരു ശോച​നീയ അവസ്ഥയി​ലാ​യി​രു​ന്നു. വിദ്യു​ച്ഛ​ക്തി​യും പൊതു​ഗ​താ​ഗ​ത​വും പോലുള്ള പൊതു​ജ​ന​സേ​വ​നങ്ങൾ ലഭ്യമ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ സൈന്യ​ത്തിൽനിന്ന്‌ ഒരു ജീപ്പ്‌ വാങ്ങി. തിരി​ച്ചെ​ത്തിയ ഉടൻ ഞങ്ങൾ സംഘടി​പ്പിച്ച യോഗ​ങ്ങ​ളി​ലേക്ക്‌ ആളുകളെ എത്തിക്കാൻ അതു നന്നായി ഉപയോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി.

ഒരു താത്‌പ​ര്യ​ക്കാ​രൻ ഞങ്ങൾക്കു സ്ഥലം ദാനമാ​യി നൽകി, ആ പ്രദേ​ശത്തെ ദയാസ​മ്പ​ന്ന​രായ ആളുക​ളു​ടെ സഹായ​ത്താൽ ഞങ്ങൾ സാമാ​ന്യം വലിയ ഒരു രാജ്യ​ഹാൾ പണിതു. ബലിഷ്‌ഠ​മായ മുളത്തൂ​ണു​ക​ളും മുള പാകിയ ഭിത്തി​ക​ളും പുല്ലു​മേഞ്ഞ മേൽക്കൂ​ര​യും സഹിത​മാണ്‌ അതു പണിതത്‌. ഇവിടെ 1947 ഏപ്രി​ലിൽ അന്നത്തെ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​ററി പ്രസി​ഡൻറായ നാഥാൻ എച്ച്‌. നോറും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സെക്ര​ട്ടറി മിൽട്ടൺ ജി. ഹെൻഷ​ലും റംഗൂ​ണി​ലെ അവരുടെ സന്ദർശ​ന​വേ​ള​യിൽ പ്രസം​ഗി​ച്ചു. ആ സമയത്തു ബർമയിൽ ആകെ 19 സാക്ഷി​കളേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. എന്നാൽ ന്യൂ എക്‌സെൾസി​യർ തിയേ​റ​റ​റിൽ നടത്തപ്പെട്ട നോർ സഹോ​ദ​രന്റെ പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗം കേൾക്കാൻ 287 പേർ സന്നിഹി​ത​രാ​യി​രു​ന്നു!

ഞങ്ങൾ ആസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ താമസ​മു​റ​പ്പി​ക്കു​ന്നു

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​നാൽപ്പെ​ത്തെട്ടു ജനുവരി 4-ാം തീയതി ബർമയ്‌ക്കു ഗ്രേററ്‌ ബ്രിട്ട​നിൽനി​ന്നു സ്വാത​ന്ത്ര്യം ലഭിച്ചു, മിക്ക യൂറോ​പ്യ​രും രാജ്യം വിട്ടു​പോ​കു​ന്ന​താണ്‌ ഏററവും നല്ലതെന്നു വിചാ​രി​ച്ചു. പ്രാർഥ​നാ​പൂർവ​ക​മായ പരിചി​ന്ത​ന​ത്തി​നു​ശേഷം ഞാനും ഫിലി​സ്സും ഞങ്ങളുടെ മകളെ​യും​കൊണ്ട്‌ ആസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യി​ലേക്കു കുടി​യേ​റാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ പശ്ചിമ ആസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ തലസ്ഥാ​ന​മായ പെർത്തിൽ താമസ​മു​റ​പ്പി​ച്ചു.

ഇപ്രാ​വ​ശ്യം എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി വീണ്ടും ബർമ വിട്ടു​പോ​രു​ന്നതു ഞങ്ങൾക്കു വളരെ സങ്കടക​ര​മായ ഒരു സമയമാ​യി​രു​ന്നു. അവി​ടെ​യുള്ള പ്രിയ​പ്പെ​ട്ട​വ​രിൽനി​ന്നു ഞങ്ങൾക്കു ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ എഴുത്തു കിട്ടി​യി​രു​ന്നു, ആ രാജ്യത്തു രാജ്യ​വേല സ്ഥിരമാ​യി മുന്നേ​റു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നറി​യു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾ സന്തുഷ്ട​രാ​യി​രു​ന്നു.

ഞങ്ങൾക്ക്‌ 1978 മുതൽ നാലു വർഷം ആസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ വൻനഗ​ര​ങ്ങ​ളിൽ ഗ്രീക്ക്‌ സംസാ​രി​ക്കുന്ന എല്ലാ സഭകളി​ലും സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ സന്തോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഈ വലിയ രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ പശ്ചിമ​തീ​ര​ത്തു​നി​ന്നു പൂർവ​തീ​രം​വരെ 4,200 കിലോ​മീ​റ​റ​റി​ല​ധി​ക​മു​ള്ള​തി​നാൽ ഇതു വിപു​ല​മായ യാത്രയെ അർഥമാ​ക്കി. കുറച്ചു നാളു​കൾക്കു​ശേഷം ഓരോ സംസ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​യും ഗണ്യമായ വ്യത്യാ​സ​മുള്ള കാലാവസ്ഥ ഞങ്ങളുടെ ആരോ​ഗ്യം ക്ഷയിക്കാ​നി​ട​യാ​ക്കി. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ വീണ്ടും പെർത്തിൽ താമസ​മാ​ക്കി, അവിടെ നഗരത്തി​ലെ 44 സഭകളി​ലൊ​ന്നിൽ ഞാൻ ഒരു മൂപ്പനാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തുടർന്നു​പോ​രു​ന്നു.

വർഷങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യ​തോ​ടെ എന്റെ കാഴ്‌ച കൂടുതൽ മങ്ങിത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌, വായന ദുഷ്‌ക​ര​മാ​യി​ത്തീർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ആരോ​ഗ്യ​പ്ര​ശ്‌നങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കി​ലും ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയം ഇപ്പോ​ഴും ചെറു​പ്പ​മാണ്‌. ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും, യഹോ​വയെ ഭയപ്പെ​ടുന്ന എല്ലാവ​രും അവിടു​ത്തെ പ്രീതി​യു​ടെ സൂര്യ​പ്ര​കാ​ശം “തന്റെ ചിറകിൻകീ​ഴിൽ രോ​ഗോ​പ​ശാ​ന്തി​യോ​ടു​കൂ​ടെ ഉദിക്കു”ന്നതും [ഞങ്ങൾ] “പുറ​പ്പെട്ടു തൊഴു​ത്തിൽനി​ന്നു വരുന്ന പശുക്കി​ടാ​ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ തുള്ളി​ച്ചാ​ടു”ന്നതും കാണുന്ന സന്തുഷ്ട ദിനത്തി​നു​വേണ്ടി ആത്മവി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ നോക്കി​പ്പാർത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.—മലാഖി 4:2.a

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[24-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ആയിരത്തിത്തൊള്ളായിരത്തിനാൽപ്പത്തേഴിൽ ബർമയിൽ (മ്യാൻമാ​റിൽ) എന്റെ കുടും​ബം ഹെൻഷൽ, നോർ എന്നീ സഹോ​ദ​രൻമാ​രു​മൊത്ത്‌

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ബേസിൽ സെയ്‌റേ​റാ​സും ഭാര്യ ഫിലി​സും, ആസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ